บทที่ 14 ฉันอยากอยู่กับคุณคนเดียวเท่านั้น
มีสาวสวยรินเหล้าให้ภัคร แต่เขาไม่แม้แต่มอง
พชรขมวดคิ้ว เพราะเขาพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องไป
วันนี้ตอนที่พชรมาที่นี่ เพื่อทำงานที่ประธานไม่จำเป็นต้องมา เขาเห็นเอมมิกาใส่ชุด พนักงานที่นี่เลยตกใจ จากนั้นโทรแจ้งท่านประธาน
พชรเองก็คิดไม่ถึงเลยว่า คนที่ไม่เคยมาสวรรค์บนดินอย่างบอสของเขาจะมาที่นี่ ประจวบเหมาะกับที่ต้องเจอลูกค้าที่เป็นพวกอสังหาริมทรัพย์ที่ห้อง 308 ท่านประธานเลย รวดไปห้องนั้นทันที
พชรคิดว่า ท่านประธานต้องสนใจในตัวเอมมิกาแน่ๆ
“คนนั้นอ่ะ เอมมิการีบอร์นเหล้าเร็วเข้าสิ” พชรเรียกให้เอมมิกา
เอมมิกาได้สติกลับมา สายตามองไปทางภัครที่กำลังทำหน้าเย็นชาอยู่ เธอจึงรินเหล้า ให้เขาเพียงครึ่งแก้ว แล้วเดินเอาไปให้
ภัครมองหน้านิ่งอย่างเดียว ไม่ยอมรับแก้วที่เสริฟให้
“เป็นอะไรหรอ?” เอมมิกาถามเพราะความไม่เข้าใจ และทำหน้าไร้เดียงสา
ภัครรับแก้วมาโดยความไม่ยินดี เขาไม่ได้พูดอะไร ดูการกระทำของเอมมิกาที่ริน เหล้าให้ภัครเหมือนเป็นเพียงแค่หน้าที่ จากนั้นก็รีบวิ่งแจ้นไปหาเอกภาพอีกครั้ง
หน้าของภัครถึงกลับเปลี่ยนสี เขาทำปากบิ้ง ทำหน้ากึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม
ในใจของพชรถึงกับสัน
ไม่ดี ทุกครั้งที่บอสของเขายิ้มแบบนี้ แสดงว่าบอสโมโหมากแล้วจริงๆ เขามีลางสังหรณ์ที่
ภัครวางแก้วลงบนโต๊ะ สีหน้าไม่แปรเปลี่ยน พร้อมออกคำสั่ง ตื่มสะ
เอมมิการู้สึกว่าคำพูดนี้ภัครกำลังบอกกับเธอ อีกอย่าง เหมือนเขาจงใจแกล้งเธอ
หรือครั้งที่แล้วที่เอมมิกาไปจูบเขาเข้ายังโมโหอยู่
แต่ก็ไม่ถูกหนี้ เขาใจเงินให้เอมมิกาแล้ว น่าจะเป็นเพราะวันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี มากกว่า เลยเอาเธอเป็นเครื่องมือระบายอารมณ์
เอมมิกาไม่ได้พูดอะไร รีบยกแก้วขึ้นดื่ม เธอดื่มรวดเดียวจนหมด
“รินอีก” ออกคำสั่ง
ทุกคนต่างรับรู้ถึงความอึดอัดนี้ เพลงที่ร้องอยู่ถึงกับหยุดไป ห้องนี้บรรยากาศกลาย เป็นมาคุไปเลย
เอมมิการินด้วยความระวังเพียงแก้วเดียว แล้ววางขวดเหล้าลง
“ให้เต็ม”
เอมมิกายกขวดขึ้นมาอีกครั้ง แล้วเต็มจนเต็ม
“ดื่ม
เอมมิกามองไปยังภัคร เธอขมวดคิ้ว แววตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ รำคาญ และรู้สึกไม่ยุติธรรมเลย
เขาอารมณ์ไม่ดี มาระบายกับเธอทำไม คนในห้องมีตั้งเยอะ ทำไมต้องเอาเธอมาเป็น ที่ระบาย ถ้าตอนนี้เธอไม่ได้ปฏิบัติภารกิจเธอออกไปจากที่นี่ตั้งนานแล้ว
สูดหายใจเข้าลึกๆ
ทนไปก่อน ถ้าทำให้ภัครไม่พอใจมีหวังโดนไล่ออกไปจากห้องนี้แน่ คนอย่างเอกภาพ ที่เอาใจภัครแบบนั้น ถ้าภัครไม่ชอบเอมมิกา เอมมิกาเองก็คงเข้าใกล้เอกภาพไม่ได้อีกแล้ว
เพื่อคดีหย่าล้างที่ต้องชนะนี้ มันกำหนดอนาคตของเธอได้เลย
เอมมิกาดื่มจนหมด ใช้หลังมาเช็ดปากตัวเอง พร้อมกับพูดด้วยเสียงอ้อน “พอได้แล้ว
มั้งคะ”
ภัครมองเธอหน้านิ่ง ไม่พูดไม่ตา
เอมมิกาวางแก้วลง พอดีกับที่เสียงโทรศัพท์ของเอกภาพดังขึ้นมาอีกครั้ง เธอจึงขยับ
เข้าไปดูใกล้ๆ
“ดื่มต่อไป”ภัครออกคำสั่ง เอมมิกา : ”
ด้วยนิสัยของเอมมีกานั้น ทำให้เธอทนไม่ได้อีกแล้ว จึงถามออกไป “คุณเป็นอะไร ของคุณกันแน่”
“งานของเธอไม่ใช่เด็กนั่งดริ้งหรอ? หรือว่าคือ..ภัครเงียบไป เขากระตุกมุมปาก พร้อมทำหน้าเหมือนเยาะเย้ย แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วๆ “เพิ่มบริการนอนเป็นเพื่อนด้วย?”
หน้าของเอมมิกาถึงกับเปลี่ยนสีเดี่ยวแดง เดี๋ยวเขียว เดี๋ยวขีด
ทั้งๆ ที่เขารู้ว่าเธอเป็นทนายความ ทำไมต้องพูดจาหยาบคายขนาดนี้ ! ! ! !
เอมมิกาหัวเราะ แล้วตอกกลับ “ใช่ค่ะ แต่ฉันอยากจะนอนกับคุณแค่คนเดียว คุณ สนใจไหมคะ?”
“อะไรนะ?” ภัครขมวดคิ้ว ประหลาดใจกับคำพูดของเธอ
เอมมิกาไม่เชื่อหรอกว่าคนที่เป็นโรครักสะอาด แล้วไม่เคยมองธอด้วยซ้ำแบบภัคร จะ ยอมเล่นด้วยกับสิ่งที่เธอพูด
“ฉันชอบคุณมานานแล้วค่ะ ทุกหน้าปกหนังสือที่คุณขึ้นฉันให้ความสนใจหมด คุณ ชอบอะไรฉันก็จำไว้หมด ฉันชอบกินหอย ไม่ชอบกินถั่วลิสง คุณแพ้กุ้งมังกร คุณชอบดื่ม ชอบฟังดนตรีคลาสสิค ฉันฝึกชงเหล้าก็เพื่อคุณ ฉันฝึกดนตรีก็เพื่อคุณ” เอมมิกาพูดออก ไป
แววตาของภัครดูเคร่งครีม เหมือนวัตถุโบราณอายุหมื่นปี ยังดีที่ความโกรธเมื่อกี้หาย ไปแล้ว แต่กลายเป็นความเหย่อหยิ่งแทน “เธอคิดว่าตัวเองคู่ควรกับฉันงั้นหรอ?”
ใจของเอมมิกาสั่นเทา
คำพูดนี้ เมื่อนานมาแล้ว เธอก็เคยได้ยินมา
เธอหัวเราะเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยความเสียใจและเศร้าโศรก
ใช่ สิ พวกเขาไม่เคยเห็นค่าของเธอเลย ทำทุกรังเกียจเธอ ขยะแขยงเธอ
คำพูดพวกนี้ของเธอก็พูดเพื่อทำลายตัวเองนั่นแหละ เอมมิกาหัวเราะแล้วพูดตอบ
กลับไป “ดังนั้น ฉันเลยตัดใจแล้วค่ะ” แววตาของภัครเปลี่ยนไปหนึ่ง แต่ไม่มีใครทันสังเกตุ ทุกคนยังอยู่ในภวังความเย็น ชาของเขาอยู่
ความรู้สึกที่เปลี่ยนไปนี้คืออะไร ตัวเขาเองยังไม่ค่อยเข้าใจ เขาไม่ได้ไม่สบาย หยิบ เหล้าขึ้นมาแล้วยกดื่มโดยไม่มองเมมิกาอีกเลย
เอมมิกามองไปทางภัครที่เหมือนเลิกแกล้งเธอแล้ว อารมณ์ของเธอเองก็เย็นลง ที่จริง เธอเป็นคนประเภทอารมณ์ร้อนแต่สามารถปรับอารมณ์ได้เร็ว
ชีวิตคนเราถ้าเอาแต่คิดเรื่องที่ไม่มีความสุข แล้วจะมีชีวิตอยู่ต่อทำไม อะไรที่ทำให้ ทุกข์ ลืมได้ก็ลืมไปเถอะ
เริ่มมีคนร้องเพลงขึ้นมาอีกครั้ง บรรยากาศในห้องก็เริ่มดีขึ้น
พชรเลือกเพลงแทนภัครโดยเพลงที่เขาเลือกคือ (ฤดูของพายุ)
ภัครหยิบไมค์ขึ้นมา
เอมมิกาคาดไม่ถึงเลยว่าเสียงของเขาจะดีขนาดนี้
เสียงที่ดูโดดเด่น จับจังหวะเพลงได้ดีมาก
เหมือนฤดูใบไม้ร่วง เคยมีลมพัดผ่าน ใบไม้ต่างปลิวไม่ตามลง เท้าเหยียบไปยังใบที่ ช่างเป็นร่วงที่สบาย
ถ้าฟังแค่เสียง หูของเอมมิกาเกือบจะท้องได้แล้ว เธออดไม่ได้ปรบ
ภัครมองไปทางเอมมิกาแวบหนึ่ง เหมือนไม่ตั้งใจมองมา แล้วร้อง
เอมมิกาทำให้ยิ้ม
ผู้ชายหยิ่งคนนี้ มีคนเดียวบนโลกจริงๆ
พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรมเลย คนบางคนคาบซ้อนทองมาเกิด ความสุขของพวกเขาแค่
นอนก็อยู่ในมือแล้ว
คนบางคน. แม้ต้องใช้ชีวิตเข้าแรก แต่ก็เป็นเหมือนคู่ขนานกับความสุข เอมมิกายกไวน์ขึ้นดื่ม
ไวน์แดงที่ผ่านการทำอะไร เมื่ออมไว้ในปาก จะมีรสเปรี้ยวนำ เธอลงไป
เสียงโทรศัพท์ของเอกภาพขึ้นอีกครั้ง หรือเพราะคิดถึงความหลัง เขากดไปที่ โทรศัพท์ บนหน้าจอมีข้อความของภรรยาประมาณสิบกว่าข้อความ
เอมมิการู้แล้วว่ารหัสหน้าจอของเขาคืออะไร มันเป็นตัวสี่เหลี่ยม หลังจากนี้ เธอแค่ ต้องหาวิธีเอาโทรศัพท์เขามาก็เท่านั้น
เธอหน้าลงตอบข้อความของภรรยาเอกภาพ “ฉันได้รหัสแล้ว”
“เอมมิกา เธอร้องเพลงเหมือนปีที่น้ำไหลเป็นไหม?” พชรถาม
เธอยังไม่เคยฟังด้วยซ้ำ เลยส่ายหน้า
“รับกดให้ท่านประธานเร็วเข้า”
เอมมิกาถือโอกาสนี้ในการยึดโทรศัพท์ของเอกภาพมา “คุณเอกคะ อย่ามัวแต่เล่น โทรศัพท์สิกดเพลงให้ท่านประธานภัครเร็ว”
เอ่อ ครับ” เอกภาพไปกดเพลงด้วยตัวเขาเอง
เอมมิกาเอาโทรศัพท์ของเอกภาพแล้วเดินไปห้องน้ำ ล็อคประตู ปลดล็อคโทรศัพท์
ถ่ายรูปรายชื่อผู้ติดต่อพร้อมกับรายการโทรเข้าออก”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
เธอตกใจ แล้วสงบสติ เปิดประตู
พชรเดินเข้า ถามเขาเสียงต่ำ เอมมิกา เธอยังอยากทำงานกับท่านประธานอยู่ไหม”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ