บทที่ 8 ไม่สนใจรายละเอียดเล็กๆ
บนโต๊ะอาหาร มีอาหารที่หรูหราวางเต็มโต๊ะ อารญาเริ่มรู้สึกซึ้งใจ เพราะตอนเธออยู่บ้านวระกูล เธอไม่เคยได้กินเข้ากับคนในบ้านเลย ไม่ใช่ว่าไม่มี โอกาส แต่เพราะไม่มีสิทธิ์
ตอนเธออายุเก้าปี เธอเข้ามาในบ้านนั้น พวก เขามองว่าเธอเป็นคนล่องหน ตอนกินข้าวเช้าไม่ เคยเรียกเธอเลย เธอเองก็ไม่ได้หน้าด้านไปกิน อา ยุน้อยๆ เพราะความไร้เดียงสา ถึงแม้หิวก็ไม่เป็นไร จนกระทั่งหลายปีต่อมา มีอาการเจ็บกระเพาะรุนแรง ถึงสังเกตได้ว่า โกรธคนอื่นก็เท่ากับทำร้ายตัวเอง บนโลกนี้ไม่มีใครสนใจเธอหรอก
คุณนายเห็นว่าเธอไม่ขยับ ก็เลยถามว่า : “ทำไมไม่กินล่ะ? ไม่ถูกปากหรอ?”
“อ่อ ไม่ใช่ค่ะๆ”
เธอรีบหยิบช้อน แล้วตักโจ๊กเข้าปากตัวเอง
“ใช่แล้ว วันนี้พวกหนูจะกลับบ้านใช่ไหม? เดี๋ยวฉันให้พ่อบ้านเตรียมของขวัญให้นะ”
“ผมไม่ว่าง”
ประกรปฏิเสธอย่างเย็นชา
คุณชายขมวดคิ้ว : “แกไม่ว่าง แกจะให้เขาไป คนเดียวหรอ?”
“กลับไปคนเดียวไม่เห็นเป็นอะไรเลย? แต่งงานครั้งที่เจ็ดแล้ว ไม่ต้องทำตามกฏขนาดนั้น ก็ได้”
“พูดอะไรเนี่ย? แกแต่งงานครั้งที่เจ็ด แต่ญา เขาพึ่งแต่งครั้งแรก ทำไมถึง….”
“ไม่เป็นไรค่ะ บ้านหนูไม่สนใจรายละเอียด เล็กๆแบบนี้ค่ะ ไม่ต้องกลับแล้วค่ะ อีกอย่างหนูต้อง ทํางานด้วย”
อารญาตัดคำพูดของแม่ยาย และพอพูดออก จากปาก แต่ก็เหมือนมีอะไรแปลกๆ เพราะเธอไม่ แน่ใจว่าคนอย่างบ้านอัคระกูล จะสามารถรับได้ไหม ที่ภรรยาตัวเองทำงานข้างนอก
เธอน่าจะคุยกับประกรก่อน
“หนูทำงานอะไรหรอ?” แม่ยายถามด้วยความสงสัย
“เป็นครูประถมค่ะ”
“โห ที่แท้ก็เป็นครูนี่เอง ก็ว่าทำไมถึงมีความรู้
เยอะ”
อารญายิ้มอ่อน : “ขอบคุณที่ชมค่ะคุณแม่”
“อยู่โรงเรียนไหนล่ะ? ทานอาหารหมดแล้วให้ กรไปส่งลูกสิ”
“ไม่ใช่ทางเดียวกัน”
คุณนายจ้องเขาอย่างตาโต : “เขายังไม่ได้พูด เลยว่าอยู่ไหน แกรู้ได้ไงว่าไม่ใช่ทางเดียวกัน?”
“ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่ใช่ทางเดียวกัน”
อารญารีบตอบกลับ : “ไม่ต้องรบกวนเขา หรอกค่ะ หนูนั่งรถเมล์สะดวกดีค่ะ
“รถเมล์?”
คุณนายตกใจจนอ้าปาก : “ลูกสะใภ้ของบ้า นอัคระกูลจะไปเบียดกับรถเมล์ได้ไงล่ะ? ไม่เป็นไรๆ เขาไม่ส่งหนู เดี๋ยวฉันให้คนไปรับไปส่งหนูเอง”
“ไม่ป็นไรค่ะๆ” อารญารีบส่ายหัว : “หนูไม่ ชอบให้เรื่องใหญ่ค่ะ ถ่อมตนหน่อยคงจะดีกว่าค่ะ”
“แต่ว่า….”
คุณผู้ชายรีบพูดแทรกเข้ามาว่า : “ช่างเถอะ ลูกสะใภ้มีความคิดอยู่แล้ว เราก็ไม่ต้องลำบากเขา แล้ว”
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ อารญาและประ กรก็ออกจากบ้าน ประกรที่ยืนอยู่ข้างหน้าก็หันหลัง มากระทันหัน พูดกับผู้หญิงข้างหลังว่า ” “ต่อจากนี้ รอฉันออกจากบ้านสิบนาทีแล้วเธอค่อยออก ฉันไม่ ชินที่มีคนคอยตามหลัง”
เธอถามกลับว่า : “นายคงไม่ใช่ว่าฉันแต่งงาน แล้วออกไปทำงานข้างนอก ก็เลยไม่โอเค ถึงพูด แบบนี้ใช่ไหม”
เฮอะ ประกรหัวเราะ เป็นผู้หญิงที่คิดไปเอง จริงๆ เขามองเข้าไปในดวงตาเธอ พูดทีละคำๆว่า : “จำไว้นะ ขอแค่เธอไม่ต้องเจ้าชู้ข้างนอก นอกนั้นจะ ทำอะไร
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ