บทที่ 3 เลือกภรรยา

คนขับรถของอารญาจอดรถไว้ตรงหน้าวิลล่า ที่หรูหราหลังหนึ่ง พื้นที่ประมาณหนึ่งพันตารางเมตร แสดงออกเลยว่าคนในวิลล่าหลังนี้ต้องมีเกียรติและ เป็นมหาเศรษฐีแน่ๆ โดยเฉพาะธรณีประตูที่สูงๆนั้น มีผู้หญิงไม่น้อยเลยที่ฝันอยากจะเข้าไป ถึงแม้ว่า ผู้ หญิงที่เข้าไปแล้ว สุดท้ายจะออกมาทีละคนๆ

อารญามองออกไปทางหน้าต่าง มองดูรถที่ จอดอยู่หน้าประตู ดูเหมือนว่าถึงจะเป็นวันสุดท้าย แล้ว แต่ผู้หญิงที่โชคดีนามสกุลคล้ายกับเขาก็มาไม่ น้อย

“คุณหนูใหญ่เข้าไปเถอะครับ”

คนขับรถมาเปิดประตูให้เธอ แล้วทำท่าเชิญลง

หลังจากที่เธอลงจากรถแล้ว ก็พูดเบาๆๆว่า

“เรียกฉันว่าอารญา ถ้าคุณนายได้ยินแล้วนายจะ โดนด่าเอานะ”

ตระกูลวระกูลไม่มีคุณหนูใหญ่ ตระกูลวระกูลมี คุณหนูเพียงคนเดียว คือรินิน

เสียงเพลงที่ดังออกมาจากวิลล่า เหมือนกับท้องฟ้าที่มีห้าสี ผู้คนต่างก็คล้อยตามไปกับเสียง ดนตรี อารญาค่อยๆเดินตรงไปข้างหน้า แล้วถูกผู้ ดูแลงานนี้สองคนพาเธอเข้าไป หลังจากที่เธอลงชื่อ แล้ว เธอก็นั่งรอการเรียกชื่อเหมือนผู้หญิงทุกคน~

“เวลาที่จะได้พบใกล้จะถึงแล้ว ขอให้ทุกคน เตรียมตัวด้วย หลังงานจบแล้วไม่ต้องรีบไปไหน ไม่ว่าจะถูกเลือกหรือไม่ถูกเลือก ในช่วงกลางวัน คุณนายจะจัดงานปาร์ตี้สำหรับทุกคน”

หลังจากพูดจบ ก็หยิบใบรายชื่อขึ้นมา แล้ว เรียกชื่อคนที่หนึ่ง “นาริน เชิญตามฉันมา”

ผู้หญิงที่สวยหวานน่ารักเดินเข้าไปด้วยความ ตื่นเต้น แต่ว่ายังไม่ถึงสิบนาที เธอก็เดินออกมา เดิน ออกมาพร้อมกับร้องไห้ แล้วหยิบกระเป๋าของตัวเอง เดินออกไปเหมือนกับได้รับความเหยียดหยาม…..

ต่อจากนั้น คนที่สอง คนที่สาม….ทั้งหมดนี้ เดินเข้าไปอย่างมีความสุข และเดินออกมาพร้อมกับ ร้องไห้ ทำเอาทุกคนที่กำลังจะเข้าไปกระวนกระวาย ไปหมด และไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปต่อ

ในหมู่ผู้หญิงนี้ มีแต่อารญาที่เงียบสงบและมี สติ เธอไม่มีส่วนร่วมกับพวกเขาเลย ตอนที่พวกเขาคุยกันว่าจะทำยังไงกับความโหดร้ายนี้ดี เธอก็หยิบ โทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความไปหนึ่งข้อความ

ในที่สุดก็ถึงเธอ เธอมองดูสายตาของทุกคน แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าไม่ปลอดภัยอะไร หลังจากออกมา คนขับรถลุงชินรออยู่ที่หน้าปรูตูแล้ว “คุณหนูครับ ของที่คุณหนูฝากผมซื้อครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

เธอรับไป แล้วเข้าไปในห้องที่มืดมิดกับผู้ดูแล

ผ้าม่านถูกปิดสนิท สามารถปิดบังแสงที่ส่อง เข้ามาจากข้างนอกได้ ในห้องให้ความรู้สึกว่าไม่ สามารถหายใจได้แต่ก็ไม่ถึงขั้นไม่มีอากาศหายใจ เลย

ในมุมซ้ายของห้อง มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บน เก้าอี้หนังสีดำ ผมที่ดำและมันวาว คิ้วที่เรียวยาว แหลมคม ขนตาที่ยาว ริมฝีปากบางๆ เหมือนอินทรีย์ ในยามราตรี เหมือนจะเยือกเย็นและเย็นชาแต่ก็ เหมือนจะโหดร้าย ความรู้สึกแรกที่ให้ก็คือความ ใหญ่โตและมีอำนาจ

อารญาค่อยๆสำรวจเขา จากนั้นก็นั่งอยู่ตรงหน้าเขา แกะถุงพลาสติกในมือเธอออก แล้วนำ กระดาษทิชชู่ถุงใหญ่ออกมาไว้ตรงหน้าเขา

“ทำอะไร?”

การกระทำทุกๆอย่างของเธอไม่ค่อยชัดเจน เลย ผู้ชายขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“เดี๋ยวจะเอาไว้เช็ดน้ำตา”

เธอตอบกลับด้วยเสียงอ่อนๆ

ผู้ชายเงียบไปสักพักแล้วหัวเราะออกมา : “เธอ คิดว่าผู้หญิงทุกคนจะร้องไห้แล้ววิ่งออกไปหรอ?”

“แต่อย่างน้อยก็ไม่มีใครยิ้มแล้วเดินออกไป

นั่นเป็นเพราะฉันมีคำถาม พวกเขาตอบกลับ ฉันด้วยคำตอบที่ฉันไม่พอใจ”

“ผู้หญิงทุกคนเข้ามา ล้วนต้องตอบคำถามนาย ทั้งหมดใช่ไหม?”

“ใช่”
อารญาพยักหน้า : “ได้ งั้นนายถามเถอะ”

“เธอรู้ไหมว่าฉันหย่ามาแล้วกี่ครั้ง?”

“หกครั้ง”

“งั้นเธอคิดว่าผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่สามรถจัดการ กับปัญหาครอบครัว จะมีความสามารถไปดูแล บริษัทหนึ่งได้ไหม?”

“ฉันคิดว่ามีความสามารถ เพราะความรู้สึกกับ งานไม่เหมือนกัน”

เธอตอบอย่างแน่วแน่และมั่นใจ ถึงแม้ความจริง แล้วอาจจะไม่ใช่อะไรก็ตาม กับผู้หญิงข้างหน้าพวก นั้นแล้วช่างมีข้อเปรียบเทียบจริงๆ ประกรมองเธอไป แวบหนึ่ง แล้วถาม : “เธอชื่ออะไร?”

“อารญา”

“ออกไปเถอะ”

ไม่ได้พูดว่าเธอไม่ผ่าน แต่แค่ตะโกนออกไป ข้างนอกว่า “คนต่อไป”
“จะเลือกฉันไหม?”

เธอไม่ได้เดินจากไป แต่จ้องไปทางเขา แล้ว

ถาม

ประกรรู้สึกสนใจ “ทำไมต้องเลือกเธอ? ให้ เหตุผลฉันหน่อย?”

“ฉันมั่นใจว่าจะเป็นภรรยาคนสุดท้ายของ

คุณ”

“เฮอะ ภรรยาคนสุดท้าย?” เขาหัวเราะ สายตาที่ร้ายกาจ : “ยังไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าพูด อะไรบ้าๆแบบนี้ต่อหน้าฉัน”

“ถ้าไม่เชื่อ สามารถลองดูได้ นอกจากว่านาย จะกลัว ฉันมีความสามารถนี้จริงๆ”

ฮ่าๆ เขาหัวเราะหนักมาก ถูกเธอดึงความสนใจ สะแล้ว : “ได้สิ ความกล้านี้ ฉันให้โอกาสเธอละกัน แต่ว่าเธอต้องจำไว้ ที่จริงแล้วการเลือกไม่ได้มีความ หมายกับฉัน เพราะ ฉันไม่มีใจที่อยากรักผู้หญิงเลย