บทที่ 5 แม่หม่าย

ท้องฟ้าหมุนเวียนไปถึงช่วงสุดท้าย ท้องฟ้าที่ มืดมนค่อยๆเลื่อนเข้ามา ค่อยๆเข้ามา

งานยังไม่ทันจบ อารญาก็ถูกประกรพาออก จากโรงแรม พูดจริงๆก็คือ ถูกดึงออกมา

“นายจะพาฉันไปไหน?”

ยืนอยู่ข้างๆรถของเขา ใบหน้าของเธอเต็มไป ด้วยความสงสัย

“กลับบ้าน”

“แต่ว่าแขกยัง….”

เธอชี้ไปยังโรงแรมที่อยู่ข้างหลัง คำพูดยัง ไม่ทันพูดจบ : “เธอชอบอยู่ตรงนี้คอยดูสีหน้าที่ สงสารเธอแบบนี้ของพวกเขาหรอ?”

อารญาอึ้งมาก แล้วตอบกลับว่า : “ทางเลือก ของฉันเอง ฉันไม่ต้องการให้ใครมาสงสาร”

“แต่งงานกับผู้ชายอย่างฉัน เธอถูกกําหนดไว้ แล้วว่าต้องได้รับความสงสารจากคนอื่น”
ประกร เฮอะ ไปคำหนึ่ง ภายในตาไม่มีความ เห็นใจเลยสักนิด มีแต่ความสนุก

รถถูกขับมายังหน้าวิลล่าของประกร คนเฝ้า ประตูได้เปิดประตูเหล็กใหญ่ๆนี้ออก ทางซ้ายของ ประตูมีประโยคหนึ่งติดอยู่ ทำให้เธอคิดถึง คำ โบราณที่เคยพูดไว้ว่า เข้าบ้านคนรวยแล้วออกยาก และต่อจากนี้ก็จะเป็นเพียงคนแปลกหน้า

ถึงแม้จะเป็นกาวแต่งงานครั้งแรก แต่ก็เคยร่วม งานแต่งมาไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยเห็นเลยว่าคู่บ่าวสาว จะออกจากงานก่อนแขก เธอถอนหายใจ คงจะได้ แต่งกับผู้ชายแบบนั้นแล้วจริงๆ

หลังเธอเข้าไปในวิลล่า ประกรก็ไม่ได้ตอแย อะไรเธออีกแล้ว ทำเหมือนไม่มีอารญาอยู่ด้วยซ้ำ เขาไม่มองเธอ แต่ก็ไม่แปลว่าเธอจะไม่แสดงให้เห็น ว่าเธอมีตัวตน

เธอเดินตามเขามาถึงห้องนอน ขณะที่ผลัก ประตู อารญาอึ้งจนตาโต

นี่คือห้องนอนในงานวันแต่งหรอ? นี่คงเป็นหลุม ฝังศพไม่ใช่หรอ! นี่คือที่อยู่ของคนหรอ? นี่คงเป็นที่ อยู่ของผีไม่ใช่หรอ! เธอมองไปรอบๆ นอกจากขาวดำก็ไม่มีสีที่สามแล้ว

“เข้าห้องนอนเธอไป”

ประกรถอดเสื้อสูทออก แล้วโยนลงเตียง เขา อ่อนล้าไปทั้งร่างกาย

กลับห้องของเธอไป?

อารญาทวนคำพูดนี้ แล้วถามด้วยความไม่ แน่ใจว่า : “พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอ?”

เขามองไปทางเธอ แล้วเดินไปต่อหน้าเธอ ถาม กลับว่า : “ความถี่ในการแต่งงานของฉันแบบนี้ ถ้า อยู่ด้วยกันทุกครั้ง งั้นเตียงของฉันจะมีผู้หญิงมา นอนแล้วกี่คน?”

“คิดไม่ถึงว่านายเองก็รักนวลสงวนตัวเหมือน กันนะเนี่ย”

“ไม่ใช่สักหน่อย ฉันแค่กลัวว่าจะทำให้เตียง ของฉันสกปรก”

เธออึ้งไปสักพัก แล้วพยักหน้า : “อ่อ รู้ล่ะๆ แล้วห้องนอนของฉันอยู่ไหนล่ะ?”
“ตรงนั้น”

เขาชี้ไปทางก่าแพงข้างซ้ายของเขา อารญา มองไป แล้วถามว่า “นั่นไม่ใช่รูปภาพหรอ?”

“นำรูปภาพออก”

เธองงไปหมด แต่เธอก็ยังทำตาม เดินไปทาง ภาพขนาดใหญ่ที่เป็นรูปภูเขาและแม่น้ำ แล้วใช้นิ้ว มือที่ยาวเรียวของเธอนำรูปภาพออก คนทั้งคนนิ่ง ไปเลย ข้างหลังของรูปภาพมีประตูอยู่ วินาทีนี้เธอ ตกใจมาก ในที่สุดเธอก็ได้สัมผัส การเป็นลูกสะใภ้ ของบ้านอัคระกูลต้องมีใจที่แข็งแกร่งขนาดไหน

เธอสามารถคิดได้ว่า ผู้หญิงที่ล้มเหลวพวก นั้น ตอนแรกที่เห็นประตูบานนี้ จะไม่พอใจและงอแง ขนาดไหน

“ต่อจากนี้ฉันก็อาศัยอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”

“ใช่”

“โอเค ฝันดี”

หันหลังแล้วเปิดประตู เธอเดินเข้าไปในห้องลับๆนี้ด้วยรอยยิ้ม

ปิดประตู แล้วถอนหายใจเยือกใหญ่ ถ้าไม่ อยากเป็นผู้หญิงที่ล้มเหลว งั้นก็ต้องรวบรวมความ กล้า ถึงจะพูดคำว่าฝันดีออก

สิ่งที่ควรฉลองคือ ห้องของเธอยังเหมาะกับการ ให้คนอยู่หน่อย อย่างน้อยก็ไม่ได้มีแค่ขาวดำสองสี

พบปะผู้คนมาทั้งวัน ชุดแต่งงานที่หรูหรานี้ เหมือนกับภูเขาที่ทับเธอไว้จนหายใจไม่ออก เธอยื่น มือออกไปทางข้างหลัง แล้วดึงซิบลง ค่อยๆถอดชุด ลง ความงามของผู้หญิง เผยออกมาแล้ว

สีผิวขาวมันวาวนี้ บริสุทธิ์ยิ่งกว่าดอกไม้และ ดูมีเสน่ห์มากกว่าดอกกุหลาบ อารญาเปิดตู้เสื้อผ้า ออก ข้างในตู้เต็มไปด้วยชุดของผู้หญิง ครบทุกแบบ ที่สำคัญคือป้ายของเสื้อแบรนด์ยังคงอยู่ แสดงว่า ยังไม่มีคนเคยใส่ เธอเลือกชุดนอนที่ออกจะปกปิด ตอนที่กำลังจะใส่ ก็มีเสียงเปิดประตูกระทันหัน

ทั้งสองสบตากัน เธอถอนหายใจออกมา เสื้อ ในมือก็ตกลงพื้น ถ้าไม่ใช่เพราะปกติเธอเงียบสงบ คงจะกรี๊ดออกมาตั้งนานแล้ว
เธอรีบดึงผ้าที่อยู่บนเตียงมาปกปิดตัวเอง แล้ว ถามว่า : “เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู?”

“กลัวอะไร ฉันไม่มีใจที่จะรักผู้หญิง ก็ไม่มี ความสนใจเกี่ยวกับร่างกายของผู้หญิงเช่นกัน ถึง แม้เธอจะถอดทั้งหมดต่อหน้าฉัน ฉันก็ขี้เกียจที่จะ มองเธอ”

เขานิ่งไปสักพัก : “รู้ไหมว่าภรรยาทั้งหกคน ก่อนหน้านี้ของฉันทำไมถึงหย่ากับฉัน นี่ก็คือเหตุผล หนึ่งในนั้น เธอว่าจะมีผู้หญิงคนไหนที่ทนกับความ ยากลำบากของแม่หม้ายได้?”