Chapter 8 : อยู่ในสายตา…?

ตอนเย็น…

ภายในงานครึกครื้นไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ซุ้ม ที่ทางคณะต่างๆจัดขึ้นก็มีคนที่สนใจเข้าไปชมกันเยอะ แยะ ฉันเข้าไปดูซุ้มของคณะตัวเองมาแล้วเมื่อกี้ พวกพี่ปี 2 จัดเป็นซุ้มให้ความรู้เกี่ยวกับสุขภาพ ที่ซุ้มคนเยอะมาก เหมือนกันนะ แต่ส่วนมากจะเป็นพวกผู้ชายซะมากกว่า พวกเขาเข้าไปสอบถามพี่แนนเรื่องสุขภาพต่างๆ แต่ตานี่ จ้องหน้าพี่รหัสฉันไม่ละสายตาเลย ยัยพี่แนนก็ทำหน้าที่ ให้คําปรึกษาดีมากเลยล่ะ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยชอบ ผู้ชายพวกนั้นที่ไปยุ่มย่ามกับเธอก็เถอะ แต่เพราะหน้าที่พี่ แนนจึงเลี่ยงไม่ได้

ที่นี่ไม่ได้มีแค่ซุ้มจากคณะของทางมหา’ลัยนะ นิสิต สามารถออกร้านขายของได้ไม่ว่ากัน

“ฉันอยากกินลูกชิ้นปิ้งร้านนั้นจัง ดูน่าอร่อยนะ”ฉันบอก แล้วชี้ไปยังร้านขายลูกชิ้นปิ้งใกล้ๆ ขณะที่ฉันกับลูกตาว กำลังเดินดูของตามร้านต่างๆอย่างเพลิดเพลิน

“วันนี้เธอก็กินพริกไปเยอะแล้วนี่ ยังไม่อิ่มอีกเหรอ ฮิๆๆ”ลูกตาวล้อ “ฉันเห็นหน้าเธอตอนนั้นแล้วตลกมากเลย อ่ะเมลล์ คงจะเผ็ดมากเลยเนอะ (^_^)”

“พอเลยๆ เรื่องนี้ลูกตาว เธอแซวฉันห้ารอบได้แล้วมั้งเนีย -[]

“ก็มันตลกนี่นา ลูกสาวพูด ฉันเลิกสนใจยัยเพื่อนตัวดี แล้วเดินมาส่งลูกชิ้นปิ้งกันแก้หิว “เกมวันนี้สนุกสุดๆเลย ล่ะ เธอก็สุดยอดเหมือนกันนะเมลล์ที่อยู่มาจนถึงเกมที่ 11 ได้

“ฉันก็นึกว่าตัวเองจะไม่รอดแล้วเหมือนกัน”ฉันหันไป บอกลูกตาวอย่างเหนื่อยๆเมื่อต้องคิดว่าวันนี้ฉันผ่านอะไร มาบ้าง และอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าฉันจะต้องลงแข่งเกม สุดท้าย

เกมสุดท้ายที่จะถึงนี้เริ่มเวลาหนึ่งทุ่มตรง ฉันรู้มาแค่นี้ เพราะพิธีกรไม่ได้บอกอะไรมามากกว่านั้น ตอนนี้จึงเป็น เวลาพักของทุกคน

ตลอดทั้งวันฉันต้องเจอกับสารพัดเกมพิสดาร ทั้งวิ่ง ทั้ง กิน ทิ้งกระโดด บลาๆ สารพัดเรื่องที่คนธรรมดาไม่ค่อย ทำกันพวกฉันก็ได้ทำหมดจนบรรยายเป็นคำพูดไม่หมด และบอกความรู้สึกไม่ถูกเหมือนกันนะ มันทั้งสนุกแต่ก็ เหนื่อยมากเหมือนกันนะ

เกมกิน กิน กิน อย่าให้เหลือ ทีมที่ชนะคือทีมสีชมพู สิ่ง ที่สายฟ้าได้ตอนนั้นคือกระเทียมที่เอาเปลือกออกแล้ว 6 หัวใหญ่ๆ แบบเน้นๆ ฉันกับสายฟ้านี่เรียกว่าหน้าแดงแข่ง กันเลยล่ะมั้ง แถมเพื่อนใหม่คนนี้ยังชอบแกล้งพ่นลมหายใจกลิ่นกระเทียมใส่หน้าฉันอีก(- -*) เกมนี้ฉันแอบ มองไบรอันเหมือนกันนะว่าเขาได้อะไร สิ่งที่เขาได้คือไข่ ต้น 8 ฟอง ฉันเห็นนะว่าเขาแอบหัวเสียเหมือนกันตอน เปิดเจอมัน แต่ทุกคนก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็คือ ต้องกิน เสียงกรี๊ดจากสาวๆแฟนคลับเขาดังกระหึ่มอย่าง น่าหมั่นไส้มาก ขนาดเขากินไข่จนแก้มป่องเขายังดูดแทบ ทุกการกระทํา

เกมต่อๆมาทุกคนเต็มที่กับการเล่นมากรวมถึงฉันและ ไบรอันด้วย เขาไม่ยอมปล่อยโอกาสที่จะเล่นงานฉันหรือ แขวะฉันเลยสักครั้งจนบางครั้งฉันเกือบควบคุมอารมณ์ ตัวเองไม่อยู่ อยากจะกระโจนไปตะกุยหน้าหล่อๆนั่นให้รู้ แล้วรู้รอด แต่ฉันก็ได้แต่ท่องในใจว่าฉันต้องชนะเขาให้ ได้ ถ้าฉันอารมณ์ร้อนเมื่อไหร่มันจะนำหายนะมามาให้ฉัน โดยทันที

คะแนนในตอนนี้ทีมสีชมพูตามอยู่ 1 แต้ม เกมสุดท้าย อาจจะเป็นจุดพลิกผันก็ได้…ฉันได้แต่ภาวนาไว้อย่างนั้น T^T

“ฉันรู้ว่าการที่จะชนะในแต่ละเกมได้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉัน แค่คนเดียว มันต้องอยู่ที่ความสามัคคีของทีมด้วย แต่ฉัน ก็ทำเต็มที่ทุกเกมนะ”ฉันบอกพลางเคี้ยวลูกชิ้นปิ้งราดน้ำ จิ้มรสเด็ดไปด้วย แล้วเราก็ออกจากร้านนั้นเดินเที่ยวกัน ต่อ

“เธอต้องการเอาชนะพี่ไบรอันใช่รึเปล่า”ลูกตาวหันมาถามฉันตาแป๋ว ก่อนจะยกลูกชิ้นในมือที่ฉันซื้อมาขึ้นกิน

บ้าง

“แน่นอนสิ ฉันต้องการความสงบสุขนะ อีกอาทิตย์เดียว ก็จะสอบมิดเทอมแล้ว ขึ้นเขาคอยจ้องจะเอาคืนฉันอยู่ แบบนี้ฉันก็ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือสอบพอดี”

“มันก็จริงของเธอ”

จากนั้นเราก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระ ฉันกับลูกตาวเดิน เที่ยวพร้อมกับกินลูกชิ้นปิ้งไปด้วย แต่แล้วสายตาอัน เฉียบคมของฉันก็เห็นใครบางคนเข้า ความคิดดีๆก็แวบ เข้ามาในหัวฉันทันที

ฉันลากแขนลูกตาววิ่งไปยังซุ้มของคณะสถาปัตย์ฯ โดยที่ลูกตาวเองก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ฉันเห็นพี่กล้วยเจ๋ง เดินเข้ามาในซุ้มของคณะเขาที่มีบริการวาดรูปคนเป็น เวอร์ชั่นการ์ตูนน่ารักๆ พอดี เขายังดูหล่อเสมอต้นเสมอ ปลายจนสาวๆ ยังมองเขาจนเหลียวหลัง

“พี่คะ ที่นี่มีบริการวาดรูปใช่มั้ยคะ”ฉันวิ่งเข้าไปถามพี่ กล้วยเจ๋งทันทีที่มาถึง ผู้หญิงที่กะจะเข้ามาให้เขาวาดรูป ให้มองหน้าฉันอย่างไม่สบอารมณ์นิดๆที่ฉันมาถึงก่อนเธอ ไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น

“ใช่ครับ”พี่กล้วยเจ๋งตอบเสียงนิ่งๆ
“เธอจะทำอะไรน่ะเมลล์ ลูกดาวเห็นคนที่ตัวเองแอบ ปลื้มอยู่ตรงหน้าถึงกับอยู่ไม่สุข ดวงหน้าสวยขึ้นสีชมพูระ เรืออย่างน่ารัก

“เอาน่า”ฉันหันไปตอบคนเป็นเพื่อน

ลูกดาวส่ายหน้าถี่ยิบเมื่อรู้ว่าฉันคิดจะทำอะไร แต่มันก็ ข้าไปเสียแล้ว

ฉันกดไหล่ลูกดาวให้นั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่ตรงหน้าพี่ กล้วยเจ๋งยัยตัวดีพยายามจะลุกหนีแต่ก็ถูกฉันกดไหล่ให้ นั่งลงตามเดิมซะก่อน

“รบกวนช่วยวาดคนนี้หน่อยนะคะ(^_^)”ฉันบอกกับร่าง สูงตรงหน้าแบบมัดมือชกลูกตาว

“ได้ครับ”

พี่กล้วยเจ๋งรับคำก่อนจะหันไปเตรียมอุปกรณ์เพื่อที่จะ วาดรูปลูกตาวเวอร์ชั่นการ์ตูนตามที่ฉันบอก ยัยเพื่อนตัวดี ได้แต่ด่าฉันทางสายตาที่ทำอะไรไม่ปรึกษากันก่อน

ฮิๆๆ ก็ฉันชอบแกล้งให้ลูกตาวเขินนี่นา น่ารักดีออก^^

“ว้าว วันนี้นายโชคดีจริงๆเลยเจ๋ง ได้วาดแต่คนสวยๆแถมตอนนี้ก็ยังมีว่าที่คุณหมอสุดสวยมานั่งอยู่ตรงหน้า อีก”เสียงใสๆแซวพี่กล้วยเจ๋งอย่างสนิทสนม พี่น้ำว้า นั่นเองตอนนี้เธอก็กำลังวาดรูปผู้ชายคนหนึ่งอยู่ รูปผู้ชาย คนนั้นเวอร์ชั่นการ์ตูนที่พื้น้ำว่าวาดสวยมากเลยล่ะ

“เงียบนะนำว่า

“แซวนิดแซวหน่อยก็ไม่ได้ ชิพี่น้ำว้าพูดงอนๆ

*ไปแซวไอ้คอปเตอร์โน่นไป

น้ำว้าไม่สนใจที่เพื่อนสนิทแขวะ ดวงตากลมโตหันมา มองฉันกับลูกตาวก่อนจะพูด

“หมั่นไส้คนฮอตเนอะ”

ฉันกับลูกตาวได้แต่ยิ้มส่งไปให้พี่น้ำว้าเพราะไม่รู้จะพูด อะไร ว่าให้แต่เพื่อน พี่น้ำว้าก็ฮอตเหมือนกันนั่นแหละ เธอเป็นคนเฟรนลี่มากเลยล่ะ ฉันว่านิสัยเธอคงจะน่ารัก เหมือนหน้าตาแน่ๆ

“พี่เชียร์น้องเมลล์อยู่นะคะ ทำให้เต็มที่กับเกมสุดท้าย นะ
“ขอบคุณนะคะ

ว่าแต่อาจารย์หมอแมกซ์เป็นยังไงบ้าง พักนี้พี่ไม่ค่อย เห็นเขาเลย

ฉันแปลกใจกับคำถามจากพี่น้ำว้าเล็กน้อย แต่ก็ตอบ คําถามเธอไป

“พี่แมกซ์ก็สบายดีค่ะ แต่พักนี้เขาค่อนข้างยุ่ง

“ฉันจะฟ้องไอ้คอปเตอร์ว่าเธอถามถึงอาจารย์หมอคน นั้น”อยู่ๆพี่กล้วยเจ๋งก็พูดขึ้น เขาจ้องหน้าพี่น้ำว่าเหมือนผู้ ถือไพ่เหนือกว่า

“ก็ฉันปลื้มเขานี่ นายน่ะรีบๆวาดได้แล้ว น้องเขารออยู่”พี่ น้ำว้ารีบเปลี่ยนเรื่อง เธอหันมายิ้มให้ฉันกับลูกตาวก่อนจะ กลับไปวาดรูปที่ค้างไว้ต่อ

แสดงว่าพี่น้ำว้าชอบพี่แมกซ์งั้นเหรอแต่เหมือนเธอจะ กลัวพี่คอปเตอร์อยู่เหมือนกันถึงได้รีบเปลี่ยนเรื่อง ฉันว่า คู่นี้ก็น่ารักดีนะ…

ลูกตาวนั่งนิ่งๆอย่างประหม่าเมื่อพี่กล้วยเจ๋งเริ่มลงมือ วาดรูปเธอแล้ว ดวงตาคมกริบที่มองมายังเพื่อนฉันทำให้ ลูกตาวถึงกับตัวแข็งที่อด้วยความเขินอายฉันชิ่งหนีดีมั้ยนะแกล้งปล่อยให้ลูกดาวอยู่กับพี่กล้วยเจ๋ง คงเป็นอะไรที่สนุกสุดๆเลยล่ะ

“นี่ลูกสาว ฉันหิวอ่ะ เดี๋ยวมานะ ขอไปหาอะไรกินก่อน เพราะอีกเดี๋ยวฉันต้องกลับไปแข่งเกมสุดท้าย

“มะ…เมลล์…ยะ…อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนสิ”เพื่อนรักถึงกับ ติดอ่าง ใบหน้าสวยที่สองข้างแก้มขึ้นสีระเรื่อหันมามอง ฉันอย่างอ้อนวอน

“ฉันไปแป๊บเดียว เดี๋ยวมานะ”ไม่บอกเปล่าฉันก็รีบเดิน หนีออกมาจากซุ้มของคณะสถาปัตย์ฯทันที ทิ้งให้ลูกตาว ต่อสู้กับความเขินอายคนเดียว ฉันรู้ว่าจบงานนี้ยัยเพื่อน รักคนนี้ต้องงอนฉันแน่ๆ เพราะฉันรู้ว่าลูกตาวร้อง่ายยังไง ล่ะฉันถึงทำแบบนี้

ฉันหวังดีกับเธอนะเพื่อน

ฉันเดินทอดน่องดูร้านต่างๆอย่างสบายอารมณ์แต่ร้าน ที่ฉันสนใจคงจะหนีไม่พ้นร้านของกิน ร้านไหนที่มีของให้ ชิมฟรีฉันก็แทบจะพุ่งเข้าใส่ ฉันชิมทุกอย่างที่ขวางหน้า สงสัยกันล่ะสิว่าฉันกินอะไรไม่ได้บ้าง ฉันกินกุ้งไม่ได้หรือ ก็คือฉันแพ้กุ้งนั่นเอง ขืนเผลอกินเข้าไปนี่ได้เกาทั้งคืนอ่ะ มันคันไปทั้งตัวเลยนะขอบอก
ไม่ว่าจะเดินไปไหน ก็มีหลายๆ คนยิ้มให้ ฉันดีใจมากๆ เลยล่ะที่มีหลายๆคนเข้ามาทักและก็มาให้กำลังใจ แต่ก็ ใช่ว่าจะไม่มีคนเขม่นฉันหรอกนะ ก็พวกเดิมๆ….แฟนคลับ ไบรอัน

“ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่า “แม่ค้าพูดเสียงใสแล้วยื่นถุงเกี๊ยวไข่นกกระทามา ให้ฉัน ฉันรับมันมาพร้อมกับยิ้มให้เธอเช่นกัน

“ขอโทษค่ะ!”

ในจังหวะที่ฉันหมุนตัวกลับก็ชนเข้ากับอกกว้างของใคร บางคนเข้าอย่างจัง ฉันจึงต้องรีบขอโทษโดยเร็ว

“เอาแต่กิน เดินไม่ระวังเลยนะ”

เสียงทุ้มนุ่มหูที่คุ้นเคยทำให้รู้ทันทีว่าคนที่ฉันเดินชนเป็น ใครโดยไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมอง

เอาคำขอโทษคืนตอนนี้ทันมั้ยนะ….

ฉันเลือกที่จะเดินหนีไบรอันแทนการเสวนากับเขาให้ เสียอารมณ์กันเปล่าๆ ไบรอันไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแต่ เดินมาขนาบข้างฉันเงียบๆ
“ทำไมนายต้องเดินตามฉันมาด้วยฮะ”ฉันตวัดสายตา ขุ่นไปจ้องหน้าร่างสูงเขม็ง นี่เขาไม่รู้เลยใช่มั้ยเนี่ยว่าการ ที่เขามาเดินในที่แบบนี้มันโดดเด่นมาก และเขากำลัง สร้างศัตรูให้ฉันทางอ้อมเช่นกัน ดูสายตาผู้หญิงพวกนั้น สิ ทำไมต้องมองฉันด้วยความอิจฉาแบบนั้นด้วย มันไม่ใช่ เรื่องน่าอิจฉาอะไรเลยนะ (-_-);

“ฉันจะเดินไปทางไหนก็เรื่องของฉันไม่ใช่รึไง…”ไบรอัน ตอบเสียงเรียบ

“ได้ งั้นเชิญไปตามทางของนายเลยไป”ว่าแล้วฉันก็เดิน หนีเขาไปอีกทางหนึ่ง แต่ไบรอันก็เดินมาขนาบข้างฉันอีก นี่เขาจงใจจะยั่วโมโหฉันใช่มั้ยเนี่ย

“แล้วนี่อะไร ไหนบอกไม่เดินตามฉันไง”ฉันหันไปเอา เรื่องเขาอีกครั้ง ไบรอันเพียงแต่ยักไหล่ขึ้นนิดๆ ท่าทาง ยียวนของคนตรงหน้าทำให้ฉันอยากบีบคอเขาให้ขาดใจ คามือ

ฉันเลิกสนใจไบรอันให้เสียสุขภาพจิตแล้วเดินทอดน่อง ดูตามร้านของกินเหมือนกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศ ไบรอัน เพียงแต่เดินตามฉันมาเงียบๆ ฉันเดินดูตามร้านต่างๆ ก็ เหลือบไปเห็นร้านขายไอศกรีมโคนเข้า

ดีเลยตอนนี้ฉันก็อยากกินอะไรเย็นๆพอดี
ฉันเดินไปสั่งไอศกรีมรสมะนาวผสมกับซอคโกแลต ชิพมาโคนหนึ่ง คนขายมองหน้าฉันกับไบรอันอย่างงงๆ ประมาณว่ามาสองคนแต่สั่งอันเดียวเหรอ แต่ใครจะสน กันละในเมื่อฉันไม่เห็นเขามีตัวตนตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่ อีก อย่างคนรวยๆอย่างเขาคงไม่กินไอศกรีมธรรมดาๆแบบนี้ หรอกมั้ง

เมื่อเห็นเขาเอาแต่มองไอศกรีมหลากสีในตู้แต่ไม่สั่งฉัน จึงอดถามเขาออกไปไม่ได้

“ไม่กินเหรอ?”ฉันหันไปถามร่างสูงข้างกาย

“ไม่ล่ะ”ไบรอันตอบเสียงนิ่ง แต่สายตาคมยังมอง ไอศกรีมรสต่างๆในตู้ไม่วางตา

หยิ่งซะจริง ท่าทางเขานี่มันตรงกันข้ามชัดๆ

“ไม่เคยกินเหรอ”

ไบรอันยักไหล่ขึ้นแทนคำตอบ ไม่ต้องถามซ้ำก็รู้ว่าเขา ไม่เคยกินอะไรแบบนี้ ก็อย่างว่าแหละนะ คนรวยๆอย่าง เขาคงจะเข้าออกร้านอาหารหรูระดับห้าดาวเป็นอย่างต่ำ โน่นแหละ

“รสนี้ก็อร่อยนะ รสนั้นก็หอมดี…”
ท่าทางเหมือนเด็กปากแข็งที่สูงอยากกินขนมแต่บอก ไม่อยากกินทำให้ฉันอยากจะขำ ฉันเลยบรรยายรสชาติ และสรรพคุณของไอศกรีมรสต่างๆที่มีอยู่ในตู้ให้เขาฟัง ฉันเคยชิมมาหมดทุกรสแล้วล่ะ แต่รสที่ฉันชอบก็คงจะ เป็นรสช็อคโกแลตชิพกับมะนาวเนี่ยแหละ

“ว่าไง เอารสไหน ฉันหันไปถามเขาเมื่ออธิบายเสร็จ ไบ รอันนิ่งไปแบบหนึ่งก่อนจะตอบ

“เอาเหมือนเธอก็แล้วกัน”

“ชิ เลียนแบบ”ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ ฉันรู้ว่าเขาก็ได้ยิน คนขายมองเรายิ้มๆแล้วหันไปตักไอศกรีมต่อ

ไบรอันรับไอศกรีมของตัวเองมาพอดีกับที่ฉันกำลังจะ ล้วงกระเป๋าตังค์ออกมาจ่าย

“เดี๋ยวฉันจ่ายเอง

“ไม่เป็น…

ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ปฏิเสธเขาก็ล้วงกระเป๋าตังค์ออกมา ไบรอันชะงักนิดหน่อยแล้วควักแบงค์พันจ่าย ฉันแอบเห็น แบงค์พันในกระเป๋าเขาเป็นฟ่อนเลย แถมยังมีพวกบัตรเค รดงบัตรเครดิตสีทองอีกด้วย คนอะไรจะรวยได้ขนาดนี้ หมั่นไส้เนอะ
แม่ค้าทำหน้าเจื่อนๆ กับไอศกรีมสองโคนราคา 30 บาท แต่เขากลับเอาแบงค์พันมาจ่าย ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้อวดรวย อะไรหรอก แต่เขาไม่มีแบงค์ย่อยเลยอะ

“เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง “ฉันว่าก่อนจะจ่ายเงินให้แม่ค้าแล้ว

พวกเราก็เดินออกมาจากร้านนั้น”เป็นไง อร่อยมั้ย?”ฉัน

หันไปถามไบรอันพลางกินไอศกรีมของตัวเองไปด้วย “ก็ดี”ไบรอันตอบเสียงนิ่งๆ ใบหน้าหล่อเหลายังคงนิ่งเฉย

เช่นเดิม

“ก็ดีอะไรล่ะ อร่อยจะตาย “ฉันเว้นประโยคในขณะที่จับ ไอศกรีมเข้าปากอีกคำ “ก็อย่างว่าแหละเนอะ คนรวยๆ อย่างนายคงไม่เคยกินอะไรแบบนี้หรอก”

ไบรอันไม่ตอบ เขาเอาแต่จ้องหน้าฉันนิ่ง แต่แล้วเขาก็ทำ ในสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึง…

มือเรียวยาวของเขาเอื้อมมาเช็ดคราบไอศกรีมที่ริม ฝีปากฉันอย่างแผ่วเบา ไอร้อนจากมือเขามีผลต่อการเต้น ของหัวใจฉันอย่างน่าประหลาด…

“นั่นคุณทําอะไรคะไบรอัน!”
เสียงแหลมสูงของใครคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ ฉันเดินถอย หลังออกห่างจากไบรอันโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องรอให้เรา หันไปมอง ร่างบางเจ้าของผมสีน้ำตาลแดงก็เดินเข้ามาก อสแซน ไบรอันอย่างแสดงความเป็นเจ้าของพร้อมกับส่ง สายตาอาฆาตมาให้ฉัน สายตานับสิบคู่ของคนที่อยู่รอบ ข้างมองมาทางเราอย่างสนใจ

“โรสสามหาคุณจนทั่วเลยนะคะไบรอัน ที่แท้คุณก็มาอยู่ กับยัยเด็กนี้นี่เอง ประโยคหลังโรสตวัดสายตาคมมามอง หน้าฉัน

“ผมไม่ได้ให้คุณตามหาผมนี่”ไบรอันบอกด้วยน้ำเสียง เจือแววรคาญพลางแกะมือปลาหมึกของโรสให้พ้นแขน เขา

“แล้วทำไมคุณจะไปไหนถึงไม่บอกโรสก่อนล่ะคะ”

“แล้วผมต้องบอกคุณทุกเรื่องเลยรึไง”

“เอ๊ะ ไบรอัน “โรสทำเสียงจั๊กจั๊กในคำคออย่างไม่พอใจ

ที่ย้ยพี่โรสบอกว่าเธอเป็นแฟนไบรอันอาจจะใช่…แต่ไบ รอันเป็นแฟนเธอรึเปล่าอันนี้ฉันก็เริ่มไม่แน่ใจนะ – -*ดูเขา พูดกับเธอสิ เย็นชาชะมัด

เมื่อเห็นว่าเธอเล่นงานไบรอันไม่ได้ โรสจึงหันมาเล่นงานฉันแทน

เธอนี่เผลอเป็นไม่ได้เลยนะยะ ฉันเคยบอกเธอแล้วนี่ว่า ไบรอันกับฉันเราเป็นอะไรกัน ร้ายนักนะที่แอบพาเขามา เดินเล่นลับหลังฉันเนี่ย “โรสพ่นประโยคภาษาอังกฤษยาว เหยียดออกมา

“ขอบอกไว้เลยนะว่าเธอสู้ฉันไม่ได้หรอก ฉันทั้งสวยกว่า รวยกว่า สูงกว่าและฮอตกว่าเธอกว่าเป็นไหนๆ ไบรอันเขา ไม่มีทางสนใจยัยหน้าจืดอย่างเธอหรอก อย่างเธอก็ควร จะอยู่กับคนไข้ในโรงพยาบาลโน่น ฉันขอเตือนนะว่าอย่า มายุ่งกับไบรอันอีก ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”โรส กอดอกมองฉัน ใบหน้าสวยกรีดรอยยิ้มเย้ยหยัน

“โรส”ไบรอันเรียกเธอเสียงเข้มเพื่อปราม แต่คิดเหรอ ว่าอย่างยัยป้านี่จะหยุดถ้าลองได้ของขึ้นเพราะหึงแบบนี้ ด้วยแล้ว

“…”ฉันมองหน้าคนตรงหน้านิ่งๆ

“ทําไม แปลที่ฉันพูดไม่ออกเหรอจ๊ะ”

นี่คิดว่าพูดภาษาอังกฤษมาขนาดนี้ฉันจะแปลไม่ออกงั้นสินะ อยากจะหักหน้าฉันต่อหน้าคนเยอะๆแบบนี้งั้นเห

รอ…

รู้จักเมลล์น้อยไปซะแล้ว เหอะ

“ผู้ชายสมัยนี้เขาไม่เอาหรอกนะผู้หญิงแบบเธอ สวย ใส แต่ไร้สมอง”ฉันตอบโต้กลับไปเป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน แม่ฉันเป็นครูสอนภาษาอังกฤษแล้วอีกอย่างฉันก็เกือบจะ ได้ไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศแล้วด้วยแต่ติดที่ว่าพี่แมกซ์ ไม่อยากให้ไป

“กรี๊ดดดด ยัยเด็กบ้า นี่แกกล้าว่าฉันเหรอ”โรสโดนตอก กลับ ภาษาบ้านเกิดกลับเข้าร่างทันที

“ใช่ ที่โรงพยาบาลมันอาจจะเป็นที่ของคนอย่างฉันและ มันก็เป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องรักษาคนไข้ มันก็ดีกว่าเธอ เป็นไหนๆที่เอาแต่ทำตัวไร้สาระไปวันๆทำตัวดีๆหน่อย เผื่อบางทีผู้ชายของเธออาจจะสนใจเธอบ้าง”

ฉันพ่นประโยคภาษาอังกฤษยาวๆใส่หน้ายัยโรสจบ ก็เดินกระแทกไหล่เธอออกมาไบรอันกระตุกยิ้มมุมปา กนิดๆเหมือนพอใจอะไรบางอย่าง

อย่าไปสนใจเขาเลยเมลล์ อีกไม่กี่นาทีเกมสุดท้ายก็จะ เริ่มแล้ว ผลสรุปออกมาจะเป็นยังไงค่อยว่ากันอีกที แต่ฉัน จะพยายามทำให้เกมนี้ออกมาดีที่สุดถึงแม้ว่าทีมสีชมพูจะชนะเกมนี้แต้มจะเสมอกับอีกทีมก็ไม่เป็นไร ดี กว่าแพ้…และไบรอันคงไม่ปล่อยให้ฉันมีชีวิตที่สงบสุขใน มหาลัยแน่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ