Chapter 4 : เกมที่ไม่อยากเล่น

สามวันต่อมา..

พรุ่งนี้แล้วสินะ งาน Family Games

ฉันนั่งดูดชาเขียวเย็นๆ อย่างสบายอารมณ์อยู่ตรงโต๊ะ หินอ่อนที่ประจำหน้าตึกคณะหลังจากเลิกเรียนคาบ สุดท้ายของวันในเวลาเย็นๆฉันนั่งเป็นเพื่อนลูกตาวแบบ นี้ทุกวันเพื่อรอคนขับรถมารับยัยคุณหนูกลับบ้าน ลูกตาว จะไปส่งฉันกลับบ้านหลายครั้งแต่ฉันก็ปฏิเสธตลอด ก็ ทางกลับบ้านเรามันคนละทางกันเลยนี่นา แถมบ้านยัย นี่ยังไกลกว่าบ้านฉันอีก ฉันจะขึ้นรถเมล์กลับบ้านทุกวัน อ้อ มีบางวันนะที่พี่แมกซ์จะโทรมาบอกว่าให้รอกลับบ้าน พร้อมกันถ้าวันไหนเขาเลิกงานเร็ว

เวลาเย็นๆแบบนี้มหา’ลัยเริ่มเงียบ เพราะพี่ปี 2 และปี 3 ไปช่วยกันทำซุ้มบริเวณด้านนอกของสนามกีฬากันหมด ส่วนพี่ๆปี 5 และปี 6 คงจะหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ในโรง พยาบาล ปีหนึ่งและปีสี่ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เตรียมฟิต เต็มที่เพื่องานวันพรุ่งนี้ จะว่าไปฉันก็แอบตื่นเต้นเหมือน กันนะ นานๆทีจะมีงานแบบนี้ให้คลายเครียดบ้าง

“อยากรู้จังว่าพรุ่งนี้จะมีเกมอะไรบ้าง ^-^”ลูกตาวบอก ใบหน้าสวยยิ้มสดใสอย่างลุ้นๆ

“นั่นสิ”ฉันรับคำแล้วดูดน้ำชาเขียวอีกอึกใหญ่
“เธอไม่เสียดายเหรอเมลล์ที่ไม่ลงเล่นเกม0.0?”ลูกตาว ยื่นหน้ามาถามอย่างสงสัย

“โอ้ย เพื่อนในคณะเรามีกันแค่นี้ยังแย่งกันลงหัวแทบ แตก อีกอย่างเธอก็รู้ว่าฉันไม่ค่อยชอบตกเป็นเป้าสายตา”

“นั่นสินะ”ลูกตาวพยักหน้าน้อยๆอย่างเห็นด้วย

ในตอนนั้นเองที่ฉันเหลือบเห็นเพื่อนร่วมคณะ 5-6 คน เดินหน้าตั้งเข้ามาทางฉันกับลูกตาว

“เมลล์”แอมแปร์เรียกชื่อฉันเสียงเขียวจนฉันกับลูกตาว แปลกใจ

“หือ มีอะไรเหรอ(- -) (- -)(- -) (- -)”ฉันมองหน้าเพื่อนทุก คนพร้อมกับถามอย่างสงสัย

“ไหนเธอบอกไม่ลงแข่งเกมไงล่ะ”

“ก็ไม่ลงไง ทำไมเหรอ?”ฉันขมวดคิ้วมุ่นกับคำถามของ เพื่อนที่เริ่มไม่ชอบมาพากล

“แล้วทำไมมีแต่ชื่อเธอทั้ง 12 เกมเลยล่ะ”
“เฮ้ย!! บ้าน มันจะเป็นไม่ได้ยังไง ฉันโพล่งขึ้นอย่าง

“นั่นน่ะสิ มันจะเป็นไปได้ยังไง ลูกสาวช่วยเสริม น้ำ เสียงแสดงถึงความมึนงงอย่างชัดเจน

“แต่มันก็เป็นไปแล้ว ไม่เชื่อเธอก็ไปดูรายชื่อที่บอร์ตสิ

ไม่รอให้เพื่อนต้องบอกเป็นรอบที่สอง ฉันกับลูกตาว วิ่งไปดูประกาศที่บอร์ดทันที ฉันไล่สายตาหาไปตาม ประกาศต่างๆ ไม่นานก็เจอเข้ากับ…

รายชื่อยืนยันผู้เข้าแข่งขันเกมในงาน Family Games ผู้เข้าแข่งขันของคณะแพทยศาสตร์ชั้นปีที่ 1 มีดังนี้ เกมที่ 1 นางสาวปุณณมา ฤทธิก้องเกรียงไกร

เกมที่ 2 นางสาวปุณณมา ฤทธิก้องเกรียงไกร
เกมที่ 12 นางสาวปุณณมา ฤทธิ์ก้องเกรียงไกร

“มันจะเป็นไปได้ยังไง ฉันสาบานก็ได้ว่าฉันไม่ได้ลงชื่อ ไปนะ”ฉันยืนยันเสียงหนักแน่นหลังจากที่ละสายตาจาก ประกาศทั้งๆที่ยังอ่านไม่จบแล้วหันไปมองหน้าเพื่อนร่วม คณะ

“มันเป็นไปไม่ได้แน่ๆที่จะมีรายชื่อเมลล์ ฉันอยู่กับเมล ล์ตลอดนะ ฉันยืนยันได้ว่าเมลล์ไม่ทำแบบนี้แน่”ลูกตาว ช่วยยืนยันอีกแรง ใบหน้านวลแสดงความเครียดออกมา อย่างไม่ปิดบัง

“พวกเธอเป็นเพื่อนกันนี่ เธอก็พูดได้สิ”แตงโมที่ยืนอยู่ ถัดจากแอมแปร์เถียงอย่างไม่พอใจ

“พวกเธอจะไม่เชื่อก็ได้ แต่ฉันไม่ได้ทำจริงๆนะ”ฉัน ยืนยันความบริสุทธิ์อีกครั้ง

“เธอนี่มันเห็นแก่ตัวจริงๆเลยเมลล์ อยากเล่นเกมคน เดียวถึงขนาดนี้เลยเหรอ เธอใช้เส้นสายอะไรฮะ!อ้อ เธอ มีพี่แนนเป็นพี่รหัสสินะ เธอคงจะให้พี่รหัสเธอช่วยลงชื่อ ให้ล่ะมั้ง”แตงโมกระแทกเสียงใส่เสร็จก็สะบัดหน้าหนีเดิน ไปอีกทางพร้อมกับเพื่อนอีก 2 คน ฉันได้แต่ยืนอึ้งกับคํ พูดแรงๆของเพื่อน
“ฉันจะไปบอกให้รุ่นพี่ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แก้ไขรายชื่อ ให้เพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าฉันไม่ได้ทำ “ฉันเสนอทางออก ลูก ดาวพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเอาเป็นเอาตาย

“เธอทำอะไรไม่ได้หรอกเมลล์ เธอไม่ได้ยินที่พี่แนนพูด เหรอว่าเมื่อเขายืนยันรายชื่อแล้วไม่สามารถที่จะถอนตัว ได้ แอมแปร์พูดเสียงเรียบ คนตรงหน้านิ่งขรึมสมกับที่ได้ รับการโหวตให้เป็นประธานรุ่น

“แต่ว่า…”

“มาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็ลงๆแข่งไปเถอะ อย่าไปสนใจ ยัยแตงโมเลย ยัยนั่นก็ปากเสียแบบนี้แหละ พูดอะไรไม่ ค่อยแคร์คนอื่นสักเท่าไหร่หรอก”แอมแปร์พูดขึ้นก่อนที่ ฉันจะทันได้พูดอะไรต่อ เธอเดินมาตบไหล่ฉันเบาๆ แล้ว ยิ้มให้อย่างให้กำลังใจ “มันก็เป็นแค่เกม อย่าเครียดไป เลยน่า ยังไงก็สู้ๆนะ ฉันกลับบ้านล่ะ”

พูดแค่นั้นแอมแปร์ก็เดินไปพร้อมกับเพื่อนอีกคน ทิ้งให้ ฉันกับลูกตาวอยู่กับความเงียบ…

ฉันบีบขวดชาเขียวในมือจนมันบุบบี้อย่างควบคุมตัวเอง ไม่ได้แล้วกระชากกระดาษแผ่นนั้นออก…ฉันโกรธมากนะ บอกไว้เลย!!

“ยัยพี่แนน!!”ฉันโพล่งขึ้นเสียงดังอย่างโกรธจัด สองเท้าก้าวฉับๆไปข้างหน้าอย่างไม่รั้งรอ ไม่สนใจเสียงใสๆ ของเพื่อนที่กำลังร้องห้ามปากคอสั่น ลูกดาววิ่งมาฉุดมือ ฉันไว้ ลองฉันได้โกรธจนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่แบบนี้ดูสิ ตัวเล็กๆอย่างลูกตาวเอาฉันไม่อยู่หรอก

ด้วยความโมโหแบบสุดขีดระยะระหว่างตึกคณะแพทย์ฯ กับบริเวณสนามกีฬากลางที่ค่อนข้างไกลฉันใช้เวลาใน การเดินทางไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ เล่นเอาลูกตาวที่วิ่งตาม มาห้ามฉันหอบแฮก ฉันมองหาซุ้มของคณะแพทย์ฯที่คิด ว่ายัยพี่รหัสตัวแสบคงจะจัดซุ้มอยู่ที่นั่น…แล้วฉันก็คิดไว้ ไม่ผิด

ฉันก้าวฉับๆ ไปหาร่างบางที่กำลังนั่งจัดดอกไม้อย่าง บรรจง ถ้าเป็นเวลาปกติฉันคงจะชมว่าเธอสวยแล้วเหมาะ กับอะไรแบบนี้มากๆ แต่เวลานี้ฉันมาที่นี่เพื่อเคลียร์ เท่านั้น

“พี่แนน!”ฉันเรียกเธอเสียงดัง

“โอ้ย! ยัยเด็กบ้าน!! ตกใจหมด จะตะโกนเสียงดังทำไม เรียกธรรมดาฉันก็ได้ยินหรอก”พี่แนนว่า ดวงตาสวยที่ กรีดด้วยอายไลน์เนอร์คมกริบมองฉันอย่างฉุนๆ

“พี่ใช่มั้ยที่ใส่ชื่อฉันให้เป็นตัวแทนปีหนึ่งที่จะเล่นเกมใน วันพรุ่งนี้”ฉันถามคนตรงหน้าด้วยอารมณ์โมโหที่เพิ่มขึ้น ทุกนาทีสรรพนามที่ฉันใช้แทนตัวเองก็เปลี่ยนไปสายตาหลายคู่ที่มองมายังเราด้วยความสนใจฉันก็ไม่สน แล้วตอนนี้

“ใจเย็นๆสีเมลล์ ลูกดาวปรามพร้อมกับจับแขนฉันไว้ แน่นเพราะกลัวว่าฉันจะเข้าไปเอาเรื่องรุ่นพี่

“เธอพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง”พี่แนนตอบกลับมาด้วยใบ หน้างงๆ จนฉันยังแปลกใจ ถ้าเธอไม่เล่นละครเก่งมากๆ เธอก็คงจะไม่รู้เรื่องจริงๆ แต่จะเป็นไปได้ยังไงที่เธอจะ ไม่รู้เรื่อง ก็ในเมื่อเธอเป็นคนจัดการเรื่องรายชื่อ

“แล้วนี่มันหมายความว่ายังไง”ฉันยื่นกระดาษยืนยันราย ชื่อที่ดึงติดมือมายื่นไปให้คนตรงหน้า พี่แนนได้แต่มองมัน กับมองหน้าฉันสลับกันอย่างงงๆ

“ทำไมมีแต่ชื่อเธอล่ะ?”แทนที่จะให้คำตอบแต่เธอกลับ ถามฉันกลับ

“ฉันถึงมาถามพี่นี่ไงล่ะว่ามันหมายความว่ายังไง”ฉันถาม เสียงเรียบอย่างพยายามข่มอารมณ์ อาการงงเป็นไก่ตา แตกของพี่แนนทำให้ฉันแปลกใจ

หรือว่าจะไม่ใช่ฝีมือเธอ…

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ”
“แต่พี่เป็นคนจัดการเรื่องรายชื่อนะ”

“นี่ ฉันจะบอกอะไรให้นะ”พี่แนนว่าแล้วกอดอกมองฉัน นิ่ง เสียงของเธอจริงจังขึ้น “มันก็จริงที่ฉันเป็นคนจัดการ รายชื่อพวกนี้แล้วเอาไปส่งให้ทางกรรมการฝ่ายกิจกรรม นิสิต หน้าที่ของฉันก็มีแค่นี้แหละ แต่ชื่อเธอไปอยู่ใน กระดาษพวกนี้ได้ยังไงอันนี้ฉันไม่รู้จริงๆ”

“ยังไงเธอก็ลองไปถามพวกนั้นดูสิ เผื่ออาจจะมีอะไรผิด พลาดก็ได้

ท่าทางนิ่งๆ และสีหน้าจริงจังของคนตรงหน้าทำให้ฉันรู้ ว่าฉันโกรธผิดคนแล้ว…

“ถ้าไม่ใช่พี่แนนจริงๆ เมลล์ต้องขอโทษด้วยที่มาโวยวาย ใส่พี่”ฉันบอกเธออย่างรู้สึกผิด พี่แนนไม่ว่าอะไรเพียงแต่ ยิ้มให้นิดๆ ฉันกับลูกตาวจึงเดินเลี่ยงออกมา

“นี่เธอจะไปไหนน่ะเมลล์”ลูกตาวถามขึ้นทันทีที่เราเดิน พ้นจากบริเวณที่จัดซุ้ม

“ก็จะไปถามพวกกรรมการฝ่ายกิจกรรมนิสิตน่ะสิ มัน ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่เลยลูกตาว ฉันไม่อยากให้เพื่อน ในคณะมองฉันว่าเห็นแก่ตัว”ฉันหันไปตอบร่างบางข้างกาย ลูกสาวไม่พูดอะไรอีกเธอได้แต่เห็นตามฉันมาอย่าง เงียบๆ

แต่แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นป้าย คณะบริหารธุรกิจ’ ขนาดใหญ่ เมื่อฉันเดินผ่านบริเวณนั้นเพราะเป็นทางผ่าน ไปยังห้องฝ่ายกรรมการกิจกรรมนิสิต

ต้องเป็นเขาแน่!!!…ต้องเป็นไบรอันแน่!!!

ฉันเปลี่ยนทิศทางการเดินทันทีที่คิดได้แบบนั้น

ฉันไม่เคยมีเรื่องกับใครนอกจากเขาและพี่รหัสตัวเอง แต่พี่แนนยืนยันแล้วว่าไม่ได้ทำก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้ และเขาก็มีอิทธิพลมากพอที่จะสั่งให้พี่ปี 2 กับพี่ปี 3 ที่ เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เปลี่ยนชื่อผู้เล่นเกมเป็นชื่อฉันทั้ง12 เกม เหอะ! ถ้าเขามีอำนาจสั่งให้คนอื่นทำแบบนี้ได้ ชื่อจริง ของฉันมันก็เป็นเรื่องหมูมากๆที่เขาจะหาได้ไม่ยาก “นั่น เธอจะไปไหนน่ะเมลล์ ห้องกรรมการกิจกรรมนิสิตอยู่ทาง นี้นะ”ลูกตาลบอกไล่หลังและยังคงวิ่งตามฉันมาอย่างไม่ ลดละ

“ไม่จำเป็นต้องไปที่นั่นแล้วล่ะ ฉันรู้ตัวคนบงการแล้ว”ฉัน ตอบขณะเดินไปเปิดประตูห้องๆหนึ่งที่อยู่ในตึกคณะ

“นี่เธอหมายความว่ายังไงอ่ะเมลล์”
“เดี๋ยวเธอก็รู้เอง”

ฉันตอบได้เท่านั้นก็ไล่เดินไปเปิดประตูห้องเรียนทุกห้อง ที่อยู่ชั้นหนึ่งเพื่อต้องการหาร่างสูงของนายจอมหยิ่ง ลูก สาวได้แต่วิ่งตามฉันอยู่อย่างนั้น ฉันมีความพยายามแค่ ไหน คดูสิ ตึกคณะบริหารมีตั้งหกชั้น ฉันไล่เปิดมันทุก ห้องแต่ก็ไม่เจอคนที่ตามหา นี่มันก็เย็นมากแล้วไม่แปลก หรอกที่จะไม่มีคนอยู่ แต่ฉันมีรางสังหรณ์บางอย่างว่าฉัน ต้องเจอเขาที่นี่

ไม่ว่าฉันจะเปิดไปยังห้องเรียนห้องไหนก็ไม่เจอไบรอัน แต่ฉันก็ไม่ถอดใจง่ายๆ จนกระทั่งฉันขึ้นมาตามหาเขายัง ชั้นบนสุดของตึกด้วยอาการเหนื่อยหอบ ฉันเดินไปเปิด ประตูห้องเรียนที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างไม่รอช้า….และเขาก็ อยู่ที่นี่จริงๆ

ทุกสายตาที่อยู่ในห้องนี้หันมาจ้องผู้มาเยือนอย่างฉันกับ ลูกตาวทันที ภายในห้องมีรุ่นพี่ปีสี่นั่งอยู่หลายสิบคนซึ่ง ฉันไม่มั่นใจว่าพวกเขารอเรียนหรือว่ารออะไรอยู่ แต่ช่าง เถอะ ที่ฉันมาที่นี่เพื่อมาหาไบรอันคนเดียวเท่านั้น!

ไม่อยากจะชมเลยว่าพี่ดีแซม พี่คอปเตอร์และไบรอันดู โดดเด่นมากเมื่ออยู่ท่ามกลางผู้คนแบบนี้ ให้ตายเถอะคน พวกนี้ จะเกิดมาดูดีอะไรกันนักกันหนา(- -)*

ร่างสูงแสนคุ้นตานั่งเอาเท้าพาดโต๊ะอย่างไม่มีมารยาทดวงตาคมกริบหันมาสบตาฉันทันทีที่ฉันก้าวเข้าไปในห้อง ใบหน้าหล่อเหลาเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์…เหมือน เขาเองก็กำลังรอฉันอยู่เช่นกัน