Chapter 17 : พบคนหน้ามัน 1 อัตรา

ณ จุดพักรถ…

หลังจากที่เดินทางมาได้เกือบสองชั่วโมง รถทัวร์ของ ชาวค่ายอาสาก็เข้าไปจอดยังจุดพักรถเพื่อให้ทุกคนได้ ทำธุระส่วนตัวกันเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง

ตลอดการเดินทางที่มาที่นี่ สายฟ้าพูดจ้อไม่ไหยุด ฉัน ไม่ได้รู้สึกรำคาญหรืออะไรนะ ดีซะอีกที่มีคนชวนคุยแล้ว เขาก็เป็นคนที่คุยสนุกด้วยแหละ สายฟ้าเพิ่งจะหยุดพูด แล้วหลับไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วนี่เอง ฉันนอนไม่หลับ เพราะแปลกที่เลยได้แต่มองดูวิวนอกหน้าต่างไปเงียบๆ มาตลอดทาง

ตอนนี้ฉันกำลังเดินดูของใช้ส่วนตัวที่ยังขาดที่มินิมาร์ช สายฟ้าแยกไปเข้าห้องน้ำแล้วจะมาเจอฉันที่นี่ตามที่เรา ได้นัดแนะกันไว้ เขาขำใหญ่เลยตอนที่ฉันบอกว่าจะซื้อไอ ศกรีมรสชอคโกแลตคืนเขา

ฉันยืนอยู่ตรงมุมหนึ่งของร้าน บริเวณนี้เป็นพวกของใช้ ในห้องน้ำซึ่งมีวางให้เลือกซื้อกันเยอะแยะละลานตา

“อ้าวเมลล์”

เสียงหวานใสประดุจแก้วเนื้อดีเอ่ยทักขึ้น เมื่อเห็น เจ้าของเสียงนั้นฉันก็ยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจสุดๆ
“พีมะลิ หวัดดีคะ ^0^^

มะลิคือคนที่เข้ามาทักฉัน เธอเป็นคนหน้าตาน่ารัก มากๆคนหนึ่งเลยสะเพียงแต่ไม่ค่อยได้ดูแลตัวเองเท่า ไหร่ พี่มะลิเป็นคนนิสัยดีมากๆ ขยันแล้วก็เรียนเก่งด้วย เธอแก่กว่าฉันหนึ่งปี ตอนนี้ก็กำลังเรียนอยู่คณะพยาบาล

เจ้าของเสียงหวานคนนี้เธอมีชีวิตที่ค่อนข้างลำบาก เพราะพ่อแม่และยายได้จากเธอไปจึงเหลือแค่พี่มะลิตัว คนเดียว ทุกวันตอนเช้ามืดพี่มะลิจะไปเก็บดอกมะลิจาก สวนหลังบ้านมาร้อยเป็นพวงมาลัย และเอาไปขายให้แม่ ฉันที่ร้าน เราจึงค่อนข้างสนิทกัน ฝีมือการร้อยมาลัยของ เธอเรียกได้ว่าไม่มีที่ติเลยล่ะ ผู้หญิงคนนี้ใครได้อยู่ใกล้ แล้วเป็นอันต้องหลงรักในนิสัยของเธอ พร้อมด้วยเสียง ที่หวานใสเมื่อฟังแล้วอบอุ่นใจ และถ้าได้อยู่ใกล้ๆก็จะได้ กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกมะลิ

“หวัดดีจ้ะ ว่าแต่เมลล์ก็ไปออกค่ายนี้ด้วยเหรอ O.O?”

“ใช่ค่ะ เมลล์ก็เพิ่งรู้นะว่าพี่มะลิก็ไปด้วย ดีใจจัง (^_^)”

“พี่เป็นเด็กทุนน่ะจ้ะ ก็ต้องมาเก็บชั่วโมงกิจกรรม แล้วพี่ก็ อยากมาช่วยเหลือน้องๆด้วย แล้วนี่เมลล์มาคนเดียวเหรอ จ๊ะ พี่ไม่เห็นพี่หมอเลย”
พี่แมกซ์ติดประชุมสำคัญน่ะค่ะ ปีนี้เลยไม่ได้มาด้วย”

มะลิ”

อยู่ๆก็มีผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งเดินเข้ามาขัดบท สนทนา ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นเพื่อนพี่มะลิ เราไม่เคยเจอ กันแน่ๆ แต่ทำไมเธอถึงมองฉันตาเขียวปัดแบบนั้นล่ะ

“ว่าไงน้ำใส”

“เธออยู่นี่เอง ได้ของรียัง รีบไปจ่ายตังค์ จะได้ไปซะที”

“เอ่อ จ้ะๆๆ”

พี่มะลิรับคำอย่างเสียไม่ได้ พี่น้ำใสเดินออกไปก่อนแล้ว แต่ไม่แคล้วหันมาจ้องหน้าฉันอย่างไม่ชอบขี้หน้า พี่มะลิ หันมายิ้มแห้งๆให้ฉันแล้วเดินตามเพื่อนไป

“อะไรกัน เฮ้อออ~”

ฉันถอนหายใจยาวเพราะระอากับชะตาชีวิตตัวเองที่มี แต่คนไม่ชอบขี้หน้า ฉันเลิกสนใจคนประเภทนั้นก่อนจะ หยิบแชมพูกลิ่นกุหลาบที่ใช้เป็นประจำออกมาจากชั้น และเดินไปยังตู้ไอศกรีมซึ่งอยู่ไม่ไกลกันสักเท่าไหร่
ฉันเลื่อนเปิดประตูกระจกของตู้ไอศกรีม ตัดสินใจหยิบ ไอศกรีมรสชอคโกแลตอย่างที่ตั้งใจ

“อะ ฉันซื้อคืนนายแล้วนะสายฟ้า”ฉันบอกพร้อมกับยื่น ไอศกรีมไปให้คนที่เพิ่งเดินมาหยุดอยู่ข้างกายเพราะคิด ว่าเป็นสายฟ้าที่นัดกันไว้ แต่กลับเป็นว่า…

“รวยนักรีไง เที่ยวชื่อของให้คนอื่น”

คนที่ฉันคิดว่าเป็นเพื่อนพูดเสียงเหี้ยม ไบรอันกระชาก ไอศกรีมที่อยู่ในมือฉันไปถือไว้อย่างรวดเร็ว ฉันมองหน้า ผู้มาใหม่นิดๆแล้วทำเป็นไม่สนใจก่อนจะหยิบไอศกรีม รสเดิมมาอีกแท่ง แต่ผลก็เป็นอย่างเดิม คือไบรอันแย่ง ไอศกรีมในมือฉันไปอีก

“ไปโมโหอะไรมาเนี่ยฮะ แล้วก็กรุณรอย่างมาลงที่ฉัน ด้วย”ฉันว่าพร้อมกับจ้องหน้าไบรอันเขม็ง

ฉันละสายตาจากใบหน้าหล่อเหลา ก้มลงไปหยิบ ไอศกรีมรสเดิมหวังจะหยิบแล้วรีบไปจ่ายตังค์ จะได้ไป พ้นๆหน้าคนยิ่งยโสคนนี้ซะที แต่แล้วไบรอันก็ทำให้ฉัน ของขึ้นจนได้เมื่อเขากระชากไอศกรีมจากมือฉันไปเป็น อันที่สาม

“นี่! อยากกินก็หยิบเองสิ”ฉันบอกเขาอย่างอารมณ์เสีย แล้วเอื้อมมือไปหวังจะแย่งไอศกรีมจากเขามาเพราะใน
ตู้ไม่เหลือรสที่ฉันต้องการแล้ว แต่ไบรอันก็ซูมันขึ้นสุด แขนเพื่อไม่ให้ฉันแย่งมันไปได้

“เอามานะ ฉันส่งเสียงเข้ม ขึกสีหน้ามองเขาอย่างไม่ พอใจ

ไบรอันไม่นำพาในสิ่งที่ฉันต้องการ ริมฝีปากสวยเหยียด ยิ้มตรงมุมปากอย่างกวนบาทาเป็นที่สุด

“ได้! อยากเล่นแบบนี้นักใช่มั้ย”

“เธอจะทำไร”ไบรอันถามขึ้นเมื่อเห็นฉันมีท่าทีที่เปลี่ยน ไปเหมือนมีแผนการอะไรอยู่ในใจ

“ทุกคนคะ! ฟังทางนี้ค่ะ”ฉันตัดสินใจตะโกนออกไปกลาง ร้าน ทุกคนที่อยู่ในนี้มองมาทางเราเป็นตาเดียวกันพร้อม กับทำหน้าสงสัย “วันนี้รุ่นพี่คนนี้ใจดีจะเป็นคนจ่ายเงินให้ ทั้งหมด เชิญทุกคนเลือกซื้อกันได้ตามสบายเลยนะคะ เอาเยอะๆเลยยิ่งดีค่ะ เพราะรุ่นพี่คนนี้ชอบ”

ไร้ซึ่งเสียงตอบรับและการเคลื่อนไหวแม้แต่ยุงก็ยังหยุด บินเมื่ออยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ ทุกคนหันไปมองหน้าไป รอันเป็นเชิงถามว่า ‘จริงเหรอ?’ ซึ่งเขาได้แต่ทำหน้านิ่งๆ เหมือนยอมรับกลายๆอย่างเสียไม่ได้ ขืนปฏิเสธไปเสีย หน้าแย่เลย
“มัวแต่ยืนงงอะไรกันล่ะคะ โอกาสดีๆแบบนี้หาไม่ได้ ง่ายๆนะ เอ เอาอะไรดีน้า

ฉันบอกทุกคนแล้วทำทีเป็นเดินเลือกซื้อของอย่าง สบายใจหายห่วงเรื่องเงินเพราะมีเสี่ยกระเป๋าหนักเป็นคน จ่าย

เมื่อเห็นฉันเลือกหยิบของโน่นนี่เหมือนเป็นแกนนำ ทุก คนก็เลยเอาบ้าง หยิบของกันใหญ่เลย

เอาน่า แค่นี้ขนหน้าแข้งไบรอันไม่ร่วงหรอก เขาน่ะรวย จะตายไป

เหอะ! เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับเมลล์

“ยัยเด็กบ้านี่”ไบรอันกัดฟันพูดอย่างโกรธๆ เขายืนขบ เขี้ยวเคี้ยวฟันอย่าโกรธแค้น ฉันกับไบรอันยืนมองผู้คน ในร้านหยิบของกันอย่างสนุกมือด้วยอารมณ์ที่ต่างกัน ลิบลับ ฉันยืนยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดี เขาน่ะเหรอ ยืนกัดฟัน จนกรามปูดเพราะทำอะไรไม่ได้และไบรอันต้องจำใจยื่น บัตรเครดิตสีทองให้พนักงานของร้านเพื่อชะรำเงิน

ฉันเดินหอบขนมออกมาจากมินิมาร์ชอย่างอารมณ์ดี เพราะไม่ได้เสียเงินแม้แต่บาทเดียว เหมือนว่าคนหมดเงิน จะยังแค้นฉันไม่หายเขาจึงเดินตามฉันขึ้นรถมาด้วยไม่พอแค่นั้นไบรอันยังถือวิสาสะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆฉันด้วย

“ลงไปเลยนะ นี่ไม่ใช่ที่ของนาย ที่นายอยู่โน่นี่ ฉันว่า

แล้วพยักพเยิดไปทางรถทัวร์อีกคันที่จอดอยู่ข้างๆ

“จะที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ”

“จะเหมือนกันได้ยังไง นี่มันที่นั่งของสายฟ่านะ”ฉันแย้ง เต็มที่

“งั้นเหรอ งั้นฉันก็จะนั่งนี่แหละ หึ!”คนหน้ามึนเถียงอย่าง ไม่ยอมแพ้

“ไม่ได้…”

“เมื่อกี้มีเรื่องอะไรกันเหรอ ฉันเห็นคนเต็มมินิมาร์ชเลย ไม่ได้เข้าไป

ก่อนที่จะมีการวางมวยระหว่างฉันกับไบรอัน สายฟ้าก็ เดินเข้ามาถามขัดจังหวะซะก่อน

“ไม่มีอะไรหรอกสายฟ้า ขอโทษทีนะที่ไม่ได้ซื้อไอศกรีม ให้นาย พอดีมันหมดน่ะ( ~~)*”ประโยคสุดท้ายฉันพูด พร้อมกับจิกตามองคนที่นั่งแผ่รังสีอำมหิตอยู่ช่างๆอย่างร้อนๆ

“ไม่เป็นไร้สายฟ้าตอบแล้วส่งยิ้มแห้งๆมาให้

“กรุณาเช็คคนที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเองด้วยนะคะว่ามา กันครบรึยัง รถของเราจะออกเดินทางต่อแล้วค่าทุก โค้นนนน”

ในขณะนั้นเองพี่มดดำก็ประกาศขึ้นพอดี นี่คงเป็น โอกาสที่ฉันจะไล่ผู้ชายนิสัยไม่ดีไปซะที เพราะนี่ก็หมด เวลาพักครึ่งชั่วโมงแล้ว

“สายฟ้ามานั่งสิ”ฉันเอ่ยชวนเพื่อน เป็นการไล่ไบรอัน ทางอ้อม หวังว่าเขาคงฉลาดพอที่จะรู้ตัวว่าโดนไล่นะ -0

“แต่ว่า….”สายฟ้าอึ้งแล้วมองไปทางไบรอัน

“นี่เป็นที่ของนาย ไม่ใช่ที่ของเขา”ฉันบอกเสียงเข้มขึ้น

“ไม่เห็นเหรอว่ามีคนนั่งแล้ว ไปนั่งที่อื่นสิ”ผู้ชายหน้าหนา พูดขึ้นอย่างไม่สำนึก

‘ที่อื่น’ ที่เขาพูดน่ะหมายถึงรถอีกคัน เพราะว่ารถคันนี้ เต็มแล้ว
“ไม่ต้องไปสายฟ้า”

‘เร็วสิ คนอื่นเขาขึ้นรถกันหมดแล้ว จะให้ทุกคนรอนาย คนเดียว ไง”

“ว่าไงคะ สุดหล่อ หาที่นั่งไม่เจอเหรอ”พี่มดดำเดินมา ถามเมื่อเห็นว่าสายฟ้ายังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม นั่นเป็นตัวกดดัน ชั้นดีให้สายฟ้ารีบไปหาที่นั่งได้แล้ว

“งั้นไว้เจอกันนะเมลล์ สายฟ้าบอกแค่นั้นก็รีบเดินลงรถ ไปเลย พี่มดดำก็เดินจากไปยังรถอีกคันเพื่อทำหน้าที่เช็ค จํานวนคนต่อ

“สายฟ้า รอฉันด้วย”ฉันทำท่าจะลุกขึ้นแล้วตามสายฟ้า ไป แต่ร่างสูงข้างกายก็กดไหล่ฉันให้นั่งลงตามเดิม

“จะตามมันไปทำไม”ไบรอันขึ้นเสียงใส่ ดวงตาคมมอง มาอย่างไม่สบอารมณ์

“แล้วนายมายุ่งอะไรด้วย”ฉันเถียงแล้วจ้องหน้าเขาตอบ อย่างไม่ยอมแพ้ ให้เขารู้บ้างก็ดีว่าที่เขาทำแบบนี้ฉันก็ไม่ พอใจเหมือนกัน

“ทำไมจะยุ่งไม่ได้ ก็ในเมื่อแม่เธอบอกให้ฉันดูแลเธอ”
“แล้วมันเกี่ยวกับที่นายไล่เพื่อนฉันไปนั่งทีอื่นด้วยรึไง”

“ทําไม ก็ฉันพอใจที่จะทำแบบนี้”

นี่!”ฉันตวาดใส่หน้าเขาเพราะหมดความอดทน ทําไม เขาถึงหน้าด้านหน้าทนแบบนี้นะ

ฉันเอื้อมมือไปหวังจะตะกุยหน้าหล่อๆนั่นให้หายค้นไม้ ค้นมือ แต่ก็โดนมือหนารวบไว้ได้ทัน ไม่พอแค่นั้นไบรอัน ยังยื่นหน้าเข้ามาชิดฉันอย่างรวดเร็ว ถ้าฉันเอนหัวหนี ไม่ทันล่ะก็ ปากเราคงจะสัมผัสกันแน่ๆ

“นั่งไปเงียบๆ ถ้าคิดจะเถียงอีกล่ะก็ ฉันจะจูบเธอโชว์บน รถนี่แหละ”

“นาย…”ฉันอ้าปากจะเถียง แต่ไบรอันก็พูดขัดขึ้นมาก่อน ที่ฉันจะทันได้พูดจบด้วยซ้ำ

“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้า เพราะถ้าฉันจะทำจริงๆฉันก็ไม่ได้ แคร์อยู่แล้วว่าใครจะมองยังไง”

ฉันพูดไม่ออก ได้แต่มองหน้าหล่อเหลาที่กำลังกระตุก ยิ้มอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า ไบรอันปล่อยมือฉันให้เป็น อิสระ ฉันได้แต่กัดฟันกรอดเพราะไม่มีทางสู้ก่อนจะสะบัด หน้าหนีเขามองออกไปทางหน้าต่าง ไม่อยากจะมองหน้า เขาให้เสียสายตา
จะมีสักครั้งมั้ยนะที่อยู่ด้วยกันแล้วเขาจะไม่ทำให้ฉัน

อารมณ์เสียแบบนี้

กลางคืนวันหนึ่ง….

บนถนนสายหนึ่งในจังหวัดตากมีรถตู้คันหนึ่งกำลังเดิน ทางมุ่งหน้าเข้ากรุงเทพมหานครฯ ภายในรถมีผู้โดย ทั้งหมดสิบคนและแปดคนที่อยู่ในรถคันนี้มีอาชีพเป็น หมอทั้งสิ้น หลังจากที่พวกเขาทั้งหมดเดินทางไปเยี่ยม ชาวไทยภูเขาชนเผ่าหนึ่งที่อาศัยอยู่ในจังหวัดตาก ชาว บ้านที่นั่นมีคุณภาพชีวิตค่อนข้างต่ำ พวกเขาที่เป็นหมอจึง เข้าไปช่วยให้การรักษาชาวบ้านที่ป่วยแต่ไม่สามารถมา รักษาได้ในเมือง

การที่จะเป็นแพทย์อาสาส่วนหนึ่งต้องมาจากใจรักที่จะ ช่วยเหลือโดยไม่ต้องการผลตอบแทน แค่ได้เห็นคนที่ ตนเองรักษามีชีวิตที่ดีขึ้น หายป่วยและมีสุขภาพแข็งแรง นั่นคือผลตอบแทนที่ดีที่สุดของการเป็นแพทย์ ดังนั้นพวก เขาจึงมาอยู่ที่นี่ยังไงล่ะ เมื่อปฏิบัติหน้าที่เสร็จทุกคนจึง เดินทางกลับ

ชายวัยกลางคนหน้าตาและท่าทางใจดีคนหนึ่งนั่งมองวิว จากหน้าต่างรถตู้ เขาขยับแว่นตาที่หล่นลงมาตรงจมูกนิด หน่อยให้เข้าที่ก่อนจะก้มลงดูมือถือที่อยู่ในมือขณะที่กำลังจะโทรออกไปยังชื่อ ที่รัก” เขาก็เป็นอันต้อง ชะงักมือเพราะเสียงๆหนึ่ง

รถบรรทุกคันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วสูงบีบแตรเสียงดัง สนั่นพุ่งเข้ามาทางรถตู้คันนี้อย่างไม่อาจควบคุมทิศทาง ได้ คนขับรถบรรทุกหลับในแล้วตกใจแสงไฟจากรถตู้ที่ ชัยพ้นโค้งมา แสงจากรถตู้แยงตาเขาทำให้ตกใจตื่นขึ้น มา และเขาไม่สามารถบังคับทิศทางรถได้อีกต่อไป…

ปริ๊นๆๆๆ ปริ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน~

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ