Chapter 11: ศึกชี้ชะตา

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

ฉันวิ่งเข้าไปหากลองสีดำยังห้องๆหนึ่ง เหงื่อไหลย้อยลง คางหยดลงพื้นดิ่งๆบอกว่าได้ดีว่าฉันทั้งเหนื่อยและร้อน แค่ไหน

เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงสำหรับการทำภารกิจ ครึ่ง ชั่วโมงที่ผ่านมาเหล่าสมาชิกของแต่ละทีมถูกประกาศชื่อ ออกเสียงดังระงมจากที่ฉันลองคำนวณในใจตอนนี้ทีม ของฉันเหลืออยู่ 3 คนส่วนอีกทีมเหลือ 2 คน

ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่าฉันจะมาได้ไกลขนาดเป็นถึง 3 คน สุดท้ายของทีมฉันอยากได้ยินเสียงประกาศตามสายว่า เป็นชื่อไบรอันออกจากเกมไปแล้วบ้าง แต่ก็ได้แค่หวัง ใช่ แล้วล่ะ เขายังอยู่

ฉันมองไปรอบๆห้อง และหาของที่ต้องการทุกตาราง นิ้ว…และนั่น มันอยู่ตรงนั้น!!

กล่องสีดำวางหลบขาโต๊ะอยู่ตรงพื้นกลางห้อง ฉันรีบวิ่ง เข้าไปหยิบมันมาเปิดออกด้วยความหวังอันเต็มเปี่ยม

สิ่งที่อยู่ในนั้นเป็นชื่อของใครบางคนที่ถูกเขียนด้วย ปากกาสีแดง ฉันเดินเอามันไปโชว์ให้กล้องดู ชื่อที่โชว์ หราอยู่นั้นคือ ‘เปตอง คณะ
ไม่นานเสียงตามสายก็ประกาศชื่อของคนที่อยู่ในกระ ดาศออก ตอนนี้ก็เหลือแค่ไบรอันคนเดียวแล้วสินะ

ครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาฉันเจอกล่องสีดำเปล่าๆเยอะมาก มันทำให้ฉันอดที่จะหงุดหงิดไม่ได้จริงๆนะ แต่ไม่ใช่ว่าฉัน ไม่เจออะไรเลย ฉันเจอตัวเลข 16′ ภายในกล่องๆหนึ่ง

มันต้องเป็นเลขของภารกิจแน่ๆ แต่มันเป็นเลขอะไรกัน นะ…

ฉันจะเอาไงกับชีวิตต่อไปดี (_ _);

ขึ้นอยู่คนเดียวแบบนี้ฉันก็คงจะทำภารกิจไม่สำเร็จแน่ ฉันต้องไปหาเพื่อนในทีมที่เหลือ สามหัวดีกว่าหัวเดียว กระเทียมรีบแบบนี้

ใช่!!สายฟ้าไงล่ะ สายฟ้ายังอยู่ ( คิดได้อย่างนั้นแล้ว ฉันก็ออกตามหาเพื่อนในทีมทันทีโดยไม่ลืมที่จะระวังตัว ด้วย ไบรอันยิ่งเหลือคนเดียวแบบนี้ ถ้าเขาเจอฉันรับรอง ว่าเขาไม่มีทางปล่อยฉันไปแน่ๆ

ฉันวิ่งขึ้นบันไดหนีไฟไปยังชั้น 5 เรี่ยวแรงที่มีแทบไม่ เหลือ แข่งขาอ่อนล้าไปหมดT^Tก็วิ่งขึ้นลงๆ ตั้ง 6 ชั้นนี่นา
อ๊ะ! นั่น ฉันเห็นหลังของคนที่ใส่เจ๊กเก็ตสีชมพูไวๆ เขา เดินเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ฉันจึงรีบวิ่งตามเขาไปทันที

“เฮ้ย!! ตกใจหมด

อะตอมนั่นเองคือผู้ชายที่ฉันเห็น เขาสะดุ้งสุดตัวด้วย ความตกใจเมื่อฉันเปิดประตูโผล่พรวดเข้าไปในห้องโดย ไม่ให้สุ่มให้เสียง

“โทษทีๆ”ฉันเอ่ยขอโทษทั้งๆที่ยังยืนหอบไม่หาย

“ฉันไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงรอดในเกมนี้ด้วย เธอนี่ซ่อนตัว เก่งชะมัด”

“ฉันก็ไม่คิดว่าฉันจะรอดมาจนถึงตอนนี้

“ช่างเรื่องนั้นก่อนดีกว่า ว่าแต่เธอได้คำใบ้อะไรมาบ้างรึ เปล่า??”อะตอมเข้าเรื่องทันที

“ฉันได้ไอ้นี่มา”

ฉันยื่นกระดาษที่มีเลข 16 ไปให้เขา อะตอมรับไปก่อน จะเดินนำไปนั่งเก้าอี้ใกล้ๆ เขาวางกระดาษแผ่นนั้นลงบน โต๊ะแล้วล้วงเอากระดาษที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตของ เขาออกมาวางไว้บนโต๊ะเช่นกัน
“ฉันมีสองหมายเลข

อะตอมได้หมายเลข 18 กับ 20 เขาเอาตัวเลขทั้งสองมา วางต่อจากของฉัน

“เธอคิดว่ามันคืออะไร? “อะตอมหันมาถามฉันที่นั่งอยู่ ข้างๆเขา

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ในขณะที่ฉันกำลังสุมหัวอยู่กับอะตอมก็มีใครบางคน เปิดประตูเข้ามาทำเอาฉันกับเขาตกใจจนหัวใจเกือบวาย

สายฟ้านั่นเอง นึกว่าเป็นไบรอันซะแล้ว….

“พวกเธอมาอยู่ที่นี่กันนี่เอง ฉันตามหาซะทั่วเลย”สายฟ้า บอกพลางเหนื่อยหอบ เขาเดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆฉัน

“นายได้อะไรมาบ้างมั้ยสายฟ้า”ฉันถามทันที

สายฟ้าล้วงเอาแผ่นกระดาษจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตของเขามาวางบนโต๊ะ เขาได้เลข 90

ตัวเลขพวกนี้คืออะไร โอ๊ย! เวลาคับขันแบบนี้ฉันคิด อะไรไม่ออกเลย

“ตัวเลขพวกนี้มันอะไรกัน “สายฟ้าถามขึ้นเมื่อเขานั่งพัก จนหายเหนื่อยแล้ว

“นายคิดอะไรออกมั้ยอะตอม?”ฉันหันไปถามเขาเมื่อเห็น ว่าอะตอมนิ่งไปนานเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“นายชื่ออะตอมเหรอ ใช่แล้ว อะตอม”อยู่ๆสายฟ้าก็พูด เองเออเอง น้ำเสียงของเขาฟังดูมีความหวังขึ้นมาทันที

“อะไรของนาย อะตอมถามสายฟ้า

“ตัวเลขพวกนี้อาจจะเป็นพวกมวลอะตอมอะไรเทือกๆ นั้นก็ได้”

“แล้วยังไง”อะตอมถามต่อเหมือนเขาไม่ค่อยเข้าใจในสิ่ง ที่สายฟ้าต้องการจะสื่อออกมา

“ก็มวลอะตอมของธาตุอะไรที่เท่ากับ 16?”

“ออกซิเจน”
*ไม่สิ เอาสัญลักษณ์ของธาตุดิ

“0”

เราสามคนหันไปมองหน้ากันอย่างตื่นเต้นกับคำตอบที่ หาได้มันอาจจะใช่ก็ได้นะ

“แล้วเลขที่เหลือล่ะ”สายฟ้าถามต่อ

*18 คือ F20 คือ Neส่วน 90 ก็คือ Zr”อะตอมพูดพร้อม กับเขียนสัญลักษณ์ของธาตุไว้อีกด้านของกระดาษด้วย ดินสอของใครไม่รู้ที่ลืมไว้ในห้องนี้

“เจ๋ง!”

“แล้วไงต่อ”ฉันถามบ้าง

“ถ้าเราธาตุพวกนี้มารวมกันมันจะเกิดอะไรขึ้น??”

“เอามารวมกันงั้นเหรอ…”ฉันทวนประโยคของสายฟ้า เบาๆ ก่อนจะเอาสัญลักษณ์ของธาตุมารวมกัน

ไม่ว่าจะวางสลับตำแหน่งกันยังไง ฉันก็ยังรวมตัวอักษร พวกนี้เป็นคำไม่ได้
“ฉันว่ามันไม่น่าจะใช้มวลอะตอมหรอก

เธอหมายความว่าไง”อะตอมกับสายฟ้าหันมาถามฉัน พร้อมๆกัน

“ฉันว่ามันน่าจะเป็นพยัญชนะภาษาอังกฤษมากกว่า”

แต่พยัญชนะภาษาอังกฤษมีแค่ 26 ตัวนะ แล้วตัวเลข 90 นี่มาได้ไง”อะตอมค้าน

“มันเป็นเลข 06 ต่างหาก”ฉันตอบแล้วจัดการพลิก ตัวเลข 90 ให้กลายเป็น 06 ซะ

“จริงด้วย!”สองหนุ่มโพล่งขึ้นมาพร้อมกันอย่างคาดไม่ถึง

“06 คือ F 16 คือ P 18 คือ R ส่วน 20 ก็คือ T”ฉันพูดไป

มือก็เขียนพยัญชนะภาษาอังกฤษไปยังหลังกระดาษ

“เธอนี่ฉลาดเป็นบ้าเลยว่ะ ฮ่าๆ”ไม่ว่าเปล่า สายฟ้ายัง โยกหัวฉันไปมาอย่างอารมณ์ดี

“แล้วพยัญชนะพวกนี้หมายถึงอะไรล่ะ มันผสมเป็นคำ ไม่ได้เลยนะ มันไม่มีสระ”อะตอมออกความเห็น
“จะเป็นไปได้มั้ยที่เพื่อนของเราที่อยู่ในคุกจะเจอ หมายเลขตัวอื่นๆ “ฉันถามในสิ่งที่คิด

ศุกที่ฉันหมายถึงนี้คือห้องกักตัวคนที่ออกจากเกม ซึ่งอยู่ ชั้น 1 ของตึกคณะนั่นเอง

“ฉันว่ามีแน่ เวลาก็เหลือไม่มากแล้ว เรารีบไปกันเถอะ ก่อนทีพีไบรอันจะตามตัวเราเจอ”

ไม่ต้องรอให้ใครได้ออกคำสั่งซ้ำสอง เมื่อสายฟ้าพูดจบ เราก็ลุกจากที่แล้วมุ่งหน้าไปยังคุกทันที แต่ทว่ายังไม่ทัน ได้ก้าวขาไปไหนก็ต้องชะงักอยู่กับที่ด้วยความตกใจ อย่างถึงที่สุด

ไบรอัน…

ไบรอันเปิดประตูเข้ามาอย่างใจเย็น ดูจากท่าทางแล้ว เขาคงมาได้สักพักและซุ่มฟังเราคุยกันอยู่เงียบๆ เขานี่มัน ร้ายกาจชะมัดฮุย!!

“เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วเมลล์ เธอต้องไปต่อนะ”อยู่ๆ สายฟ้าก็หันมาพูดอะไรแปลกๆกับฉัน ฉันได้แต่มองหน้า เขาอย่างงงๆ

“ใช่ เธอคือความหวังของพวกเรา”อะตอมเสริมอีกคน นั่นทำให้ฉันยิ่งงงกว่าไก่ตาแตกซะอีกช่วยพูดอะไรที่ทำให้ฉันเข้าใจหน่อยได้มั้ย O[]O*

ทันใดนั้นสายฟ้ากับอะตอมก็หันไปสบตากัน ก่อนที่พวก เขาจะพยักหน้าเป็นเชิงให้สัญญาณกันและกันแล้วเพื่อน ร่วมทีมทั้งสองคนพุ่งเข้าหาไบรอันในขณะที่เขาก็ยัง ไม่ทันได้ตั้งตัว

“รีบไปสิ เร็ว!!”สายฟ้าหันมาสั่งฉันเสียงเข้ม เหตุการณ์ มันเกิดเร็วมากจนฉันได้แต่ยืนนิ่ง ทำอะไรไม่ถูก

“เร็วเซ!!ก่อนที่พวกฉันจะถ่วงเวลาเอาไว้ไม่ได้”อะตอม ห้นมโตะคอกใส่

ฉันวิ่งผ่านพวกเขาทั้งสามคนที่กำลังยื้อยุดฉุดกระชาก กันอย่างไม่มีใครยอมใคร ถึงแม้ไบรอันจะโดนรุมแต่ดู เหมือนว่าคนที่ชนะจะเป็นเขา

ฉันต้องรีบแล้ว ก่อนที่เพื่อนในทีมทั้งสองจะหมดแรง ต่อสู้กับปีศาจจอมวายร้ายอย่างไบรอัน

[::Brian’s Part::]

แคว้กกกก!!
ผมใช้มือข้างที่สามารถสะบัดหลุดจากคนที่ชื่อสายฟ้า ได้ แล้วใช้มือข้างนั้นคว้าเข้าที่ป้ายชื่อของอะตอมที่จับ แขนอีกข้างผมไว้ก่อนจะออกแรงกระชากมันออกอย่าง รวดเร็ว

ผ่านไปหลายนาทีแล้วที่เมลล์วิ่งหนีไปแต่ผมก็ยังถูกสอง คนนี้จับตัวไว้ ผมหาจังหวะที่จะดึงป้ายชื่อพวกนี้ออกแต่ มันไม่ใช่เรื่องง่ายนักในเมื่อผมโดนรุมแบบนี้ และเมื่อผม ได้โอกาสตอนที่สายฟ้ายืนหอบด้วยความเหนื่อยจากการ สู่กับความพยศของผม ผมก็ใช้โอกาสนั้นสะบัดมือออก แล้วดึงป้ายชื่ออะตอมออกยังไงล่ะ

ผมดันอะตอมให้ออกห่างซึ่งเขาก็ยอมถอยแต่โดยดี เพราะรู้ตัวว่าตัวเองออกจากเกมแล้ว จากนั้นผมก็หันมาสู้ กับสายฟ้าซึ่งๆหน้า

สายฟ้าพุ่งเข้ามาโดยไม่ให้ผมได้ตั้งตัว พอตั้งสติได้ผมก็ เอื้อมมือข้างหนึ่งอ้อมมาด้านหลังเขา พอสัมผัสถึงป้ายชื่อ ด้านหลังเท่านั้นแหละ ผมก็ออกแรงดึงมันทันที

แคว๊กกก!!

คนตรงหน้าอึ้งไปกับความเร็วในการโจมตีของผม แต่ ตอนนี้ผมจะมัวสนใจอะไรไม่ได้แล้ว

เหลือแค่เมลล์คนเดียวแล้วสินะ…
ผมวิ่งออกจากห้องนี้ไปด้วยความเร็วเท่าที่จะสามารถ เร็วได้ ผมรู้ว่าเมลล์ไปไหน…คุกหรือที่กักตัวผู้เล่นที่ออก จากเกมยังไงล่ะ

ตอนที่ผมตามหาทีมสีชมพูเพื่อกำจัดให้ออกจากเกม ในจังหวะที่ผมเปิดประตูบันไดหนีไฟมายังขั้นนี้ผมก็ เห็นสายฟ้าเดินเข้ามาในห้องนี้พอดีผมจึงรีบวิ่งมาโดยที่ พยายามให้กระดิ่งเกิดเสียงเบาที่สุดเพื่อไม่ให้ไก่ตื่น และ ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างผมไม่น้อย เพราะประตูห้องดันปิด ไม่สนิทและผมก็ได้ยินบทสนทนาทุกประโยคที่พวกนั้น คุยกัน

“อะตอม คณะวิทยาศาสตร์ ปี 1 ออก…สายฟ้า คณะ วิศวะกรรมศาสตร์ ปี 1 ออก…”

เสียงประกาศตามสายดังขึ้นตอนที่ผมอยู่ในลิฟต์ซึ่ง กำลังมุ่งหน้าลงสู่ชั้น 1 ลิฟต์ค่อยๆ เปลี่ยนหมายเลขชั้น อย่างช้าๆ 5…4…3

ถ้าเทียบกับใจผมแล้วลิฟต์มันช่างทำงานได้ช้ามาก พอ ลิฟต์มาถึงชั้นที่หมายและประตูลิฟต์เปิดเท่านั้นแหละ ผม ก็พุ่งออกจากลิฟต์แล้ววิ่งหน้าตั้งไปยังห้องที่ใช้เป็นคุก ทันที

ผมวิ่งไล่เปิดประตูห้องเรียนทุกห้องแต่ก็ไม่เห็นใคร พอ มาถึงห้องที่สามที่เป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดของชั้นนี้ผมก็เห็นคนเล่นเกมคนอื่นๆนั่งอยู่เต็มไปหมดโดยมีสตาฟฟ้

ประมาณห้าคนยืนเฝ้าอยู่

เสียงฮือฮาจากเพื่อนร่วมทีมและทีมสีชมพูดังขึ้นเมื่อ เห็นผมพรวดพราดเข้ามา โดยไม่ต้องให้ผมได้ถามอะไร เพื่อนในทีมก็ช่วยกันตะโกนแข่งกันแทบฟังไม่รู้เรื่องว่า เมลล์เพิ่งจะวิ่งออกไปเมื่อกี้

ย!! ยัยเด็กบ้านี่เร็วชะมัด!!

[::End:Brian’s Part::]

“อะตอม คณะวิทยาศาสตร์ ปี 1 ออก…สายฟ้า คณะ วิศวะกรรมศาสตร์ ปี 1 ออก…”

พวกเขาออกแล้ว!! 0.0!!

เสียงประกาศตามสายเป็นสิ่งที่ทำลายสติในการใช้ ความคิดของฉันได้เป็นอย่างดี

ทำใจเย็นๆเมลล์ เขายังไม่มาตอนนี้หรอก เธอยังมี เวลา…
ฉันคิดให้กำลังตัวเอง สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพ่นลม หายใจออกมาทางปากเพื่อระบายความกดดันที่เกิดขึ้นใน ใจ

ตอนที่ฉันวิ่งเข้าไปในคุก เหมือนเพื่อนๆก็กำลังรอว่าต้อง มีคนมาเอาคำใบ้แน่ๆ พวกนั้นจึงรีบเอาค่าไปให้ฉันโดยที่ ฉันไม่ได้พูดหรือถามอะไรสักค้า หลังจากที่วิ่งออกมาจาก ห้องนั้นฉันก็ขึ้นลิฟต์มายังชั้น 4 แล้วเข้ามาในห้องๆหนึ่ง เพื่อที่จะได้รวบรวมคำศัพท์

ตัวเลขที่ฉันได้จากเพื่อนๆ รวมกันแล้วมีทั้งหมด 7 ตัวเลข คือ 06 15 15 15 16 18 20 ตำแหน่งของอักษร ภาษาอังกฤษซึ่งก็คือ F O O O P R T

ฉันพยายามวางตำแหน่งของอักษรภาษาอังกฤษแต่ละ ตัวว่าสามารถประกอบเป็นคำไหนได้บ้าง

ถ้าเป็น FOOTแล้วก็ไม่ได้มันไม่มี OPR

FO แปลว่า นายทหารที่มียศระดับนายพันขึ้นไป ส่วน TROOP แปลว่า กลุ่มคน รวมกันเป็นกลุ่มของนายทหารที่ มียศระดับนายพันขึ้นไป

หือ (-_-); ฟังดูเข้าท่านะ แต่มันเกี่ยวอะไรกับภารกิจล่ะ

โอ๊ะ 0.0…O[]O!!
เหมือนฉันจะเห็นอะไรเข้าสักอย่าง!!

ถ้ามองดีๆ จาก FOTROOP ถ้าเอา F สลับกับ P แล้ว ตัด 1 ออกก็จะได้ ROOF ที่แปลว่าหลังคาส่วนที่เหลือคือ POT แปลว่าหม้อ

ค่าใบนี้ต้องการจะบอกอะไร…หม้ออยู่บนหลังคางั้นเหรอ @ @

เดี๋ยวนะ…

ฉันลองสลับที่ระหว่าง P กับ T จาก POT กลายเป็น TOP ที่แปลว่าสูงสุด พอรวมกันกับ ROOF ก็จะกลายเป็น ROOF TOP

ดาดฟ้า!!

ใช่แล้ว คำใบ้ ต้องบอกที่อยู่ของอะไรสักอย่างที่อยู่บน ดาดฟ้าแน่

ไม่ต้องรอให้เทวดามากระซิบบอกว่าฉันต้องทำยังไง ฉัน รีบวิ่งออกจากห้องนี้ก่อนจะวิ่งไปทางบันไดหนีไฟ ฉันว่า ทางนี้ปลอดภัยที่สุด แม้ว่าฉันจะหาคำตอบจากคำใบ้ได้ แล้วแต่ก็ไม่ควรประมาทใช้ลิฟต์แม้นั่นจะเป็นทางที่เร็ว ที่สุดก็ตาม
เกิดไบรอันอยู่ในลิฟต์รอฉันก็จ๊ะเอ๋กับเขาพอดีน่ะสิ มี หวังรายศพไม่สวยแน่

ฉันผลักประตูทางหนีไฟเข้าไปดูให้แน่ใจว่าแถวๆนี้ไม่มี ใคร หรือมีเสียงกระดิ่งมหาภัยอยู่ใกล้ๆรึเปล่า

กรุ้งกริ๊งๆๆๆ~

เสียงกระดิ่งไม่ได้ดังมาจากฝั่งบันไดหนีไฟที่ฉันกำลังยืน อยู่ แต่มันดังมาจากข้างหลังฉันต่างหาก!!

ฉันหันขวับไปมองยังที่มาของเสียงก็เห็นไบรอันวิ่งมา ทางฉันด้วยความเร็วปานฮายีน่า เขาคงขึ้นบันไดมาจาก อีกฝั่งแล้วเห็นฉันเข้าแน่ๆ

บอกตรงๆ นะ เสียงกระดิ่งในเกมนี้มันน่ากลัวมากจนฉัน คิดว่าชีวิตนี้ฉันไม่อยากได้ยินมันอีกแล้ว ไม่แน่ว่าคืนนี้ฉัน จะเก็บไปหลอนต่อที่บ้านรึเปล่า

ฉันใส่เกียร์หมาวิ่งขึ้นบันไดอย่างไม่คิดชีวิต เรี่ยวแรงที่ โรยราไปในตอนแรกกลับเข้าร่างอีกครั้งเมื่อคิดว่า…เกม กำลังจะจบลงแล้ว ฉันต้องวิ่งไปที่ดาดฟ้า ที่นั่นมีอะไรสัก อย่างรอฉันอยู่

มันอาจจะเป็น ‘ความสงบสุข’ ในการใช้ชีวิตในรั้ว มหา’ลัยแห่งนี้ที่ฉันจะได้จากไบรอันก็ได้
“หยุดนะเมลล์!”ไบรอันตะโกนสั่งไล่หลังมา เขาวิ่งเข้ามา ใกล้ฉันแล้ว

“ถ้าหยุดก็เอาฉันไปไถนาแทนควายเถอะ

ฉันตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง….และนั่น ประตูดาดฟ้าอยู่ข้างหน้า ฉันแล้ว

ผลัวะ!!

ฉันเปิดประตูดาดฟ้าออกไปทันทีที่ขึ้นมาถึงบันไดขั้น สุดท้าย สายลมพัดโชยเข้ามาปะทะร่างที่ชุ่มเหงื่อของฉัน จนฉันรู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ฉันวิ่งออกมาหาสิ่งที่ จะทําให้เกมนี้จบลงสักที

ไม่ไกลกันนั่นเองมีอะไรบางอย่างวางไว้บนโต๊ะที่ถูกจัด แต่งไว้อย่างยิ่งใหญ่และสวยงาม มันคือถ้วยรางวัลสีทอง ที่กำลังล้ออยู่กับแสงไฟหลากสีซึ่งเหล่าทีมงามนำประดับ ไว้

ฉันวิ่งไปยังตำแหน่งที่ถ้วยรางวัลวางอยู่ แต่วิ่งไปได้ไม่ ไกลก็ถูกมือใหญ่ของไบรอันรวบต้นแขนฉันของไว้แล้ว ออกแรงกระชากเข้าหาตัวอย่างรวดเร็วแต่ฉันก็ผลักเขา ออกให้ห่างอย่างรวดเร็วเช่นกัน

“เกมกำลังจะจบแล้วไบรอัน เพียงแค่ฉันได้ถ้วยรางวัลนั่นมา นายก็จะแพ้เดิมพันแล้วฉันก็จะได้ชีวิตสงบสุข คืน ฉันหันไปพูดกับร่างสูงอย่างซึ่งๆหน้าพร้อมกับหอบจน ตัวโยน โดยเว้นระยะห่างพอสมควร

สองเท้าฉันก้าวกอบหลังอย่างช้าๆ ไปยังตำแหน่งของ ถ้วยรางวัลพร้อมๆกับมองคนตรงหน้าอย่างหยั่งเชิงและ ประเมินสถานการณ์

“แค่พูดก็ง่ายน่ะสิ หี ไบรอันกระตุกยิ้มเหยียดตรงมุม ปากเขาหายใจแรงด้วยความเหนื่อยไม่แพ้กัน ใบหน้าขาว เนียนและเส้นผมสีดำขลับของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ขนาดเหงื่อท่วมตัวแบบนี้เขายังไม่ลดดีกรีความหล่อลง เลยสักนิด

“ฉันรู้ว่ามันไม่ง่าย และที่ฉันรู้คือฉันต้องชนะเกมนี้ให้ได้”

“ฉันยอมรับนะว่าเธอเก่งที่รอดมาเป็นคนสุดท้ายได้ แต่ ขอโทษทีนะที่เธอต้องโชคร้ายหน่อยเพราะฉันก็รอดเป็น คนสุดท้ายเหมือนกัน และฉัน…ก็ไม่ปล่อยให้เธอชนะเด็ด ขาด”

“ก็ลองดูสิ!”

สิ้นประโยคเท่านั้นฉันก็หันหลังวิ่งไปยังตำแหน่งของถ้วยรางวัลอีกครั้ง แต่ฉันก็ยังช้ากว่าไบรอันหลายขุม เมื่อเขากระชากแขนฉันไว้ ร่างทั้งร่างของฉันจึงปลิวไป กระแทกกับอกกว้างของเขาเข้าอย่างจัง ไม่รอให้ฉันได้ตั้ง ตัว มืออีกข้างของเขาเอื้อมมาทางด้านหลังฉันหวังจะดึง ป้าย อออก

ไม่ได้นะ!!

จากประสบการณ์ที่เป็นแฟนคลับรายการรันนิ่งแมนและ ดูรายการนี้มานาน ฉันจึงใช้วิธีทิ้งตัวลงนอนราบกับพื้น เพื่อป้องกันการดึงป้ายชื่อออกพร้อมกับทิ้งน้ำหนักไปเต็ม ที่

การที่ฉันนอนลงกะทันหันแบบนี้ยังผลให้ร่างสูงเสียหลัก ล้มลงมาทับฉันเต็มตัว ตอนนี้เหมือนไบรอันกำลังนอน กอดฉันอย่างหลวมๆ เพราะมือข้างหนึ่งของเขายังไม่ ปล่อยป้ายชื่อฉันให้เป็นอิสระ

“นายนี่มันตัวหนักชะมัด ออกไปนะ”ฉันโวย สองมือดัน ใบหน้าหล่อเหลาให้ออกห่างเพราะหน้าเราอยู่ใกล้กันมาก ลมหายใจร้อนๆของเขาเป่ารดหน้าฉันมันจั๊กจี่มาก

อย่าหวังกันเลยว่าจะมีฉากเหมือนในละครที่พระเอกกับ นางเอกล้มทับกันแล้วจ้องตากันปิ๊งๆ อะไรอย่างนั้น (,,) สถานการณ์อย่างนี้คงจะมีเวลามาสบตากันหรอก แล้วอี กอย่างไบรอันไม่ใช่พระเอกของฉันเด็ดขาด
“เธอไม่มีทางชนะหรอก” ไบรอันพูดในขณะที่อีกมือ พยายามปัดมือฉันออกจากใบหน้าเขาพัลวัน

“อย่าทำเป็นรู้ดีหน่อยเลย

“ยอมแพ้ชะ ดวงตาคมของคนที่นอนทับฉันอยู่สบมา พร้อมกับกำชับเสียงเข้ม

“ไม่มีทางซะหรอก

พูดได้แค่นั้นฉันก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเขาออกไปสุด แรงก่อนจะรีบลุกขึ้นหวังจะวิ่งไปคว้าถ้วยรางวัลให้เกมนี้ มันจบลงสักที

ทว่า…

แคว้กกกกกก~

ฉันหันขวับกลับไปยังที่มาของเสียงก็เห็นไบรอันนอน ท่าทางอิดโรยอยู่ที่พื้น ในมือเขามีป้ายชื่อของฉันอยู่ เขา คงใช้จังหวะที่ฉันลุกขึ้นรีบดึงป้ายชื่อออกสินะ

เกมจบแล้ว…ชีวิตฉัน…ก็จบ…
“ฉันบอกเธอแล้วว่าเธอไม่มีทางชนะหรอก หี”

ฉันเกลียดเขา…ฉันเกลียดเสียงหัวเราะในลำคอ น…ฉัน เกลียดรอบยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาที่สุด

ไบรอันลุกขึ้น แล้วเดินไปหยิบถ้วยรางวัลอย่างผู้ชนะ จากนั้นเขาก็เดินมานั่งยองๆตรงหน้าฉันที่นั่งกอดเข่าอยู่ บนพื้น

“เกมนี้สอนให้รู้ว่า…อย่าหันหลังให้ศัตรู”ไบรอันพูดเสียง เรียบขณะที่จ้องหน้าฉันนิ่งก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบที่ ข้างหูฉันว่า “เธอแพ้เดิมพัน เพราะฉะนั้น….ความสงบสุข ในชีวิตเธอ ฉันให้ไม่ได้

ความสงบสุขในชีวิตเธอ ฉันให้ไม่ได้…

ประโยคนี้ของเขามันดังก้องในหัวฉันไม่หยุด จบจริงๆ แล้วใช่มั้ยชีวิตฉัน(_ _)

ไบรอันลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มือเรียวยาวยื่นมาตรงหน้า หวังให้ฉันจับเพื่อที่เขาจะฉุดฉันขึ้นฉันปัดมือเขาทิ้งอย่าง ไม่คิดจะใยดี

เราจ้องหน้าฉันด้วยอารมณ์ที่ต่างกันสุดขั้ว เขายืนอมยิ้ม อารมณ์ดี ส่วนฉันน่ะเหรอ อย่าถามเลย ทุกคนคงรู้ดี
“ผู้ชนะในเกมนี้คือ ทีมสีฟ้า

เสียงประกาศตามสายดังขึ้นตอกย้ำความพ่ายแพ้ของ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ