Chapter 10 : ศึกชี้ชะตา

ฉันกลั้นหายใจพร้อมกับหลับตาปี่เมื่อคนๆนั้นเดินมา หยุดอยู่หน้าตู้ที่ฉันซ่อนตัวอยู่ เพียงแค่คนๆนั้นเปิด ประตู…ก็จะเจอฉันและจากนั้นฉันอาจจะออกจากเกมนี้ ก็ได้

แต่ทว่า…

แอ๊ดดดด~

กรุ้งกริ้งๆๆ~

“กรีตดดดดดดด”

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกฟากหนึ่งของประตูตู้เกิดขึ้นเร็ว มาก ฉันเดาว่าเสียงแรกต้องมีใครบางคนเปิดเข้ามาเจอ กับคนๆนั้นที่กำลังจะเปิดประตูตู้ที่ฉันซ่อนตัวอยู่ เมื่อทั้ง สองคนเห็นกันคนจากทีมไล่ล่าก็ออกวิ่งตามไปจับเธอ ทันทีอย่างแน่นอน ส่วนเสียงกรี๊ดฉันเดาว่าคงเป็นทีม สีชมพูนั่นแหละคงจะตกใจที่เปิดประตูมาสบตากับฝ่ายไล่ ล่าเข้าพอดี

ฉันนั่งอยู่แบบนั้นสักพัก นิ่งฟังว่าไม่มีเสียงใดๆเล็ดรอด เข้ามาในห้องแล้ว เมื่อแน่ใจแล้วฉันจึงค่อยๆเปิดประตู แล้วคลานออกมาจากตู้โดยไม่ลืมที่จะไม่ส่งเสียงใดๆออก มาทั้งนั้น
ฉันถอนหายใจออกมาสูดลมหายใจเข้าปอดเชือกใหญ่ หัวใจฉันยังคงเต้นแรงไม่หยุด

“กระตุ้น นิติศาตร์ ปี 1 ออก…

ลมหายใจฉันถึงกับกระตุกเมื่อสตาฟฟ์ประกาศเสียง ตามสายซ้ำอีกครั้ง

ให้ตายเถอะ! นี่ยังไม่ถึงห้านาทีเลยด้วยซ้ำ ทีมฉันก็ถูก กําจัดออกไปแล้วอย่างนั้นเหรอ

“แอนนิเทศศาสตร์ ปี 4 ออก…”

เวลาเพียงไม่ถึงห้าวินาทีหลังจากที่ทีมฉันถูกประกาศชื่อ ออก ทีมของสีฟ้าก็ถูกประกาศชื่อออกไปตามๆกัน

เกมมันเริ่มจริงๆแล้วสินะ…

ทีมไล่ล่าไม่รู้ว่าทีมทำภารกิจสามารถกำจัดพวกเขาได้ ลองมีสมาชิกในทีมนั้นออกแบบนี้ พวกนั้นอยู่ไม่สุขแน่

ฉันอยากรู้จังว่าคนที่กำจัดฝ่ายไล่ล่าคนแรกทำยังไง อะไรคือสิ่งที่จะกำจัดฝ่ายตรงข้ามออกกันนะ…

ฉันยืนเงี่ยหูคอยฟังเสียงกระดิ่งมหาภัยสักพัก พอมันใจแล้วว่าฝ่ายไล่ล่าไม่ได้อยู่แถวๆนี้ฉันก็ค่อยๆแง้ม ประตูออกไปอย่างระมัดระวัง

กรุ้งกริ้งๆๆๆ

เสียงกระดิ่งจากฝ่ายไล่ลำคนหนึ่งที่กำลังวิ่งลงบันไดหนี ไฟมาจากชั้นบนซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ทำให้ฉันสะดุ้งสุดตัว แล้วรีบวิ่งเข้าไปหลบห้องถัดไปอย่างรวดเร็ว

“กระ…อุ๊บ!!”

ใครบางคนเอื้อมมือมาปิดปากฉันไว้อย่างรวดเร็วทันที ที่ฉันหันหน้าไปเจอกับเจ้าของมือคู่นี้เข้าพอดี ด้วยความ ตกใจทำให้ฉันเผลอร้องกรี๊ดออกมา ดีนะที่คนตรงหน้า ปิดปากฉันไว้ทันซะก่อน

“!!”

ผู้หญิงตรงหน้ายกนิ้วชี้ชิดริมฝีปากเป็นการบอกให้ฉัน เงียบ ฉันพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่ายเพราะเธอใส่เสื้อแจ็ก เก็ตสีชมพู เราคือทีมเดียวกัน

“ฉันชื่อไอเดียนะ มาจากคณะสถาปัตย์ฯ”ไอเดียแนะนำ ตัวพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร
“ฉันชื่อเมลล์ มาจากคณะแพทย์ฯจ๊ะ ^^”

กรุ้งกริ้งๆๆๆ~

เสียงกระดิ่งมรณะดังเข้ามาใกล้ห้องที่พวกเรากำลังยืน อยู่ ฉันกับไอเดียรีบเดินเข้าไปหลบอยู่ข้างประตูทันที เพียงเสี้ยววินาทีหลังจากนั้นประตูก็เปิดออก แต่ประตู บานนั้นบังพวกเราเอาไว้จึงทำให้คนที่เปิดประตูไม่เห็นเรา และก็โชคดีมากที่คนๆนั้นเลือกที่จะปิดประตูแล้ววิ่งไปอีก ห้องหนึ่ง

“เล่นซะใจหาย ฮูว์” ไอเดียเป่าปากออกมาอย่างโล่งอก “เธอหาเจอบ้างมั้ย??

“ฉันเจอกล่องนึงอ่ะแต่ข้างในไม่มีอะไรเลย”ฉันว่าพร้อม กับโชว์กล่องในมือให้ไอเดียดู

“ฉันก็เจอกล่องนึง ในนั้นมันมี…

ไอเดียเปิดกล่องที่อยู่ในมือตัวเองออก ข้างในนั้นมี กระดาษใบหนึ่งที่เขียนด้วยปากกาสีแดงตัวใหญ่ว่า ‘แอน นิเทศศาสตร์ ปี4

ฉันมองสิ่งที่อยู่ในมือเพื่อนร่วมทีมตาโต สิ่งนี้นี่เองที่จะ กำจัดฝ่ายตรงข้ามได้…
“ฉันเจอมันในห้องนี้ และกำลังจะออกไปแล้วเธอก็เปิด ประตูเข้ามาพอดี

“งั้นเหรอ”

“อ๋อ เธอว่านี่ใช้คำใบ้ที่ให้เราทำภารกิจรึเปล่า?ไอเดีย ถามพลางมองกระดาษแผ่นเล็กๆในมือ

“ฉันว่าไม่ใช่หรอก กระดาษแผ่นนี้ก็แค่เป็นตัวช่วยให้เรา

กําจ่ายตรงข้าม

“อือๆ ฉันก็คิดว่างั้นแหละ เอาเป็นว่าเราแยกย้ายกันดี กว่า เดี๋ยวพวกนั้นมาเจอเราเสร็จทั้งคู่แน่ เมื่อกี้ฉันแอบ ไปเห็นตอนที่พี่ไบรอันดึงป้ายชื่อเพื่อนคนนั้นออก เขาน่า กลัวมากเลย ไอเดียทำหน้าขยาดประกอบคำบรรยาย

ฉันอยากได้ยินเสียงประกาศตามสายเป็นชื่อเขาจัง มัน คงสะใจดี…

“งั้นฉันจะขึ้นไปชั้นบนนะ เธอลงไปชั้นหนึ่งแล้วกัน”

“โอเค โชคดีนะเมลล์ ^_^”

“โชคดีเหมือนกันนะไอเดีย”
เราบอกลากันแค่นี้ ไอเดียก็ค่อยๆเปิดประตูโผล่หน้า ออกไปอย่างระมัดระวัง เธอหันมาพยักหน้าให้ฉันว่าข้าง นอกปลอดภัยดีก่อนที่ไอเดียจะเดินออกไป

ฉันเดินออกจากห้องนั้นตามไอเดียมา เธอวิ่งไปทาง บันไดหนีไฟเพื่อที่จะลงไปข้างล่างอย่างเบาฝีเท้า ฉัน เลือกที่จะขึ้นไปชั้นที่สี่ทางบันไดหนีไฟแทนลิฟต์ เพราะ ลิฟต์มันค่อนข้างเสี่ยงที่จะถูกสะกดรอยตามเลขชั้นที่ ปรากฏให้คนอื่นเห็นตรงหน้าลิฟต์

“ใบบัว เภสัชศาสตร์ ปี1 ออก…”

ทีมฉันออกอีกคนแล้ว พอวิ่งไปถึงประตูบันไดหนีไฟ แล้วฉันก็หันมามองข้างหลังเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็น ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูยื่นหน้าไปดู แต่ก็ยังไม่ ทะเล่อทะล่าเข้าไป ฉันรอจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้น แน่ๆ

ฉันเดินขึ้นบันไดอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดัง ทุก จังหวะการก้าวท้าวของฉันเต็มไปด้วยความตื่นเต้น หัวใจ เต้นแรงโครมครามอย่างไม่อาจควบคุมได้

กรุ้งกริ้งๆๆๆ~
ฉันชะงักแท้าทันทีเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่ง ฉันนิ่งฟังที่มา ของเสียงว่ามาทางทิศไหน เสียงมันมาจากข้างล่าง!!

ด้วยสัญชาตญาณฉันจึงก้มไปดูตามช่องว่างของราวบัน ไดว่าคนๆนั้นเป็นใคร แต่แล้วฉันก็สบตาเข้ากับนัยน์ตาคม ของใครบางคนเข้าอย่างจัง!!

ไบรอันเงยหน้าขึ้นมาเห็นฉันเข้าพอดีซวยแล้วววว!!

ฉันใส่เกียร์เดินหน้าเต็มกำลัง แรงที่ใกล้หมดจากการ แข่งเกมมาทั้งหมดไม่รู้มาจากไหน ฉันวิ่งขึ้นบันไดอย่าง รวดเร็ว จากที่คิดว่าจะไปชั้น 4 คงไม่ทัน ฉันต้องหาที่ซ่อน ตัวสักที่ตรงชั้น 3 เนี่ยแหละ

[::Brian’s Part::]

ผมสบตากับเมลล์แทบไม่ถึงวินาทียัยนั่นก็วิ่งหนีไปด้วย ความเร็วแสง…

ผู้หญิงอะไร วิ่งเร็วชะมัด

ผมวิ่งตามเมลล์ไปทันที แต่เหมือนผมจะช้ากว่าเธอไป หลายขุม เมลล์วิ่งหนีไปไม่เห็นฝุ่น ผมไม่รู้ว่าเธอวิ่งขึ้นไปอีกชั้นรึเปล่า แต่ผมว่าไม่นะ ถ้าเธอวิ่งขึ้นไปจริงๆผมก็ ต้องได้ยินเสียงฝีเท้าเธอ

นี้ก็ผ่านมาหลายนาทีแล้วผมเพิ่งหาทีมทำภารกิจเจอได้ ไม่กี่คน ต้องยอมรับสะนะว่าพวกเขาก็ซ่อนตัวเก่งเหมือน กัน เสียงกระดิ่งที่คิดเท่าทีมไล่ล่านี่มันสุดยอดจริงๆ มัน คงจะทำให้ทีมทำภารกิจประสาทกินไปหลายวัน

ผมเอื้อมมือไปหวังจะผลักประตูห้องที่อยู่ใกล้ที่สุดกับ ทางบันไดหนีไฟที่ผมเพิ่งเดินออกมา แต่ยังไม่ทันได้ ออกแรงผลัก ก็มีเสียงโวยวายพร้อมกับเสียงกระดิ่งจาก เพื่อนร่วมทีมดังอยู่ใกล้ๆดึงสายตาผมให้หันไปมอง ภาพ ที่เห็นคือผู้ชายคนหนึ่งในทีมผมกำลังปลุกปล้ำกับผู้ชาย ทีมสีชมพูสองคนอย่างเอาเป็นเอาตาย

ผู้ชายหนึ่งในทีมสีชมพูกำลังจะโดนกำจัดโดยผู้ชายทีม สีฟ้า แต่เพื่อนอีกคนก็ช่วยไม่ให้เพื่อนในทีมถูกกำจัดไป

“ใครก็ได้ ช่วยด้วย!!

เพื่อนร่วมทีมผมแหกปากขอความช่วยเหลือดังลั่นเห็น อย่างนั้นผมจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยทันที

ผมมั่นใจมากว่าเมลล์อยู่ในห้องนั้นแน่ๆ และเมลล์อาจจะหาโอกาสหนีตอนที่ผมกำลังช่วยเพื่อนในทีมอยู่ ไม่ เป็นไร…เพราะครั้งนี้มันจะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่ ผมจะปล่อยให้เธอหนีไป

[End:Brian’s Part::]

เสียงโวยวายดงขึ้นไม่ไกลจากห้องนี้และเสียงกระดิ่ง จากทีมไล่ล่าคนหนึ่งก็วิ่งผ่านหน้าห้องที่ฉันอยู่ไปตามทิศ ของเสียงนั้น

ต้องเป็นไบรอันแน่ๆที่วิ่งผ่านไปเมื่อกี้ เพราะเขาวิ่งตาม ฉันมาติดๆตอนวิ่งขึ้นบันไดหนีไฟมา

ฉันไม่ปล่อยให้โอกาสหนีหลุดลอยไป จึงแง้มประตูออก ไปดูซ้ายดูขวาก่อนจะเห็นไบรอันกับเพื่อนในทีมของ กำลังช่วยกันดึงป้ายชื่อเพื่อนในทีมของฉันสองคนอย่าง เอาเป็นเอาตายอยู่ตรงสุดทางของชั้นนี้ ฉันใช้โอกาสที่ไบ รอันหันหลังให้วิ่งหนีขึ้นไปยังชั้นสี่โดยทางบันไดหนีไฟ อย่างรวดเร็ว

บนชั้นสี่เงียบมากๆ ฉันวิ่งเข้าไปในห้องๆหนึ่งอย่างไม่ ต้องคิด ฉันจะมัวแต่ช้าไม่ได้ เวลาก็เดินไปเรื่อยๆ เพื่อน ในทีมก็โดนกำจัดเป็นว่าเล่น
“ป่อง ศิลปะศาสตร์ปี 1 ออก… 8 สัตวศาตสร์ ปี 1

ออก

ไบรอันกับเพื่อนในทีมเขาคงกำจัดสองคนนั้นได้ เรียบร้อยแล้วสินะ แล้วอีกไม่นานเขาก็คงจะตามฉันมา