Chapter 1 : ไบรอัน…ผู้หยิ่งยโส

หลายวันต่อมา…

“ฉันชอบวิชานี้จ้ง อาจารย์ตลกได้อีกแถมยังสอนเข้าใจ อีกด้วยเนอะเมลล์เนอะ ^^” ลูกตาว (หรือที่รู้จักกันอีกชื่อ หนึ่งก็คือลูกชิดนั่นเอง) บอกอย่างร่าเริงหลังจากที่เราเดิน ออกมาจากห้องเรียนบรรยายวิชาชีววิทยาที่อยู่ในตึก อาคารเรียนรวม (เป็นตึกที่ใหญ่ที่สุดของมหาวิทยาลัย แห่งนี้) ใบหน้าสวยหวานประดับไปด้วยรอยยิ้มสดใส ซึ่ง เป็นเอกลักษณ์ของยัยเพื่อนรักของฉันคนนี้

ลูกตาว ลูกคนหนูที่มาจากตระกูลหมอ คุณแม่เป็น ทันตแพทย์ คุณพ่อเป็นสัตวแพทย์ คุณปู่คุณย่าคุณตา คุญยาย ลุงป้าน้าอาก็เป็นหมอหมด และแน่นอนว่าคุณ พ่อคุณแม่เธอก็อยากให้ลูกสาวคนเดียวเรียนหมอเช่น กัน ลูกตาวเป็นคนยิ้มเก่ง ร่าเริง สดใส ใจเย็น เอาเป็นว่า สมบัติผู้ดีหลายๆ อย่างอยู่ที่ตัวยัยนี่หมด ซึ่งมันตรงกัน ข้ามกันฉันมากๆเลยล่ะ

มาแนะนำกันก่อนดีกว่า^^ ฉันชื่อเมลล์ ใจร้อน ดื้อ โมโหง่าย สารพัดหลากหลายข้อเสียต่างก็กลั่นรวมตัว เป็นนิสัยของฉันแทบทั้งสิ้นทุกคนแปลกใจที่คนนิสัย อย่างฉันสามารถผ่านข้อสอบหินๆ เข้ามายืนในฐานนะ ‘นิสิตแพทย์’ ได้ เพราะฉันมีพ่อและพี่ชายเป็นแรงบันดาน ใจยังไงล่ะ
“ไซแล้ว มันตอบเสียงสดใส “เอาเรื่องเรียนไว้ทีหลังดี กว่า ตอนนี้ฉันหิวจนไส้จะขาดแล้วอ่ะ เราไปหาอะไรกิน กันดีกว่านะ”ฉันลูบท้องประกอบคำพูด

เธอนี่กินเก่งจริงๆเลย ตอนเรียนฉันยังเห็นเธอแอบกัน ขนมอยู่เลยนะ (-_-)

“ก็คนมันหิวนี่นา -0-”

“จะกินเก่งไปไหนฮะ ตัวก็เล็กนิดเดียว”

“ได้ข่าวว่าเธอสูงกว่าฉันแค่ 2 เซนต์”

ลูกตาวได้แต่ส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มนิดๆอย่างเอือมระอา ที่ฉันเถียงคำไม่ตกฟาก กินเก่งนี่ก็ถือเป็นข้อเสียอีกข้อ ของฉันได้เลยล่ะมั้ง (แต่ไม่ยักอ้วนแฮะ)

“วันนี้เธออยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย”ลูกตาวถามขึ้น ตอนที่เรากำลังเดินดูอาหารตามร้านต่างๆที่ศูนย์อาหาร กลาง ซึ่งเป็นศูนย์อาหารที่ใหญ่ที่สุดของมหาวิทยาลัย มี อาหารของทุกภาคขายละลานตาไปหมด ที่นี่ตั้งอยู่ใกล้ๆ กับอาคารเรียนรวม

“ไม่รู้สิ ฉันหิวอ่ะ เห็นอะไรก็น่าอร่อยไปหมด
“งั้นฉันไปซื้อข้าวมันไก่ก่อนนะ^^”ลูกดาวบอกแล้วแยก กับฉันไปทางร้านข้าวมันไก่ ถึงยัยนี่จะเป็นลูกคุณหนูแต่ เธอก็กินง่ายอยู่ง่าย แถมยังชอบข้าวมันไก่มากๆเลยล่ะ

ฉันยืนมองป้ายเมนูแนะนำอาหารที่ติดอยู่ตามร้านต่างๆ อย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจเลือกก๋วยเตี๋ยวไก่ตุ๋นในที่สุด เพราะร้านนี้ลูกค้ารายล่าสุดเพิ่งจะเดินออกไป ฉันเดิน เข้าไปหวังจะสั่ง แต่ทว่า…

“เล็กไก่ตุ๋น 3 ค่ะป้า

ร่างบางหุ่นนางแบบเดินมาตัดหน้าฉันพร้อมกับสั่งเมนูที่ ต้องการ แน่นอนว่าเป็นใครก็คงต้องเสียอารมณ์ด้วยกัน ทั้งนั้นเพราะเรามาถึงก่อนแท้ๆ แต่กลับโดนปาดหน้าสั่งไป ก่อนแบบนี้ ยิ่งเป็นคนที่คุ้นๆ กันด้วยแล้วฉันยอมไม่ได้

“ขอโทษนะคะ พอดีเมลล์มาถึงก่อนพี่แนน เพราะฉะนั้น เมลล์ก็ต้องมีสิทธิ์สั่งก่อนไม่ใช่เหรอ”ฉันบอกพลางจ้อง หน้าคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ

ยัยพี่แนนคือพี่รหัสตัวแสบที่สั่งให้ฉันไปทำเรื่องบ้าบอ คอหอยอะไรนั่น เหตุการณ์วันนั้นยังตามหลอกหลอนฉัน ไม่หาย เพราะฉันจะไปทางไหนก็มีแต่คนมองพร้อมเสียง นินทา (บางรายก็นินทาระยะเผาขน) แรกๆ ฉันก็ไม่พอใจ จนเกือบจะเข้าไปถามว่าคนพวกนี้ต้องการอะไร และมีความสุขมากใช่มั้ยกับการนินทา แต่ลูกตาว กลัวจะเกิดเรื่องขึ้นจึงคอยห้ามฉันและคอยเตือนสติฉัน อย่างใกล้ชิด

นับตั้งแต่วันที่ฉันไปสารภาพรักรุ่นพี่ที่ชื่อ ‘ไบรอัน’ หนุ่ม ขอคสุดๆ อีกคนของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เขาน่ะทั้งหยิ่ง ทั้ง นิสัยไม่ดี จนถึงวันนี้มันก็ผ่านมาหลายวันแล้ว แล้วมันก็ไม่ ยุติธรรมสำหรับคนธรรมดาอย่างฉันเลยที่แฟนคลับเขา คอยแกล้งฉัน เช่น เดินชน แกล้งเดินเหยียบเท้า บลาๆๆๆ

เทศกาลรับน้องที่ผ่านมาฉันโดนแกล้งหนักสุด ขอบ อกว่าสุดๆ ฉันนี่แทบไม่เป็นผู้เป็นคน จากที่ฉันเคยคิดว่า อยากจะใช้ชีวิตในมหา’ลัยอย่างสงบสุขกลับต้องหยุด ความคิดนั้นโดยทันที เพราะยัยพี่แนนหมั่นไส้ฉันตั้งแต่ ครั้งแรกที่เห็น แล้วมันก็เป็นโชคร้ายของฉันด้วยนั่นแหละ ที่ได้ยับพี่แนนนี่เป็นพี่รหัส เธอจึงสั่งให้ฉันไปสารภาพ รักกับไบรอัน แน่นอนว่าเธอต้องรู้ว่าฉันจะต้องโดนหัก หน้ามาอย่างแน่นอนเพราะคนอย่างไบรอันน่ะหยิ่งผยอง ขนาดไหน

สาเหตุที่ฉันโดนเขม่นตั้งแต่แรกเลยก็คือยัยพี่แนนชอบ พี่ชายฉัน (-_-); เธอไปสารภาพรักกับเขาซึ่งมันก็แน่นอน อยู่แล้วว่าเขาต้องปฏิเสธ และเมื่อเธอได้เห็นไบรอันถึงกับ ตกหลุมรัก เธอจึงรวบรวมความกล้าไปสารภาพรักกับเขา ผลเป็นยังไงทุกคนคงทราบดี เพราะฉันเป็นน้องของรัก แรกที่เธอถูกปฏิเสธและเพราะเธอโดนหักหน้ามาจนยับเยินจากรักครั้งที่สอง คนซวยๆ (ไม่ใช่คนสวย) อย่างฉันจึงต้องมารับกรรมจากความแค้นของยัยพีรหัส บ้าบอคนนี้ยังไงล่ะ เรื่องนี้ฉันถามมาจากเพื่อนร่วมคณะ น่ะ เรื่องนี้ก็ค่อนข้างดังเลยนะ

เป็นที่รู้ๆ กันว่าสายรหัสสำคัญขนาดไหน ฉันจึงไม่อาจ ปฏิเสธที่จะทำอะไรงี่เง่าๆ นั่นได้ ช่างเถอะ เรื่องมันผ่านมา หลายวันแล้วฉันไม่อยากจำมันนัก กลับมาสนใจคนสวย นิสัยเสียที่อยู่ตรงหน้าฉันตรงนี้ก่อนดีกว่า

“อุ้ย ขอโทษทีนะ พอดีพี่ไม่เห็น”ยัยพี่แนนจีบปากจีบคอ พูด แล้วหันไปหัวเราะคิกคักกับเพื่อนอีกสองคนที่เป็น เสมือนผู้ติดตาม ประมาณว่าเธอไปไหนพวกฉันไปด้วย

“ไม่เห็นได้ไง เมลล์เดินมาถึงก่อนแท้ๆ”

“แต่พี่สั่งก่อน”พี่แนนกอดอก ดวงตาโฉบเฉี่ยวมองฉัน อย่างเย้ยหยันเรื่องความสูงฉันสูงไม่ถึงหนึ่งร้อยหกสิบ แต่ในขณะที่เธอสูงชะลูดเหมือนนางแบบ เหอะ! สูง 158 แล้วมันผิดตรงไหนไม่ทราบ

“ป้าคะ เส้นใหญ่ไก่ตุ๋น 1 ค่ะ” ฉันเลิกสนใจคนตรงหน้า แล้วหันไปสั่งกับป้าเจ้าของร้านที่มองมาทางเราอยู่ก่อน แล้ว
“ป่าคะ หนูสั่งถอน”

“แต่หนูมาก่อน”

“ตกลงเอาไงกันแน่เนี่ยหนู”เมื่อไม่มีใครยอมใครป่า

เจ้าของร้านจึงถามอย่างรอคำตอบ

“หนูสั่งก่อน/หนูมาก่อน”ฉันกับยัยพี่แนนบอกพร้อมกัน อย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ป๋าก็เห็นว่าหนูมาก่อน ป้าต้องทำให้หนูก่อนนะคะ”ฉัน รีบสั่งกับป่าเจ้าของร้านอีกที

“นี่!”ยัยพี่แนนขึ้นเสียงใส่ฉันอย่างไม่พอใจจนคนที่อยู่ ใกล้ๆเริ่มมองมาทางเราอย่างสนใจ

“เมลล์ ไม่เอาน่า”ลูกตาววิ่งหน้าตื่นมาจากร้านข้าวมัน ไก่ที่อยู่ไม่ไกลเข้ามาดึงแขนฉันให้ห่างจากพี่แนน เธอ คงจะเห็นเหตุการณ์นี้เข้าเลยวิ่งมาห้ามก่อนที่จะทันได้สั่ง อาหารด้วยซ้ำ “อย่ามีเรื่องกันเลยนะ ยอมๆพี่เขาไปเถอะ เธอไม่อายคนอื่นเหรอ เขามองกันใหญ่แล้วนะ”

“แต่ฉันมาก่อนนะ”ฉันบอกพร้อมกับจ้องหน้าคู่กรณีอย่าง ไม่ลดละ
“ฉันว่าเราไปกินที่อื่นกันดีกว่านะเมลล์นะ อย่ามีเรื่องกัน เลย ถือว่าฉันขอร้องล่ะ”ลูกตาวบอกพลางกระดูกแขนฉัน อย่างรบเร้า

“LLO…”

“นะเมลล์นะ”ลูกตาวมองมาอย่างอ้อนวอน ฉันถึงกับถอน หายใจระบายอารมณ์ออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปพูด กับป่าเจ้าของร้านแล้วเดินออกไปจากศูนย์อาหารแห่งนี้ พร้อมกับเพื่อนรัก

“ป่าคะ ไม่เอาแล้วนะคะ พอดีวันนี้ไม่อยากมีเรื่องกับคน แก่”

ฉันเน้นประโยคหลังเสียงดัง กระตุกรอยยิ้มกวนๆ ตอน ที่มองไปยังยัยพี่แนน เรียกเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บใจจาก หล่อนได้เป็นอย่างดี

“จะมีสักกี่ครั้งที่พวกเธอจะไม่มีเรื่องกัน (-O-)”ลูกตาวบ่น แล้วกดไหล่ฉันให้นั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆ มินิมาร์ทภายในศูนย์ อาหารที่อยู่ระหว่างตึกคณะสถาปัตย์ฯ และคณะบริหารฯ

“แล้วมีสักครั้งมั้ยล่ะที่ยัยพี่แนนไม่มาหาเรื่องฉันก่อน”ฉันพูดก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ลูกดาวเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับฉัน”นี่ถ้าไม่ เห็นแก่เธอฉันไม่ยอมให้ยัยนั้นแน่

“ขอบใจที่เห็นแก่ฉันนะ -_-“ลูกตาวบอกเหมือนประชด อยู่ในที “นั่งอยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันไปซื้ออะไรมาให้กินแล้ว กัน พูดได้แค่นั้นยัยเพื่อนรักก็เดินเข้ามินิมาร์ทไป

ระหว่างทางที่มาที่นี่ฉันเซ็งจนหายหิวแล้วล่ะ ลูกตาว คงจะไปซื้อขนมมาให้ฉันรองท้อง

ด้วยความโมโหทำให้ฉันลืมไปว่าบริเวณตึกคณะ บริหารธุรกิจเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับฉัน!ถ้าไม่มีเหตุ จำเป็นฉันก็จะไม่เดินมาเฉียดใกล้เด็ดขาด เพราะฉันไม่ อยากเจอคู่กรณีน่ะสิ T^T วันที่เกิดเรื่องคือครั้งแรกและ ครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอเขา ไม่รู้ว่าเขาคิดจะเอาคืนฉันรึเปล่า

หวังว่าวันนี้ฉันคงจะไม่โชคร้ายเสนอหน้ามาให้เขาเห็น ถึงถิ่นเขาหรอกนะ…

ไม่นานลูกตาวก็เดินออกจากมินิมาร์ทพร้อมกับของกิน ในมือ เธอเดินเอามาวางตรงหน้าฉันแล้วทิ้งตัวลงนั่งที่เดิม

“ขอบใจนะ”
“เห็นของกินนียมออกแล้วเหรอ (^_^)”ลูกดาวแซว รอย ยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยอย่างหยอกล้อ

ฉันไม่ตอบอะไรเพียงแต่ยิ้มให้คนตรงหน้านิดๆ ถึงเราจะ รู้จักกันได้ไม่นาน รวมถึงนิสัยที่ดูยังไงก็ไม่ค่อยจะเข้ากัน แต่เราก็เข้ากันได้และสนิทกันอย่างรวดเร็ว

และแล้วฉันก็เหลือบไปเห็นร่างสูงที่ดูโดดเด่นท่ามกลาง ฝูงคนกำลังเดินเข้ามาบริเวณศูนย์อาหาร เขาคนนั้นเดิน มาพร้อมกับผู้หญิงร่างเล็กน่าตาน่ารักมากๆคนหนึ่ง และ ผู้ชายตัวเล็กจัดฟันหน้าตาดีมากอีกคนหนึ่ง เขาคือพี่ กล้วยเจ๋ง รุ่นพี่ปีสองคณะสถาปัตย์ฯ หนุ่มหล่ออีกคนที่ กำลังฮอตมากๆในตอนนี้ จึงไม่แปลกที่เขาจะมีคนที่ปลื้ม จำนวนมาก หนึ่งในนั้นก็มีเพื่อนฉันรวมอยู่ด้วย

ผู้หญิงที่เดินมาพร้อมกับเขาคือพี่น้ำว้า เธอเป็นคนน่ารัก ทั้งหน้าตาและนิสัยจึงไม่แปลกที่จะมีหนุ่มๆตามขายขนม จีบให้ไม่ขาด แต่พวกเขาก็ต้องกินแห้วเพราะเธอมีเจ้าของ หัวใจแล้ว ผู้ชายอีกคนก็คือพี่ตี๋เล็ก เขาเป็นคนเฮฮาและ แน่นอนว่าระดับเขาก็มีเจ้าของหัวใจแล้วเช่นกัน

“ใครกำลังเดินมาโน่นน่ะลูกตาว”ฉันบอกแล้วพยักเพยิด ไปทางที่พี่กล้วยเจ๋งกับเพื่อนยืนซื้ออาหารกันอยู่ ลูกตาว ที่นั่งหันหลังให้จึงหันไปมองตามอย่างรวดเร็ว
ไม่ถึงสามวินัยเพื่อนตัวดีก็หันขวับกลับมาด้วยใบหน้า แดง ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตื่นเต้น ยัยนี่ กำลังตื่นเต้นและก็เขินไปพร้อมๆกัน ไม่อยากจะชมว่ามัน น่ารักเอามากๆ นี่ขนาดฉันเป็นผู้หญิงด้วยกันฉันยังว่ายัย น่ารักเลย

หน้าแดงเขียว เขินขนาดนั้นเลยเหรอ ฮ่าๆ”ฉันเคี้ยว ขนมปังไปแซวเพื่อนไป

“บ้าเหรอ ใครเขินกัน (/// “เหรอจ๊ะๆ”

“นี่ หยุดแซวเลยนะเมลล์

“ฮันแหน่ๆ มานั่งข้างๆฉันสิ จะได้ไม่ต้องแอบหันไปมอง ให้เมื่อยคอ

“แหน่ะ ยังไม่หยุดอีก”ลูกตาวมองฉันอย่างค้อนๆ แกล้งเพื่อนให้เขินนี่สนุกดีนะ…

“แค่กๆๆ”

แต่แล้วเวรกรรมก็ตามสนองฉัน…ทันทีที่ใครบางคนเดิน เข้ามาในสายตา ฉันก็ถึงกับสำลักหน้าดำหน้าแดง
ร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล เขามาพร้อมกับรอย ยิ้มโปรยเสน่ห์พิฆาตนารี ผมสีคาลาเมลนั่นเข้ากับเขาเอา มากๆ ขับให้ใบหน้าลูกครึ่งเขาดูหล่อขึ้นเป็นกองเลยล่ะ ไม่ว่าจะเป็นคิ้วเรียวสวย จมูกโด่งเป็นส้น ปากสีแดงสด มันช่างตัดกับผิวสีขาวจัดของเขา แผงอกกว้างเผยออก มาล่อตาล่อใจสาวน้อยสาวใหญ่เพราะเขาติดกระดุมเสื้อ นิสิตเพียงสองเม็ดเท่านั้น เขาคือ…พี่ดีแซมสินะ

ร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาสีนิลดูเย็นชาแต่น่าค้นหา เขามี เครื่องหน้าที่ไม่ธรรมดา ไม่ว่าจะเป็นดวงตาคมกริบ จมูก โด่ง ริมฝีปากสีแดงธรรมชาติเข้ากับทรงผมซอยยาวระ ต้นคอสีดำของเขามากๆ ความสูงที่ดูยังไงๆ ก็ไม่น่าจะ ต่ำกว่าร้อยแปดสิบแน่ๆ ซึ่งเขาสูงพอๆกับพี่ดีแซม คนๆนี้ คือ…พี่คอปเตอร์ หวานใจพี่น้ำว้านั่นเอง

และ…เขา….คนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุด

ร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาสีดำสนิทแสนคมกริบรับกับคิ้ว เรียวสวยที่เข้ากัน จมูกโด่งเป็นสันสวยงามตามสายเลือด ทางตะวันตกที่มีอยู่ในตัวเขาริมฝีปากสีแดงธรรมชาติน่า สัมผัสรับกับทรงผมซอยสไลด์ยาวระต้นคอได้อย่างลงตัว เขาสูงที่สุดในกลุ่ม ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรอารมณ์ เสียอย่างนี้ ท่าทางหยิ่งๆ อย่างนี้มีคนเดียวเท่านั้น และฉัน ก็จําเขาได้ดี…ไบรอัน

พวกเขาเดินด้วยกันแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับนายแบบที่หลุดออกมาจากนิตยสารระดับโลกเลยล่ะแล้วตอนนี้พวก เขาสามคนก็กำลังเดินมานั่งรวมกับกลุ่มของพี่กล้วยเจ๋งที่ อยู่ไม่ไกลจากที่พวกฉันสองคนนั่งอยู่เท่าไหร่นัก ไบรอัน ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเขาที่อยู่เยื้องจากฉันไปทางซ้ายมือ เรา นั่งตรงข้ามกันแบบนี้มันก็มีเปอร์เซ็นต์สูงมากที่เขาจะเห็น ฉัน

รีบเผ่นก่อนดีกว่ามั้ย

“กินน้ำก่อนๆ เนี่ยแหละน้าเวรกรรม ชอบแกล้งฉันดีนัก”

ฉันรับน้ำจากลูกตาวมากินอย่างรวดเร็ว เพราะความรับ จึงทำให้ฉันสำลักน้ำจนน้ำหูน้ำตาไหล จากที่พยายามจะ ไม่ทำให้ตกเป็นเป้าสายตาจนตอนนี้หลายๆคนเริ่มมองมา ทางฉัน บางคนอาจจะมองว่าฉันเรียกร้องความสนใจด้วย การไอเสียงดัง แต่ความจริงมันไม่ใช่เลย ฉันไอจนแสบ คอไปหมด น้ำตาไหลเป็นทาง

“เอ้าๆ ค่อยๆกินสิ”ลูกตาวลุกขึ้นมาตบหลังฉันเบาๆ จะ ลุกขึ้นมาทำม้ายยย นั่งบังฉันน่ะดีแล้วววว T^T ถึงจะบัง ได้ไม่มีดก็ตาม

และเขาก็เห็นฉันจนได้…