ตอนที่ 8 ให้พวกเรายืมเงิน

เพียงแต่ว่าต่อมา ขณะที่เธอกำลังสิ้นหวังอยู่ คิดไม่ถึงเลยว่าแม่ เลี้ยงที่เพิ่งจะมีเรื่องกันจะมาหาเธอเองแล้วบอกกับเธอว่าจะให้ ค่ารักษาพยาบาลกับเธอแต่เธอต้องทำเรื่องบางอย่างให้หลิน

ต่อมาเธอถึงได้รู้ว่าแม่เลี้ยงจะให้เธอแต่งงานกับลูซิงที่กลาย เป็นมนุษย์ผักไปแล้วแทนหลินลี่

เธอจําเป็นต้องทําแบบนี้เพื่อค่ารักษาพยาบาลของแม่

หลังจากที่เธอ “แต่งงาน” กับซิงแล้ว คนพวกนี้ก็ยังไม่ยอม ปล่อยเธอไป

แม่เลี้ยงย้ายแม่ไปอยู่ในที่ลับเพื่อจะได้ควบคุมเธอได้

นาน ๆ ครั้ง ถึงจะอนุญาตให้เธอวิดีโอคอลคุยกับแม่ได้ ถ้าเธอไม่เชื่อฟัง พวกเขาก็จะทำร้ายแม่ที่ถูกคุมตัวเอาไว้

ด้วยเหตุนี้เองจนกระทั่งถึงทุกวันนี้ โชคชะตาของเธอถึงตกอยู่ ในกำมือของพวกเขาอย่างสิ้นไร้ไม้ตอก

เธอไร้สิ้นหนทาง หนีไปจากตระกูลไม่ได้ หนีไปจากซึ่งไม่

เธอยิ่งต้องเก็บความลับเอาไว้ จะให้คนอื่นไม่ได้ มิฉะนั้นพวก

เขาจะทำให้แม่เดือดร้อน

ดังนั้นไม่เพียงแต่ร่างกายของเธอจะถูกผูกมัดไว้กับตระกูลแล้ว หัวใจของเธอก็ยังเต็มไปด้วยความทุกข์ระทม ไม่สามารถ สลัดความทุกข์ระทมออกไปได้เลย

ในเวลานี้หลินหยุนซินทำได้แค่อดกลั้นความเสียใจทั้งหมด เอาไว้ไม่ปริปากออกมาสักคําเดียว

เฉินหงหัวเราะเยาะเย้ย “ฮี คนชั้นต่ำยังก็คือคนชั้นต่ำอยู่ดี ลืม กำพืดของตัวเอง พ่อแม่ไม่สั่งสอน เห็นแกแล้วรู้สึกซวย ถ้าไม่ใช่ มีธุระมาหาแก แกจะมีบุญได้เข้าบ้านฉันเหรอ แกฟังฉันให้ดีนะ ช่วงนี้บริษัทพ่อแกมีปัญหาสภาพคล่องทางการเงิน ต้องการเงิน ก้อนหนึ่งมาลงทุน ไม่อย่างนั้น บริษัทพ่อแกจะเจ๊ง ในเมื่อตระกูล หลินของฉันเลี้ยงดูแกมา แกก็ควรที่จะออกแรงทำเพื่อตระกูล หลิน บังเอิญว่าแกมีวาสนาเข้าตระกูลเพราะ แกควรจะรู้สึก ซาบซึ้งใจนะ ดังนั้นแกต้องไปพูดกับครอบครัวแม่ยายของแกให้ พวกเขาให้พวกเรายืมเงินหน่อย หรือลงทุนในบริษัทของพวกเรา สักหน่อย อีกอย่างฉันก็ได้ข่าวว่า คุณชาย กลับมาแล้ว เรื่อง เล็กแค่นี้…แกก็ไปขอร้องเขาได้ แค่เขาโบกไม้โบกมือก็ช่วย จัดการให้พวกเราได้แล้ว”

หลินหยุนซินฟังแล้วก็มาคิดในใจเงียบ ๆ เธออยากให้บริษัท ของตระกูลหลินล้มละลายจะตายไป

อีกอย่าง ถึงเธอจะแต่งงานเข้าไปในตระกูลลู่แล้ว แต่ใคร ๆ ต่างก็รู้ว่า เธอก็แค่ไปชดใช้หนี้

ตระกูลลู่เกลียดเธอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เห็นเธอเป็นแค่แม่บ้าน จะรับปากทําตามที่เธอขอได้อย่างไรกันเล่า
อีกอย่าง คุณชาย …

ไอ้โรคจิตคนนั้น!

เธอแทบไม่อยากไปเกี่ยวข้องกับเขาอีกเลยสักนิดเดียว

หลินหยุนซินพูดด้วยความลำบากใจ “ฉัน…ฉันคงทำไม่ได้ หรอก พวกเขาไม่มีทางรับปากฉันหรอก”

เฉินหง ได้ยินดังนั้นก็ยกฝ่ามือตบหน้าหลินหยุนซินอีกครั้ง “เลี้ยงแกมาแล้วมีประโยชน์อะไร ไอ้เศษสวะเอ้ย ถ้าพวกเขาไม่ ยอม แกก็คิดหาวิธีสิ ฉันไม่สนใจหรอกว่าแกจะใช้วิธีอะไร ฉัน ต้องการให้ตระกูลลู่ลงทุนในบริษัทของพวกเราหนึ่งสิบล้าน ตระกูลหลินจะล้มละลายไม่ได้…ถ้าแกทำไม่ได้ฉันจะหยุดให้ยา นางแม่ชั้นต่ำของแก แกรอรับศพมันได้เลย

แววตาของหลินหยุนซินฉายความโกรธแค้นและสะกดอารมณ์ เอาไว้ข้างใน ฝ่ามือก็ยิ่งกำแน่นขึ้นจนมือสั่น

“ฉัน…ฉันเข้าใจแล้ว” เธอทำได้แค่อดทน

หลินหลินซื้อรอจนไม่ไหวแล้ว ปล่อยเรื่องธุรกิจที่น่าปวด หัวนี้ให้นางสารเลวไปจัดการเสียก็หมดเรื่องแล้ว

“แม่ อย่าไปเปลืองน้ำลายพูดกับมันอีกเลย พวกเรายังต้องไป ทำเล็บอีกนะ…แม่ดูสิ เล็บของหนูดอกขึ้นไปหมดแล้ว ต้องทำ ใหม่ งจะหาย”

เฉินหงพูดโอ้ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน “ได้จ้ะ ได้จ้ะ แม่พาหนูไป ทําเล็บนะ เล็บของลูกสาวสุดที่รักของแม่จะต้องสวยสวย จะมีรอยตำหนิแม้แต่นิดเดียวก็ไม่ได้”

ก่อนที่เฉินหงจะจากไป เธอก็ทำท่าเหยียดหยามออกคำสั่งกับ หลินหยุนซืนอย่างยโสโอหัง “ก่อนแกจะไปต้องทำความสะอาด หนึ่งรอบ เอาให้สะอาดสะอ้าน เรียนรู้ว่าจะเป็นคนใช้ยังไงบ้าง อย่าให้คนเขาพูดว่าแม้แต่ปรนนิบัติรับใช้งานบ้านก็ทำไม่เป็น ขายหน้าตระกูลหลินของฉันหมด ทำความสะอาดเสร็จแล้วแกถึง ไปได้”

พูดจบเธอก็พาลูกสาวสุดที่รักของตัวเองออกไปทำเล็บ