ตอนที่ 10 ยั่วยวนต่อหน้าสามีของเธอ

“คุณ…คุณต้องการอะไร” หลินหยุนซินพูดด้วยความอับอายและ อดทน

“ฉันต้องการ…” สิ้นจือ ใช้นิ้วบีบคางของหลินหยุนซิน “เธอ” หลินหยุนซินเกลียดไอ้โรคจิตบ้ากามคนนี้เข้ากระดูกดำจน อยากจะลงโทษไอ้บ้ากามคนนี้ให้สาสมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ เธอก็ต้องอดทนอดกลั้นเก็บมันเอาไว้

เมื่อสิ้นจือ เห็นหลินหยุนซินท่าทางทั้งประหม่าทั้งโมโหสุดขีด เหมือนกับกระต่ายสีขาวตัวน้อยที่กำลังหวาดกลัว เขาก็ยิ่งแกล้ง เธอรุนแรงมากขึ้น

“คุณจะให้ฉันทำอะไร ฉัน…ฉันเป็นคนใช้ให้คุณได้ ฉันซักผ้า ทำกับข้าว กี่ปีก็ได้” หลินหยุนซินเองก็ร้อนใจมากจึงได้แต่ กล้ำกลืนฝืนทนพูดออกไป

ลู่สิ้นจือ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเย่อหยิ่งว่า “ฉันไม่ต้องการ ให้เธอมาซักผ้าทำกับข้าวให้ฉัน เพราะฉันมีคนใช้คอยทำเรื่อง พวกนี้ให้ฉันเยอะแล้ว ฉันแค่ต้องการ…ผู้หญิงบนเตียงที่มาให้ ฉันขย่ำแรง ๆ อีกอย่างคราวนี้ ฉันต้องการให้เธอเป็นคนขอให้ ฉันนอนกับเธอเอง”

หลินหยุนซินช็อกคำพูดอันโจ๋งครึ่มและไร้ยางอายของสิ้นจือ จนพูดไม่ออก
แต่สิ้นจือไม่ใจอ่อนเพราะ หลินหยุนซืนตัวสั่นเลยสักนิด แต่ กลับยิ่งบีบบังคับมากขึ้นไปอีก

“ใครใช้ให้เมื่อคืนเธอบ่นว่าฉันทำได้แค่บีบบังคับเธอล่ะ เธอ จะไม่ยอมให้ฉันนอนกับเธอ ตอนนี้ฉันจะให้โอกาสเธอหนึ่งครั้ง ขอแค่คราวนี้เธอเป็นฝ่ายร้องขอ ยอมปรนนิบัติฉันเอง ฉันก็ พอใจแล้ว ถ้าเธอทำให้ฉันถูกใจ ต่อไปเธอก็จะเป็นของฉัน ฉันก็ จะให้เธอสิบล้าน ฉันจะให้เวลาเธอคิดสามวินาที ถ้าเธอไม่ตกลง ถ้าพลาดโอกาสครั้งนี้ไป ไม่เพียงแค่จะไม่ได้สิบล้าน ต่อไปเธอก็ ยังหนีไม่พ้นอยู่ดี ฉันจะขเธออย่างรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำอีก

สําหรับเขา อย่างไรเสียไม่ว่าจะเต็มใจก็ดีหรือบีบบังคับก็ดีเธอ ก็คือคนของเขา

สมองของหลินหยุนซืนมีแต่ความว่างเปล่า ฟังสิ้นจือเริ่มนับ

เลข

เธอถูกบีบให้อับจนหนทางสู้ ถ้าเธอช่วยตระกูลหลินไม่ได้ แม่ เลี้ยงจะต้องทรมานแม่ที่ถูกเอาไปซ่อนอยู่แน่ๆ

หลินหยุนซืนกล้ำกลืนฝืนทนพยักหน้าไป “ได้ ฉันรับปากคุณ”

เธอเกลียดตัวเองที่ทำแบบนี้จริงๆ

“ถ้างั้นตอนนี้เริ่มเกมได้…เธอเริ่มจู่โจมฉันได้แล้ว”

หลินหยุนซินพูดด้วยความตื่นตระหนกและช็อก “ตอนนี้เหรอ ตรงนี้เลยเหรอ”

ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้วเหรอเนี่ย
สิ้นจือรังสีที่แผ่ออกมาจากมุมปากยิ่งรุนแรงยิ่งขึ้น “ไข่ ตอน นี้แหละ ตรงนี้เลย ขอให้ฉันนอนกับเธอ…ต่อหน้าเตียงสามีของ เธอ ปรนนิบัติฉัน

หลินหยุนซืนรู้สึกอับอายสุดขีดขึ้นมาทันที เธอเข้าใจเจตนา ของผู้ชายคนนี้แล้ว

เขาไม่มียางอายบ้างเลยเหรอ!

หลินหยุนซินโพล่งออกมา “แก…แกมันเลวทรามต่ำช้า

แววตาเย็นชาของสิ้นจือยิ่งรุนแรงมากขึ้น เขาหัวเราะเยาะ เย้ย เอามือบีบคางของหลินหยุนซินเอาไว้ “ฉันไม่เลว ฉันจะ ทำให้เธอได้เสพสุข ได้ขึ้นสวรรค์ได้ยังไงกันล่ะ อีกอย่างไม่ ว่าการเปิดศึกจะเป็นอย่างไร ยังไงสุดท้ายฉันก็เป็นคนออกแรง อยู่ดี แถมเธอยังได้เงินสิบล้านอีก ของดีขนาดนี้ เธอนี่เสียเปรียบ จริง ๆ เลยนะ”

หลินหยุนซินพ่ายแพ้ต่อความไร้ยางอายของลู่สิ้นจือจริงๆ จน เธอเลือดขึ้นหน้า

เมื่อคนคนหนึ่งจงใจใช้คำพูดแทะโลม แต่ตัวเองไม่อาจ ความไร้ยางอายอีกฝ่ายได้ เมื่อนึกคำพูดที่จะโต้ตอบกลับไปจึงมี แต่คำที่ไร้ยางอายยิ่งกว่าจนพูดไม่ออก

“ตอนนี้เธอจะทําหรือไม่ทำล่ะ ฉันกำลังให้โอกาสเธอนะ ถ้า เธอไม่ปรนนิบัติจนฉันพอใจตอนนี้ ไม่เพียงแต่จะไม่ได้สิบล้านนั้น ฉันก็จะจัดหนักให้เธอต่อหน้าคนที่เธอเรียกว่าสามีด้วย
หลินหยุนซินใจเต้นเร็วมาก นิ้วมือก็สั่นเพราะความประหม่า และความรู้สึกอับอาย

ขนตาของหลินหยุนซินสั่นเทา หลับตาลง น้ำตาไหลลงมาจาก

หางตา

นิ้วมือของเธอสัมผัสเสื้อผ้าของลิ้นจือเริ่มลูบคลำ พยายามที่ จะถอดเสื้อผ้าของเขาออก

แต่ยิ่งเธอตื่นเต้น ก็ยิ่งสั่นมากขึ้นทำให้ยิ่งถอดเสื้อผ้าของเขา ไม่ได้

เธอหลับตาอยู่ทำให้มองไม่เห็นแววตาที่เหมือนกับมีไฟลุก โชนอยู่ข้างในที่เย็นชาและเดือดดาลราวกับหิมะโดนไฟแผดเผา ของสิ้นจือเพราะมือที่ลูบคลำมั่วชั่วของเธอเป็นธรรมดา ตอนนี้เขาแทบอยากจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัวเต็มที่แล้ว เขา

แทบทนต่อไปไม่ไหวแล้ว