ตอนที่ 11 ผู้ร้าย

เดิมทีสิ้นจือจงใจอยากจะ “แกล้ง” หลินหยุนซินอยากให้หลิน หยุนซินรู้สึกเขินอาย อยากจะแกล้งเธอเล่น แต่กลับทำให้ตัวเอง เดือดดาลขึ้นมาเสียอย่างนั้น

สิ้นจือทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจึงพลิกมือจับมือของหลินหยุน ซินเอาไว้แล้วกดเธอไว้กับกำแพง

สิ้นจือจู่โจมรวดเร็วกว่าเธอที่ “อืดอาดยืดยาด” มาก เขา ถอดเสื้อผ้าของหลินหยุนซินออก โดยไม่ลังเลอย่างรวดเร็ว แถม ยังจูบเธอลงไปโดยไม่สนใจการขัดขืนของเธออีกด้วย

เมื่อชายหนุ่มใช้กำลังหลอมรวมร่างกายของเขาและเธอเข้า ด้วยกัน

น้ำตาของหลินหยุนซินก็ไหลรินลงมาไม่หยุด เธอรู้สึกว่าผู้ชาย คนนี้แทบอยากจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัว

มันช่างเจ็บเหลือเกิน!

แต่ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแต่จะไม่ยอมปล่อยปละออกจาก ร่างกายของเธอเท่านั้น หนำซ้ำยังใช้คำพูดเสียดสีตัวเธอไม่หยุด อีกด้วย

“เป็นไง ชอบไหมล่ะ ฟินไหมล่ะ”

หลินหยุนซืนหลับตาปี ไม่ยอมมองเขา กัดฟันแน่น ไม่ยอมตอบ

“ห้ามหลับตา ห้ามไม่ตอบคำถามฉัน ไม่อย่างนั้น…อย่าหวัง เลยว่าฉันจะให้เธอสิบล้าน” ลู่สิ้นจือพูด

หลินหยุนซินแทบอยากจะฆ่าผู้ชายไร้ยางอายคนนี้ทั้ง

ไสหัวไปซะ!

เขาโรคจิตถึงขั้นไหนเนี่ย

“มะ…ไม่…” หลินหยุนซินแอบคิดอยู่ในใจเขาอยากให้เธอ ตอบเองนะ

แววตาของสิ้นจือเย็นชาขึ้นมาทันที

สิ้นจือพูดด้วยน้ำเสียงอันเย็นยะเยือกทีละคำ ทีละคำ “จริงเห รอ นี่แค่เริ่มต้นเองนะ….ต่อไป ดูซิว่าฉันจะขเธอยังไง…

ต่อมาทุกอย่างก็เหมือนกับพายุฝนอันบ้าคลั่งทำเอาหลินหยุน ซินรู้สึกเหมือนกับสูญสิ้นตัวตนท่ามกลางพายุฝนอันบ้าคลั่งไป เลย รู้สึกเหมือนกับร่างจะแตกสลาย

หลินหยุนซินไม่กล้าร้องไห้เสียงดัง แต่สุดท้ายก็ทนไม่ได้จริง ๆ จึงต้องขอให้สิ้นจือยกโทษให้

แต่ทว่า แม้ว่าเธอจะตอบคำถามแรกของสิ้นจือใหม่ แต่สิ้น

จือกลับไม่ยอมปล่อยเธอไป

หลินหยุนซินมือไม้สั่นไปหมด ไม่มีแรงแม้แต่จะติดกระดุมเสื้อผ้าตัวเอง

น้ำตาของเธอไหลรินลงมาเป็นสาย ไม่กล้ามองซึ่งที่นอนอยู่ บนเตียง คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะทำแบบนี้ลงไป มันช่างน่าละอายจริง

แม้แต่เธอเองก็ยังดูถูกตัวเองเลย

หลินหยุนซนคิดแต่เพียงอยากใส่เสื้อผ้าเร็ว ๆ แต่ยิ่งคิดอยาก ให้เร็ว ท่าทางของเธอก็ยิ่งลุกลี้ลุกลน

ทว่าขณะที่หลินหยุนซินไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใด ๆ มือของชาย หนุ่มกลับแตะต้องเสื้อผ้าของเธออีกครั้ง

หลินหยุนซินกลัวจนตัวสั่น แววตาฉายความหวาดกลัวออกมา

อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนี้อยากจะ…อีก

ไอ้โรคจิต! ไอ้โรคจิต!!

ดูเหมือนว่าสิ้นจือจะอ่านความคิดของหลินหยุนซินออก เขา จึงหัวเราะอย่างเย็นชาออกมา “ตอนนี้จะปล่อยเธอไปชั่วคราว ก่อน ต่อไปฉันยังมีเวลาค่อย ๆ เล่นสนุกกับเธออีกนาน….

ลู่สิ้นจือพูดไปด้วย ติดกระดุมเสื้อผ้าให้หลินหยุนซินไปด้วย

หลินหยุน น ง คิดไม่ถึงว่าลู่สินจือจะใจดีแบบนี้

แต่เขาก็คือ “คนร้าย” เธอไม่ต้องการความปรารถนาดีของ เขาเลยสักนิด เธอแค่อยากอยู่ให้ห่าง ๆ จากเขาเท่านั้น
“ฉัน…ฉัน…ทำเองได้

สิ้นจือพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและเผด็จการ “ฉันต้องการ ให้เธอทำอะไร เธอทำได้แค่ยอมรับเท่านั้น ห้ามปฏิเสธ อีกอย่าง นะ เธออยากให้ฉันถอดเสื้อผ้าให้เธออีกตอนนี้หรือไง”

เขาพูดมาแบบนี้หลินหยุนซินจึงไม่กล้าปฏิเสธอีก

ขณะที่สิ้นจือใส่รองเท้าให้เธอสิ้นจือก็เชยคางของเธอขึ้นมา ให้ตาของเธอมองเขา

“สิบล้านฉันให้บริษัทพ่อของเธอได้…แต่ ฉันอยากให้เธอจํา เอาไว้ด้วยว่า ต่อไปเวลาที่เธออยู่กับเขาในห้องนี้ เธอต้องคิดถึง ฉัน อีกอย่าง ได้ข่าวว่าแม้ว่าจะนอนเป็นมนุษย์ผักแต่ก็รับรู้โลก ภายนอกได้นิดหน่อย เธอว่า…เมื่อกี้ คนที่เธอเรียกว่าสามีเขาจะ ได้ยินเสียงครางของเธอหรือเปล่านะ”