ตอนที่ 14 กลั่นแกล้ง

แววตาของหลงหลิน ดูตื่นเต้นดีใจราวกับเห็นเหยื่อแล้ว เขาพูดกับลู่หย่ากัน” เขาคือคนใช้บ้านเธอเหรอ”

แววตาของลู่หย่ากันดูอึดอัดและไม่พอใจ พยัก ๆ หน้า “ใช่ คนใช้บ้านเรา เขารบกวนความสนุกของพวกเธอหรือเปล่า เอา อย่างนี้แล้วกันนะ ฉันจะเรียกเขามาให้เขามาขอโทษพวกเธอดี ๆ

แววตาของลู่หย่าอันฉายความชั่วร้ายออกมาในชั่วพริบตา เธอเชิญคนเหล่านี้มาที่บ้าน ก็เพื่อตีสนิทสร้างความสัมพันธ์กัน เท่านั้น

แม้ว่าเธอจะแซ่ลู่ แต่คนวงในต่างก็รู้ว่าพ่อของเธอเป็นลูก บุญธรรมของคุณปู่ คุณอาของเธอต่างหากที่เป็นลูกชายแท้ ๆ ของคุณปู่ดู่ คนนั้นต่างหากที่เป็นคุณชายตัวจริงดังนั้นฐานะของ เธอจึงยังดูน่าอึดอัดอยู่

บ้านของหลงหลิน ทำธุรกิจเกี่ยวกับจิวเวอร์รี่ แม้ว่าเธอจะดูถูก ว่าตระกูลหลงไม่คู่ควรกับตระกูลลู่เลยสักนิด แต่ถ้าพูดถึงกิริยา ท่าทางกับเล่ห์เหลี่ยมปากหวานล่อลวงใจคนของหลงหลิน แล้ว เธอก็พยายามมองเขาเป็นหนึ่งใน “ตัวสำรอง” ของเธอก็พอแล้ว

ที่นี่ยังมี “ตัวสำรอง” ของเธอดี ๆ อีกตั้งมากมาย
ตัวสํารองที่งานดีที่สุดก็คือ…

สายตาของลู่หย่ากันไปหยุดอยู่ที่ชั่วนิ้วฟาง ผู้มีรอยยิ้มอัน งดงามบนใบหน้า

หากพูดถึงวงศ์ตระกูล อิทธิพลของตระกูลถั่วนั้นไม่เลวเลย ยัง ไงก็ถือว่าเป็นตระกูลใหญ่

ลู่หย่าอันเล็งเอาไว้ว่าจะแต่งงานกับเขาแล้ว

เธอมันตัวซวยตัวน้อยที่ไม่เหมือนใครทำลายงานปาร์ตี้ที่เธอ ตั้งใจจัดเป็นอย่างดีจนเละเทะ

ลู่หย่าอันพูดกับคนใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “เรียกหล่อนมานี่ซิ” ไม่นานหลินหยุนซินก็มาที่หน้าศาลา

เธอก้มหน้าลง พูดเสียงเบา ๆ “คุณหนู…หย่า มีเรื่องอะไรหรือ

เปล่าคะ”

ความจริงแล้วหลินหยุนซินรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีอยู่แล้ว

ลู่หย่าอันหัวเราะเยาะเย้ยแล้วพูดว่า “เมื่อกี้เธอทำงานแตก เธอทำให้แขกอารมณ์เสียเพราะไปรบกวนพวกเขา เธอควรจะ ขอโทษไม่ใช่เหรอ”

หลินหยุนซินหัวเราะอย่างขมขื่นอยู่ในใจ ในเมื่อ ลู่หย่ากันพูด แบบนี้แล้ว ถ้างั้นก็ชัดเจนแล้วว่าแม้ว่าเธอจะอธิบายไปก็ไม่มีใคร ฟังอยู่ดี

หลินหยุนซินจึงได้แต่พูดว่า “ฉัน…ฉันขอโทษจริง ๆ นะคะ ที่ความผิดพลาดของฉันรบกวนความสนุกของทุกท่าน

ขอโทษแล้วไปได้เลยใช่ไหม

เธอแค่อยากอยู่อย่างสงบสุข พอจัดการเรื่องของตัวเองเสร็จ แล้วก็จะไป

ลู่หย่ากันพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “ดีมาก เธอยอมรับก็ดี…ฉันว่า คำว่าขอโทษไม่ควรแค่ขยับปากขอโทษก็ถือว่าขอโทษนะ ควรจะ ทำอะไรสักอย่างเพื่อแสดงการขอโทษอย่างจริงใจด้วยสิ เอา อย่างนี้แล้วกันนะ เธอ…ดื่มเหล้าที่อยู่หน้าฉันให้หมดถือว่า เป็นการขอโทษแขกทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ให้พวกเขาให้อภัยเธอแล้ว กัน”

เมื่อลู่หย่ากันพูดจบ ทุกคนในที่เกิดเหตุก็ส่งเสียงเชียร์โห่ร้อง ขึ้นมาทันที

ลู่หย่าอันรู้ว่านี่เป็นวิธีนี้เป็นวิธีสร้างความบันเทิงให้กับบรรดา คุณชายกับคุณหนูวิธีหนึ่ง

หลินหยุนซินมองเหล้าฝรั่งสิบขวดที่วางอยู่ตรงหน้าหย่ากัน

เธอก็ใจหายวาบ

สิบขวดเลยเหรอ

อีกอย่างเธอก็ดื่มเหล้าไม่เป็นด้วย

สุดท้ายลู่หย่าอันก็ไม่ยอมปล่อยเธอไม่ง่าย ๆ

มือทั้งสองข้างของหลินหยุนซินกำหมัดแน่น แสดงให้เห็นว่าเธอรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง “ฉัน…ฉันขอโทษจริง ๆ ฉันดื่มเหล้า ไม่เป็น”

ลู่หย่าอันขมวดคิ้ว “ดื่มเหล้าไม่เป็นเหรอ ถ้างั้นก็ดีเลย ก็หัดซะ

หลินหยุนซินยิ่งกำหมัดแน่นขึ้นไปอีก

แต่ทันใดนั้นเองจู่ ๆ หลงหลิน ก็เปิดปากพูดขึ้นมาว่า “ในเมื่อ เป็นการขอโทษ ก็ไม่ต้องดื่มเหล้าเสมอไปหรอก ฉันเปลี่ยนวิธี ขอโทษก็ได้ สู้ทําการแสดงดีกว่า….

หลินหยุนซินคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนหน้าให้เธอ

ลู่หย่าอันมอง หลงหลิน ด้วยความไม่พอใจ อย่าบอกนะว่า หลงหลิน สนใจนั่งตัวซวยคนนี้เข้าให้แล้ว

หญิงสาวเป็นคนขี้อิจฉาง่ายมาก แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นแค่ตัว

สํารองคนหนึ่ง แต่ก็ห้าม “สองจิตสองใจ” นะ

พอลู่หย่าอันคิดได้แบบนี้ ก็ยังไม่อยากปล่อยหลินหยุนซินไป วันนี้เธอจะต้องทำให้หลินหยุนซินขายหน้าให้ได้