ตอนที่ 3 อนาคตอีกยาวไกล

สิ้นจือพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ออกไป

“ฮะคุณอา ไม่ใช่นะ…คุณบอกให้ฉันอยู่เองไม่ใช่เหรอ” “ตอนนี้…ฉันต้องการให้เธอออกไป” น้ำเสียงของสิ้นจือยิ่ง เย็นชาขึ้น

เสียงของลู่หย่าอันเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ยุติธรรม แต่เป็น เพราะ สิ้นจือวางอำนาจข่มขู่อยู่ตรงนี้เลยได้แต่พูดว่า “ก็ได้คุณ อา ถ้างั้นฉันออกไปก่อนก็ได้ ถ้างั้นเจอกันตอนดินเนอร์นะ

พอหย่าอันจากไปแล้วสิ้นจือใช้มือถือส่งข้อความสั้น ๆ หนึ่ง บรรทัด แล้วถึงได้กลับเปิดประตูห้องน้ำอีกครั้ง

น้ำตาของหลินหยุนซินไหลลงมาจากหัวมุมของดวงตา เธอเอา ผ้าเช็ดตัวมาห่อตัวเองโดยอัตโนมัติ เดินออกจากอ่างน้ำมาอย่าง ตุปัดตุเป

หลินหยุนซินไม่อยากเห็นปีศาจโรคจิต ตนนี้อีกแล้ว

เธอถามกลับด้วยความโกรธ “คุณก็รู้ดีว่าฉันคือ…เมียของ หลานชายคุณ แต่คุณก็ยังมาขืนใจฉัน คุณมันไม่ใช่ผู้ชาย คุณ มันต่ำช้าจิตใจสกปรกมาก

“ฉันเป็นผู้ชายหรือเปล่า เมื่อกี้เธอก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ อยากให้ ฉันเอาเธออีกครั้ง จนกว่าเธอจะมั่นใจเหรอ” แววตาของลู่สิ้นจือยิ่งเย็นชามากขึ้นทุกที มุมปากยิ่งแสดงรังสีเย้ยหยันออกมา “อีก อย่าง…ไม่ใช่ญาติกันสักหน่อย แต่ต่อให้เป็นญาติกันแล้วไง ล่ะ”

หลินหยุนซิน โกรธจนตัวสั่น “ครั้งนี้…ฉันจะถือว่าเป็นอุบัติเหตุ โดนหมากัด ต่อไปเราไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก อย่ามาตอแยฉัน อีก” หลินหยุนซินอดกลั้นความเจ็บปวดกับความอับอายเอาไว้ ในใจแล้วออกไปจากตรงนี้

แต่แววตาของลูสิ้นคือฉายแววทั้งเย็นชาทั้งความร้ายกาจเอา ไว้ เขาใช้กำลังจับข้อมือเธอเอาไว้ “ฉันนอนกับเธอแล้ว เพราะ ฉะนั้นเราก็ต้องเกี่ยวข้องกันสิ อนาคตของเรายังอีก…ยาว…ไกล”

“คุณ…” หลินหยุนซินรู้สึกแค่ว่าผู้ชายคนนี้ชักจะหน้าด้านมาก เกินไปแล้ว

ทันใดนั้นเองก็มีคนเคาะประตู

“คุณชายคะ นายท่าน ให้ท่านไปที่ห้องอ่านหนังสือหน่อยค่ะ

ก่อนที่สิ้นจือจะจากไป ก็จ้องหลินหยุนซินด้วยสายตาที่ฉาย แววแห่งความปรารถนาอย่างแรงกล้ามาก “เธอพักผ่อนดี ๆ นะ…”

เขาไม่ได้พูดออกไปว่าคืนนี้เขาจะมาหาเธออีก

ในเมื่อเขาเจอเธอแล้ว อีกอย่างเมื่อเธออยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหนีไปอีก

เมื่อห้าปีก่อนเธอหนีเขาไปที่หนึ่งแล้ว คราวนี้เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหนีเขาไปอีก

หลังจากที่สิ้นจือออกจากห้องไปแล้วหลินหยุนซินก็เดินโซเซ กลับไปที่ห้องของตัวเองแล้วล็อกประตู หลินหยุนซินรู้สึกอับอายจนตัวสั่นไปหมด น้ำตาก็ไหลลงมาไม่

หยุด

ผู้ชายคนนั้นโรคจิตชัด ๆ !

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะโดนเขา…ในที่แบบนั้น แต่เธอกลับดันไปล่วงเกินเขา เขาคือคุณชาย เชียวนะ

ได้ข่าวว่าคุณชายลู่โหดเหี้ยมไร้ความปราณี ไม่เคยใจอ่อนกับ

ใครเลย

หนำซ้ำยังมีข่าวลือที่ฟังดูแล้วไม่น่าเข้าท่าอีก ว่ากันว่าคุณชาย ไม่เข้าใกล้ผู้หญิง ถึงขนาดรังเกียจผู้หญิงไม่ให้ผู้หญิงมาแตะ เนื้อต้องตัวเขาเพราะเขาเป็นโรครักความสะอาดมากสุด ๆ

แล้วที่ผู้ชายคนนั้นทำเรื่องพรรค์นั้นกับตัวเองเมื่อกี้มันเรียกว่า อะไรฮะ!

หลินหยุนซินอดที่จะหงุดหงิดตัวเองไม่ได้ ทำไมต้องไปแช่น้ำ อาบน้ำในห้องนั้นด้วยนะ

ทำไมดันมาเกิดเรื่องคราวนี้ด้วย

ตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาในตระกูลลูกอยู่แต่ในห้องแม่บ้านของบ้านหลังนี้

เครื่องทำน้ำอุ่นในห้องน้ำก็เสียมาตลอด เปิดน้ำมามีแต่น้ำ เย็น

แม้ว่าเธอจะไปหาแม่บ้านมาแก้ปัญหาประเภทนี้ แต่สุดท้าย มันก็พังไปเอง โดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย เพียงเพราะตำแหน่งที่ น่าอึดอัดใจของเธอ ในบ้านหลังนี้

ทุกครั้งเวลาที่เธออาบน้ำเลยจะแอบแช่น้ำอุ่นอาบในห้องที่ ไม่มีใครอยู่มานานแล้วในบ้านหรูหราหลังนั้นเพื่อกำจัดความ เหนื่อยล้าในวันวันหนึ่ง

แต่เธอคิดไม่ถึงอย่างแรงเลยว่า คราวนี้เจ้าของห้องจะกลับ มา!

และยังคิดไม่ถึงอีกด้วยว่าเจ้าของห้องก็คือสิ้นจือ

ขณะที่เธอร่างกายอ่อนเพลียนั่งหมดแรงอยู่บนพื้น ก็มีคนเคาะ ประตูห้องของเธอ

“หลินหยุนซินคุณผู้หญิง ให้คุณรีบไปดูแลคุณผู้ชาย อย่าชักช้า และอย่าได้คิดอู้งานเซียวนะ” คนใช้พูดด้วยความหงุดหงิดน้ำ เสียงไม่มีความเคารพยำเกรงเลยสักนิด

หลินหยุนซินกลั้นน้ำตา พูดเสียงสั่นเครือ “โอเค ฉันเข้าใจ แล้ว…”

เธอยังเจ็บปวดกายมาก แต่ใจก็เจ็บมากจนสุดขีดเช่นกัน เธอ รู้สึกเจ็บปวดมากเหมือนกับโดนกลั่นแกล้งไม่ได้รับความเป็นธรรมแต่กลับไม่อาจบอกใครได้

แม้ว่าเธออยากจะซ่อนตัวเองอยู่ในรูเหมือนหนูแฮมสเตอร์ แต่ เธอกลับต้องเผชิญหน้ากับมัน แม้กระทั่งในเวลานี้ เธอไม่มีแม้แต่ เวลามาเศร้าสร้อยเพราะเธอต้องรีบไปที่ห้องผู้ป่วยพิเศษทันที