ตอนที่ 2 ไม่ปล่อยเธอไปหรอก

เธอไม่สามารถขอความช่วยเหลือได้ ถ้าคุณน้าเข้ามา เธอก็ไม่รู้ จะอธิบายยังไงดี ต้องโดนเข้าใจว่าจงใจมายั่วสวาทแน่นอน แล้ว เธอก็จะโดนไล่จากตระกูล

ทันใดนั้นเองหลินหยุนซินเหยียดแขนยาวออกไปคว้าเสื้อคลุม อาบน้ำ ขณะที่กำลังรีบร้อนเอาเสื้อคลุมอาบน้ำมาปิดบังเรือนร่าง ของตนเอง ส่วนเอวของตัวเองก็โผล่ออกมาต่อหน้าเขาอย่างจัง

เมื่อสิ้นจือเห็นรอยเสี้ยวพระจันทร์ที่อยู่กลางเอวของเธอเข้า เขามองสำรวจเธอด้วยแววตาที่ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ที่แท้เธอคือ…

ผู้หญิงเมื่อห้าปีก่อนก็คือเธอนี่เอง…

ดีมาก!

เขาเปลี่ยนใจแล้ว!

ในเมื่อเขาเจอเธอแล้ว ถ้างั้นเธอก็อย่าได้คิดที่จะให้เขาปล่อย เธอไปอีกเลย!

หลินหยุนซินรู้สึกว่าสายตาของลิ้นจือที่จ้องมองตัวเองอยู่นั้น เหมือนกับหมาป่าอันตรายตัวหนึ่งก็ไม่ปาน

ทันใดนั้นจากเดิมที่ยืนนิ่ง ๆ อยู่หน้าอ่างน้ำ ผู้ชายผู้ใช้สายตา เย็นชาจ้องมองเธออยู่ก็เข้ามาใกล้ชิดเธอในอ่างน้ำทันทีแถมยังใช้แขนกอดร่างของเธอเอาไว้ไม่ให้เธอออกไปจากอ่างน้ำอีก

ด้วย หลินหยุนซินไม่อยากจะเชื่อเลยว่า สิ้นจือจะกอดเธอแบบนี้ แถมยังจะยื่นมือลงไปลูบคลำเรือนร่างของเธอในอ่างน้ำไปทั่วอีก

ด้วย

หลินหยุนซินตกใจกลัวจนพูดไม่รู้จะพูดอะไรดี “คุณ…คุณ ปล่อยฉันนะ!”

แต่หลินหยุนซินได้ยินอันอัน (หย่ากัน เรียกอย่างลังเลอยู่ แถมยังเคาะประตูแล้วด้วย “คุณอา ทำไมฉันถึงได้ยินข้างใน มี…เสียงของผู้หญิงล่ะ

หลินหยุนซืนใจเต้นจนแทบจะขึ้นมาถึงคอ

สิ้นจือเห็นหลินหยุนซินหวาดกลัว จึงแผ่รังสีปีศาจชั่วร้ายออก มาแล้วพูดกับหลินหยุนซินว่า “ปล่อยเธอไปงั้นเหรอ เธอมาอ่อย ฉันถึงที่เองนะ ถ้าเธอไม่อยากให้เขาเข้ามาก็เงียบ ๆ หน่อย…ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ถ้าเธอยังพูดอีกคำเดียว ฉันจะให้ เขาเข้ามาทันที”

หลินหยุนซิน โกรธจนตัวสั่น ผู้ชายคนนี้รู้ไหมว่าเขากำลังทำ อะไรอยู่!

เธอเป็นหลานสะใภ้ของเขานะ

เธอขยับปากอยากจะเปิดปากพูดแต่สิ้นจือจ้องเธอตาเขม็ง เหมือนกับหมาป่าทำให้เธอรู้ว่าที่เขาพูดเมื่อไม่ได้ล้อเล่น
เธอกัดริมฝีปากแน่น ไม่กล้าพูดออกมาแม้แต่คำเดียว

ลู่สิ้นจือใช้แรงบีบบังคับกักขังเธอเอาไว้ในอ้อมอกตัวเอง ทำให้เธอหนีไปไหนไม่ได้พร้อมกับพูดกับ อันอันที่อยู่นอกประตู ไปด้วย “เธอรอฉันอยู่นอกข้างนอกนั่นแหละ เดี๋ยวฉันออก

ไป…ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย

หลินหยุนซินถลึงตาโต ไอ้…โรคจิต!

ทันใดนั้นเอง เขายิ่งบังอาจยิ่งลวนลามเรือนร่างของเธอ ตามใจชอบ แต่เธอกลับไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน

ทันใดนั้นเอง ก็กระสาดกระเซ็นออกมาทำให้เกิดเสียง แปลก ๆ ดังขึ้นมาในอ่างน้ำ

กี่ครั้งที่เธออยากจะเปล่งเสียงออกมาแต่พอคิดว่าเขาจงใจรั้ง ลู่หย่ากันเอาไว้ให้รอเขาอยู่ข้างนอกประตู หากหย่าอันรู้สึกว่ามี อะไรไม่ชอบมาพากลแล้วบุกเข้ามา ถ้างั้นเขาก็จะเห็นฉากที่พวก เรากำลัง…กันแบบนี้นะ

แล้วเธอก็จะโดนไล่ออกจากตระกูลลู่! เขายึดครอง “จุดอ่อน” ที่เธอกลัวที่สุดเอาไว้ เขาเลยทำอะไร ตามอำเภอใจก็ได้

น้ำตาของเธอร่วงลงมาจากมุมของดวงตา ร่างกายรู้สึกได้แต่ เพียงความเจ็บปวดเหมือนกับร่างจะฉีกขาดออกก็ไม่ปาน

ความรู้สึกหมดหนทางสู้กับความหวาดกลัวเมื่อห้าปีก่อนกลับ มาครอบงำร่างกายเธออีกครั้งทำให้เธอกลัวจนตัวสั่นไม่หยุด
แถมผู้ชายคนนี้ดูเหมือนปีศาจที่ดุร้ายและน่ากลัวเมื่อห้าปีก่อน กอดรัดเธอเอาไว้แน่นทำให้เธอไม่สามารถหนีไปไหนได้

สิ้นจือเห็นผู้หญิงคนนี้เลือดร้อนปะทุขึ้นมา แต่รู้สึกว่ายังไงมัน ก็ไม่พอสําหรับเธอหรอก…

หย่าอันรอเกือบจะชั่วโมงหนึ่งแล้วแต่ยังไม่ยอมไปไหน ยังไง

ซะคุณอาให้เธอรอเขาเองนี่

พอคิดถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของคุณอา ลู่หย่าอันก็รู้สึก กระดูกกระเดี๋ยวไร้เรี่ยวแรงไปหมด

ถึงอย่างไรคุณอา ก็ไม่ใช่คุณอาแท้ ๆ ไม่ได้เกี่ยวข้องกันทาง สายเลือดแต่อย่างใด เธอจึงฝันอยากที่จะคบกับคุณอา

เพียงแต่ว่าคุณอา อาบน้ำในห้องน้ำนานเกินไปแล้ว อีกอย่าง

เธอยังเสียงน้ำแปลก ๆ กับเสียงสะอึกสะอื้นราง ๆ อีกด้วย

เธอส่ายหัว เธอน่าจะหูฝาดไปเองล่ะมั้ง!

ทันใดนั้นเองสิ้นจือก็ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำหลวม ๆ ออกมา แต่ลู่หย่าอันกลับตาแหลมเห็นรอยข่วนบนหน้าอก แต่ทว่า แป๊บเดียวเขาก็รัดเข็มขัดหน้าอกเร็วแน่นเอง