ตอนที่ 13 สาวงาม

หลินหยุนซินชินกับสายตาอันเย็นชาและไม่เป็นมิตรของคนใน ตระกูลนี้ที่มองเธอแล้ว

แต่สิ่งที่เธอทําได้ก็คือนิ่งเงียบและชนชา

หลินหยุนซินพยักหน้าตอบ “ได้ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันไปเดี๋ยวนี้ แหละ”

ชิงซิ่วพูดอย่างอารมณ์เสีย “เร็ว ๆ หน่อยนะ ห้ามอืดอาด ยืดยาดนะ วันนี้คุณหนูต้อนรับแขกวีไอพีที่มีชื่อเสียงทั้งนั้น ไม่ เหมือนคนที่จะต้อนรับขับสู้ส่ง ๆ ไปอย่างไรก็ได้ แถมยังเปลือง เวลาจะต้อนรับอย่างเธอหรอก”

ชิงซิ่วพูดจบก็เดินเชิดหน้าจากไปเลย

แววตาของหลินหยุนซินฉายความรู้สึกอับจนหนทางและเจ็บ ปวดรวดร้าวออกมา แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ พอเก็บ ของนิดหน่อยเสร็จแล้วก็ไปช่วยงานเลย

ลู่หย่าอันจัดงานปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่คฤหาสน์ตระกูลที่เป็นสถานที่ ที่เอาไว้พักผ่อนย่อนใจ โดยเฉพาะ

ทีนี่หรูหราไปทุกที

สระว่ายน้ำขนาดใหญ่ จอภาพดิจิตอล ทางเดินประดับประดา ด้วยเพชรคริสตัล สวนดอกไม้เรือนกระจกลอยฟ้าที่ออกแบบมาอย่างประณีตงดงาม…

เพราะจัดปาร์ตี้ที่นี่ จึงเห็นอาหารเลิศรสกับเครื่องดื่มและเหล้า ไวน์ชั้นดีได้ทุกที่

แม้ว่าหลินหยุนซืนจะมาอยู่ตระกูลได้หนึ่งปีแล้ว แต่ก็ไม่เคย มาที่นี่เลยเพราะสถานะของเธอนั้นมัน “ไม่คู่ควร นอกจากนี้เธอ

ก็ไม่มีเวลาที่จะมาที่นี่ด้วย

ในศาลาหรูหราที่อยู่ไม่ไกลจากเธอ ชายหญิงในชุดสวยหรู กลุ่มหนึ่งพูดคุยกันหัวเราะไปและดื่มไวน์แดงไปด้วย

ดูเหมือนว่าหลินหยุนซืนแม้ว่าเธอจะอยู่ใกล้คนพวกนั้นมากแต่ กลับอยู่ห่างกันคนละโลก

หลังจากที่หลินหยุนซืนมองไปแว็บหนึ่งเธอก็ยังคงไปยก

อาหารไป ๆ มา ๆ เอาอาหารไปจัดวางบนโต๊ะกับพวกคนใช้

เธอแค่อยากทำงานที่อยู่ในมือให้เสร็จก็พอ

แต่ว่า แม้ว่าเธอจะไม่ไปหาเรื่องคนอื่น แค่อยากอยู่อย่างสงบ สุขแต่ปัญหาก็มาหาเธออยู่ดี

ขณะที่หลินหยุนซินยกจานสีขาวกองโตอยู่นั้นก็เจอชิงจิ๋วเดิน มาด้วยความรีบร้อนพอดีจนชนเธอเข้าอย่างแรง

ทันใดนั้น เธอเสียการทรงตัวทำให้จานทั้งหลายที่ถืออยู่ในมือ หล่นพื้นแตกหมดเลย

แววตาของชิงซิ่วที่ชนหลินหยุนซินเข้านั้นดูลุกลี้ลุกลน อีกฝ่ายก็รู้ตัวว่าตัวเองทำให้หลินหยุนซืนทำงานแตกแต่เธอก็กลับมาทำ พูดอย่างมั่นใจเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว

เพราะว่าเสียงจานเหล่านั้นแตกดังมากทำให้ทุกคนมองมาที่ หลินหยุนซินทันที

ชิงซิ่วหลินหยุนซินแล้วด่าเสียงดัง “เธอทำงานประสาอะไร เนี่ย ทำไมถึงไม่ระวังแบบนี้นะ ยังไม่รีบเก็บเศษจานแตกขึ้นมา อีก”

หลินหยุนซิน โกรธจนหน้าแดงก่ำ อดที่จะตอบกลับไปไม่ได้

“เมื่อกี้เธอชนฉันเองนะ”

“โอโห เธอเป็นมนุษย์กระดาษหรือไงเนี่ย ร่างกายเปราะบาง ขนาดนี้เลยเหรอ ชนก็กระเด็นแล้วเหรอ ฉันกำลังเถียงข้าง ๆ ๆ อยู่นะ หึ…

ในเวลานี้เอง พ่อบ้านได้ยินความเคลื่อนไหวก็รีบมาจัดการ ปัญหา

เขามองหลินหยุนซินด้วยสายตาหงุดหงิด “พวกเธอยังจะ ทะเลาะกันอะไรตรงนี้อีก ถ้าไปรบกวนแขกเขาจะทำยังไง เธอรีบ เก็บจานให้สะอาดเลยนะ รีบเก็บเร็วเข้า

หลินหยุนซินกำหมัดแน่น สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรอีกแล้วเก็บ เศษจานแตกให้สะอาดก่อน

แต่ชิงซิ่วมองร่างของหลินหยุนซินที่นั่งยอง ๆ ลง ด้วยแววตาที่ สะใจและเย้ยหยัน
เธอยังจะอยากมาสู้กับตัวเองอีกหรือ

ไม่ดูเอาเสียเลย ในบ้านหลังนี้มีใครบ้างที่ไม่มองเธอเหมือน เป็นเทพเจ้าแห่งโรคห่า หนีอย่างกับหนีโรคระบาด รังเกียจสุด ๆ

ในขณะเดียวกัน

หลงหลินผู้มาพร้อมกับทรงผมที่จัดทรงเนี้ยบด้วยเจลนั่งอยู่ ด้านข้างหย่าอันอดที่ปรายตามองหญิงสาวผู้ที่ทำจานตกแตก เมื่อกี้ด้วยความตกตะลึงในความงามของเธอไม่ได้

เธอคือคนใช้ของตระกูลหรือ

แต่กิริยาท่าทางของเธอกลับดีงามยิ่งนัก เหมือนกับสาวงาม คนหนึ่งทีเดียว