ตอนที่ 5 กินยา หวานลิ้น

อันหยางบ่งบอกอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นได้เป็นอย่างดี ทันทีพ่อบ้าน รายงานว่า ส่งคุณหนูกวนจนถึงจวนแล้ว และนางฝากมาบอกว่า ให้ดูแลตนเองให้ดี นางเป็นห่วง พลัน ใบหน้าที่กำลังกรุ่น โกรธ เพราะอาจจะต่อกรกับสตรีตัวเล็ก ที่นอนซมอยู่บนเตียงได้

“ข้าเป็นสามีของนางนะ แทนที่จะพูดจาให้มันรื่นหูหน่อยไม่ได้ พูดมาแต่ละคำมีแต่คำข่มขู่” เสียงบ่นพึมพำกับพ่อบ้านฉาง บ่าว รับใช้เก่าแก่ประจําจวนฉางแห่งนี้ พ่อบ้านยกยิ้มขึ้นและท่าทาง นอบน้อมก่อนจะเอ่ยถ้อยคำให้ความปรึกษา

“นายน้อย อย่าลืมว่านางเป็นหลานสาวของท่านขุนพล อีก อย่างพี่ชายของนางก็ยังเป็นขุนพลซ้ายอีกด้วย นางเป็นเสือยังไง ก็ยังคงเป็นเสือจะให้เป็นสุนัขน้อย หรือแมวเหมียวที่คอยออด อ้อนไม่ได้” พ่อบ้านฉางผู้ที่ชรามากแล้ว เอ่ยขึ้น และยังคงจดจำ ถ้อยคำของฮูหยินและนายใหญ่ของตระกูล ให้ดูแลฮูหยินน้อย ให้ดี

“ข้ารู้ แต่ถ้าเบื่อนักที่โต้เถียงนางมิได้สักครึ่งคำ” ท่าทางหัว เสียเดินเข้าไปในเรือนของตนเอง นั่งลงที่เก้าอี้พร้อมสายตาแค้น เคืองภรรยาข้ามคืน หากเป็นเงิน ของเขานางมิมีทางที่จะทำ เช่นนี้เด็ดขาด

“ท่านลุง ช่วยหาคนที่ไว้ใจได้ไปสืบเรื่องของนางหน่อย มี หลายเรื่องที่เขาสงสัยแต่ เขาก็สอบถามนางก็เอาแต่ข่มขู่เขาแล้วจะหาความจริงได้เช่นไร

“บ่าวมิกล้าจ้างวานหรอกขอรับ นายน้อยมีผู้สืบเองเสียเลย พ่อบ่นฉางเอ่ยแนะนำ เขายิ้มกรุ้มกริ่มเพราะฮูหยินน้อยนั้น นาง มิได้อ่อนหวานอย่างที่ใคร ๆ เข้าใจ นางเป็นลูกหลานของเสือ ไหนเลยจะทำตัวเยี่ยงสุนัข หรือแมวน้อยที่คอยออดอ้อน

“เห้อ!!! ไม่ได้เรื่อง ไหนก็ไปเลย” คนหัวเสียหนักยิ่งกว่าเดิม ล้มตัวลงนอนที่เตียงยกมือขึ้นก่ายหน้าผากเพราะคิดไม่ตก ไม่ใช่ ว่ากลัวนางยังคำที่นางกล่าว แต่กลัวว่านางจะเป็นอันใดไป แล้ว บิดา มารดา ของเขาจะเสียใจขนาดไหน

“ฮูหยิน บ่าวนำสำรับมาให้เจ้าคะ อาซิงเข้ามาพร้อมรับ อาหารของมื้อกลางวัน เมื่อทานเสร็จจะได้กินยาเสีย และถ้วยยา นั้นเป็นถ้วยใบใหญ่แถมยังส่งกลิ่นชวนอาเจียนยิ่งนัก นางไม่ ชอบกินยาสมุนไพร หากปั้นเป็นลูกกลอนได้จะยิ่งดี

พิษของนางที่ได้รับนั้นรุนแรงไม่น้อย ใช้เวลาขับพิษก็นานมาก โข และต้องขับพิษอย่างใจเย็น เพราะพิษนั้นมีหลายตัว นาง รักษามาเนิ่นนานหลายเดือน แต่อาการของนางก็ยังทรงตัวเห็น แต่จะกระอักเลือดออกมาเพราะวันนี้ ที่มีเรื่องให้นางนั้นครุ่นคิด

“ข้าไม่กินยา มิได้หรือเหม็นขนาดนี้ กินไม่ลง” เสียงเว้าวอน แต่สายตาของนางยังคงเย็นชาเหมือนเช่นเคย แต่สีหน้านั้นบ่ง บอกเป็นอย่างดีว่าไม่อยากดื่มสมุนไพรเข้าไป

“โธ่ฮูหยิน อย่างงอแงเจ้าคะ มิใช่เด็กแล้ว” อาชิงเอ่ยแกล้ง หยอกเย้าเล็กน้อย
“อาชิง ออกมาข้าจะดูแลนางเอง” อันหยางตัดสินใจเดินมาที่ เรือนของมู่หลันเพราะอยากพูดคุยกับนาง หรือทำความเข้าใจ กันก็เท่านั้น แต่สายตาของมหลันยังคงจะเย็นชาแบบเดิมอยู่ เปลี่ยนแปลงสักนิด

“พี่จะดูแลเจ้ายามป่วย แล้วพรุ่งนี้ครบสามวันต้องกลับไป เยี่ยม ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่เตรียมของไว้แล้ว” เขาเอ่ยขึ้น ทุกสิ่งที่ เขาควรกระทำให้ฐานะบุตรเขยมิได้ขาดตกบกพร่องประการใด

“ข้าคิดว่าท่านพี่จะลืมไปเสียสิ้นว่ามี พ่อตา แม่ยายรออยู่” หลันเหน็บแนบเล็กน้อย ก่อนจะตักลุกขึ้นนั่งและรับอาหารเงียบ โดยมีเขาคอยคีบอาหารใส่ถ้วยให้นาง อย่างเอาอกเอาใจ

จะมาไม่ไหนกันเนี่ย ความคิดนี้เข้ามาทันที มิรู้ว่าเขาต้องการ อะไรจากนางแต่ไม่มีวันเสียหรอกที่จะรู้เรื่องอะไรทั้งหมด ยิ่ง รู้มากเท่าไหร่ ยิ่งมีอันตรายมากเท่านั้น

“ดื่มยาเสียหน่อยจะได้หายเร็ว ๆ นะ” แววตาที่อบอุ่นสายตาที่

อ่อนโยนนั้น ทำให้หลับครุ่นคิดหนักเข้าไปอีก

“เดี๋ยวข้าจะดื่มเอง” มู่หลันเอ่ยขึ้น นางยังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บน เตียงเช่นเดิน แต่อาภรณ์ของนางนั้นเป็นสีขาวสะอาดทำให้นาง ซีดเซียวยิ่งนัก ผมยาวสลวยถูกปล่อยยาวลงมา ช่างดูงดงาม แปลกตา เขายิ่ง ยิ่งพินิจใบหน้าของนางแล้ว นางดูงดงาม ราวกับล่มแคว้นเสียกระมัง

“ดื่มเถิดนะ กำลังอุ่น ๆ ไม่เช่นนั้นต้องไปอุ่นใหม่” เขายกถ้วย สมุนไพรที่กลิ่นฉุนแต่เหม็นมากของมู่หลันขึ้นจดจ่อที่ริมฝีปากของนาง เขาเผลอมองกลับปากที่เริ่มจะมีสีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย เขาไม่อาจจะละสายตาของตนเองจากนางไปได้เลย ทั้ง ๆ ที่ ตั้งใจจะพูดคุยกับนางอีกเรื่อง

“ท่านพี่ใส่ยาพิษไปในนี้หรือ ถึงได้คะยั้นคะยอให้ช้ากินนัก” หลั่นแกล้งเอ่ยว่าเขาขึ้น นางรู้ว่าเขาไม่มีความสามารถทำร้าย นางได้หรอก วรยุทธ์ก็ไม่มี อีกทั้งความรู้เรื่องสมุนไพรยิ่งแล้ว ใหญ่ จะเก่งก็เพียงทำการค้าเท่านั้น

“เจ้าจะบ้าหรือไร ข้าเป็นสามีของเจ้าจะคิดได้ได้เช่นไร เหมือนเจ้าหลอกทั้งข่มขู่พี่สารพัด” เขาหัวเสียทันที คนที่อุตส่าห์ หวังดี นางก็พูดจาใส่ร้ายเขา มันน่าบีบคอจริง ๆ

“เอาน่า ข้าล้อท่านพี่เล่น มาดื่มก็ดื่ม แต่ว่ามันข่มมากขอทำใจ ก่อน” ตอนนี้สีหน้าของนางไม่ได้เย็นชาประดุจน้ำแข็งหรือมี สายตาที่แข็งกร้าว แต่กลับมีสีหน้าที่ผ่อนคลายและกำลังครุ่นคิด เรื่องถ้วยยาของนาง

มือเรียวของนางยกขึ้นหมายจะจับถ้วยยากินเอง แต่เขากันกิน ยาและอมไว้ นางทำได้เพียงมองหน้าเขา เขาสอดมือเข้าใต้ ท้ายทอยของนาง

จากนั้นเขาก็ทาบริมฝีปากของตนเองกลับกลีบปาก อันอ่อน นุ่มของนางอย่างจงใจ ใบหน้าของนางแดงซ่าน มิคิดว่าชายผู้นี้ กินดีหมีมากใจไหน กล้ามากที่บังอาจมาขโมยจูบของนางหน้า ด้าน ๆ แบบนี้

ริมฝีปากหนาบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างเอาแต่ใจพลันสมุนไพรนั้นถ้วยนั้นถูกนางกลืนลงคออย่างง่ายดาย เขานึกเสียดายกลีบ ปากอันอ่อนนุ่มจริง เขาปล่อยมือจากท้ายทอยของนาง สายตา ของเขาพร้อมรอยยิ้มที่ยิ้มเสียจนเห็นไรฟันขาวสะอาด หัวเราะ เบา ๆ

“วันนี้ยาไม่ขมสักนิด หวานมากนะเจ้าว่าไหมภรรยารัก” รอย ยิ้มของเขาทำให้หางคิ้วของมู่หลั่นกระตุกขึ้น เขาไม่คิดว่านางจะ มีวิธีอะไรตอบโต้

“เจ้าเป็นบ้าหรือไร อยากตายนักใช่ไหม” นางยอมไม่ได้ที่ถูก ขโมยจูบไปทั้ง ๆ ที่ตนเองมิได้ยินยอมเสียหน่อย กระตุกหนวด เสือเข้าแล้วไหม

อันหยางลุกขึ้นด้วยแววตาหยอกล้อและเขายังยิ้มไม่หยุด “ปากเจ้านุ่มนิ่มจริง ๆ ภรรยารัก ที่หลังจะจูบเจ้า เช้า กลางวัน เย็นและก่อนนอนดีไหม