ตอนที่ 3 เจ้ามันเป็นนางมาร

มีเงินนั่งคุกเข่าด้านหน้าของมู่หลัน นางกำลังแสดงงิ้วฉากใหญ่ เพื่อให้ มู่หลันดูไม่ดีในสายตาของเขา บุรุษที่นางนั้นรักและ อยากจะเข้ามาอยู่ที่จวนนี้ในฐานะฮูหยินเอกของจวน แต่แล้วก ลับมีสตรีที่ไหนไม่รู้ว่าเอาตำแหน่งที่ควรจะเป็นของนางไป

อาซิงเมินเฉยไม่พูดอันใด นางไปแจ้งแก่เจ้าของจวนที่แท้จริง อย่าง นายท่านฉางให้รีบมาหาสตรีของนางเสีย มิเช่นนั้นสตรี น้อยนางนี้อาจจะตายคามือของฮูหยินก็เป็นได้

หนึ่ง ฮูหยินของนางมิชอบคนพูดมาก สอง มิชอบคนทำให้ รำคาญใจ สาม นางมิชอบสตรีตีสองหน้า

“พี่สาว ข้าศึก ๆ ๆ” มีเงินบีบน้ำตาเอ่ยเสียงสั่นเครือเบา ๆ แกล้งทําตนเองเจ็บปวดแทบจะตายลงให้ได้ ต่อหน้าของฮูหยิน เอกของจวน

“เจ้าอย่ามัวแต่ร้องไห้ ข้ามชอบเห็นน้ำตามันทำให้ข้ารำคาญ เสียงเย็นชา พร้อมสายดูดุร้ายของนางทำให้มีเงินแทบจะลมจับ นางมิเคยเห็นใครมีสายตาเช่นนี้มาก่อนเลย

“เจ้าทำอะไรนางกัน” เสียงที่ดังมาพร้อมสายตาราวกับจะกิน เลือดกินเนื้อของเขาส่งมายัง มู่หลัน นางหาได้สนใจไม่

“ท่านพี่ พี่สาวนาง นาง ฮึก ๆ ๆ” มีเงินแสร้งร้องไห้โฮออกมา แล้วเขาก็เข้ามาประคองสตรีที่เขารักให้ลุกขึ้น พร้อมส่งสายตาไม่พอใจ มู่หลันที่ทำร้ายคนรักของเขาได้ถึงเพียงนี้

เห็นว่าเขาคงจะต้องสั่งสอนนางเสียหน่อย ให้รู้ว่าใครเป็น ใคร

“เอาล่ะเชิญพวกท่านพลอดรักกันตามสบาย อ้ออีกอย่างคุณ หนูกวน เจ้ายังมิได้ออกเรือน อย่าเรียกสามีของผู้อื่นว่าท่านพี่ มัน จะดูไม่งาม หากใครได้ยินเข้า เจ้าจะเป็นที่ครหา ดีที่อยู่ในจวน มี เช่นนั้นเจ้าคงจะถูกนินทาไปทั่วเมือง ว่าไร้ยางอาย หน้าด้าน หรือ หน้าหนาก็เป็นได้

มู่หลับไม่สนใจ นางสนใจข้าวต้มที่มีนางมารน้อยและคน ตาบอด เห็นทีว่าจะต้องให้ทำใหม่อีกถ้วยกระมัง เสียดายจริง ๆ อาชิงมองหน้าของเจ้านายที่นางมีทีท่าอันใดหรือแสดงอาการ ไม่พอใจ

เพียงแค่เห็นเจ้านายนั้นถอนหายใจไปหลายเชือกมองที่ชาม เข้าต้ม

“เงินเอ๋อร์ นางทําอะไรเจ้าบอกพี่มาพี่จะจัดการนางเอง” อัน หยางกอดสตรีคนรักเอาไว้แนบอกของเขาปลอบประโลมให้นาง หยุดร้องไห้เสีย

ยิ่งเห็นน้ำตาของนางก้อนเนื้อหน้าอกด้านซ้ายแทบจะสลาย มือหนาลูบผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้มเกือบจะดำของนางอย่าง อ่อนโยน สายตาอบอุ่นและเป็นห่วงนางนั้นแสดงออกมาอย่าง ชัดเจน

“ท่านพี่ เอ่อ.. พี่หยาง นางเพียงว่าข้า แถมยังผลักข้า สั่งให้ข้าคุกเข่าต่อหน้านาง อีกทั้งยังเอ่ยวาจาดูถูกถากถางน้อง จนน้อง อดที่จะเสียใจมิได้ ที่น้องมาเพียงแค่จะมาแสดงความยินดี น้อง คิดได้แล้วว่า อาจจะหึงหวงพี่หยางได้

มีเงินมีหรือจะปล่อยโอกาสไปนางพูดอะไรเขาก็เชื่อ เช่นนั้น แต่งงานกันได้ไม่เท่าไหร่ก็หย่าขาดกันได้ ไม่เห็นจะยาก หรือไม่ เขาก็รับนางเข้ามาเป็นภรรยารองเร็ว ๆ นี้แน่

“นางกล้าทำเช่นนี้ มิไว้หน้าพี่เช่นนั้นจะจัดการนางเอง ช่วงนี้ เจ้าจงอยู่แต่ในจวน นะอย่าออกไปไหนหากไม่มีพี่อีกสามวันที่จะ ไปหาที่จวนแล้วจะพาไปเที่ยวดีหรือไม่” อันหยางเอ่ยขึ้นอย่าง เป็นห่วงคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา

“เจ้าคะ น้องจะเชื่อฟังพี่หยาง” มีเงินยิ้มอย่างเบิกบานแต่รอย ยิ้มนี้แฝงไปด้วยพิษ

ภายในเรือนขนาดกลางท้ายจวนใหญ่นั้น บริเวณนี้เป็นจวนที่ ไม่ใหญ่โตจนเกินไป ข้าวของเครื่องใช้ล้วนครบครันและมีมูลค่า มากมายนัก มุมปากของนางยกยิ้มขึ้นแค่แวบเดียวเท่านั้น มือ เรียวของนางจับแจกันใบหนึ่ง ที่มูลค่าคงจะหลายตำลึงทอง เขา ช่างเอาใจใส่และดูจะยกย่องนางเหมือนกัน

“ฮูหยิน ข้าว่านายท่านจะต้องมาหาที่เรือนแน่ ๆ เจ้าค่ะ ผลัด อาภรณ์ดีหรือไม่”

“ข้าอาบน้ำดีกว่า ไปเตรียมน้ำ” นางมิคิดว่าเขาจะมาหา คง ต้องพลอดรักกับคนรักของเขาก่อน และคงหาทางไล่นางให้ออก จากจวน อีกอย่างคนอย่างนางหรือจะยอม “ข้าไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ ช่างอ่อนหัดเสียจริง

“เจ้าค่ะ” อาซึงรับคำแล้วไปเตรียมน้ำอย่างรวดเร็ว จนหลับ ได้กินข้าวต้มอีกชาม และเข้าไปหลังฉากกั้น นางแช่น้ำที่มีกลิ่น หอมของน้ำมันหอม อีกทั้งยังมีสมุนไพรบางชนิดที่นางจําเป็น ต้องใช้ขับพิษที่สะสมอยู่ในตัวของนางด้วย เพราะก่อนแต่งงาน นางได้รับภารกิจสำคัญ แต่ดันถูกลูกดอกอาบยาพิษเข้าไป

นางแช่น้ำและหลับตานิ่งข่มกลั้นความเจ็บปวดที่ร่างกายของ นางกำลังค่อย ๆ ขับพิษออก ต้องใช้เวลานานทีเดียว ใบหน้า ของนางซีดเซียวเหมือนขาดเลือด ริมฝีปากของนางออกม่วงคล้ำ ยามขับพิษ

“เจ้าอยู่ไหน ออกมานะสตรีเช่นเจ้ามัน…”

“มันอะไร ท่านพี่พูดกับข้าให้ดี ๆ หน่อยมิได้หรือ อย่าลืมข้า กับท่านเป็นสามี ภรรยากัน ควรให้เกียรติข้า มิใช่นาง

“เจ้ามันเป็นนางมาร พูดจาว่าร้ายแถมยังลงโทษนางอีกเจ้า

หรือว่า ข้ารักนางมิใช่เจ้า

***ภัคจิรา***