ตอนที่ 7 อ้อมกอด

ภายในห้องอันเงียบเชียบมีเพียงแสงจันทร์นวลผ่องส่องแสง เล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดออกรับสายลมยามค่ำคืน พร้อมเสียงรุ่งเรไรส่งเสียงเจื้อยแจ้วที่ไม่ได้ไกลมากนัก

สตรีหน้าตาซีดเซียวนั้นหลับสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ แต่ฝ่าย ผู้เป็นสามีกำลังข่มตาของตนเองให้หลับตามภรรยา แต่ทำไม่ได้ เสียที

“บ้าเอ๊ยแค่นี้ก็ทำไม่ได้ เขาบ่นพึมพำกับตนเอง เขานอนกะ สายกะสับเหมือนกำลังข่มอารมณ์วูบวาบ หวั่นไหว ที่ค่อย ๆ เกิด ขึ้นมาอย่างช้า ๆ แต่ยาวนาน กลิ่นกายของนางช่างหอมชวน หลงใหล

อีกทั้งผมยามสลวยของนางนั้นนุ่มลื่น เขาจับมันอย่างแผ่ว ยก ขึ้นมาสูดดมกลิ่น เขาหลับตาพริ้ม กลิ่นหอมจริง ๆ เขาว่า ภาย ใต้ดวงตาที่กำลังเคลิบเคลิ้มชวนหลงใหลภรรยา

อื้อ อื้อ เสียงหวานครางออกมาเล็กน้อย เพราะเขานั้นค่อย ๆ ลูบไล้สะโพกกลมกลึงของนางที่นอนยั่วยวนสายตาของเขาเช่นนี้ แม้ว่าในห้องจะดับโคมไฟไปบ้างบางส่วน แต่มันยังมีแสงจาก โคมไฟหัวเสาอยู่หน้าประตู ทำให้มองเห็นเรือนร่างอันอรชร งดงาม อีกทั้งผิวของนางก็นุ่มลื่นและละเอียดนวลเนียนไร้ที่ติ

มู่หลัน รู้สึกเหมือนมีใครรุกล้ำความเป็นส่วนตัว นางค่อย ๆ พลิกกายกลับมานอนตะแคงหันหน้าหาเขาโดยที่เปลือกตายังคงปิดอยู่ นางแสร้งหลับอยากรู้ว่าเขาจะทำอันใดนางกันแน่

รอยยิ้มของผู้ที่กำลังเพลิดเพลินกับการลูบ ๆ คลำๆ ร่าง บอบบางนั้น ค่อย ๆ หุบลงเล็กน้อย หวั่นเกรงว่านางจะตื่นเพราะ เขาเผลอไผลลูบคลำ มันช่วยไม่ได้ที่เขากำลังมีความสุข

ก้อนเนื้อด้านซ้ายของเขาเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ สั่นไหว เมื่อมองดูรูปหน้าของภรรยาอย่างใกล้ชิด และชิดมากขึ้นไปอีก

มู่หลันขยับกายเข้ามาจนใกล้ชิดหนักกว่าเดิม จมูกของนางชน กับจมูกของเขาโดยที่นางไม่รู้สึกตัว ลมหายใจของคนทั้งคู่ร้อน ผ่าว แต่คนที่ร้อนมากกว่านั้นคงจะเป็นฝ่ายสามีที่กำลังเกิด กําหนัดกับภรรยาตนเอง

“อื้อ อยู่นิ่ง ๆ ไม่เช่นนั้นข้าจะตัดมือท่านพี่เสีย” นางรีบเอ่ยขึ้น ก่อนที่ตนเองจะบุบสลายเพราะเขา ตอนนี้นางมีแรงขัดขืนเขา แน่นอน ด้วยกำลังของนางอีกทั้งธาตุทั้งสี่ก็ตีกันให้วุ่นวาย นาง ประเดี๋ยวร้อน ประเดี๋ยวหนาว เป็นเช่นนี้มานานนับเดือน

“เจ้ายังนอนอีกหรือ” เขาตกใจเล็กน้อย แต่ก็ข่มน้ำเสียงของ ตนเองได้ดี ใบหน้าของเขานั้นดูมีความสุขมากนักในยามนี้

“หลับไปแล้วตื่นก็เพราะท่านนั่นแหละ มือไม่นิ่ง” คนที่อารมณ์ ไม่ค่อยดีเอ่ยน้ำเสียงก็ยังเรียบและเย็นชาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

“จะให้พี่นิ่งได้อย่างไรกัน เจ้านั้นหอมไปทั้งตัวพี่จะอดใจไหว หรือ” เขาเอ่ยขึ้นและแย้มยิ้ม รอยยิ้มของเขานั้นทำให้คนที่ หลับตาต้องลืมตาขึ้นมามอง นางมิเคยนอนกอดกับชายใดมา ก่อน แน่นอนว่าต้องรู้แปลกประหลาดชอบกล นางก็ไม่เข้าใจตนเองเช่นเดียวกัน

แต่รอยยิ้มของเขานั้นเหมือนมารร้ายที่กำลังทำลายน้ำแข็ง ของตนเอง โดยที่ตนเองไม่รู้สึกเลย แค่รอยยิ้มของเขาก็ทำให้ นางเบิกตากว้างและอมยิ้มเล็กน้อยหากไม่สังเกตจะไม่รู้เลยว่า นางเองก็ยิ้มเป็น ไม่ใช่แค่หน้านิ่งหรือเป็นคนไร้อารมณ์สุนทรีย์

“เช่นนั้นพรุ่งนี้ก็เชิญน้องกวนเถิดเจ้าคะ จะได้ลูบ ๆ คลำนางได้ อย่างสบายใจ” นางเอ่ยค่อนขอดสามีเล็กน้อย

“พี่มิเคยแตะต้องตัวนาง” เขาปฏิเสธ และยอมรับว่าเขามีใจ ให้คนรักแต่คิดว่า สตรีผู้นี้นั้นมีสิ่งที่เขาต้องการมากกว่า นาง มิได้อ่อนหวานหรือเสแสร้ง นางเป็นคนตรงไปตรงมา แบบนี้เขา ชอบที่สุด

คราแรกก็ทำใจไม่ได้และไม่รู้สึกชอบหรือเกลียดชัง แต่พอได้ เห็นเนื้อแท้เพียงสองวันกลับรู้ว่านางนั้นมีสิ่งที่น่าค้นหา น่าจะต้อง ค้นหาทั้งตัวและใจ สตรีหากออกเรือนแน่นอนจะต้องเชื่อฟังสามี แต่นางไม่นางฉีกทุกอย่างตามธรรมเนียมที่สอนสั่ง

บางครั้งนางยังข่มขู่จะทำร้ายเขานี้ด้วย ช่างเก่งกล้าเหลือ คนจริง ๆ และอดจะยกย่องไม่ได้ สตรีตัวเล็กแค่นี้จะทำอะไรเขา ได้จริง ๆ หรือ แค่มีดสั้นที่นางปามันมาปักลงตามเสื้อผ้าของเขา ก็ย่อมรู้ว่านางเก่งใช้ได้ แต่เอามาใช้กับสามีของตนเอง ช่าง เกินไปไหม

“หรือเจ้าคะ คงจะเป็นนางแตะต้องเนื้อตัวท่านเสียมากกว่า กลับไปนอนที่เรือนของท่านเถิด ข้านอนไม่ถนัด” เสียงที่เย็นชาประดุจน้ำแข็งเอ่ยเช่นนั้น

เขาช่างเป็นจอมเสแสร้งยิ่งนัก

“ไม่กลับ อยากนอนได้หรือ เป็นสามีของเจ้านะเขา พูดขึ้นพร้อมกระชับร่างกายที่ยั่วยวนสายตาให้เข้ากอด ของตนเอง และบรรจงจุมพิตอย่างแผ่วเบาที่หน้าผากมนของนาง อย่างทะนุถนอมและหวงแหน

“บุรุษมักมาก มากข้าเชื่อและขอโทษทำให้ท่านไม่สมหวังกับ” นางเอ่ยขึ้นพร้อมกับปิดเปลือกของตนเองหนักนางยอมรับอ้อมกอดของเขากลิ่นหอมสะอาดบริสุทธิ์ ของเขา

พี่เสียใจจริงไม่ได้แต่งงานกับนาง และไม่เสียใจที่ แต่งงานกับเจ้าเขาเริ่มไม่แน่ใจแล้ว

เช้าวันต่อมา

ของขวัญยาย อีกทั้งชายใหญ่ บ่าวไพร่ในเรือนเร่งรีบหอบของ ล้ำค่านายน้อยนั้นจัดหามา และเรียกได้ว่ามูลค่าสูงลิบลิ่ว

เขามิอาจจะทำให้ท่านพ่อ ท่านแม่ของเขาผิดหวังเขาเขาเป็นบุตรเกือบทำให้ท่านเยียนปรโลก เพราะเขาไม่แต่งงานกับนางเสียที
มัวแต่หลงใหลคนรักที่ทั้งอ่อนหวานและน่าทะนุถนอมราวหยก ล้ำค่า เขาเพิ่งจะเห็นว่านางร้ายกาจก็เมื่อวันที่นางเอ่ยว่า สตรีที่ เจ็บป่วยนั้นเอ่ยลงโทษว่าร้ายสตรีที่เขารัก ที่ไหนได้เป็นนาง ตนเองทั้งสิ้น เขามองคนผิดไปหรือ

เมื่อคิดได้ก็นึกสงสารผู้ที่ถูกใส่ร้าย

ร่างสูงใหญ่ จับจูงสตรีร่างเล็ก สาวชุดสตรีสีน้ำเงินเข้มขับผิว ของนางให้ดูเด่นสะดุดตามากขึ้นไปอีก ริมฝีปากทาชาดสีแดง อ่อน ๆ ดูสวยงามยิ่งนัก ผมยาวสลวยถูกรวบขึ้นแบบสตรีออก เรือน ปักเพียงปืนอันเดียวเท่านั้น

งดงามมาก ภรรยาขอข้างดงามเหลือเกิน” เขาเอ่ยชมสตรีซึ่ง ๆ หน้า มู่หลันแทนที่จะเขินอายกลับแยกเดี๋ยวครามเสียอย่าง

นางไม่ชอบให้เขาชมหรือ

“ท่านพี่ หากอยู่ที่จวนห้ามท่านพูดเรื่องเจ็บป่วยของข้าเด็ด ขาด หากท่านแพร่งพรายออกไปละก็ ข้าจะเฉือนเจ้ากล่องดวงใจ ของท่าทิ้งเสีย เข้าใจหรือไม่

“ขอรับนายหญิง เชิญขึ้นรถม้าขอรับ สามีผู้นี้ยอมแล้วขอรับเชิญ ๆ ๆ”