ตอนที่ 10 ท้อง

ภายในเรือนรับรองห้องรับแขกที่คราวนี้มี พี่รองของมหลับนั่ง สมทบอยู่ด้วย เขาไม่เปิดเผยใบหน้าแต่…ทุกคนในจวนย่อมรู้ว่า เขาคือใคร ไท่จื่อของแคว้นหรือพรองของมู่หลัน

ครั้นย้อนกลับไปยามเมื่อมหลันถูกท่านลุงนำไปเลี้ยงดูเพราะ ว่ากำลังทรัพย์ของบิดา มารดานั้นมีพอใช้จ่าย ผู้เป็นท่านลุงนั้น สงสารหลานสาว ส่วนหลายชายนั้นตนรับเลี้ยงดูแลตั้งแต่เขา อายุได้ สามขวบปี บัดนี้มาเป็นน้องสาวของเขา ท่านลุงมิอาจจะ เมินเฉยได้

อีกทั้งท่านลุงนั้นไม่มีภรรยา จึงอยากได้ทั้งหลานชายและ หลานสาวเข้าไปเติมเต็มจวนของเขาที่เงียบเหงา จะมีเพียงเด็ก น้อยที่เป็นองค์ชายน้อยนั้นแอบออกจากวังมาหา ท่านลุงบ่อย ๆ ท่านลุงเป็นแม่ทัพผู้เกรียงไกร ส่วนองค์ชายน้อยเป็นศิษย์เอก เช่นนั้นเมื่อมีสหายร่วมชั้นเป็น พี่ใหญ่ของมู่หลัน ก็ทำให้จวน ครึกครื้นเป็นธรรมดา

สตรีตัวน้อยแต่แรกนั้นท่านลุงมิได้สอนเหล่าวรยุทธ์ กลับเชิญ ท่านข้าหลวงมาสอนสั่งกิริยาและขนบธรรมเนียมในวัง แต่หลาน สาวมักจะหลบหนีแอบไปดูพี่ชายทั้งฝึกฝน ตัวนางยังเล็กอายุ เพียง ห้าขวบปี ก็แอบทำท่าทางตามพี่ชายและองค์ชายน้อย

ท่านลุงเห็นว่าหลานสาวพอมีแวว จึงได้สอนพื้นฐาน แต่ไหน เลยนางกลับเรียนรู้ได้รวดเร็ว อีกทั้งกลยุทธ์ทั้งหลายนางก็เรียนได้รวดเร็วนัก ไม่ว่าจะเป็นท่านลุง พี่ใหญ่แม้แต่องค์ชายน้อยก็ อดที่จะชื่นชมไม่ได้

เช่นนั้นหน่วยจินเซ่อที่ขึ้นตรงต่อฮ่องเต้ จึงได้ย้ายมาขึ้นตรงต่อ องค์ชายน้อยไว้เพื่อตรวจสอบผู้คิดคดทรยศบ้านเมือง และคอย ดูแลราษฎรในที่ลับและตรวจสอบเหล่าขุนนางทั้งหลายด้วย ใคร เล่าจะคิดว่าดรุณีน้อยนั้นอายุเพียง สิบห้าปี ได้ตำแหน่งท่านรอง ของหน่วยไปครอบครอง

เพียงแค่นางวางแผนจับกุมพร้อมหลักฐานของเจ้าเมืองและ ขุนนางที่เก็บภาษีและมีนำส่งหลวง นางได้รางวัลโดยตำแหน่ง ท่านรองของหน่วย และมีเงินรางวัลอีกมากมาย ทำให้ตระกูล หลิวสายรองของนางนั้นกลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง

“ว่าอย่างไรเล่าบุตรเขย” พ่อตาของอันหยางเอ่ยถามเรื่องของ สตรีผู้นั้นที่ตั้งครรภ์ พวกเขานั้นรับไม่ได้ เพิ่งแต่งงานกับบุตรีของ ตนได้เพียงแค่สามวัน แต่สตรีผู้นั้นกับตั้งครรภ์แล้วจะแต่งงานก หน้าบุตรีของตนนะหรือ ไม่มีทางยอมแน่

“นาง มิได้ท้องกับข้าข้าไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวนางหรือแม้ กระทั่งร่วมเตียงก็มิเคยขอรับท่านพ่อ” อันหยางคุกเข่าต่อหน้า พ่อตา ยามนี้เขาเอ่ยด้วยความจริงทั้งนั้น สายตาของเขาจ้องมอง ใบหน้าของภรรยาที่ทำเมินเฉยมสนใจ พลันเขารู้สึกเหมือน กำลังมีมดเข้ามากัดกินก้อนเนื้อของเขาเสียอย่างนั้น

“หากไม่ท้องกับเจ้า แล้วจะเป็นใครไปได้” คราวนี้พี่ใหญ่เอ่ย ขึ้นแววตาของเขาไม่พอใจน้องเขยผู้นี้สักเท่าไหร่ เขากำหมัดอยู่ตลอดเวลาอยากตะบันหน้าของน้องเขยเต็มที่ หากไม่คิดว่ามี น้องสาวนั่งอยู่ด้วย ปานนี้เจ้าน้องเขยตัวดีได้นอนหยอดน้ำ ข้าวต้มเป็นแน่

ผู้เป็นน้องสาวรู้ว่าพี่ชายตนคิดอ่านอันใด นางทำได้เพียงแต่ กุมมือของพี่ชายและลูบมือที่สากกระด้างนั้นเหมือนพยายาม ปลอบให้พี่ชายใจเย็นลง

“ท่านพี่ ทำไมกล่าวเช่นนี้เล่าลูกในท้องของน้องเป็นลูกท่าน จํามิได้หรือเจ้าคะ” เสียงที่แหบแห้งพร้อมหอบร่างกายของ ตนเองอย่างทุลักทุเลออกมา เมื่อได้ยินเสียงของพวกเขาพูดคุย เกี่ยวกับนาง เช่นนั้นแล้วนางทําอย่างไรก็ได้ให้ได้แต่งเข้าจวน ตระกูลนี้

“เจินเอ๋อร์ พี่มิเคย..” อันหยางจะเอ่ยขึ้นอีก

“ท่านพี่ ท่านน่ารังเกียจยิ่งนัก ลูกของข้าช่างอาภัพเกิดมาได้ บิดา มารดาเป็นสตรีแพศยา แย่งสามีของผู้อื่น” เขาพูดของนาง กระทบกระเทียบมู่หลันเล็กน้อย มีเงินก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น จนตัวสั่น

“ท่านพี่ พานางกลับไปที่จวนเถิด ข้าจะพักสมองเสียหน่อย มี แต่เรื่องให้รำคาญใจ” มู่หลัน มีสีหน้าเบื่อหน่ายยิ่งนัก โบกปัด มือของตนเองเหมือนเชิงไล่สองตัวนี้ไปให้ไกล นางรู้สึกมึน ๆ ศีรษะและไม่อยากจะให้บิดา มารดา รวมถึงพี่ใหญ่รับรู้

ส่วนพี่รองของนางเขารู้ทุกเรื่อง แม้แต่นางถูกพิษเขาก็รู้และ ทุกคนกำลังหาทางช่วยรักษานางอยู่ ขอเพียงอย่างเดียวอย่าเรื่องที่ทำให้นางไม่สบายใจหรือเคร่งเครียดมากเกินไป แต่นาง ทำไม่ได้ นางยังมีงานที่จะต้องสะสางอีกหลายงาน

“ใช่พาสตรีผู้นี้ออกจากจวนนี้เสีย มิเช่นนั้นอย่าว่าข้าใจร้าย

“บุตรเขย ทำตามที่หลันเอ๋อร์พูดเถิด นางมิได้น้อยใจเจ้า หรอก นางมิใช่คนคิดเล็กคิดน้อยเดี๋ยวนางก็กลับเองมิต้องเป็น ห่วง ไปจัดการเรื่องของ คนรักของเจ้าเถิดถือว่าแม่ขอร้อง” คราว นี้มารดาของมู่หลันมยินยอมนางเหม็นหน้าลูกเขยเต็มทน

หากไม่ติดว่าเมื่อครั้งก่อนเท่านั้น บิดา มารดาของเขาช่วย เหลือเงินทองมากมาย นางจะยินยอมให้บุตรีเพียงคนเดียวของ นาแต่งงานกับ บุรุษผู้นี้เป็นอันขาด ครั้นจะยกเลิกการหมั้นหมาย ไม่ได้ ในเมื่อฝ่ายนั้นมยินยอม

“ภรรยารัก พรุ่งนี้พี่จะมารับเจ้ากลับจวนเรานะ พักผ่อนเถิดไป กลับก่อน” แววตาห่วงใยของเขายังมองอยู่ที่ภรรยา นางทำ เพียงพยักหน้าให้เขาและนางก็ยังเย็นชาอยู่เช่นเดิม ดวงตาของ นางช่างว่างเปล่าและมิรู้ว่าคิดสิ่งใดอยู่

ถึงแม้จะเพิ่งแต่งงานได้เพียงสามวัน แต่ตัวเขานั้นกลับคิดว่า ตนเองคงจะผูกพันกับนางมานานแสนนาน มิอาจจะให้เกิดการ หย่าขาดกับนางได้ แต่แรกมรักใคร่หรือพึงพอใจ แต่ก็มิได้ เกลียดชังเช่นนั้น

เขารู้สึกสบายใจที่มีนางอยู่ใกล้ ๆ สตรีวิปลาสประเดี๋ยวดี ประเดี๋ยวร้าย ประเดี๋ยวขู่ฆ่าสามี เขามเคยโกรธกลับชอบให้นางโมโหเขายิ่งนัก เขาคุ้นเคยแต่สตรีอ่อนหวานอ่อนแอ หรือออก อ้อน บางครั้งทำให้รำคาญ

มู่หลันนางตรงกันข้ามเพียงแค่นางก้าวเข้ามาทำให้จิตใจของ เขาสงบสุขและตื่นเต้นเวลาที่นางจะฆ่าเขา “ตามข้ากลับจวน” เสียงเกรี้ยวกราดนั้น ทำให้มีเงินแทบจะ

แตกสลาย สายตาของเขามเคยเป็นเช่นนี้กับนางมาก่อน แค่เขา

เพิ่งแต่งงานกับสตรีแพศยาแย่งเขาไปจากนาง เขาก็เริ่มเปลี่ยนไป

“ท่านพี่ ข้าเดินไม่ไหว” กวนมีเงินหน้าตาซีดเซียวริมฝีปากของ นางแห้งและแตกเนื่องเพราะเพิ่งจะฟื้นตัว

“เดินไม่ไหวเจ้าก็คลานไปก็แล้วกัน” เขาเอ่ยอย่างดุดัน และมี หันมองสตรีคนรักเหมือนเช่นเคย เขาเดินสะบัดอาภรณ์อย่าง กรุ่น โกรธและแค้นเคือง

“ทำไมถึงใจร้ายกับข้านักเล่าท่านพี่” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่าง

น้อยเนื้อต่ำใจ เขามเคยไม่เหลียวแลนางแบบนี้ก่อน

“ใจร้ายหรือ เจ้าต่างหากเล่าที่ใจคอทำด้วยอะไร ข้ามเคยแตะ ต้องตัวเจ้า แต่เจ้าท้องแล้วยังประกาศว่าข้าเป็นพ่อของลูกใน ท้องเจ้า เจ้าต้องการอะไรมีเงิน