บทที่ 7 ของขวัญวันเกิดของถั่วถั่ว

บทที่ 7 ของขวัญวันเกิดของถั่วถั่ว

“ยังไม่เลิกแล้วค่ะ”

อิ๋นชินคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วบอกไป

“ได้ค่ะคุณผู้หญิง ทางเราจะยกเลิกการจองให้นะคะ”

ตุ๊ดตุ๊ด

สำนักกิจการพลเรือนวางสายโทรศัพท์

อิ่นซินหันกลับไปมองฉินเฟิง เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะ พูดขึ้นว่า “คุณได้ยินชัดเจนแล้วนะ ว่าชั้นพูดว่ายัง วันนี้ คุณต้องกลับไปกับฉันก่อน”

พูดจบฉินเฟิงก็เดินหน้าต่อไปโดยไม่รอให้ฉินเฟิงตอบ

กลับ

พูดจบ ยังไม่มีการตอบรับจากฉินเฟิง เธอก็ได้เดินนำ หน้าไปแล้ว

“ครับ”
ฉินเฟิงขานรับ แล้วรีบเดินตามไป

เห็นแค่กิ๋นซินไปที่ร้านเค้กและซื้อเค้ก จากนั้นเธอก็ขึ้น รถและกลับบ้าน แน่นอนว่าเธอพาฉินเฟิงมาด้วย เมื่อมา ถึงหน้าบ้าน ฉินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “เค้กนี่คือ?”

“ก้ว ววันนี้อายุครบหกขวบแล้ว ทีแรกฉันไม่อยากให้ คุณเข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะว่าคุณไม่คู่ควรที่จะเป็นพ่อ แต่ ในชีวิตของทั่วถั่ว ถึงยังไงก็ต้องการพ่อ แต่ก็วันนี้เท่านั้น”

อิ่นซินยังคงทําหน้าเย็นชา แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

ไม่ว่าเงินพวกนั้นฉินเฟิงจะเป็นคนเอาไปหรือไม่ แต่สิ่ง หนึ่งที่หลายปีมานี้ทำให้อิ่นซินไม่สามารถให้อภัยเขาได้ คือการจากไปโดยไม่ร้าลา

“ถั่วถั่ว หกขวบแล้ว”

ฉินเฟิงตัวสั่นเทา ใช่แล้ว เขาไม่คู่ควรที่จะเป็นพ่อจริงๆ 7 ปีแล้ว ลูกของเขาอายุหกขวบแล้ว ไม่ว่าจะเป็นวันครบ เดือน ครบปี งานวันเกิดเขาไม่ได้มีส่วนร่วมเลย

หลังนั้น ฉินเฟิงก็เข้าไปในบ้าน และพบว่าในห้องโถง นอกจากพ่อแม่ของอิ๋นซินแล้ว ยังมีฉินกั๋วถั่ว และยังมีชายชุดสูทอีกหนึ่งคน ในมือสวมนาฬิกาโรเล็กซ์ ท่าทางดู มีภูมิฐาน

“ฉินเฟิง แกยังกล้าเข้ามาอีก”

สีหน้าของจางหลี่เปลี่ยนเป็นไม่เป็นมิตรขึ้นมาทันที

“อ้อ คุณคือฉินเฟิงเหรอ? ไอ้ขอทานคนนั้นนั่นเอง ผม ได้ยินมาว่าเมื่อคืนคุณช่วยตัดสินใจแทนอิ่นซิน ทำให้เสีย หุ้นไป 10% คุณยังกล้ากลับมาที่บ้านนี้อีกเหรอ? ”

ชายในชุดสูทลุกขึ้นแล้วมองไปที่ฉินเฟิงอย่างเหยียด หยาม จากนั้นเขาก็เดินมาหากิ๋นซินแล้วพูดว่า “อิ่นซิน ถ้า ผมเป็นคุณ ผมจะจัดการหมอนี่แล้วโยนมันออกไปเดี๋ยวนี้ เลย ถ้าคุณไม่อยากลงมือ ผมจะช่วยคุณเอง”

พอพูดจบเท่านั้น ชายชุดสูทก็ถกแขนเสื้อขึ้นเตรียมจะ จัดการฉินเฟิง

“ฟางเย้น หยุด”

แต่ถูกอิ่นซินห้ามไว้

“อิ๋นซิน ไอ่คนที่มันจงใจทำให้คุณเสียหุ้นถึง 10% มันคือ ขยะไม่มีประโยชน์ ไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรแล้ว ไล่มันออกไป หรือไม่ก็แจ้งตำรวจว่าถูกก่อกวนขังมันไว้ได้สัก ครึ่งเดือน”

ฟางเย้นทำหน้าเหยียดหยาม

แล้วอิ๋นซินก็พูดว่า “ฉันไม่ได้เสียหุ้น 10% ฉันชนะแล้ว ฉันยังได้เข้าคณะผู้บริหารอีกครั้ง ฉินเฟิงเป็นช่วยฉัน ฉะนั้นวันนี้เขาเป็นแขก”

“อะไรนะ”

พ่อแม่ของอิ่นซินและฟางเย้นตกใจมาก

โดยเฉพาะฟางเย้น เขานั้นมีใจให้อิ่นซินมาโดยตลอด ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าฉินเฟิงเป็นพวกไร้ประโยชน์ คิดไม่ถึง ว่าฉินเฟิงจะช่วยอินซินเดิมพันได้สำเร็จ

จากนั้นอิ่นซินก็ได้อธิบายให้พวกเขาฟัง

หลังจากอธิบายเสร็จ ฟางเย้นก็ถอนหายใจออกมาด้วย ความโล่งอก แล้วมองไปที่ฉินเฟิง ดวงตาของเขาเต็มไป ด้วยความเย้ยหยัน “เหอะ อาศัยบารมีของคนอื่นหรือหนี้ บุญคุณที่มีต่อกันล่ะ ของแบบนี้ใช้แล้วก็หมดไป แล้วพวก เขาก็จะไม่ช่วยคุณอีก”
หนี้บุญคุณที่มีต่อกัน คุณกลับเอามาใช้แบบนี้

“ผมก็คิดว่าจะเก่งขนาดไหน ที่แท้ก็ยังคงเป็นพวกไร้ ประโยชน์เหมือนเดิม แต่ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนแล้วตอนนี้ โง่ขึ้นนิดหนึ่ง หนี้บุญคุณที่มีต่อกัน คุณกลับเอามาใช้แบบ นี้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงกลายเป็นไอ้ขอทาน ”

จางหลี่ฟังจบ ก็ยิ่งดูถูกฉินเฟิงมากขึ้นไปอีก

คนโง่ยังรู้เลยว่าหนี้บุญคุณที่มีต่อกันนั้นมีค่าขนาดไหน แต่ฉินเฟิงนี่มันช่างโง่จริงๆ

“เฮ้อ”

พ่อของอิ่นซินฟังจบถึงกับลูบหน้าผากตัวเอง

มีเพียงอิ่นซินเท่านั้นที่ไม่ได้พูดอะไร เพราะเธอรู้ว่าฉัน เฟิงใช้หนี้บุญคุณนี้ก็เพราะเรื่องเมื่อวานนี้

อิ่นซินรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

เสียดายที่มันดูโง่มาก

“ถั่วถั่ว ออกมาฉลองวันเกิดค่ะลูก”
ในตอนนี้ อิ่นซินกวาดตามองทั่วห้องโถงแต่กลับไม่เจอ ฉินกั๋วกั่ว เธอจึงเคาะประตูแต่ไม่มีเสียงตอบรับ จากนั้ นกิ๋นชินก็เดินเข้าไปในห้อง แล้วก็มีเสียงร้องไห้ดังออกมา “แม่คะ การที่ทั่วถั่วจะเจอพ่อไม่ง่ายเลย พ่อกับแม่ไม่ต้อง หย่า ได้ไหมคะ?

หลังจากนั้นไม่นานเสียงร้องไห้ก็หายไป

อิ๋นซินพาฉินกั๋วกั๋วออกมา เด็กหญิงตัวเล็กๆในชุดสีชมพู กระโปรงเก่า ตาของเธอแดงเล็กน้อย แต่เมื่อเธอเห็นฉิน เฟิง ก็ได้วิ่งเข้าใส่อ้อมกอดของฉินเฟิง “พ่อ กั่วถั่วคิดถึง พ่อมากเลย ฮือฮือฮือฮือฮือฮือ”

“พ่อก็คิดถึงลูก”

ดวงตาของฉินเฟิงอ่อนยวบ เขาลูบผมของลูกสาวและ สัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลที่สุดในใจเขา

“ให้ตายเถอะ”

ฟางเย้นมองไปข้างๆ ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความ โกรธ เขาตามจีบกิ๋นซินมาโดยตลอด ด้วยเหตุนี้เขาถึงได้ เอาใจฉินกั๋วกั่ว และซื้อโน่นซื้อนี่ให้แต่ฉินกั๋วกั่วไม่เคยรับ ของจากเขาเลย ไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าฉินเฟิง ฉินกั๋วกั่วยัยเด็กบ้านั่นกลับกระตือรือร้นสุดๆ

“พอแล้ว พอแล้ว กินเค้กเร็ว”

อิ๋นซีนพูดขึ้น แล้วทุกคนก็มากินเค้กด้วยกัน ในขณะที่ กำลังขอพรฉินกั๋วกั๋วก็พูดว่า “หนูขอให้พ่อกับแม่อยู่ด้วย กันตลอดไป นี่คือพรที่หนูขอค่ะ”

เมื่อพูดประโยคนี้ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป

พ่อแม่ของอิ่นซิน สีหน้าดูไม่เป็นธรรมชาติ

ฟางเย้นมีใบหน้าที่ดูน่ากลัวอยู่ลึกๆ ถ้ากิ๋นซินกับฉินเฟิง คืนดีกันจริงๆ แล้วเขาจะทำยังไง แต่แล้วเขาก็ต้องเก็บ ซ่อนความรู้สึกเอาไว้

หลังจากกินเค้กเสร็จ ฟางเย้นก็หยิบกล่องของขวัญเล็กๆ ออกมา และพูดกับฉินกั๋วกั๋วว่า “กั่วถั่ว นี่คือของขวัญที่ลุง ให้หนูค่ะ ”

พูดจบเขาก็เปิดมันออก ทันใดนั้นก็มีแสงสีฟ้าก็กระจาย ออกมา

“นี่คือ? เพชรสีฟ้า (บลูไดมอนด์) !”
จางลี่มองไปที่กล่องของขวัญนั้น แล้วเธอก็เอามือ ปิดปากตัวเองทันที รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เพราะบน สร้อยคอน้อยๆนั้นมีเม็ดเพชรสีฟ้า(บลูไดมอนด์) เล็กๆอยู่ ถึงแม้ขนาดจะเล็ก แต่เพชรสีฟ้า(บลูไดมอนด์) มีมูลค่าสูง มากกว่าสิบเท่าของเพชรธรรมดา

“คุณป้าพูดถูกครับ นี่คือเพชรสีฟ้า(บลูไดมอนด์) เปิด ตัวโดยบริษัท LV สุดหรูแบรนด์ ASD สร้อยคอแต่ละเส้น มีสรรพคุณในการบำรุงรักษาพลังระบบประสาทและช่วย ให้นอนหลับครับ”

ฟางเย้นพูดอย่างภูมิใจ

“ฉันรู้จักรุ่นนี้ ได้ยินมาว่าแต่ละเส้นราคามากกว่าหกแสน ฟางเย้นคุณช่างเป็นคนใส่ใจรายละเอียดดีจังเลย อิ่น ซินดูสิฟางเย้นเขากลับมาจากการเรียนต่อที่ต่างประเทศ จบการศึกษาระดับปริญญาโท ประสบความสำเร็จใน หน้าที่การงาน มีสองถึงสามบริษัท แล้วยังเป็นทายาทของ บริษัทฟางซื่อกรุ๊ป มันไม่ดีกว่าไอ้คนขยะที่อยู่ข้างๆลูกเห รอ? ”

นัยน์ตาของจางลี่เป็นประกาย เธอไม่ได้สนใจความรู้สึก ของฉินเฟิงแม้แต่น้อย คำก็ขยะสองคำก็ขยะ แสดงออก อย่างชัดเจนว่าอยากได้ฟางเย้นเป็นลูกเขย เธอได้ตัดสิน ใจแล้ว
“ฉินเฟิง ของขวัญที่จะให้ทั่วถั่วล่ะ อย่าบอกว่าไม่ได้ เตรียมนะ หรือว่าไม่มีเงินที่จะเตรียมของขวัญ”

ฟางเย้นมองไปที่ฉินเฟิงด้วยสายตาที่เยาะเย้ย

“เขาจะหาของขวัญดีๆอะไรได้ เป็นแค่ขอทานจนๆคน หนึ่งไม่มีอะไรเลย ไร้ประโยชน์ ยังจะซื้อของขวัญ เขาจะ มีเงินซื้อของขวัญราคาแพงๆอย่างนั้นเหรอ”

จางลี่พูดกับฟางเย้น

ฉินเฟิงควานหาเชือกสีแดงที่คอของเขา แล้วถอดมัน ออกมาให้กับฉินกั๋วทั่ว

“กั่วถั่ว เชือกเส้นนี้ เคยกันกระสุนไม่ทำให้พ่อถูกยิงได้”