บทที่ 75 สาวน้อยผู้ร้ายกาจ แม้แต่ท่านดนัยยังกล้าใส่

หลังจากที่เขาถูกไพลินกรอกยาใส่ ก็มีเลือดออกเป็นระยะ ๆ มาเป็นเวลาประมาณหกเจ็ดวันแล้ว

ในตอนแรกเลือดไหลเป็นจํานวนมาก จากนั้นก็ค่อย ๆ ลดลง ด้วยความที่สูญเสียเลือดมากจนเกินไป สีหน้าของเธอจึงซีดเซียว เป็นเวลาหลายวัน

ดนัยกฤตสังเกตอยู่ตลอดเวลา จึงเร่งรัดให้นักโภชนาการ

บำรุงให้สุขภาพเธอแข็งแรงโดยเร็วที่สุด

ดังนั้นบนโต๊ะอาหารทุกมื้อจึงเต็มไปด้วยอาหารหลายชนิดที่ ช่วยบำรุงธาตุหยินและบำรุงเลือดในร่างกาย

ในช่วงแรกธิชายังคงเชื่อฟังและให้ความร่วมมือทางห้องครัว

ทำอะไรเธอก็กินอะไร

หลังจากผ่านไปหลายวันเธอก็ทนไม่ได้อีกต่อไป ถึงแม้ว่า อาหารที่ใช้สมุนไพรจะบำรุงร่างกาย แต่รสชาติของยาสมุนไพรที่ อยู่ในนั้นก็มีเข้มข้นมาก

เช่นเดียวกับซุปในคืนนี้ พอเปิดฝาออกก็มีกลิ่นยาที่แรงโชย ออกมา ทำให้เธอดื่มไม่ลงจริงๆ ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นแล้วหนีออก จากห้องอาหารไป

คิดไม่ถึงว่าดนัยกฤตจะถือซุปวิ่งตามออกมาด้วย
พอตามเธอมาถึงที่ห้องรับแขก เขาก็กั้นร่างเล็กของเธอไว้ที่ มุมของ โซฟา

บรรดาหัวหน้าแก๊งคงจะมาที่นี่บ่อย จึงคุ้นเคยกับหน้าตาดี ยามหน้าบ้านจึงปล่อยพวกเขาเข้ามาโดยง่าย พอเดินมาถึงหน้า ประตูห้องรับแขก พวกเขาก็เห็นฉากของชาถูกดนัยกฤตกดไว้ ใต้ร่างและกำลังหยอกล้ออยู่

ชายวัยกลางคนหลายคนตกตะลึงไปสักพัก อดที่จะสงสัยไม่ได้ ว่าตนเองเข้าผิดห้องหรือเปล่า

ท่านดนัยเป็นถึงผู้ที่มีอำนาจสูง แต่ในเวลานี้เขากลับกดหญิง สาวที่บอบบางและสวยงามไว้ใต้ร่างเขา อีกทั้งหญิงสาวยังคง กรีดร้องและพึมพำอะไรบางอย่างไม่หยุด

ภาพนี้ทำให้พวกเขานึกถึงภาพยนตร์เรทอาร์ แต่ละคนรีบหัน ไปมองทางอื่นพร้อมกัน บางคนกระแอมเบา ๆ บางคนพึมพำ ออกมาว่าไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

ธิชาสะดุ้งตกใจกับการปรากฏตัวของชายแปลกหน้าหลายคน สีหน้าของเธอเปลี่ยนจากซีดเผือดเป็นแดงทันที

เธอจับเสื้อของดนัยกฤตไว้โดยไม่รู้ตัว ก่อนจะถามด้วยเสียง ต่า “พวกเขาเป็นใครคะ…”

เห็นได้ชัดว่าดนัยกฤตเองก็รู้สึกประหลาดใจมากเช่นกัน เขาก็ รีบเอื้อมมือไปจัดเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อย จากนั้นก็พลิกตัว แล้วนั่งลงบนโซฟาอย่างมั่นคง ก่อนจะเอื้อมแขนยาวออกไปกอด ไหล่เธอไว้
หนึ่งในคนที่เข้ามายิ้มแหย แล้วพูดว่า “พวกเราต้องขอโทษ ที่มารบกวนนะครับ ดึกขนาดนี้แล้ว รบกวนท่าน ดนัยทำงานแล้ว แต่พวกเราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะครับ ปกติ คฤหาสน์ของท่านดนัยไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย พวกผม คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะโชคดีได้เจอเข้า มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ครับ เชิญท่านดนัย จัดการธุระ ให้เสร็จก่อนก็ได้ครับ เสร็จธุระ แล้วค่อยเรียกพวกเราเข้ามา

ผู้ชายอีกหลายคนพากันหัวเราะอย่างคลุมเครือ

ทั้งที่ดนัยกฤตรู้ว่าพวกเขากำลังหยอกล้อ แต่เขาก็ไม่รู้สึก อารมณ์เสียเลย เขาแค่โอบเอวของธิชาไว้แล้วพูดแนะนำอย่างไม่ ปกปิด “ในเมื่อเห็นแล้ว ก็ไม่ต้องเกรงใจ วันนี้ผมจะแนะนำให้ทุก คนได้รู้จัก นี่คือธิชา คนรักคนใหม่ของฉัน”

เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้มีความสนิทสนมกับดนัยกฤตมาก พวก เขาจึงหัวเราะและพูดหยอกล้อขึ้นมา

“ที่แท้ก็พี่สะใภ้คนโปรดของพี่ดนัยนี่เอง พวกเราขอโทษที่เสีย มารยาทนะครับ”

“แน่นอนสิ หน้าตาสวยขนาดนี้ อีกทั้งยังดูฉลาดมากด้วย ไม่ แปลกใจเลยที่ท่านดนัยจะรักใคร่ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นซ่อนไว้ในบ้าน ไม่ยอมที่จะพาออกไปให้ใครได้เห็น

หลังจากถูกพวกเขาหยอกล้อ ใบหน้าของธิชาก็แดงราวกับลูก พืชสุกแล้ว

เธอทั้งอายทั้งหงุดหงิด แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อหน้าคนกลุ่มนี้นั้นเธอจึงยื่นนิ้วออกหยิกของตนัยกฤตอย่างแรง

เธอหยกเขา เพราะหวังว่าเขาจะยอมปล่อยเธอไป

ผู้ชายคนนี้เหมือนจะไม่ความรู้สึกเจ็บปวดเลย ยิ่งเธอ หยกเขาแรงมากเท่าไหร่ แขนของก็จะกอดแน่นขึ้น เท่านั้น

ธิซารู้สึกเขินจนทำตัวถูก

แต่ดนัยกฤตกลับยิ้มอย่างชั่วร้าย ลูบเอวบางอันอ่อนนุ่มเธอมือฝ่าใหญ่ และด้วยเสียงทุ้ม “หยิกจนติดใจแล้ว ไหม ลองหยิกผมอีกครั้ง เชื่อไหม จะแข็งขืนคุณดู

มือของธิชาชะงักไป เธอเกือบตะโกนออก

เธอเอาแต่เขินอาย จนไม่ว่าสถานที่เธอหยิกเขานั้นไป หน่อย ตรงบริเวณด้านล่างของเอว

เธอเหลือบมองลงตามสัญชาตญาณ เห็นว่าตรงใต้ ท้องของเขา

แล้วเห็นก้อนใหญ่ตรงเป้ากางเกงพอดี…

เธอเขินจนรีบยกมือขึ้นทุบตีเขา แล้วตะโกนใส่เขาด้วยความ เป็นแขกมาหาก็ต้อนรับพวกเขาๆ แล้วปล่อยให้ฉันไปข้าง บนก่อน!
น้ำเสียงของเธอทั้งดื้อรั้นและก้าวร้าว

กลุ่มชายวัยกลางคนพากันปรบมือและหัวเราะจนกุมหน้าท้อง

“ผมนึกว่าจะเป็นผู้หญิงที่สวยงามน่าทึ่งมากขนาดไหนถึง ทำให้ท่านดนัยของเราตกหลุมรักได้ขนาดนี้ คืนนี้มาได้เห็น ที่แท้ ก็เป็นแม่สาวน้อยแสนร้ายกาจที่ยากจะประเมินได้ แม้แต่ท่าน ดนัยยังกล้าที่จะดุ ช่างหายากที่สุดในรอบศตวรรษเลย ฮ่าๆๆๆ”

ดนัยกฤตหรี่ตาลง แล้วจ้องไปที่เธอนิ่ง

ไม่รู้ว่าเขาขี้เล่นมากเกินไป หรือตั้งใจจะประกาศความสัมพันธ์ ระหว่างเธอกับเขาให้ลูกน้องเหล่านี้ได้รู้กันแน่

ชายหนุ่มบีบคางของเธอด้วยท่าทีเอ็นดู “ทำให้ทุกท่านต้อง หัวเราะแล้ว เธอยังเด็ก ไม่รู้เรื่องอะไรมากเท่าไหร่ แล้วยังถูกผม เอาใจ จนเริ่มเอาแต่ใจไปหน่อย

ยิ่งธิชาคิดจะหลบหนี เขาก็ยิ่งตบก้นของธิชาโดยไม่สนใจว่า ในห้องยังมีคนอื่นอยู่ เสียงตบยังดังมากด้วย เธออายจนไม่กล้า แม้แต่จะหายใจแรงๆ ความ

เขาขู่เสียงเข้ม “จะดื่มซุปชามนี้เอง เดี๋ยวผมจะมาเช็กทีหลัง ถ้ายังมีเหลือ พรุ่งนี้ก็อย่าหวังว่าจะลุกจากเตียงได้เลย”

ธิชาแทบอยากจะร้องไห้ เขาอุตส่าห์ปล่อยเธอไปสักที เธอรีบ ก้มหน้าก้มตาวิ่งขึ้นไปชั้นบน โดยที่ในมือยังถือถ้วยซุปไว้
เธอจะมีอารมณ์มาดื่มซุปได้ยังไง นอนอยู่บนเตียงด้วยเป็น อาย ไม่อยากเงยหน้าขึ้นอีก

แต่จู่ๆ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมา เธอหยิบขึ้นมาดู ก็ต้อง ตกใจทันทีที่คำว่า “พี่ชาย” ปรากฏตรงหน้าจอ