บทที่ 19 แม่แมวขี้เมาในอ้อมกอด

ลูกพี่ที่นั่งอยู่ตรงกลางตกใจ หลายวินาทีถึงเรียกสติกลับมาได้ “นี่ ท่าน ท่าน…………อะไรพัดท่านมาถึงนี่ได้?”

ธิชาทนความเจ็บอย่างเผาไหม้ในกระเพาะมองดูผู้ชายตรง

หน้า ยกฤต

เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีครีม แขนเสื้อพับขึ้นอย่างเรียบง่าย ดูแล้ว เหมือนดั่งมาอย่างรวดเร็วปานลมกรดและสายฟ้าแลบ

ผู้ชายแซ่ภูมิภักดีมองเขาไปที่หนึ่ง ในสายตาก็มีความแปลก ใจอยู่บ้าง

ดนัยกฤตสีหน้าเรียบเฉย พูดสั้นๆเน้นใจความ “ยายเด็กคนนี้

เป็นคนของฉัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปห้ามใครแตะต้องเธอเด็ด

ขาด”

ท่านประวิทย์หรี่สายตา “เธอบอกว่าตัวเองเป็นน้องสาวของธา วิน”

ลูกพี่คนนั้นตกใจจนขาชาไปแล้ว คิดไม่ถึงว่ายายเด็กธรรมดา คนหนึ่งกลับเป็นมีความสัมพันธ์กับท่านดนัยด้วย ประวิทย์กับ ท่านดนัยความสัมพันธ์ส่วนตัวดีมาก แน่นอนว่าไม่มีอะไรต้อง กลัว แต่เขากลัว ถ้าหากท่านดนัย โมโห………

ชายวัยกลางคนเลียหน้าลุกขึ้นขอโทษดนัยกฤต “ขอโทษด้วย นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ เข้าใจผิด ท่านดนัย ท่านเอาคนไปเถอะว่าไปแล้วก็แค่ปากเสียงเล็กน้อยเท่านั้น ผมไม่ได้ทำอะไร หญิงสองท่านนี้..

ดนัยกฤตเดินไปข้างหน้าหลายก้าว มือยาวยื่นไปกอดเอวเธอ

มืออีกข้างปัดแก้มแดงเธอ

บาดเจ็บตรงไหนไหม?” น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง ท่ามกลางความมืดนั้นดูมึนเมายิ่งกว่าเหล้าที่เธอดื่มเสียอีก

ฤทธิ์ของวิสกี้แรงมาก ธิชารู้สึกมึนหัว แม้แต่สายตาพร่ามัว เห็นเพียงใบหน้าด้านข้างอันหล่อเหลาของผู้ชาย น่าดูจนไม่ เหมือนจริง

เธอส่ายหัว ในปากก็พึมพำอะไรไม่รู้

ในเมื่อคนไม่เป็นไร ดนัยกฤตก็กอดเธอเข้าอ้อมกอดพาออก ไปจากห้องรับรอง

รวมถึงญาณินก็ตามออกมาด้วย เดินตามหลังผู้ชายบุคลิกไม่ ธรรมดาคนนี้อย่างระวัง

เธออดแอบสังเกตผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ยังไงก็เดาไม่ออกว่าชา

รู้จักกับเขาได้ยังไง

พอถึงหน้ารถ ญาณินกำลังจะพูด ก็ได้ยินเสียงผู้ชายอันแทบ ทุ่มน่าดึงดูดพูดอย่างเรียบเฉย “ญาณินคุณหนูของตระกูลมงคล วัชรกุลใช่ไหม ต้องการให้ผมจัดรถส่งคุณกลับตระกูลมงคลวัชร กุลไหม?”

ญาณินมองหน้าของเขา แล้วมองธิชาอาการเมาที่ถูกเขากอดไว้กลางอก

“ไม่รบกวนแล้วค่ะ ฉันกลับเองได้ค่ะ แต่ชา……..

ดนัยกฤตเปิดประตูรถเองแล้วเอาหญิงสาวในอ้อมกอดเข้าไป ในรถ ตัวเองก็นั่งเข้าไปในรถ ก่อนปิดประตูรถถึงพูดอย่างเรียบ ง่าย “ผมจะส่งเธอกลับไปเอง เวลาดึกมากแล้ว คุณญาณินเชิญ ตามสบาย

ญาณินยืนอยู่ที่เดิมมองรถขับออกไปอย่างเงียบๆ อาจจะเป็น เพราะอาการตกใจ หรืออาจจะเพราะถูกบุคลิกของผู้ชายทำให้ ตะลึง

ธิชาดื่มเหล้าดีกรีสูงไปสองแก้วเต็มๆ ตอนนี้ฤทธิ์เหล้าขึ้นมา หมดแล้ว เธอนั่งไม่นิ่ง พอรถออกหัวของเธอก็ชนกับประตูรถด้าน หนึ่ง

ดนัยกฤตยื่นมือปกป้องหัวเธอไว้ กอดเธอเข้ามาในอ้อมกอด ตัวเอง

เขามองท่าทางทรมานของเธอที่แก้มแดงคิ้วขมวด รู้สึกเป็น ห่วง ยื่นมือหยิบน้ำมาขวดหนึ่ง เปิดฝาขวดแล้วยื่นไปที่ข้างปาก เธอ แล้วให้เธอกินยาแก้เหล้า

ธิชาสติไม่ชัดเจน ทรมานกระสับกระส่ายเหมือนแมวน้อย ถูไถ ไปมาบนตักของเขาอย่างไม่รู้ตัว

ร่างของสาวน้อยหลังอาการเมาเหล้าเร่าร้อนนุ่มนวลเป็นพิเศษลําคอเขาเคลื่อนไหว ถามด้วยเสียงแหบแห้ง “มาสถานที่แบบนี้ ทำไม รู้ไหมว่าเมื่อกี้อันตรายแค่ไหน?”

ธิชาปวดหัวทรมาน ไม่อยากพูด

เธอไม่ยอมพูด ผู้ชายตึงจับแก้มของเธอ น้ำเสียงหนักขึ้นเล็ก น้อย “อยู่เฉยๆ”

“ก็มา มาเป็นเพื่อนญาณิน มาหา หาธาวินไง………

ดนัยกฤตสีหน้าไม่เป็นมิตร น้ำเสียงก็เคร่งขรึม “มาหาธาวิน ในถิ่นของผม สมองคุณไม่มีปัญหาใช่ไหม?”

ถิ่นของเขา?

ธิชาหน้านิ่วคิ้วขมวด “ฉัน ฉันไม่รู้ว่าเป็นของคุณ ถิ่นของคุณ เหรอ ฉันแค่ ให้ญาณินเห็นว่าธาวินมีผู้หญิงข้างนอกไม่ได้ จึงได้ แค่พาเธอไปเดินดูสถานที่อื่น สถานที่…….

เธอเพิ่งพูดจบ สีหน้าของผู้ชายก็มืดมนเต็มที่แล้ว

แรงที่เขาจับแก้มเธอก็หนักขึ้นเล็กน้อย เพื่อห่วงใยความรู้สึก ของคู่หมั้นธาวิน คุณช่างยอมเสียสละตัวเองนัก แม้แต่สถานที่ แบบนี้ยังกล้าบุกเข้าไป คุณรู้หรือเปล่าว่าสถานที่แบบนั้นแต่ละ วันทําเรื่องอะไรบ้าง?”

ธิชาไม่ได้ตอบเขา ท่ามกลางสะลึมสะลือเหมือนหลับไปแล้ว มอบอยู่บนไหล่ของเขาอย่างน่ารักเหมือนกับแมวตัวหนึ่ง
คนขับรถขับไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ธิชาตื่นแล้ว ยาแก้เมาเหล้าน่า จะเห็นผลแล้ว แววตาเธอก็สดใสขึ้นเยอะ สมองก็ชัดเจนกว่าเดิม

พบว่าตัวเองนั่งอยู่บนตักของดนัยกฤต ทั้งกลิ้งทั้งคลานรีบหนี ลงไป มองดูสภาพแวดล้อมนอกรถอย่างระวัง “ปล่อยฉันลงรถ ดนัยกฤต คุณจะพาฉันไปไหน?”

ดนัยกฤตหรี่ตาเล็กน้อย ตอนที่เธอหลับในอ้อมกอดตัวเอง อย่างน่ารักเขาก็ฝันเก็บอารมณ์โกรธไว้ ตอนนี้ก็ลุกเป็นไฟอีกครั้ง จากพฤติกรรมที่เลวร้ายของเธอ

เขา ใบหน้าเย็นชา น้ำเสียงยิ่งเย็นเยือกดุจน้ำแข็ง “ผมช่วยคุณ ไว้ คุณใช้ทัศนคติแบบนี้กับผมเหรอ?”

ธิชาก้มหน้าไว้ น้ำเสียงนุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย “ขอบคุณคุณดนัย กฤตที่ให้ความช่วยเหลือ แต่ว่าตอนนี้เวลาก็ไม่เช้าแล้ว ฉันควร กลับบ้านแล้ว มิเช่นนั้น………

“มิเช่นนั้นอะไร ธาวินจะโกรธ?”

น้ำเสียงของเขามีความเสียดสี “ธาวินจะแต่งงานกับคุณหนู ตระกูลมงคลวัชรกุลในเร็วๆนี้แล้ว คุณยังไม่ตายใจเหรอ ยินยอม ที่จะเป็นน้อย หรือว่ายินยอมที่จะเป็นโสเภณีฟรีที่น่าอับอาย สกปรก?”

ธิชาหน้าแดงก่ำมาก มือสองข้างกำหมัดไว้แน่น พูดด้วยหน้า บึ้งตึง “เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณดนัยกฤต คำพูดนี้ฉันพูดมาหลาย ครั้งแล้ว คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับฉัน
ดนัยกฤตแววตาเย็นชาขึ้นกว่าเดิม เขาคิดว่าตัวเองมีความ อดทนต่อเธอมากพอแล้ว แต่เธอกลับสามารถยั่วโมโหเขาได้ ตลอด

สถานการณ์แบบเมื่อกี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะผู้ช่วยของเขากำลัง ตระเวนตรวจสถานที่อยู่ ใครจะไปรู้ว่าเธอเจออันตราย สถานที่ แบบนี้ไม่มีสาวบริสุทธิ์อย่างเด็ดขาด ถูกย่ำยีจนตายก็ไม่ใช่เรื่อง แปลก

ดนัยกฤตพาเธอกลับไปที่พักส่วนตัวแห่งหนึ่งของตัวเอง

โอกาส

โต๊ะ เทให้เธอแก้วหนึ่งกับมือ

ประตูเป็นล็อคลายนิ้วมือ เธออยากเปิดประตูหนีออกไปก็ไม่มี ดนัยกฤตหยิบเหล้าดีกรีสูงออกจากตู้เหล้ามาขวดหนึ่งวางบน

“ชอบไปสถานที่แบบนั้นให้คนมอมเหล้าไม่ใช่เหรอ มานี่ ดื่ม ขวดนี้จนหมดให้ผมดู”

” ธิชาไม่ขยับตัว “ฉันไม่ดื่ม

ดนัยกฤตเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม นิ้วยาวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของ ตัวเองสองเม็ด “ดื่มหมดหรือนอนด้วย คุณเลือกอย่างหนึ่งละกัน