บทที่ 23 อย่าทําร้ายฉันได้ไหม………

ทําเรื่องเขินอายแบบนั้น ในสถานที่แบบนี้ ทำให้เธอมีความ รู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยหยาบช้าที่สุด ในใจเธอต่อต้าน พูดเสียงเบา “ตอนนี้เหรอ? แต่ว่าฉันอยู่ข้าง

ล่าง วันนี้เธอตกใจ พี่จะไปอยู่เป็นเพื่อนเธอไหม……..

ธาวินมองเธออย่างแน่วแน่ พูดอย่างหยอกล้อ “สภาพแวว ล้อมห้องกักบริเวณเงียบสงบ กันเสียงก็ดี เธอตะโกนดังแค่ไหนก็ ดังไม่ถึงข้างนอก หรือว่า………เธอหวังว่าจะลงไปแสดงต่อหน้า ฉันให้เธอดู ให้เธอเห็นกับตาว่าเพื่อนรักตัวเองแรดขนาดไหนใต้ ร่างกายฉัน?”

เธอก้มหน้า ทัศนคติแบบนี้ของธาวิน เธอรู้ว่าไม่มีช่องว่างใน การไกล่เกลี่ยแล้ว

เวลาที่เขาอยากทําไม่เคยพิจารณาเวลาสถานที่ เธอทำได้แค่ ยอมรับ

มิหนำซ้ำตอนนี้เขายังไม่หายโกรธ ปัญหาระหว่างชายหญิง ไม่มีทางแก้ไขได้เร็วไปกว่าเรื่องชู้สาว

อุตส่าห์พลิกผันสถานการณ์ได้แล้ว ธิชาไม่อยากทำให้เขา โมโหอีก

เธอเดินไปข้างผนังช้าๆ ค่อยๆถอดกระโปรงและกางเกง
น้ำเสียงของผู้ชายท่ามกลางความมืดนั้นเหลาะแหละที่สุด “กระตกสูงหน่อย ที่นี่ไฟมืดมิดแม้แต่ขนก็มองไม่เห็น เธอจะอาย อะไรนักหนา แยกออกเอง”

ธิชาอับอายจนคอก็แดงไปหมดแล้ว

เธอหันหลังให้เขารออยู่นานมาก ข้างหลังมีเสียงที่เขาปลด เข็มขัด

ฝ่ามือเร่าร้อนของเขาตบที่สะโพกของเธอ พูดอย่างชั่วร้าย “กระดก ขนาดนี้ อยากให้ฉันเข้าไปประตูหลังใช่ไหม?”

เธอตัวสั่นอย่างแรง แม้แต่ความคิดอยากตายก็มีแล้ว

ธาวินอยากบุกเบิกร่างกายของเธอในขั้นต่อไปตั้งนานแล้ว เคยลองวิธีมากมายแล้ว แต่ชั้นนี้เธอรับไม่ได้จริงๆ ทุกครั้งก็จะ ให้ข้ออ้างต่างๆนานาเพื่อทำให้มันผ่านไป แม้กระทั่งร้องไห้ ขอร้องเขาให้ใช้วิธีอื่นแทน

นี่ถึงรักษาไว้อย่างดีจนทุกวันนี้

ผู้ชายรู้สึกได้ถึงเธอตัวสั่น เวลาเดียวกันก็กดเอวลงไป พยายามยกสะโพกให้สูง

ธาวินรู้ทั้งรู้ว่าเธอกลัวอะไร ก็ยิ่งเพิ่มความรุนแรงไปอีก ยื่นนิ้ว มือเข้าไป “จะลองดูไหม รสชาติไม่เลวนะ เธอจะรู้สึกสุดยอด เหมือนขึ้นสวรรค์เลย

สาวน้อยขอร้องอย่างอ่อนแอด้วยน้ำเสียงสะอื้น “ไม่เอา ไม่ เอาจริงๆ ขอร้องล่ะ ปกติหน่อย ขอร้อง……..
ธาวินก็ไม่ได้บังคับเธอ มือใหญ่พยุงเอวเธอไว้ เสียบเข้าไป โดยตรง

ครั้งนี้เจ็บปวดรวดร้าวมาก

แขนของธิชาไม่ค่อยมีแรง ธาวินกอดเอวเธอไว้ ร่างของเธอทั้ง ร่างเกือบสอดกลางอากาศ มือทั้งสองข้างกันผนังไม่ไหว หัว เกือบชนเข้ากับผนัง

หลังจากนั้นธาวินคงคุ้มจนเหนื่อยแล้ว วางเธอลง แต่กลับเก็บ

เข็มขัดบนพื้นขึ้นมา

ความเย็นของปลายเข็มขัดสัมผัสกับสะโพกของเธอ ธิชา ร้องไห้ตัวสั่น “อย่าทำร้ายฉัน พี่อย่าตีหนูเลยนะ……..

ธาวินใช้ของเย็นเยือกนั้นลูบไล้ไปมาบนร่างของเธอ ข่มขู่ อย่างเต็มที่ “กลัวเจ็บเหรอ? ธิชา เธอน่าจะรู้ดี เหตุผลที่ฉันเมตตา เธอคือร่างกายของเธอยังคงสะอาด ถ้าเธอสกปรกแล้ว ความ เห็นใจเสี้ยวสุดท้ายที่ฉันมีต่อเธอก็จะหายไป ถึงเวลาก็ไม่ใช่ ความเจ็บปวดแค่เนื้อหนังแล้ว

“ฉันไม่ทำ พี่เชื่อฉันได้ไหม ฉันไม่ได้ทำจริงๆ ฉันจะไม่เข้าใกล้ เขาอีก ฉันไม่เคยเป็นฝ่ายเข้าใกล้เขาก่อนเลย เป็นแค่ความ บังเอิญเท่านั้น ฉันไม่เคยทำเรื่องที่หักหลังพี่ แม้แต่คิดก็ไม่เคย คิด”

อาจจะเป็นเพราะความหนักแน่นของธิชาทำให้ผู้ชายระงับอารมณ์โกรธ

เขาไม่ได้ใช้เข็มขัดฟาดเธอ แค่มัดข้อมือเธอไว้ ทำอีกหนึ่งรอบ

ตอนที่ธาวินลงไป ญาณินยังคงนั่งรอเขาอยู่บนโซฟาอย่างเชื่อ ฟังด้วยความกังวล

อุบัติเหตุคืนนี้ทำให้ธาวิน โมโหใส่เธอเป็นครั้งแรก ก่อนชา กลับมา เขาก็ต่อว่าเธอไปหลายค

ญาณินกลัวมากว่าตัวเองจะไม่เป็นที่โปรดปรานอีก ยิ่งกลัวว่า ธาวิน โมโหจนยกเลิกงานหมั้น

เพราะฉะนั้นไม่มีคำสั่งของธาวิน เธอไม่กล้าขึ้นห้องพักผ่อน ยิ่ง ไม่กล้ากลับตระกูลมงคลวัชรกุล

รอจนเขาลงมาแล้ว ธาวินนั่งอยู่ข้างกายเธอ เธอกอดแขนเขา ไว้อย่างระมัดระวัง “วิน ฉันรู้ว่าผิดไปแล้ว ต่อไปฉันจะไม่วิ่งไป เรื่อยแล้ว คุณยังโกรธอยู่ไหม………

สีหน้าธาวินไม่แสดงความรู้สึก แค่ตบหลังมือเธอ พูดด้วยน้ำ เสียงถือว่าอ่อนโยน “ผมจะไปโกรธคุณได้ยังไง ต่อไปอย่าทำ อะไรไปเรื่อย ให้ผมเป็นห่วงเปล่าๆ”

ญาณินรู้สึกแค่ว่าเขาเป็นห่วงตัวเอง ในแววตาประกายความ ตื้นตัน พยักหน้าอย่างแรง

“งั้น ธิชาล่ะ…..ความจริงธิชาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เธอถูกฉันทําให้ลำบากไปด้วย……….

เขาพูดเสียงเรียบ “ผมต่อว่าไปนิดหน่อย ให้เธอกลับไปพัก ผ่อนที่ห้องแล้ว”

ในสมองญาณินอึ้งไปนิดหน่อย ทันใดนั้นมีความสงสัยบาง

อย่างที่ยากจะควบคุม

ธาวินขึ้นไปนานขนาดนี้ ไม่ได้อยู่ในห้องหนังสือ เป็นไปได้ทาง เดียวก็คือสั่งสอนธิชาในห้องกักบริเวณ

แต่พี่ชายสั่งสอนน้องสาว จะสั่งสอนยังไงถึงต้องใช้เวลาตั้งแต่

สามทุ่มถึงเช้ามืด……….

เธอจ้องหน้าของธาวิน แล้วมองไปชั้นบน ความสงสัยอันน่า กลัวแบบนั้นห้ามไม่อยู่แล้ว

เธอจับมือธาวินฉับพลันอย่างตื่นเต้น “คุณตีเธอใช่ไหม? วิน คุณทำแบบนี้จะทำให้เกิดความขัดแย้งระหว่างฉันกับธิชา ความ สัมพันธ์ของเราดีมาตลอด ไม่นานเธอก็จะเป็นน้องสามีฉัน แล้ว………..

“ผมไม่ได้ตีเธอ พอแล้วพอแล้ว ผมเรียกเธอลงมา

ธาวินมองเธอด้วยความหมายลึกซึ้ง ทั้งสองสบตากันเหมือน กับเข้าใจตรงกันโดยไม่พูด

คนใช้ขึ้นไปเรียก ตอนที่ธิชาลงมาได้เปลี่ยนชุดนอนสะอาดทั้ง ตัวแล้ว
ญาณินมองดูสีหน้าซีดเซียวของเธอ จากนั้นก็มองดูขาที่สั่นไม่ หยุดขณะลงบันไดของเธอ