บทที่ 76 เอาแต่ใจพอแล้วก็กลับบ้าน

ธิชามองไปยังชื่อที่กะพริบ ๆ บนหน้าจอโทรศัพท์

แววตาของชะงักงันไปสักพัก

เกือบจะสิบวันแล้ว

ช่วงเวลาจากวันที่เธอหนีออกจากบ้านตระกูลธนาภูวนัตถ์ ใกล้ จะสิบวันแล้ว

สิบวันถึงจะฟังดูไม่นาน แต่สำหรับเธอแล้ว กลับรู้สึกเหมือน ผ่านไปนานกว่าหลายสิบปี

เธอจ้องไปที่หน้าจออยู่นาน จนสุดท้ายก็ตัดสินใจไม่รับสาย แล้วนั่งดูระบบวางสายโดยอัตโนมัติหลังจากหมดเวลาการโทร แล้วหน้าจอก็ดับมืดตามเดิม

พอเสียงเรียกเข้าหยุดลง ธิชาก็ถอนหายใจอย่างโล่งใจ แต่โล่งใจได้แค่ไม่กี่วินาที เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง มันดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า และตั้งอยู่อย่างนั้นสิบกว่าครั้ง

เธอมองไปที่หน้าจอ จังหวะการเต้นของหัวใจเธอเริ่มไม่คงที่ มากขึ้นเรื่อยๆ อารมณ์ของเธอก็เปลี่ยนจากหวาดกลัวเป็น หงุดหงิดเหมือนมีความโกรธที่ไม่มีสาเหตุซ่อนตัวอยู่ในท้องของ เธอ และพร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกำลังจะกดปิดเครื่องอย่างอารมณ์เสีย แต่มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอ กลับกดรับสายไปซะแล้ว

เธอยกโทรศัพท์แนบหู เหงื่อผุดออกมาจากฝ่ามือ

ในความคิดของเธอเสียงของตัวเองคงจะเย็นชามากถึงขีดสุด เธอเม้มริมฝีปาก สองมือกำลังสั่น แต่ก็พูดเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียง เย็นชา “วันนี้คุณพี่ชายว่างมากเหรอคะ ถึงได้เล่นเกมโทรมา ก่อกวนแบบนี้ได้”

ธิชานึกว่าด้วยนิสัยเขาที่เสียขนาดนั้น ๆ โทรมาสิบกว่ารอบก็ ยังไม่ยอมแพ้

เธอกล้าไม่รับสายของเขา เขาคงจะโกรธจนเดือดดาลแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจและงุนงงก็คือ เสียงจากปลาย สายนั้นทุ่มมาก ไม่มีอาการโกรธใดๆ ผิดแปลกไปจากปกติมาก

“เอาแต่ใจพอหรือยัง ถ้าเอาแต่ใจพอแล้วก็กลับบ้าน ฝ่ามือของธิชาที่กำลังจับโทรศัพท์ไว้สั่นเครือ

เธอโกรธมากจนแทบจะบีบโทรศัพท์ให้แตกกระจายคามือ ทั้ง ทั้งที่ในใจของเธอโมโหมาก แต่มีของเหลวที่ร้อนชื้นมากมาย เอ่อล้นอยู่ในดวงตาของเธอ พวกมันกลิ้งไปมาในดวงตาของเธอ ไม่หยุด แต่ก็ไม่ตกลงมาสักที

เมื่อสิบวันก่อน เธอถูกไพลินทำให้อับอายขายหน้า และยังถูก ทรมานด้วยยาชามนั้นจนเกือบเสียชีวิต
ความโหดเหี้ยมของธาวินทำให้เธอตายใจ เธอต้องทรมานอยู่ กับฝันร้ายอยู่หลายคืน

เธอลุ่มหลงอยู่กับผู้ชายที่ชื่นชมมาสิบเอ็ดปี เพื่อประโยชน์ของ

ตัวเอง เขาใช้ร่างกายของเธอเป็นการแลกเปลี่ยน ถึงแม้จะเป็นตัวต่อรอง แต่เธอก็เป็นตัวต่อรองที่ราคาถูกและ ด้อยค่าที่สุด

แต่จนถึงตอนนี้ มันผ่านไปสิบวันแล้ว

ความสิ้นหวังและความเสียใจของเธอกลับกลายเป็น “ความ เอาแต่ใจ” ในความคิดของธาวิน

ในสายตาของธาวิน การตัดขาดความสัมพันธ์ของเธอก็เป็น แค่การเรียกร้องความสนใจอย่างนั้นเหรอ?

ธิชากล้าได้เลยว่านี่เป็นเรื่องตลกที่สุดที่เธอเคยได้ยินในปีนี้

เลย

เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดผ่านลำโพงโทรศัพท์ชัดๆ ทีละคำ “ฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจอะไรกับคุณ ธาวิน ฉันบอกพงศ์ พนาไปอย่างชัดเจนทุกอย่างแล้ว ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ อีก ฉันไม่ได้ติดหนี้บุญคุณอะไรคุณอีก นอกจากนี้ คุณกับฉันไม่มี อะไรจะต้องพูดคุยกันอีกต่อไปแล้ว”

น้ำเสียงของธาวินยังคงเรียบนิ่ง แต่ก็อ่อนลงเล็กน้อย เหมือน กำลังกล่อมน้องสาวที่กำลังเอาแต่ใจตัวเองอยู่

“ธิชา เพราะครั้งนี้พี่ไม่ได้ปกป้องน้อง น้องจะเกลียดพี่ไปตลอดชีวิตเลยหรือไง?”

ธิชาพ่นลมหายใจ “ทำไมฉันต้องเกลียดคุณด้วยคะ คุณไม่ ช่วยฉันก็มีเหตุผล เพราะระหว่างผู้หญิงกับธุรกิจนับหมื่นล้านของ เมือง อย่างไหนสำคัญกว่า มันเลือกง่ายอยู่แล้ว

ปลายสายเงียบไปสักพัก น้ำเสียงของธาวินเหมือนพยายาม ยับยั้งชั่งใจอย่างมาก “ในเมื่อน้องรู้อยู่แล้วว่าเรื่องราวมันเป็นยัง ไง น้องก็ควรเข้าใจว่าพี่เองก็มีเรื่องหนักใจ พี่เคยบอกว่าวิธีเดียว ที่จะปกป้องน้องได้คือส่งน้องไปอยู่ต่างประเทศ แต่น้องเองที่ไม่ ยอมไป ถ้าเป็นไปได้ พี่ก็ไม่อยากทำร้ายน้องเหมือนกัน

ธิชาหายใจเข้าลึก ๆ เธอไม่สามารถกลั้นอารมณ์ไว้ได้อีกต่อ ไป เธอพยายามอดกลั้นที่จะไม่วางสายไป ก่อนจะหัวเราะออกมา

เธอหัวเราะอย่างประชดประชัน น้ำเสียงเย็นชาจนดูแปลกหน้า “ฉันไม่ต้องการที่จะฟังเรื่องไร้สาระของคุณอีกต่อไปแล้ว ธาวิน ฉันไม่เกลียดคุณเลยสักนิด เพราะคุณไม่คู่ควร จากนี้ไปคุณก็ กอดเงินกับคุณญาณินไปก็แล้วกัน ฉันขอให้คุณจะมีอนาคตที่ สดใส และคุณไม่ใช่พี่ชายของฉันอีกต่อไปแล้ว แม้แต่คนรู้จักก็ ไม่คู่ควร”

ซากดวางสายอย่างแรง เธอโยนโทรศัพท์ลงบนผ้าห่ม ส่วน ตัวเองยืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะซบหน้าลงบนหมอน

ถึงแม้เธอพยายามอดกลั้นไว้แค่ไหน ถึงแม้เธอจะไม่อยากหลั่ง น้ำตาธาวินอีกแม้แต่หยดเดียว

แต่ก็อดไม่ไหว เธอนอนซบหมอนแล้วร้องไห้อยู่นาน
ซามยาสีแดงเข้มจนทำลายความผูกพันสุดท้ายของเธอกับ ธาวินไปจนหมด

เพราะเธอตื่นจากความฝันอย่างสมบูรณ์ ความรักของธาวินที่

มีต่อเธอ ได้หายไปจนหมดสิ้นตั้งนานแล้ว เธอเคยคิดว่าความรักที่มีมาสิบปีไม่มีทางจะเหลือแค่เพียงนิด

เดียว

แต่ความจริงแล้ว คนที่ไร้เดียงสาและโง่เขลามาตลอดมีเพียง แค่เธอคนเดียว

เธอนึกว่าตอนที่ธาวินอารมณ์เสียเท่านั้นถึงจะใช้ความรุนแรง กับเธอ ใช้เธอเป็นทาสที่ใช้ระบายความต้องการทางเพศของเขา บนเตียง

แต่ความจริงแล้ว คุณค่าเพียงอย่างเดียวที่ธาวินเก็บเธอไว้ เหลือเพียงแค่เป็นที่ระบายความใคร่บนเตียงเท่านั้นเอง

คนอย่างธาวิน ถึงแม้จะเป็นตระกูลมงคลวัชรกุลที่ร่ำรวย ก็ยัง ต้องกลัวอำนาจและความโหดเหี้ยมของเขา

ถ้าเขาตั้งใจจะปกป้องเธอจริงๆ เขาจะใช้เธอเป็นของแลก เปลี่ยนเพื่อแสดงทัศนคติของตัวเองต่อตระกูลมงคลวัชรกุลได้ยัง ไง?

ไม่ใช่ว่าเขาปกป้องไม่ได้ แต่เขาไม่อยากปกป้องต่างหาก

ธิชาเองก็ไม่รู้ว่าเธอร้องไห้มานานแค่ไหนแล้ว แต่เธอก็ค่อยๆ เธอร้องไห้จนหมดแรง เธอใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาทิ้ง แต่กลับมีเสียงเปิดประตูดังขึ้นมาก่อน

ร่างกายของเธอที่นอนหมอบแข็งค้างไปทันที คนที่สามารถ เดินเข้ามาโดยไม่เคาะประตูในยามดึกแบบนี้ นอกจากเจ้าของ คฤหาสน์หลังนี้แล้ว ก็ไม่มีทางเป็นใครไปได้อีก

ธิชารู้ว่าตัวเองร้องไห้จนสภาพดูไม่ได้ จึงเริ่มรู้สึกร้อนตัว