บทที่ 73 ฉันกับเขา ตัดขาดความสัมพันธ์กันแล้ว ขออย่าได้เจอกันอีกเลยตลอดชีวิต

ในใจชากลัวผู้ชายคนนี้มากจริงๆ

เพราะฐานะของเขา อำนาจที่เขาถืออยู่ในมือ… แม้แต่ธาวิน ต้องให้ความยำเกรง

คนที่ไม่สามารถมองออกได้แบบนี้ เธอจะไม่กลัวได้ยังไง

แต่อาจเป็นเพราะดนัยกฤตช่วยชีวิตเธอไว้หลายครั้ง และ ปฏิบัติต่อเธออย่างสุภาพมาตลอด เธอจึงกล้าที่จะพูดกับเขาออก ไปตรงๆ

ธิชาลังเลอยู่สักพัก เธอกัดริมฝีปาก แล้วพูดแก้ตัว “ฉันไม่ได้ จงใจทำให้คุณโกรธนะคะ สิ่งที่ฉันพูดคือความจริง คุณต้องการ ฉัน… ไม่ว่าจะเพื่อเป็นคู่นอนหรือคนรัก ยังไงก็มีความหมาย เหมือนกัน เมื่อคืนคุณพาฉันกลับมา คุณคงให้หมอมาตรวจแล้ว และรู้ว่าอาการของฉันเป็นยังไง… ฉันโดนวางยาที่แรงขนาดนั้น ไม่เพียงแต่ในอนาคตฉันจะไม่สามารถมีลูกได้ แม้แต่ประจำ เดือนฉันก็คงไม่มีอีกแล้ว ถึงแม้ฉันจะไม่ใช่หมอ แต่ฉันก็รู้พื้นฐาน ดี ถ้าผู้หญิงไม่มีประจำเดือน ก็จะไม่มีไข่ตก จะส่งผลต่อเอสโตร เจนที่มีในเพศหญิง และยังส่งผลต่อลักษณะเฉพาะตัวของเพศ หญิงด้วย สรุปก็คือ… ฉันไม่สนว่าคุณจะสนใจฉันตรงไหน ตอนนี้ ฉันกลายเป็นคนพิการไปครึ่งตัวแล้ว ไม่คู่ควรกับคุณหรอกค่ะ”
เธอพูดไม่ต่อเนื่อง รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย

ถึงยังไงเรื่องมันก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน และเรื่องราวผ่านไป เพียงคนเดียว แม้ว่าในใจของเธอจะยอมรับชะตากรรม แต่เธอก็ ยังไม่ยอมรับความจริงที่ไม่อาจย้อนกลับนี้ได้

แต่เธอก็ยังต้องพูด เพราะนอกจากทำแบบนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าจะ ปฏิเสธความรู้สึกของคนยกฤตได้ยังไง

อย่างไรก็ตาม เขาแค่หัวเราะออกมาราวกับว่าเขาได้ยินเรื่อง ตลกน่าขบขัน

เขาก้มลงมามองที่เธอ แล้วพูดออกมาทีละคำ “ผมต้องการผู้ หญิงคนหนึ่ง ไม่ใช่แม่อุ้มท้องแทน มีลูกไม่ได้ก็ไม่ต้องมี คุณคิด ว่าผมขาดคือเครื่องมือผลิตลูกหรือไง?”

รอบตัวของธิชาปกคลุมไปด้วยความรู้สึกอันแรงกล้าของเขา ยิ่งทำให้เธอรู้สึกร้อนตัวและขี้ขลาดมากขึ้นเรื่อยๆ

เธอไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไงดี และไม่กล้าทำให้ความสัมพันธ์ แข็งกระด้างมากเกินไป

ในขณะที่บรรยากาศกำลังน่าอึดอัด ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น มา

คนที่เดินเข้ามาคือสาวใช้ที่ค่อนข้างมีอายุมาก แล้วพูดด้วยน้ำ เสียงเคร่งขรึม “คุณท่านคะ ชนัดพลให้ดิฉันมาบอกว่า คนของ นายธาวินมาขอพบ บอกว่าจะมาพาคุณธิชากลับไปค่ะ” พอธิชาได้ยินแบบนี้ ใบหน้าของเธอก็ซีดเผือดทันที
เธอตกใจจน ผ้าห่มบนตัวแน่น ตื่นกลัวจนเหงื่อออกบริเวณ กลางหลังจนเต็มไปหมด

ดนัยกฤตเก็บสีหน้าของเธอไว้ในดวงตา กางฝ่ามือออกเงียบๆ

แล้วโอบมือเล็กๆ ที่สั่นเทาของเธอด้วยฝ่ามือที่ใหญ่โตของเขา แล้วถามออกไปด้วยเสียงทุ้ม “คุณอยากจะกลับไปหาธาวิน หรือเปล่า”

ดวงตาของธิซาเบิกกว้าง อดที่จะเสียใจไม่ได้ที่ก่อนหน้านี้ตัว เองพูดได้ตัดขาดจนเกินไป

หากเขาอยากจะแก้แค้น แล้วมอบเธอออกไป เธอจะต้องถูก จับกลับไปอย่างแน่นอน…

เธอส่ายหัวอย่างสุดกำลัง น้ำเสียงของเธอเหมือนใกล้จะ ร้องไห้เต็มที่ แล้วพูดอย่างขอความช่วยเหลือ “ไม่นะคะ ฉันไม่ อยากกลับไปกับธาวิน ฉันจะไม่กลับไปที่บ้านธนาภูวนัตถ์อีก และ ไม่อยากเจอเขาอีกแล้วด้วย!”

ชายหนุ่มมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง ดวงตาของเขาดูเหมือนจะ แฝงแววขี้เล่นเล็กน้อย

ธิชารู้สึกร้อนตัวเล็กน้อย ในใจคาดเดาว่าเขาอาจใช้ ประโยชน์จากสถานการณ์นี้มาข่มขู่เธอ

อย่างเช่น บังคับให้เธอตกลงคบกับเขา ไม่อย่างนั้นจะส่งเธอ ออกไปอะไรแบบนั้น

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าดนัยกฤตจะแค่หัวเราะออกมา ไม่ได้พูดอะไรซ้ำเติมหรือได้ทีขี่แพะไล่

เขาสั่งคนใช้ “บอกชนิดพลให้ไล่ออกไป จากนี้ไปใครก็ตามที่ เกี่ยวข้องกับตระกูลธนาภูวนัตถ์มาขอพบ ไม่ต้องไว้หน้า ให้ได้ ออกไปเลย

ธิชาถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วมองไปทางเขาด้วย สีหน้าซาบซึ้งใจ

แต่เรื่องยังคงไม่ผ่านไปไม่กี่นาทีต่อมา ชนิดพลก็มาเคาะ ประตูด้วยตัวเอง

“ท่านดนัยครับ คนของนายธาวินไม่ กลับไปครับ พวกเขา บอกว่าต้องพบคุณธิชาให้ได้ ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะแจ้งตำรวจ บอกว่าคุณยังตัวคนอื่นโดยผิดกฎหมายครับ

ในหัวใจของธิชามีพิมพ์เป็นหมื่นครั้งว่าไม่อยากเจอคนเหล่า นั้นอีกแล้ว

แต่เธอรู้สึกว่าหลบหนีอยู่แบบนี้ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ดี

เธอลังเลอยู่สักพัก ทันใดนั้นเธอก็ถามชนิดพลด้วยเสียงเบา “ธาวิน…เขาส่งพงศ์พนามาใช่ไหมคะ?”

ชนัดพลเอ่ยตอบ “ใช่ครับ นายธาวินไม่ได้มาที่นี่ด้วยตัวเอง

ธิชามองไปทางดนัยกฤตอย่างประหม่า แล้วพูดขอร้อง “ฉัน อยากเจอพงศ์พนาค่ะ เรื่องบางอย่างพูดกันให้ชัดเจนต่อหน้าจะดี กว่า”
ave

พงศ์พนาถูกปล่อยให้เข้ามา ก่อนจะตรงขึ้นไปชั้นบน

ในเวลาเดียวกัน ดนัยกฤตก็นั่งอยู่ข้างเตียง แล้วจับมือของ ชาไว้

ใบหน้าของธิชาอ่อนแอและซีดเซียว เธอหันไปพูดกับพงศ์พนา

“ผู้ช่วยพงศ์พนาค่ะ รบกวนคุณกลับไปบอกธาวินด้วย หลัง จากเหตุการณ์ในครั้งนี้ ฉันกับเขาตัดขาดกัน เขาดูแลฉันมาสิบ ปี… ฉันใช้เวลาหนึ่งปีในการทนทุกข์ทรมานเพื่อชำระคืน หลัง จากเมื่อวานตอนที่ฉันดื่มยาชามนั้นไป หนี้ที่ฉันติดเขาไว้ ก็ถือว่า ชดใช้จนหมดแล้ว จากนี้ไป เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก และขอ อย่าได้เจอกันอีกเลย

สีหน้าของพงศ์พนาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เขาคิดว่าถ้าเขากลับ ไปแล้วรายงานตามคำพูดพวกนี้ เขากลัวว่าธิชาจะยังหลบซ่อน ตัวอยู่ที่นี่ได้อย่างปลอดภัย แต่เขาคงต้องตายเพราะคำพูดพวกนี้ แน่นอน

หลังจากส่งพงศ์พนากลับไป ดนัยกฤตก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อม กอดของเขาโดยไม่สนใจการต่อต้านที่อ่อนแรงของธิชาเลย

เขายิ้มแล้วพูดว่า “คำพูดตัดขาดที่คุณพูดออกไป ด้วยนิสัย ของนายธาวิน คงจะอาละวาดอย่างน้อยสองสามวัน ตอนนี้ถ้า คุณเดินออกจากประตูบ้านของผม คุณคงจะถูกคนของนายธาวินจับไปทําร้ายอย่างแน่นอน”

ธิชารู้ว่าตัวเองไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว แต่เขาไม่สามารถยอมรับ ที่เพิ่งจากธาวินมาแล้วจะเปลี่ยนไปอยู่ในอ้อมกอดของชายอีก คนหนึ่งได้รวดเร็วแบบนี้

เธอกำหมัดทั้งสองข้างทุบไปที่หน้าอกของเขา แล้วพูดเสียง อึ้ง “ฉัน ตอนนี้ฉัน รู้สึกไม่สบายตัวเอามากๆ ปล่อยฉันก่อนได้ ไหมคะ ฉันไม่ไปไหน ตอนนี้ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น…….

ชายหนุ่มบีบคางของเธอเบาๆ “เด็กน้อย คบกับผมมีข้อดีตั้ง หลายอย่าง คิดให้ดีก่อนจะตอบ