บทที่ 72 จากนี้ไปก็อยู่กับผมที่นี่ แล้วใช้ชีวิตให้สุขสบาย

ธิชาได้ยินแบบนี้ แก้มของเธอก็ร้อนขึ้นมาเล็กน้อย

เธอไม่กล้าสบตากับดนัยกฤต ไม่รู้ว่าเพราะคำพูดของเขาที่ หยอกเงินเกินไป หรือน้ำเสียงที่คลุมเครือเกินไป เธอรู้สึกว่ามี กลิ่นที่คลุมเครือระหว่างทั้งสองคน

เธอไม่รู้จะพูดอะไร จะไม่ตอบก็ไม่เหมาะสมเท่าไหร่

เขาเม้มปาก แล้วถามเสียงต่ำ “ที่แท้คุณดนัยก็เลี้ยงสุนัขด้วย เหรอคะ”

เดิมทีเธออยากจะบอกว่าเธอคิดไม่ถึงมาก่อนว่าบุคคลที่ต้อง รับผิดชอบทรัพย์สมบัติจำนวนมหาศาลจะมีงานอดิเรกพาสุนัขไป เดินเล่นหลังอาหารด้วย

แต่ยังไม่ทันได้พูดก็ถูกขัดขึ้นมาซะก่อน

จึงเห็นว่าชายหนุ่มกำลังยิ้มย่อง “ผมเลี้ยงสุนัขพันธุ์อาคิตะ นิสัยดีมาก ไม่กัดคนด้วย แต่ถ้าคุณกลัว ผมขังมันไว้ในห้อง ไม่ ให้มันวิ่งออกมาทำให้คุณตกใจได้

ธิชาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ใบหน้าของเธอ ร้อนขึ้นเรื่อยๆ

ดนัยกฤตรู้ได้ยังไงว่าเธอกลัวสุนัข… น่าอายที่สุดเลย เธอแอบใช้มือหนุนเตียง พยายามนั่งตัวตรง แต่พบว่าร่างของเธอหมดแรง แม้แต่มีอยังออกแรงไม่ได้

ดูเหมือนว่าจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้ง่ายๆ แน่นอน

เธอขมวดคิ้วแล้วพูด ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้ค่ะ…รอฉัน อาการดีขึ้น ฉันจะออกค่ะไปเอง จะไม่เข้าไปรบกวนชีวิตคุณดนัย ไปตลอดแน่นอน…

เสียงของหญิงสาวนั้นเบาราวกับยุง ราวกับว่าสบตาเขาแล้ว รู้สึกผิดเล็กน้อย

ในขณะที่เธอกำลังพูด เหมือนเธอกำลังทดสอบความคิดของ

เขาเช่นกัน…

ชายหนุ่มส่งเสียงที่ออกมาทางจมูก

ถึงแม้น้ำเสียงจะฟังไม่ออกว่าดีใจหรือโกรธ แต่ชากลับได้ยิน เป็นเสียงประชดประชัน

เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แววตาหลบหลีกมองหน้าเขาอย่าง พิจารณา

อยู่ในใต้ชายคาเดียวกัน ไม่ว่าในกรณีใดก็จะทำให้เขาขุ่น

เคืองไม่ได้ถึงจะถูก…

โชคดีที่ดนัยกฤตยังคงนั่งอยู่ข้างเตียง ไม่มีการขยับ เขาแค่ ถามด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย “คุณธิชาถึงขั้นนี้แล้ว คุณยังคิด ที่จะหนีไปอีกเหรอครับ คุณบอกผมหน่อยได้ไหม ว่าคุณจะไป ทีไหนได้อีก?”
ชากัดริมฝีปากล่างของเธอแน่น คิดในใจดูเหมือนว่าสิ่งที่ เกิดขึ้นกับเธอ ในช่วงนี้ ดนัยกฤตสืบจนชัดเจนหมดแล้ว

ถ้าอย่างนั้นสภาพร่างกายของเธอในตอนนี้ ก็คงปิดบังเขาไม่

loi…

เธอรู้สึกขอบคุณชายคนนี้จริงๆ ที่ช่วยชีวิตเธอไว้หลายครั้ง แต่ เธอก็อดที่จะระวังเขาไว้ไม่ได้

เธอลังเลอยู่สักพัก แล้วพูดกระซิบว่า “ฉันรู้สึกขอบคุณคุณ ดนัยมากที่ช่วยเหลือและดูแลฉัน แต่ชีวิตของฉันยังต้องดำเนิน ต่อไป ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงเข้าใจดีว่าการพึ่งพาคนอื่นเป็นเรื่องยาก ฉันไม่อยากให้ใครมาตัดสินชะตาของฉันอีกต่อไปแล้ว ทางเดิน ข้างหน้า ฉันต้องเดินไปเอง

ชายหนุ่มมองมาที่เธอด้วยสายตาลึกซึ้ง ริมฝีปากบางของเขา เม้มเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือออกไปลูบหัวเธอ

ธิชาหดตัวตามสัญชาตญาณพอเขาเห็นเขายกมือขึ้น ในใจคิด ว่าเธอพูดผิดอะไร หรือทำให้เขารำคาญใจ ถึงทำให้เขาจะลงมือ ลงโทษหรือเปล่า

พอถูกมือใหญ่ของดนัยกฤตลูบเหมือนสัตว์เลี้ยงตัวเล็ก การ เต้นของหัวใจเธอก็สงบลงเช่นกัน

แต่เขาพูดเยาะเย้ยอย่างไม่ไว้หน้า “ผมแค่ยกมือขึ้นก็ทำให้ คุณกลัวขนาดนี้ นึกว่าผมจะตีคุณหรือไง ธิชา คุณโดนทำร้ายมา แล้วกี่ครั้งกันแน่ ถึงทำให้คุณกลัวถึงขนาดนี้
ถึงแม้จะเป็นประโยคคำถาม แต่กลับไม่มีข้อสงสัยในน้ำเสียง ของเขามากนัก

ธิชาดูเหมือนจะถูกเขาพูดแทงใจ จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตา ไม่ สามารถตอบโต้ได้

ชีวิตของเธอมาผ่านอย่างยากลำบากจริงๆ

ธาวินเป็นคนอารมณ์ไม่ดีมาก ทำให้เขาหงุดหงิดจบถูกตบตี ถือว่าเบา ธิชารู้ว่าบางครั้งเธอเป็นคนพูดไม่คิด ง่ายต่อการทำให้ อีกฝ่ายอารมณ์ไม่ดี อาการหดตัวหลบด้วยความกลัวเป็นผล สะท้อนที่เกิดขึ้นจากการถูกทำร้ายมาเป็นเวลานาน

มือใหญ่ของชายหนุ่มเลื่อนจากศีรษะของเธอลงไปถึงข้างแก้ม ของเธอ นิ้วเรียวยาวของเขาลูบไล้แก้มของเธอที่ยังคงแดงและ บวม

ธิชายังคงรู้สึกเจ็บเล็กน้อย เมื่อวาน ไพลินลงมือหนักจริงๆ … เดิมทีคิดว่าคิดว่าดนัยกฤตเห็นสภาพทรุดโทรมของเธอจะ เยาะเย้ยเธอมากกว่านี้

แต่น้ำเสียงของเขากลับอ่อนลง เหมือนกำลังปลอบใจเธอ อย่างอ่อนโยน

“ผมเคยให้โอกาสคุณเลือกด้วยตัวเอง คุณไม่ได้เลือกผม แต่ คุณกลับยังยืนยันจะรักธาวิน ตอนนี้เพื่อผู้หญิงคนอื่นเขาถึงขั้น ทำลายความบริสุทธิ์ของคุณ คุณตายใจได้แล้วใช่ไหม?”

หัวใจของธิชารู้สึกปวดมาก ไม่น้อยไปกว่าอาการปวดท้องของเมื่อวานนี้เลย

ขอบของเธอเริ่มปวดเล็กน้อย แต่เธอก็พยักหน้าอย่างเย็นชา

ในเมื่อตายใจแล้ว อีกทั้งยังตายใจโดยสมบูรณ์ ถูกแผดเผา จนกลายเป็นเถ้าถ่าน

ชายหนุ่มลูบไล้ผิวแก้มบอบบางของเธอเล่น แล้วพูดอย่างอ่อน โยน “จากนี้ไปอยู่ที่นี่กับผม แล้วใช้ชีวิตให้สุขสบาย ผมสัญญา ว่าจะดีกับคุณ อยากได้อะไรก็จะให้ตามที่คุณต้องการ อยู่ตรง หน้าผมคุณสามารถทำตามใจทุกอย่าง ผมจะไม่คิดเอาความ และจะไม่ทำร้ายคุณด้วย”

ธิชาเงยหน้าขึ้นมองเขา ในใจรู้สึกหดหูมาก

เธอรู้สึกอยากจะร้องไห้ แต่กลับไม่กล้าที่จะร้องไห้ออกมาใน เวลานี้

สิ่งที่ดนัยกฤตสัญญากับเธอ คือสิ่งที่เธอเคยคิด…ธาวินจะทำ กับเธอไปตลอดชีวิต

แต่เธอไม่กล้าจะเชื่อ และไม่กล้าคิดอีกแล้ว

ถึงแม้เธอจะหวาดกลัว แต่กลับรวบรวมความกล้าแล้วสาย หน้าให้อีกครั้ง

“อย่าว่าแต่เมื่อก่อนตอนที่ฉันยังร่างกายบริสุทธิ์จะคู่ควรกับ คุณหรือเปล่า ตอนนี้ฉัน… ร่างกายของฉันถูกย่ำยีไปแล้ว ไม่ คู่ควรจะเรียกว่าผู้หญิงที่สมบูรณ์ได้ ไม่ว่าคุณจะต้องการอะไร ฉัน ก็ให้คุณไม่ได้ ดังนั้น … ขอให้คุณดนัยเห็นใจ และปล่อยฉันไปเถอะค่ะ”

ดนัยกฤตหรี่ตามอง ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูเริ่มไม่พอใจ อย่างเห็นได้ชัด

แต่เขายังคงยิ้มบางๆ “คุณดื้อรั้นมาก ทำให้คนโกรธได้ง่าย จริงๆ”