บทที่ 64 ส่งให้ตระกูลมงคลวัชรกุลไปจัดการ ไม่สนว่าเป็นหรือตาย

มือที่คุณนายญาณินได้ออกแรงตบนั้นก็ได้หยุดกลางคัน

บนใบหน้าที่หล่อเหลาของธาวินนั้นเหมือนว่าไม่ได้มีความ รู้สึกเลยแม้แต่น้อย เขาก็ได้คว้าแขนของคุณนายญาณินอย่างไม่ ได้ออกแรง จากนั้นก็ได้ปล่อยออก

ธิชาก็ได้มองภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดในความสับสน

วุ่นวาย

ธาวินก็ได้ขวางมือที่จะตบมาที่เธอ

แต่เธอมองไม่ออกว่าผู้ชายคนนี้ทำแบบนี้ออกมาในฐานะอะไร

แต่ก็ได้ยินเสียงที่เศร้าของเขาว่า “ธิชามีความน่าสงสัยมาก ที่สุดก็จริง แต่ว่าความสงสัยไม่ได้รับการยืนยันที่ชัดเจน ผมให้ คำสัญญาอีกครั้งว่า ถ้าเกิดเป็นธิชาที่ได้ผลักญาณินตกลงมาจน แท้งจริง ไม่ว่าเธอจะไม่ได้ตั้งใจหรือว่าตั้งใจทำจริงๆ ผมก็จะส่ง เธอไปให้ตระกูลมงคลวัชรกุลของพวกคุณ ให้พวกคุณจัดการ เอง”

ธาวินก็ได้พูดออกมาทีละคำด้วยเสียงต่ำ ความน่ากลัวในตอน นั้นไม่ให้โอกาสคนอื่นแสดงความเห็น

ในห้องผ่าตัดที่ได้วุ่นวายเมื่อกี้นั้นก็ได้เงียบลงทันที ไม่มีใคร กล้าที่จะพูดขัด
“แต่ว่าก่อนที่จะมีหลักฐานมามัดตัวนั้น ธิชาก็ยังเป็นคนของ ตระกูลธนาภูวนัตถ์ ไม่ว่าใครก็แตะตัวเธอไม่ได้ ยิ่งจะลงโทษเอง ยิ่งไม่ได้

เห็นได้ชัดว่าคุณนายญาณินได้ถูกออร่ารอบๆ ตัวเขากดลงไป แล้ว แต่ว่าก็ยังไม่พอใจเหมือนเดิม

สีหน้าเอไม่เป็นมิตร ก็ได้พูดประชดไปเล็กน้อยว่า “ไหนๆ คุณ ชายธาวินก็ได้พูดออกมาแล้ว รับปากกับตระกูลมงคลวัชรกุลของ พวกเราแล้วว่าจะเรียกความยุติธรรมให้ งั้นพวกเราก็ยอมรอ แต่ว่าก่อนที่จะตรวจสอบได้ความจริงมานั้น จะไม่ทำอะไรเลยก็ ไม่ได้หรือเปล่า ถ้าเกิดเธอซื้อตั๋วเครื่องบินแล้วก็หนีไปต่าง ประเทศล่ะ หรือว่าตระกูลมงคลวัชรกุลของพวกเราต้องส่งคนไป ตามจับตัวเธอกลับมาเหรอ?”

สายตาของธาวินได้เข้ม ริมฝีปากได้เม้มเล็กน้อย เขาก็ได้ เรียกพงศ์พนาออกมาต่อหน้าทุกคน

“พงศ์พนา ส่งธิชากลับคฤหาสน์ ขังไว้ที่ห้องคุมขัง ไม่ได้รับ การอนุญาตจากฉัน ไม่ว่าใครก็เข้าไปไม่ได้

การกระทำแบบนี้ของธาวินก็ได้ให้เกียรติท่านทั้งสองของ ตระกูลมงคลวัชรกุลมากแล้ว คุณนายญาณินก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ต่อดี ก็ทำได้แค่เข้าไปปลอบใจญาณิน

ธิชาก็ได้คุกเข่าอยู่ในห้องคุมขังจนถึงเวลาสี่ทุ่ม ธาวินก็ยังไม่ กลับมาสักที
ระหว่างนั้นคนใช้ก็ได้ส่งอาหารมาให้เธอ แต่ตอนทพงศ์พนา เข้าไปตรวจดูนั้น ก็เห็นว่าอาหารไม่ได้แตะเลยแม้แต่นิดเดียว

ธิชาใส่เสื้อไหมพรมสีขาวบาง ข้างล่างก็ได้มีแค่กางเกงยีน ใน ห้องคุมขังไม่เพียงไม่มีลมเข้า อีกอย่างก็ไม่มีช่องฮีตเตอร์ ในฤดู หนาวนั้นก็ได้ดูหนาวขึ้นเป็นพิเศษ

พงศ์พนาก็ไม่รู้ว่าได้ตัดสินใจเองหรือว่าคนอื่นสั่งมา ตอนที่เขา เอาเสื้อหนาวหนาๆ มาให้ธิชานั้น ก็ไม่ลืมที่จะเอาน้ำอุ่นๆ ใส่ใน กระติกน้ำร้อนมาให้

ธิชาเหมือนว่าไม่ได้สังเกตเห็นการเข้าออกของเขาเลย สายตา ก็ได้จ้องไปข้างหน้าไม่ขยับร่างกายก็ได้คุกเข่าตัวได้ตรง

พงศ์พนาคิดว่าที่นี่หนาวเย็นขนาดนี้ คุกเข่าบนพื้นคอนกรีต เย็นเป็นชั่วโมง กลัวว่าเขานั้นต้องหนาวจนไม่ดีแน่

เขารู้ว่ามันอาจจะล้ำเส้นแท้ๆ แต่ว่าก็ยังพูดไปเสียงเบาว่า “คุณหนูครับ ที่จริงตอนที่คุณชายสั่งให้ผมพาตัวคุณกลับ นั้น…….ก็แค่พูดว่าให้คุณอยู่ในห้องคุมขังรอ ไม่ได้สั่งให้คุณ คุกเข่า ตอนนี้ฟ้าก็ได้มืดขนาดนี้แล้ว คุณชายก็คงรีบกลับมา ไม่ทัน คุณหนูพักก่อนไหมครับ ผมให้พ่อบ้านส่งหมอนแล้วก็ ผ้าห่มมาให้คุณ?”

สายตาของธิชาก็ยังเย็นชามาโดยตลอด พงศ์พนาไม่ได้รับคำ ตอบ ถึงขั้นสงสัยว่าเธอได้ฟังอยู่หรือไม่

ในตอนที่ล้มเลิกแล้วก็เตรียมออกมานั้น ธิชาก็ได้กลับค่อยๆ พูดออกมา อย่างไม่ร้อนไม่หนาวว่า “เป็นหมอกกับผ้าห่มอีกแล้วผู้ช่วยพงศ์พนาเตรียมที่จะแต่งห้องคุมขังเป็นห้องนอนเหรอคะ? พี่ฉันขังฉันก็เพื่อที่จะแสดงให้คนของตระกูลมงคลวัชรกุลเห็น ไม่ใช่เหรอ? ญาณินอยู่ที่ตระกูลธนาภูวนัตถ์เกรงว่าไม่ได้มีคน ของเธอแค่คนเดียวล่ะมั้ง ฉันที่อยู่ในห้องคุมขังได้รับการบริการ แบบนี้ สุดท้ายก็คงต้องส่งไปถึงหูของญาณิน ผู้ช่วยพงศ์พนาได้ บริการดีแบบนี้ ก็ไม่กลัวว่าจะทำให้ตระกูลธนาภูวนัตถ์คุณหญิง โกรธแล้วก็อยู่ยากเหรอคะ?”

พงศ์พนาได้ยินก็ได้อึ้งไปเลย อ้าปาก แต่ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เขาได้ติดตามธาวินมานาน ก็ถือว่าเห็นธิชาที่เติบโตจากเด็ก น้อยเป็นผู้ใหญ่แบบนี้

ในสายตาของเขาธิชาที่เป็นเด็กที่ฉลาดแบบนั้น ไม่เคยเจอ เธอในด้านที่ใจเย็นแล้วก็ดูเป็นผู้ใหญ่แบบนี้มาก่อน ยิ่งไม่เคย ได้ยินเธอที่พูดออกมาอย่างที่เห็นผล น้ำเสียงตรงไปตรงมาแต่ไม่ ได้ไว้หน้ากับแบบนี้

พงศ์พนาเข้าใจถึงความน้อยใจของเธอ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ทำได้แค่เงียบแล้วก็ถอยออกไป

ธิชาก็ได้คุกเข่าจนถึงตีหนึ่ง ในที่สุดธาวินก็ได้กลับมา

เขากลับมานั้นไม่ได้ไปพักผ่อน แต่ตรงไปที่ชั้นบนเปิดประตู ห้องคุมขัง และเรียกคนใช้ทั้งสี่ที่เห็นเหตุการณ์เข้ามา

ป้าวันทำงานมานานที่สุด แน่นอนว่าเป็นคนพูดออกมาก่อน
เธอบรรยายตอนนั้นญาณินได้ต่อว่าธิชาขโมยแหวน ทั้ง สองได้ทะเลาะกัน จากก็ได้ว่าได้ยื่นคน แต่แค่เห็นว่าญาณินเสียหลักลงเอง ธิชาตกใจแล้วรีบตามหมายช่วยเธอ

แล้วก็ได้คนใช้อีกคนที่ได้ให้ปากคำเหมือนป้าพูด นอกนั้น คนใช้สองคนก็

หนึ่งพูดว่า “ตอนนั้นคุณหญิงว่าคุณหนูได้ขโมย แหวนของว่าจะไปค้นห้องของคุณคุณหนู ได้ตามขึ้นไป คว้ามือหญิงเพราะว่าคุณหนูพลั้งมือไป ได้ผลักคุณหญิงลงมาอย่างไม่ตั้งใจ”

อีกคนก็กลับพูดว่า ตอนที่คุณหญิงลงนั้นฉันกำลังกลับ มาจากการน้ำหน้าไม่เห็น เห็นคุณหญิงได้กลิ้งลงบันได อีกอย่าง มือของหนูได้ยกค้างไว้ได้

ป้าจันโมโห พวกเธอเงินจากคุณหญิงเท่าไหร่ ทำไมอะไรออกมามั่วแบบคุณหนูจะผลักเธอได้ยังไง พวก 160……”

“แล้ว

ไม่ได้พูดจบถูกเสียงเข้มของธาวินขัดไป
พงศ์พนาที่อยู่ข้างๆ ก็ได้เอาคลิปจะกล้องวงจรปิดเปิดออกมา ให้ทุกคน ในเหตุการณ์ ในกล้องนั้นได้ถ่ายตอนที่เขาคว้าแขน ของญาณินไว้ชัดเจน ทั้งสองได้ดันกันไปมา จากนั้นก็เป็นเสียง กรีดร้องตอนตกตึกของญาณิน

ใบหน้าของธิชาได้ซีด แต่ว่าในใจกลับไม่ประหลาดใจแล้วก็ ไม่ตกใจ

เรื่องเกิดขึ้นได้ยังไง เธอจําได้ชัดเจนดี

ในกล้องสามารถที่จะเห็นได้ว่าทั้งสองได้ดันกันไปมา แต่ว่า กลับไม่ได้เห็นตอนที่ญาณินแอบออกแรงสะบัดมือของเธอ

ทั้งหมดนั้นเป็นไปตามแผน ไม่มีที่ติ

พงศ์พนาก็ได้ไออย่างทำตัวไม่ถูก ก็ได้พูดกับป้ากันอย่าง จริงจังว่า “แม่บ้านจั่น คุณกับคุณหนูนั้นสนิทกัน คำให้การมี ความเป็นไปได้ว่ามีการเข้าข้างกัน ตอนนี้ภาพกล้องวงจรปิดเป็น หลักฐานสำคัญ และสอดคล้องคำให้การของพยานหลายคน ความคิดของคุณเป็นเพียงการคาดเดาส่วนตัว ไม่สามารถที่จะ เป็นหลักฐานล้างความผิดให้คุณหนูธิชาได้

สีหน้าของป้าจนได้ซีด มองไปทางธิชาอย่างร้อนใจ ธิชาไม่มีสีหน้าอะไร ก็เหมือนว่าได้เดาตอนจบได้ตั้งแต่แรก

แล้ว

ธาวินสีหน้าจริงจัง ก็ได้พูดเหมือนเป็นธรรมออกมาอย่างเย็น ชาว่า “ธิชา เรื่องเป็นแบบนี้แล้ว เธอยังมีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม?”
ธิชาก็ได้ทำตัวตรง มุมปากก็ได้ยิ้มออกมาอย่างประชา

“หลักฐานชัดเจนขนาดนี้แล้ว หลักฐานกับคำให้การก็ได้ชี้มาที่ ฉัน ขนาดฉันเองก็จะไม่เชื่อยังไม่ได้ ใช่ ฉันมองญาณินไม่เข้าตา ยิ่งมองเธอที่ท้องลูกของพี่ไม่เข้าตา เพราะงั้นฉันก็ได้มีความคิด ชั่วร้าย ก็ได้ผลักเธอลงไปเองกับมือ มองเธอแท้ง ใจของฉันก็อด ที่จะดีใจไม่ได้จริงๆ

สีหน้าของธาวินไม่มีอารมณ์ใดๆ ก็ได้พูดออกมาอย่างเย็นชา ว่า “ไหนๆ เธอก็ได้รับปากแล้ว ฉันก็จะส่งเธอให้ตระกูลมงคล วัชรกุลจัดการ เป็นตายก็ไม่สน