บทที่ 58 อย่าเล่นอีกเลยนะ คุณรู้ว่าฉันกลัวน้ำ

ธาวินมุมปากยกขึ้นแสนเซ็กซี่เหลือเกิน นิ้วมือของเขาเริ่มกล่า ลึกลงเรื่อย ๆ แต่คำพูดคำจาก็ดูเป็นทางการมาก “กลางวัน แสกๆ แล้วจะทำไมล่ะ วันนี้อากาศดีขนาดนี้ ท้องฟ้าโปร่งโล่ง อุณหภูมิน้ำก็เหมาะมาก ไม่ทำเรื่องน่าสนุกก็แสนเสียดายเวลา อันล้ำค่า”

ธิชาโมโหเขาจนแทบกระอักเลือด

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็มองว่ามันเป็นท้องฟ้าโปร่งโล่งก้อนเมฆลอย อยู่เหนือท้องฟ้า บรรยากาศรอบๆ ก็โล่งโจ้ง ขนาดเงาต้นไม้ที่จะ บังยังไม่มีเลย อีกทั้งกล้องวงจรปิดก็มีคนจ้องมองดูอยู่หรือเปล่า ขนาดคนรับใช้ที่เดินขวักไขว้กันไปมาก็มีช่างสร้างเรื่องให้คน ปวดหัวชะมัดเลย…

เธอรู้ตัวว่าพละกำลังของตนเองนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของธาวิน ดัง นั้นเลยพูดจาเสียงอ่อนเสียงหวานเพื่อเอาใจเขา

“อย่าเล่นต่อเลยนะได้ไหม คุณก็รู้ว่าฉันกลัวน้ำ อย่าทำที่นี่เลย รอจนเวลากลางคืนดีไหม คืนนี้ถ้าญาณินไม่มา ฉันจะอยู่เป็น เพื่อนคุณเอง…

ธาวินขมวดคิ้วเอาไว้ ท่ามกลางบรรยากาศที่เป็นใจขนาดนี้แต่ ผู้หญิงคนนี้กลับเอ่ยถึงญาณินขึ้นมา ช่างทำให้เสียบรรยากาศ ชะมัด
ยิ่งเขาไม่พอใจขึ้นมา ก็ยิ่งคิดต้องการจัดการกับเธอสักรอบ

หลังจากที่จัดการผ้าท่อนล่างทุกชิ้นของเธอหมดแล้วนั้น มือ อยู่บนตัวของเธอทันที เพื่อเตรียมดึงเสื้อท่อนบนของเธอที่เปียก ชมออก

ธิชาพยายามต่อต้านสุดแรง เพราะว่าช่วงท่อนล่างนั้นมันจม ดิ่งอยู่ในน้ำ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันไม่มีความปลอดภัยแต่ก็คิดว่ามันยัง ปลอดภัยให้กับตนเองอยู่ ส่วนท่อนบนนั้นถ้าถูกเขาถอดออก หมด นั่นเท่ากับไม่มีสิ่งใดปกปิดเลยท่ามกลางเวลากลางวัน แสกๆ

เธอใช้มือทั้งสองข้างกุมหน้าอกเอาไว้ ทว่าธาวินกลับใช้ จังหวะที่เสื้อลอยอยู่น้ำนั้น…

จัดการดึงเสื้อจากเหนือศีรษะด้านบนของเธอทันที

ดังนั้นทั้งตัวของธิชาก็เหลือแค่ยกทรงสีชมพูลูกพืชแค่ตัวเดียว

เธออับอายจริงๆ จนตาแดงก้อนใส่เขาด้วยความโกรธ “ถ้า คุณลงมืออีกฉันจะเตะคุณ ธาวินคุณรักษาหน้าไว้บ้างได้ไหม ที่นี่ มันมองเห็นได้จากกล้องวงจรปิดนะ!”
ธาวินทรี่ตา พร้อมทั้งจ้องมองเพื่อประเมินเธอด้วยอาการ อมยิ้ม

ความจริงแล้วครึ่งตัวของเธอที่อยู่ในน้ำ ยกทรงสีชมพูลูกพืช นั้นโดน จนกลายเป็นสีเข้ม แสงแดดในยามบ่ายใกล้ตะวัน คล้อยมากระทบกลับหัวไหล่อันขาวเกลี้ยงเกลาของเธอ…

ช่างเป็นภาพอาบน้ำของหญิงสาวที่แสนเป็นบุญกับสายตา

จริงๆ เลย

ยากนักที่เขาจะประนีประนอมให้ “ช่างเถอะ ไม่อยากถอด เอาไว้นั่นแหละ ถึงอย่างไรมันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคอยู่แล้ว”

เธอปกป้องหน้าอกของตนเองอย่างเอาเป็นเอาตายไม่ยอม ถอด เขาก็ตามใจเธอ ถือว่าตามใจเด็กสาวที่ค่อนข้างขี้อายเล็ก น้อย

จากนั้นความประนีประนอมแบบนี้ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรมาก

มายกับธิชา

เธอยังคงโดนเขาอุ้มอย่างน่าเวทนา ขาทั้งสองข้างเกาะอยู่ตรง ท่อนเอวของเขา

กางเกงว่ายน้ำสีน้ำเงินเข้มของเขาไม่รู้ว่ามันหายไปตั้งแต่ตอน ไหนกัน…
แม้ว่าจะเป็นสระน้ำตื้น ทว่าชายังคงกลัวน้ำเหมือนเดิม แต่ว่าอาการกลัวน้ำของเธอมันกลายเป็นความปรารถนาของ สัตว์ร้ายหินกระหายของชายหนุ่ม

ยิ่งเธอแสดงอาการตื่นเต้นขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งทําให้กอดต้นคอเขา เอาไว้แน่น ท่อนบนก็แนบกับไหล่ของเขาและไม่ยอมปล่อยมือไป ง่ายๆ

ธาวินจัดแจงกับขาเรียวอันเนียนละเอียดของเธอทั้งสองข้าง พลางจัดการบุกทะลวงเข้าออกอย่างรุนแรง

ธิชาทั้งอายทั้งกลัว และพิงกับหัวไหล่และร้องไห้ระงมอย่างไม่

ขาดสาย

จนแขนของเธอปวดร้าวจนเกือบจะกอดเขาไม่อยู่แล้ว จึงได้ ยอมเสียเกียรติปริปากขอร้องเขา

“พี่ชาย พอได้แล้วมั้ง พักสักหน่อยดีไหม เข้าฝั่งเถอะ แบบนี้

มันไม่สบายเลย รู้สึก รู้สึกเหมือนว่ามีน้ำเข้าไปด้วย…

ธาวินยังทำหน้าไม่แยแส พลางกอดเอวของเธอเอาไว้และทำ ตามอารมณ์ของตนเองไปเรื่อย

รอจนแขนของไม่มีเรี่ยวแรงจริงๆแล้ว เขาถึงได้พาตัวเธอไป ยังขอบสระโดยจับสะโพกเอาไว้
ธิชาคิดว่า ในที่สุดก็จบกันสักที จนแอบดีใจอยู่ในใจ

ใครจะคิดเล่าว่าธาวินไม่เพียงแต่ไม่ได้อุ้มเธอขึ้นสระ อีกทั้งยัง เอาหน้าท้องเธอพาดกับขอบสระที่ตากแดดจนร้อนฉ่า

ให้เธอนอนพาดกับขอบสระด้วยความรู้สึกน้อยใจ เพื่อจะได้ ใช้ท่วงท่าที่เขาชื่นชอบมากที่สุด โดยการแทรกเข้าจากทางด้าน หลัง

คนที่อยู่ในน้ำก็จะสูญเสียน้ำหนัก แต่ความรู้สึกการสูญเสียน้ำ หนักนี้มันยิ่งเพิ่มภาระให้กับร่างกาย

ปกติร่างกายของธิชาก็อ่อนแออยู่แล้ว เรื่องนี้ยิ่งทำให้เหนื่อย สายตัวแทบขาดจนอยากตายไปให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ทว่าธาวินกลับรู้สึกถูกใจมากกับสถานที่ใหม่แบบนี้ เขายังไม่ยอมเลิก จนธิชาใกล้ตายไปแล้วตั้งหลายครั้ง

ในที่สุดก็อดกลั้นไว้ไม่ได้แล้ว และก็ไม่สนใจหน้าตาอะไรอีก แล้ว พลันเปิดปากด่าเขาทันที
และจงใจเอาคำด่าที่น่าสังเวชออกมา อยากต่าอะไรก็ว่าไป ตรงๆ เลย…

ตอนที่ด่าพ่อล่อแม่ถึงบรรพบุรุษนั้น เหมือนว่าในที่สุดธาวินจะ ได้สติกลับมาแล้ว เขาบีบสะโพกอันกลมเกลี้ยงขาวผ่องของเธอที่อยู่ในน้ำอย่าง

จากนั้นก็พลิกร่างกายของเธอให้ประจันหน้าและกอดเธอเอา ไว้ ในที่สุดก็เดินขึ้นขั้นบันไดและออกจากสระว่ายน้ำ

ทว่าสิ่งที่ทำให้ชายิ่งกว่าตัวเองตายทั้งเป็นก็คือ

ธาวินไม่ยอมหยุดวางตัวเธอลงตรงจุดนี้ แต่กลับอุ้มเธอขึ้นและ หยิบผ้าขนหนูที่หล่นอยู่ริมขอบสระขึ้นมา

พลันเอาผ้าขนหนูผืนใหญ่อันอ่อนนุ่มผืนนั้นห่อตรงช่วงเอวของ

คนสองคนเอาไว้อย่างพอดิบพอดี

ธิชาเกลียดและไม่เห็นด้วยกับความรู้สึกของเขา พลางขบ เขี้ยวเคี้ยวฟันและพูดข้างหูของเขา “คุณมันช่าง… ในสมอง นอกจากเรื่องพรรค์นี้แล้วจะมีของอื่นยัดอยู่ไหม ธาวินคุณทำเกิน ไปจริงๆแล้ว รีบปล่อยฉันเร็ว คุณจะเดินไปทางไหน? คุณ ต้องการบีบให้ฉันตายไปใช่ไหม ถ้ามีคนอื่นเห็นเข้า ฉันจะฆ่าคุณ จากนั้นฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว…

ธาวินอุ้มเธอเดินมายังประตูทางเข้า เขาเบื่อกับการที่ธิชามา ร้องไห้คร่ำครวญที่สุดแล้ว

เหมือนว่าเธอเติบโตมาด้วยมือของเขาเอง ตอนเลี้ยงดูนั้นก็ เลี้ยงทะนุถนอมแบบเป็นเจ้าหญิง ดังนั้นก็เลยไม่เบื่อที่จะเขินใส่

ทว่ามันเพิ่งทำได้แค่ครึ่งกลางๆ ก็จะเป็นจะตาย ให้ได้จนมาก

ระทบกับความรู้สึกของเขาจนเขาไม่สามารถทนต่อได้แล้ว

บางครั้งที่เธออวดดีใส่ ธาวินก็อยากจะฉีกความจอมปลอมกับ แนวทางป้องกันของเธอออกซะ

คนที่เปิดประตูเข้ามาก็คือป้าจัน เมื่อเห็นภาพนี้เข้าถึงกับตะลึง เล็กน้อย

การรับใช้มาตั้งหลายปียังไม่เคยเห็นฉากร้อนแรงขนาดนี้มา

ก่อนเลย

ป้าในหน้าแดงทันที ส่วนธิชาได้แต่เอาหน้ามุดเข้าไปในอ้อม อกของธาวิน

เมื่อได้ยินการเก็บเสียงที่ทุ่มต่ำของป้าจัน และเป็นเสียงพูดที่ เขินอายประดับประเดิดออกมา “คุณชาย คุณญาณินเพิ่งมาเมื่อ ครู่นี้อีก กำลังนั่งจิบชาอยู่ในห้องรับแขก… รบกวนให้คุณ….กับคุณหนูเดินอ้อม ไปหน่อย เดินเข้าทางประตูหลังแล้วกัน”

คำพูดนี้ของป้าฉันมันทำให้สมองของธิชาระเบิดกระจุย กระจาย

เธออ้าปากด้วยความรู้สึกทั้งโกรธทั้งอาย พลางกัดลงบนเนื้อ ตรงหน้าอกของธาวิน กัดจนมีกลิ่นเลือดไหลซึมออกมาถึงได้

เป็นการพอจะระบายความโกรธออกไปได้บางส่วน

แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะเป็นความลับที่ใครใน แวดวงต่างก็รู้โดยที่ไม่ได้ประกาศออกไป

แต่ว่าถ้าเรื่องนี้เปิดเผยตรงไปตรงมาต่อหน้าญาณินอย่าง จริงจังแล้ว ก็ช่างไร้ยางอายเกินทน

โชคดีที่ธาวินยังมีความคำนึงถึงญาณินอยู่และต้องการไว้หน้า ตระกูลมงคลวัชรกุล

เขาฟังคำพูดของป้าฉันเอาไว้ พลางอุ้มตัวธิชาอ้อมไปยังประตู ด้านหลังและขึ้นลิฟต์ไปทันที

จนเวลาที่มาถึงห้องของธิชา เธอแทบถอนหายใจโล่งอก

เธอเหลือบมองสีหน้าของธาวินที่ไม่เปลี่ยนไป ในที่สุดก็หมด ความอดทน ไม่สนใจว่าผลลัพธ์พร้อมทั้งใช้หมัดและเท้าพยายามให้หลุดจากอ้อมแขนของเขา และลง มาจากร่างกายของเขาอย่างดื้อๆ พร้อมทั้งดึงผ้าขนหนูมาห่อหุ้ม ร่างกายของตนเองเอาไว้แน่น

ใบหน้าสาวน้อยที่ทั้งอายทั้งโกรธ “คุณนี่มันไร้ยางอายชะมัด! ญาณินมาถึงแล้ว คุณรู้หรือเปล่าญาณินจะมาถึงก็ไหม? แต่คุณ กลับนัดญาณินมาแล้วยังลากฉันลงสระอีก… ถ้าญาณินเห็นเข้า จะทำยังไง คุณไม่คำนึงถึงความรู้สึกว่าที่ภรรยาของคุณสักนิด เลยจริงๆ เหรอ?!”

ธิชาแค่รู้สึกว่าหวาดกลัวกลับเรื่องที่จะเกิดขึ้นเหลือเกิน

ญาณินเดินเข้าประตูหน้ามา ปกติแล้วก็จะผ่านสระว่ายน้ำมา ด้วย แค่เธอหันมามองข้างๆ ก็จะเห็นฉากคนสองคนที่กำลัง นัวเนียกันอยู่ในสระว่ายน้ำอย่างเร่าร้อน……

ญาณินกำลังตั้งท้องอยู่ ไม่ว่าธาวินจะอยากให้เด็กคนนี้เกิดมา หรือเปล่า เธอก็ไม่เต็มใจจะให้ตระกูลธนาภูวนัตถ์คุณนายน้อย โกรธจนเสี่ยงแท้ง!

เธอถอยหลังด้วยเท้าเปล่า และส่ายหน้าอยู่ตลอดเวลา “ขึ้น เป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว คุณบ้าคลั่งเกินไป ฉันต้องการ ย้ายออกไปอยู่ที่อื่น ธาวิน…คุณเป็นคนให้ฉันย้ายออกไปจาก ตระกูลธนาภูวนัตถ์เองนะ!”