บทที่ 15 ไท่จื่อเฟยของข่า

บทที่ 15 ไท่จื่อเฟยของข้า

ผู้ชายคนนั้น หยุนเชียนซีรู้จัก

เป็นอ๋องฉี โทป่าหวู่

เขามาทำอะไรน่ะ?

ไม่นาน ทั้งสองก็ลงเรือมาแล้ว เด็กสาวคนนั้นยิ่งแล้ว ใหญ่ มาถึงก็เกาะแขนโทป่าเลไว้ มองเขาแล้วยิ้มหวาน และพูดอย่างไร้เดียงสาว่า “พี่รัชทายาท วันนี้พี่มาเที่ยว ทำไมถึงไม่เรียกเย็นเอ๋อมาด้วยล่ะ ข้าโกรธแล้วนะ”

เย็นเอ๋อ? คงจะเป็นมู่หรุงเย็น

ชื่อนี้ หยุนเชียนซีเคยได้ยินมาบ้าง มู่หรุงเย็น เป็นหลาน สาวของฮองเฮา เติบโตมาในวังกับพวกองค์ชายแต่เด็ก ฮองเฮาทรงเอ็นดูเป็นอย่างมาก

โทป่าเล่เย็นชา เห็นมู่หรุงเย็นแล้วไม่ได้ดีใจอะไรมาก แค่แกะมือออกจากมู่หรุงเย็นอย่างไร้เยื่อใย เงยหน้าขึ้น มองไปทางหยุนเชียนซี

สายตานั้น คงจะหมายความว่าขอโทษสินะ?
หยุนเชียนซียักไหล่ ไม่สนใจกับเรื่องนี้ เขาเป็น

รัชทายาท มีผู้หญิงมากมาย ไม่เป็นไรหรอก อีกอย่าง นาง กับเขาตอนนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน เขาถูกผู้หญิงคน ไหนเกาะแกะ ก็ไม่ใช่เรื่องของนาง

“คารวะองค์รัชทายาท” โทป่าหวู่มือถือพัดไว้ และ ทำความเคารพด้วยรอยยิ้ม สายตามองหยุนเชียนซีที่ยืน ข้างๆ และขมวดคิ้ว

ผู้หญิงคนนี้ เขารู้จัก!

ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน ที่ทำให้โทป่าหวู่เห็นครั้งเดียว แล้วจำได้ แต่ยกเว้นผู้หญิงคนนี้

นาง เป็นนางโลม นางโลมที่ไม่ยอมขายร่างกาย นางโลม ที่เดินออกไปโดยไม่สนใจอะไร

น่าสนใจดี ผู้หญิงคนนี้ เป็นอะไรกับรัชทายาทกัน? งั้น วันนั้น รัชทายาทตั้งใจจัดนางมาไว้ข้างเขา? แต่ทำไม สุดท้ายถึงเดินจากไปล่ะ?

สายตาโทป่าหวู่เป็นประกาย มองหยุนเชียนซีอย่าง สนใจโดยไม่ปิดบังเลย

สายตาโทป๋าเล่มืดลง มีความไม่พอใจเล็กน้อย
“พี่รัชทายาท จะไปนั่งเรือเที่ยวใช่ไหมเพคะ? ตอนพี่เซ อร์เฟยสั่งคนมาบอกเย็นเอ่อ ข้ายังไม่เชื่อเลย? ที่แท้นี่ เป็นเรื่องจริงสินะ! งั้นพวกเราไปเถอะๆ! ใช่สิ สาวรับใช้ คนนี้เป็นคนของพี่รัชทายาทเหรอ? เย็นเอ่อยังไม่เคยเจอ เลย?” มู่หรุงเย็นฉีกยิ้มหวาน ใบหน้าสวยใสเต็มไปด้วย รอยยิ้ม ไม่สนใจแม้สีหน้าของโทป่าเล่จะเย็นชาแค่ไหน

ในตอนที่นางพูด ทันใดนั้นก็เห็นหยุนเชียนซียืนข้างๆ สวมชุดสีเรียบๆธรรมดา ก็คงคิดว่านางเป็นสาวรับใช้จริง

พีเซอร์เฟย? หลินเซอร์เฟยงั้นเหรอ!?

หยุนเชียนซีหัวเราะในลำคอ ผู้หญิงคนนี้เสียโฉมมาไม่ ได้ จึงหาคนมาทำลาย กลัวว่านางกับโท่ป่าเล่จะได้อยู่ ด้วยกันงั้นสิ?

ดีมาก

หยุนเชียนซีแสยะยิ้ม รอยยิ้มบางที่เต็มไปด้วยความ อ่อนโยนก็ลอยขึ้นบนใบหน้า นางยื่นมือออกไปอย่างคุ้น เคย เกาะแขนโทป่าเล่ไว้ มองมู่หรุงเย็น พูดว่า “เล่ เจ้าว่า ข้าเป็นสาวรับใช้เจ้าไหมล่ะ?”

เสียงอ่อนโยนของนาง มีความอ่อยเล็กน้อย และเต็มไปด้วยเสน่หา

ท่าทางแบบนี้ของนาง โท่ป่าเล่ยังไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ทั้งที่เกาะแขนเหมือนกัน แต่หยุนเชียนซีออกตัว กลับ ทำให้เขาอารมณ์ดีมาก

ร่างกายที่โดนตัวเขาอ่อนนุ่มมาก ระยะใกล้แบบนี้ เขายัง ได้กลิ่นหอมอ่อนๆของนางเลย

เสียงเรียกเล่นั้น ทำเอาโทป่าเล่ใจเต้นตึกตักไม่หยุด

ชื่อนี้เรียกออกจากปากนาง ทำไมถึงน่าฟังเช่นนี้นะ?

ผู้หญิงคนนี้ ถามแบบนี้ เป็นเพราะ หึงเหรอ? พอคิดแบบ นี้ ทําเอาโทป่าเล่อารมณ์ดีเข้าไปอีก แต่ว่า นางไม่ใช่ว่า ไม่อยากเป็นไท่จื่อเฟยเหรอ? แต่ถามแบบนี้ หรือว่า…….

“พี่รัชทายาท นี่ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน!” มู่หรุงเย็น ลนลานขึ้นมา ท่าทีและท่าทางแบบนี้ และยังมีสีหน้า อาการของรัชทายาทอีก ยังต้องพูดอีกเหรอ!

ผู้หญิงคนนี้กลับกล้าเกาะแขนพี่รัชทายาทไว้! และพี่ รัชทายาทยังไม่ปฏิเสธอีก อีกย่างดูแล้ว ยังอารมณ์ดีมาก อีกด้วย?
โทป่าหวู่ที่อยู่ข้างๆก็มองทั้งสองอย่างสนใจ เขาตั้งตารอ โทป่าเล่จะตอบว่ายังไง

เขาไม่เคยหวั่นไหวกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่ท่าทาง ในตอนนี้ กลับดูแปลกมาก ว่าแล้ว วันนั้นที่อยู่โรงหมั่นเยว่ ทำไมท่าทีถึงแปลกๆไป

เหอะๆ ผู้ชายเย็นชาคนนี้ คงจะมีคนที่ชักจูงเขาได้แล้ว งั้นเหรอ?

ถ้าหากมี งั้นก็คงจะน่าสนุกอย่างมาก ชายผู้ที่ไม่เคยมี จุดอ่อนเลย พอเขามีคนที่ยึดติดอยู่ งั้นคนคนนี้ ก็คือจุด อ่อนของเขา!

“พี่รัชทายาท พี่พูดสิเพคะ ผู้หญิงคนนี้ เป็นใครกันแน่!” มู่หรุงเย็นรับร้อนอย่างมาก นางกระทืบเท้าแรงๆ ชี้หน้าว่า หยุนเชียนซี

โทป่าเล่อารมณ์อ่อนไหวอย่างมาก กระตุกยิ้ม แขน ยาวโอบเอวหยุนเชียนซีไว้ และพูดว่า “นาง เป็นว่าที่ ไท่จื่อเฟยของข้าเอง!”

“ว่าไงนะ! ไท่จื่อเฟยงั้นเหรอ!?” มู่หรุงเย็นเบิกตาโพลง โต รู้สึกแปลกใจมาก “พี่รัชทายาท ว่าที่ไท่จื่อเฟยของ พี่ เป็น เป็นพี่เซอร์เฟยนี่ ผู้หญิงที่ไม่มีที่มาแบบนี้ จะเป็น ไท่จื่อเฟยของพี่ได้ยังไงกัน?”
โทป่าเล่ไม่สนใจในคำพูดของนาง คำพูดของเขา พูด แล้วไม่เคยกลับคำ เขาปล่อยเอวหยุนเชียนซีออก และ เดินเข้าไปภายในเรือ

หยุนเชียนซีกวาดมองโทป่าหวู่และมู่หรุงเย็น กระตุกยิ้ม

อย่างท้าทาย มู่หรุงเย็นกัดปาก รู้สึกโกรธอย่างมาก นางมองค้อนลูก

ตาแทบทะลุออกมา และไม่พอใจอย่างมาก แต่นิสัยของพี่

รัชทายาทนางรู้จักดี คำพูดที่เขาพูด ก็คือความจริง

“เข้ามา!” โทป่าเล่ที่เดินข้างหน้าหันกลับไปมอง มองหยุ นเชียนซีที่ไม่ได้เดินตามมา และพูดกับนางเสียงดัง

หยุนเชียนซีมองบนในใจแล้วหลายครั้ง ยังมาทำตัวเท่ อีก! ในใจไม่พอใจอย่างมาก แต่เท้าก็ยังคงเดินเข้าไปใน เรือ

โท่ป่าเล่เห็นนางเดินตามมา ก็หันกลับไป เดินไปต่อ

โทป่าหวู่ที่ยืนข้างๆเมื่อเห็นแล้วก็แอบยิ้มอ่อนๆ เขามอง ดูแผ่นหลังของหยุนเชียนซี แสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขา อยากดูว่า โท่ป่าเล่จะเป็นห่วงใส่ใจผู้หญิงคนนี้มากแค่ ไหน!

โทป่าหวู่แอบหยิบลูกปัดเม็ดเล็กออกมา และใช้นิ้วดีดอย่างแรง ลูกปัดนั้นก็พุ่งไปที่เข่าของหยุนเชียนซี

หยุนเชียนซีที่ที่นางยืนอยู่ก็คือข้างเรือ เข่าของนางถูก กระทบแบบนี้ พอเจ็บ ก็ทรงตัวไม่อยู่ ร่างกายไม่สมดุล สุดท้ายก็ตกลงเรือไป

“เสียงตกน้ำ——” หยุนเชียนซีไม่ทันตั้งตัว ตกลงไปในน้ำ

โทป่าเล่ที่ยังไม่ทันได้เข้าไปในเรือก็หันกลับไปมองขวับ เห็นเพียงร่างคนชุดขาวตกลงไปในน้ำ เขาตกใจ ไม่ทัน คิดอะไรมาก ก็กระโดดลงน้ำไปทันที

“พี่รัชทายาท พี่ว่ายน้ำไม่เป็นไม่ใช่เหรอ!” มู่หรุงเย็น ตะโกนร้องอย่างตกใจ แต่โทป๋าเล่ ก็กลับโดดลงน้ำไป แล้ว

พรัชทายาท ไม่ห่วงความปลอดภัยตัวเอง อดใจ อดใจ รอไม่ไหวถึงเพียงนี้ เป็นห่วงนางถึงเพียงนี้เลยงั้นเหรอ?!

“องค์รัชทายาท!” ชายชุดดำร้องตะโกน ทุกอย่างเกิดขึ้น เร็วมาก เขาพึ่งรู้ตัว องค์รัชทายาทก็โดดลงไปก่อนแล้ว เขารีบกระโดดลงไปตาม องค์รัชทายาทจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ได้เชียวนะ!

“โทป๋าเล่ อันนี้ น่าสนุกกว่า” โท่ป่าหวู่แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์สายตามีแต่ความดุร้าย