บทที่ 8 มีชีวิตรอดสำคัญที่สุด

บทที่ 8 มีชีวิตรอดสำคัญที่สุด

เห็นพวกชายหนุ่มพุ่งไปทางนาง เขาจึงรีบเก็บสายตา แล้วกำลังจะเปิดประตูออกไป

หยุนเชียนซียิ้มที่มุมปาก ในตอนที่มือของชายหนุ่มคน นั้นกำลังจะแตะโดนตัวของนาง นางก็ดึงที่แขนของชาย หนุ่ม แล้วใช้แรง แล้วทำให้ชายหนุ่มนั้นล้มลงไปที่พื้น ใน ตอนที่เขาล้มนั้น นางยังดึงเสื้อคลุมของเขาออกด้วย

“โอ๊ย——” ชายหนุ่มที่หกล้มนั้นร้องด้วยความเจ็บ ใน ตอนที่คนที่เหลือยังไม่ทันรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นนั้น ก็เห็น เพียงหยุนเชียนซีดึงผ้าคลุมเตียงบนร่างกายออก จากนั้น ก็ใส่เสื้อคลุมของชายผู้นั้น

ผ้าคลุมเตียงนั้นเป็นภาระมาก ถึงเสื้อผ้านี้จะใส่แล้ว อยากอ้วก แต่เมื่อเทียบกับผ้าคลุมเตียงแล้ว สะดวก มากกว่า

เรื่องทั้งหมดนี้ เร็วจนพวกเขามองเห็นเพียงสีขาวที่มัวๆ ที่เหลือนั้นมองอะไรไม่เห็นสักอย่าง

ได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด โท่ป่าเล่จึงหยุดเดิน แล้วหันไปมอง
เห็นเพียงชายหนุ่มแกคนพุ่งเข้าไป แต่โดนดึงแขนไว้ ทัน จากนั้นก็เสียงดังแคร่ก ตามด้วยเสียงร้องที่เจ็บปวด ทรมาน แขนของชายหนุ่มน้อยลงด้วยความไร้เรี่ยวแรง เจ็บจนเขาสีหน้าซีดขาว

การกระทำทั้งหมด ทำให้แผลบนร่างกายของหยุนเซียน ซึเริ่มเจ็บ นางเจ็บจนถอนหายใจ แต่นางก็พยายามอดทน แล้ว หน้าสงบ

ภายในพริบตา ก็มีชายหนุ่มล้มลงสองคน ชายหนุ่มที่ เหลือเห็นสถานการณ์จึงกลัวกัน ไม่กล้าต่อ

ชายหนุ่มหลายคนมองหน้ากัน พวกเขากัดฟัน ไม่เชื่อ หญิงสาวที่มองดูแล้วอ่อนแอ หรือว่าพวกเขาทั้งหมดก็ไม่ สามารถเอาอยู่หรือ?

หยุนเชียนซีเงยหน้าขึ้น แววตาที่เฉยเมยมองผ่านพวก เขา ความเฉยเมยนี้ กลับทำให้หลายๆ คนตัวสั่น หนัง ศีรษะของพวกเขาชาเล็กน้อย สามารถรู้สึกได้อย่าง ชัดเจน สิ่งที่มาจากหญิงสาวผู้นั้น คือความกดดันที่ไม่มี ตัวตน

คิดกันอยู่สักพัก ด้วยความที่ศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย พวกเขา จึงพุ่งเข้าไป

“โอ๊ย!” เสียงที่เจ็บปวดดังขึ้น เขาจับที่ช่วงล่างของร่างกาย สีหน้าซีดขาว เห็นได้ชัดเจน เขาโดนเตะ

การโดนเตะในครั้งนี้ ผู้ชายที่เหลือจึงไม่กล้าวู่วาม ศักดิ์ศรีอะไร ลูกผู้ชายอะไรนั้น ต่างก็ไปตายเถอะ! มีชีวิต รอดสําคัญที่สุด!

หยุนเชียนซียืนอยู่ตรงนั้นด้วยความโอหัง ราวกับว่าใคร เข้ามาใครตาย

เมื่อเผชิญกับหญิงสาวที่ราวกับทศกัณฐ์ ใครจะกล้า เข้าหา?

เพราะเช่นนั้น ชายหนุ่มที่เหลือ คนที่บาดเจ็บ และคนที่ ยังไม่ได้บาดเจ็บ ต่างก็คลานออกไปจากห้อง

และเวลานั้น ในห้องก็เหลือเพียงหยุนเชียนซีและโท่ป่า

เล่

“น่าสนใจ” โทป่าเล่พูดหนึ่งประโยคโดยไม่ได้คิดอะไร แววตาที่มองหยุนเชียนซี ความเย็นชาลดลงบ้าง

“โทป๋าเล่ วันนี้เจ้าทำกับข้าเช่นนี้ หากวันนี้เจ้าฆ่าข้าไม่ ได้ เจ้าต้องเสียในแน่!” หยุนเชียนซีกระอักเลือด ปากนั้น ยังคงไม่ไว้หน้าใครนี่ก็คือนาง ไม่มีทางขอร้องขอความช่วยเหลือ!

คำพูดของนางไม่เพียงแต่ไม่ทำให้โทป่าเล่กริ้วโกรธ แต่ กลับทําให้เขาขยับมุมปาก แล้วยิ้มอ่อน

บางที หญิงสาวผู้นี้ อาจจะเป็นตัวเลือกที่ดี!

“เสื้อนี้ ถอดออก” โท่ป่าเล่เข้าไปใกล้ แล้วเสยคางของ นางขึ้น เขาสั่งด้วยน้ำเสียงที่ไม่สามารถปฏิเสธ ธได้

“ทำไมหรือ? องค์รัชทายาทจะทำอะไรหรือ?” หยุนเชียน ซียักคิ้ว มุมปากเคลื่อนไหวเสียดสีเล็กน้อย

“ต้องการเจ้า!” โทป่าเล่พูดจบ ก็ก้มหน้าลง แล้วจูบ มือ ใหญ่ของเขาจับที่คอเสื้อของนาง ใช้แรงดึง ก็ทําเสื้อผ้า ของชายหนุ่มบนตัวของนางขาดเป็นเศษผ้า

หยุนเชียนซีจ้องตาโต ไม่ทันได้ปรับตัวกับการเข้าหา กะทันหันของชายหนุ่มคนนี้

โทป่าเล่ไม่ได้ต้องการทำอะไรที่เกินเลยเกินไป เพียง แค่อยากจูบนาง แต่วินาทีที่จูบนางนั้น หัวใจของเขากลับ อ่อนนุ่ม รู้สึกเพียงแค่ว่ารสชาติของหญิงสาวผู้นี้ ดีมาก หอมมาก
หยุนเซียนซีโกรธมาก ไม้ถูพื้นนี้ ไม่สิ โท่ป่าเล่นี้ต้องการ อะไร?!

“ออกไป!” ในที่สุดหยุนเชียนซีก็หาช่องว่างพูดออกมาส องคำ เข่าของนางยกขึ้นมาด้านบน ตอนแรกอยากจะเตะ เขาจนพิการ แต่ก็ยังคงล้มเหลวเหมือนเคย

โทป่าเล่เหมือนรู้ท่าทางต่อต้านของนางทุกอย่าง ใช้ เพียงขาเดียว ก็สามารถทับนางไว้แล้ว

“ข้าบอกไปแล้ว เจ้า ต้องเสียใจกับการกระทําในวันนี้ นี่ ก็คือสิ่งที่เจ้าต้องสูญเสีย” โท่ป่าเล่ลุกขึ้น แววตาเหยี่ยว ของเขาแดง ความวู่วามที่สมควรตายนี้ ไม่รู้ว่ามาจากไหน เขารู้เพียง ตอนนี้ หยุดไม่ได้!

นางล้มลงนอนอยู่บนผ้าห่มสีแดงด้วยความสมบูรณ์ แบบ ผ้าสีแดง ทำให้ผิวของนางขาวราวกับหิมะ รูปร่างที่ สวยงาม บวกกับดวงตาทรงหงส์ ดูแล้วแตกต่างนัก

โทป่าเล่แปลกมาก ชอบนางที่เป็นเช่นนี้ ไฟในใจของเขา ลุกขึ้นมาทันที….……