บทที่ 14 เที่ยวเล่น

บทที่ 14 เที่ยวเล่น

ทั้งที่แสยะยิ้ม กลับทำให้คนรู้สึกเย็นวาบไปที่สันหลัง ได้ เสียงหัวเราะเล็กๆ เหมือนเสียงเรียกจากนรกก็ไม่ปาน ความหนาวเหน็บนี้เย็นไปถึงเท้าของหลินเซอร์เฟยและ ลามไปเรื่อยๆ

ในตอนนี้เอง นางถึงเข้าใจว่า ตัวเองไปยั่วโทสะของ บุคคลอันตรายเข้าแล้ว!

หลินเซอร์เฟยขาสองข้างแทบจะอ่อนฮวบลงไป คุกเข่า ขอร้องแล้ว แต่ภายในจิตใจยังมีศักดิ์ศรีคุณหนูใหญ่ ไม่ อนุญาตให้นางทำแบบนี้ นางไม่เชื่อว่ายาพิษนี้มีแต่หยุน เชียนซีเท่านั้นจะถอนพิษนี้ได้!

นางเป็นถึงคุณหนูใหญ่จวนเฉิงเซี่ยง หรือว่าพ่อของนาง หาคนถอนพิษไม่ได้หรือไง!

หลินเซอร์เฟยไม่เชื่อ!

“พยุง พยุงข้าออกไป” หลินเซอร์เฟยตัวสั่นไปหมด แทบ จะพยุงตัวเองไว้ไม่อยู่ นางกัดฟันกรอด นานมากกว่าจะ พูดออกมาได้ พอข้ารับใช้ต่างเดินขึ้นมาพยุงนางกันหมด นางถึงได้สติกลับมาบ้าง หันหัวกลับมาขวับ พูดทิ้งท้ายสิ่ง ที่คนร้ายทุกคนจะพูดกันตอนเดินออกไป”หยุนเชียนซี ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

หลินเซอร์เฟยเดินออกไปแล้ว นานมากกว่าฉาเอ๋อจะ ได้สติ นางมองคุณหนูของตัวเองค้าง ไม่อยากจะเชื่อเลย คุณหนูตรงหน้าที่หยิ่งผยองมั่นใจในตัวเอง สายตาที่ฆ่า คนได้ จะเป็นคุณหนูในเมื่อก่อนที่อดทนกับทุกสิ่งจริงเห รอ?

“คุณ คุณหนู ท่าน…..” ฉาเอ่อพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ

คุณหนูคนนี้ ทำให้คนที่มองแล้วรู้สึกกลัวเล็กน้อย

“ฉาเอ๋อ เจ้ารีบไปหาน้ำแข็งมาประคบหน้าเถอะ เย็นๆข้า ค่อยเอายาทาให้เจ้า จะได้ลดอาการบวม” หยุนเชียนซื มองดูฉาเอ๋อ ใบหน้านางบวมอย่างมาก มุมปากยังมีคราบ เลือดติดอีก “หลินเซอร์เฟยชดใช้กรรมที่นางตบเจ้าแล้ว ล่ะ!”

พอเห็นลักษณะนางเป็นแบบนี้ หยุนเชียนซีก็ยิ่งคิดว่า ปล่อยหลินเซอร์เฟยง่ายไป

ผู้หญิงคนนี้ กล้ามากที่มาเอะอะในลานบ้านหวั่นเสี้ยของ

นาง!

“เจ้าค่ะ คุณหนู” ฉาเอ๋อขอบตาแดงระเรื่อขึ้นมา พอได้ ยินคำพูดและสายตาของคุณหนู ก็รู้ว่าคุณหนูกำลังห่วงใยนางอย่างจริงใจ

เมื่อก่อน แม้นางจะใช้ชีวิตอยู่กับคุณหนูอย่างรันทด แต่ คุณหนูมีนิสัยอ่อนแอ ปล่อยคนรังแกก็ไม่กล้าทำอะไร ยิ่ง ไม่กล้าปกป้องและโต้เถียงเพื่อนาง ทุกครั้งนายบ่าวสอง คนก็ได้แต่กอดกันร้องไห้

ตอนนี้ คุณหนูกลับปกป้องนาง เพราะเห็นคุณหนูใหญ่ ทำร้ายนาง……..

ฉาเอ๋อ รู้สึกตื้นตันใจมาก

“ไปเถอะ” หยุนเชียนซียิ้มอ่อนๆ ไม่ได้พูดจาเย็นชา เหมือนที่พูดกับหลินเซอร์เฟย

“เจ้าค่ะ” ฉาเอ๋อพยักหน้าตาแดง เพียงแค่คําสองคําง่ายๆ แต่กลับมีพลังแปลกๆ พลังที่ทำให้คนรู้สึกสบายใจ

คุณหนูแบบนี้ คงไม่มีใครกล้ามารังแกแล้วล่ะ?

พอฉาเอ๋อไปแล้ว หยุนเชียนซีก็ถึงนึกขึ้นได้ เมื่อกี้มีหยก ตกลงพื้นไป นางก้มตัวลงไปหยิบขึ้นมาช้าๆ มองดูหยกสี แดงสดที่แกะสลักได้อย่างละเอียดอ่อน ก็นึกถึงท่าทาง ตื่นเต้นของหลินเซอร์เฟยเห็นหยกอันนี้
ทำไม หรือว่าจะเป็นเหมือนที่โท่ป่าเล่พูดว่า หยกอันนี้มี เพียงไท่จื่อเฟยเท่านั้นถึงจะได้?

ถ้าหาก นางได้เป็นไท่จื่อเฟยจริง คิดว่าหลินเซอร์เฟย คงได้โมโหจนเลือดพุ่งแน่?

หยุนเซียน ก๋าหยกในมือไว้แน่น แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ นาง เข้าใจดี นางจะไปตามนัดแน่นอน อย่างน้อยก็ทำให้ใคร บางคนโมโหได้ นางในตอนนี้ ไม่มีอำนาจ ก็เป็นแค่หญิง สาวที่ขออาศัยในจวนเฉิงเซี่ยง คนมากมายรังแกนางได้ นางอยู่ตัวคนเดียว จะจัดการคนมากมายได้ยังไง

ในโลกที่แตกต่างกัน ยุคสมัยที่เป็นการปกครองใน ระบอบกษัตริย์ มีเพียงยืนอยู่บนตำแหน่งสูงๆ มีเพียงแบบ นี้ ถึงจะก๋าชะตาตัวเองไว้ได้!

มีเพียงอำนาจ ถึงจะแก้แค้นคนที่เคยทำร้ายตัวเองใน เมื่อก่อนได้!

คําแนะนําของโทป่าเ……..

อาจจะเป็นคําแนะนําที่ไม่เลว

ไท่จื่อเฟย เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเช่นกัน
และอีกอย่าง หลินเซอร์เฟยเป็นว่าที่ไท่จื่อเฟยอยู่แล้ว ถ้านางไปแทนที่ งั้นหลินเซอร์เฟยและยังมีจวนเฉิงเซี่ยง คงจะเสียหน้ากันมาก

หยุนเชียนซีเก็บหยกไว้ในเสื้อ หยิบจดหมายที่หลินเซ อร์เฟยโยนทิ้งไป และแสยะยิ้ม

วันต่อมา

อากาศในวันนี้ ฤดูใบไม้ผลิดอกไม้เบ่งบานกำลังดี เป็น ฤดูกาลที่ดีในการนั่งเรือเที่ยวชม หยุนเชียนซีมาถึงที่นัด หมายตรงตามเวลา โท่ป่าเล่ก็มารอนางอยู่ข้างริมทะเล สาป

โทป่าเล่ยืนเอามือไพล่หลังตัวตรง สวมชุดสีดำทั้งตัว ยืน อยู่อย่างนั้นไม่ขยับ มองจากที่ไกลๆ ช่างคล้ายกับรูปปั้น เสียจริง

ด้านหลังของเขา มีผู้ชายที่ถือดาบไว้ สีหน้าเย็นชา คงจะเป็นทหารของเขา?

โทป่าเล่เห็นหยุนเชียนซีปรากฏตัว ใบหน้าที่ตึงเครียดก็

ถึงคลายลง

“เจ้ามาแล้วเหรอ” โทป๋าเล่หันกลับไปมองหยุนเชียนซี ฉีกยิ้มหวาน เขาคิดว่านางจะไม่มาแล้วเสียอีก
เมื่อวาน นางยังชกเขาจนฟันหลุดออกไปตั้งหนึ่งซึ่

ดูแล้วนางคงจะมีใจให้ตัวเองอยู่บ้าง

“องค์รัชทายาทนัดแล้ว ข้าจะไม่มาได้อย่างไร?” หยุน

เชียนซีแสยะยิ้ม เลิกคิ้วขึ้นมอง “ยังมีเรื่องที่เจ้าไม่กล้าอีกเหรอ?” โทป่าเล่อมยิ้มเล็กน้อย

หญิงสาวที่กล้าช รัชทายาทจนฟันหลุดแบบนี้ ยังกล้า

บอกว่า ไม่กล้ามาตามนัดงั้นเหรอ?

“ข้าเป็นแค่หญิงสาวอ่อนแอธรรมดา ก็ต้องไม่กล้า แน่นอน” หยุนเชียนซีพูดแล้ว ยังจับเส้นผมและก้มหน้าลง อย่างอ่อนโยน ท่าทางดูคล้ายกับหญิงอ่อนแอจริงๆ

โทป่าเล่กระตุกยิ้ม ต้องนับถือในความพูดไร้สาระของ

นาง

ชายชุดดำมองหยุนเชียนซีอย่างแปลกใจ ขมวดคิ้ว เมื่อ กี้ องค์รัชทายาทอารมณ์หวั่นไหว เขามองเห็นทั้งหมด และมองไม่ผิดแน่!

องค์รัชทายาทที่มีสีหน้าไม่เปลี่ยนแม้ผืนดินตรงหน้าจะ พังทลาย แต่กลับเพราะหยุนเชียนซี อารมณ์ถึงกลับหวั่น ไหวเช่นนี้เลยหรือ
เป็นดั่งที่ว่า สิ่งหนึ่งย่อมข่มอีกสิ่งหนึ่ง

ชายชุดดำแอบอมยิ้ม หยุนเชียนซีคนนี้ คงจะเป็นคู่ พรหมลิขิตขององค์รัชทายาทจริงๆ

“ไปกันเถอะ” โทป่าเล่ตัดสินใจไม่ต่อล้อต่อเถียงกับนาง

อีก เถียงกับนาง ก็ต้องแพ้ตลอด

หยุนเชียนซีกอดอกไว้ เดินไปยังเรือหรูหราที่จอดอยู่ริม

ทะเลสาป

โทป่าเล่ก้าวลงเรือไป หันกลับไปยื่นมือให้หยุนเชียนซี คิดจะดึงนางลงมา

หยุนเชียนซีมองบน นางไม่อ่อนแอถึงขั้นลงเรือต้องให้ ผู้ชายคอยพยุงไหม? ดังนั้น นางมองผ่านมือที่ยื่นมา ก้าว ใหญ่กระโดดลงเรือไป

โทป่าเล่ลดมือลง เอามือไพล่หลังไว้อย่างไม่ปกติ

ทั้งสองลงเรือแล้ว โท่ป่าเล่กำลังจะสั่งออกเรือ ก็ได้ยิน เสียงใสดังขึ้น “พี่รัชทายาท!”

ด้ยินแล้ว โทป่าเล่ก็ขมวดคิ้ว
หยุนเชียนซีมองตามเสียงที่ดังขึ้น เห็นรูปร่างสีฟ้า อ่อน กระโดดวิ่งมาทางที่พวกเขาอยู่ ดูท่าทาง เหมือนจะ เป็นเด็กอายุสิบห้าสิบหก ด้านหลังของเด็กสาว มีขายที่ หน้าตาหล่อเหลา สวมชุดสีขาวยาว ฉีกยิ้มกว้างเดินมา ทางนี้กันอยู่