บทที่ 12 กล้าหาญ

บทที่ 12 กล้าหาญ

หยุนเชียนซียังไม่ทันได้ก้าวเข้าไปในลานบ้านหวั่นเสี้ย ก็รู้สึกว่าบรรยากาศแปลกๆไป นางขมวดคิ้วเล็กน้อย เดิน เข้าไป ก็เห็นหลินเซอร์เฟยที่ยืดอกตัวตรง กอดอก นั่งอยู่ ตรงกลางลานอย่างหยิ่งผยอง

นางนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ดอกลูกแพร์ ด้านหลัง มีข้าทาส บริวารยืนรับใช้อยู่ ในมือยังกําแส้ไว้อีก

คนพวกนั้น หยุนเชียนซียังจำได้ ในเดือนก่อน คือคนที่ตี

นางจนตาย

และฉาเอ๋อคุกเข่ารอที่พื้นตัวสั่นเทา แก้มสองข้างแดง ดูแล้วคงจะถูกทำโทษมา

หยุนเชียนซีสบถ รนหาที่ตายจริงเลยนะ ดี…..ดีมาก!

“นางคนชั้นต่ำ กลับมาสักทีนะ!” หลินเซอร์เฟยมอง ขวางหยุนเชียนซี ด้วยดวงตาเฉียบคม แสยะยิ้ม และพูด ว่า “ทำไม ทนเหงาไม่ไหว? ออกไปเที่ยวกับผู้ชายมาหรือ ไง?”

“ข้าก็คิดว่าหมาบ้าตัวไหนเข้ามาไล่เห่ากัดในลานบ้านหวั่นเสี้ย ที่แท้ก็คือคุณหนูหลินนี่เอง” หยุนเชียนซีวาง ตะกร้าที่ใส่ยาสมุนไพรไว้ มองไปทางอื่น และพูดอย่าง เรียบเฉย

“เจ้านางคนชั้นต่ำ เจ้าว่าอะไรนะ!” หลินเซอร์เฟยไม่คิด เลยว่าหยุนเชียนซีจะโต้ตอบ แล้วยังกล้าพูดจาแบบนี้อีก

นางมองค้อนอย่างแรง ลุกยืนขึ้นมา มองดูหยุนเชียนซี ที่วางตะกร้าลงไม่สนใจใครอย่างไม่อยากจะเชื่อ เดินไป พยุงฉาเอ๋อตรงหน้านางขึ้นมา และทุกอย่างนี้หยุนเชียนซี ทำเหมือนนางไม่มีตัวตนอย่างไงอย่างงั้น

ผู้หญิงคนนี้!

หลินเซอร์เฟยกัดปากแน่น รู้สึกเกลียดในความยโส โอหังของนางอย่างมาก กำหมัดไว้แน่น จดหมายในมือ ของนาง แทบจะถูกบีบจนแหลกละเอียดไป

คนชั้นต่ำ นางคนสกุล ตอนนั้นฆ่านางไม่ตาย แล้วตอนนี้ ตอนนี้องค์รัชทายาท กลับ.….……

หยุนเชียนซี เป็นแค่หมาตัวหนึ่งที่มาอาศัยอยู่ในจวน หลินของพวกเขา ทำไมกัน? ทำไมถึงได้ความสนใจของ รัชทายาท!
นึกถึงเนื้อหาภายในจดหมาย หลินเซอร์เฟยก็ยิ่งเกลียด นางกัดฟันกรอด สายตามีแต่ความเกลียดชัง ครั้งนี้ นาง จะฆ่านางคนชั้นต่ำนี่ซะ บังอาจมาอ่อยรัชทายาท!

หลินเซอร์เฟยเดินไปหาหยุนเชียนซี เสียงฮีในลำคอ และสบกด่าทันทีว่า “นางคำชั้นต่ำ ได้ยินว่าสามวันก่อน เจ้าไม่ได้กลับมาทั้งคืน ทำไม ไปมั่วอยู่กับผู้ชายคนไหน มาเหรอ? เหอะ คนชั้นต่ำของพวกเรา มีฝีมือมากเลยนะ เนี้ย!”

“คุณหนูหลินคงจะคุ้นเคยกับคำว่ามั่วมากนะ” หยุนเชียน พูดอย่างเย็นชา

หลินเซอร์ ง เสียงที่เย็นชากับสายตาที่เต็มไปด้วยความ เกลียดชัง ทำเอานางตัวสั่น ไม่สิ ไม่ นางคนชั้นต่ำนี่เป็น คนอ่อนแอยอมคนรังแกมาตลอด ไม่มีทางที่จะมีสายตา แบบนี้ได้

นี่ต้องเป็น เป็นภาพลวงตาของนางแน่!

นางต้องตั้งสมาธิ กลืนน้ำลาย ไม่อยากยอมรับว่าเมื่อกี้ ตัวเองอึ้งกับคนตรงหน้า เช่นนั้นจะเสียหน้ามากเกินไป หลินเซอร์เฟยอะแฮ่ม ตั้งจิต เลิกคิ้วขึ้น และคิดจะยกมือ ขึ้นตบหน้าหยุนเชียนซี สอนนางคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง
ยังไม่ทันได้ตบ ก็เห็นหยุนเชียนซีแสยะยิ้มดูถูก ต่อมา

“เอี๊ยะ——” เสียงใสชัด ดังขึ้นอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมด ต่างตกใจอึ้ง ฉาเอ่อที่ยืน ข้างๆต้องเบิกตาโพลงโต ข้าทาสเจ็ดแปดคนมองหน้ากัน เลิ่กลั่ก มองอย่างไม่อยากจะเชื่อ และหลินเซอร์เฟยก็อึ้ง ไปเหมือนกัน ยังไม่ทันได้ตั้งสติ

ทุกคนมองหยุนเชียนซีอย่างเหลือเชื่อ พวกเขาไม่เชื่อว่า หญิงคนนี้ กลับ——ยกมือขึ้น ตบหลินเซอร์เฟย!

ในขณะที่ทุกคนกำลังอึ้งอยู่นั้น ผู้หญิงคนนั้นก็หัวเราะ อย่างเยือกเย็น ตบกลับไปอีกครั้ง!

“เอี๊ยะ——” เสียงดังขึ้นอีกครั้ง ฝ่ามือตบลงไปบนใบหน้า

ของหลินเซอร์เฟยอีกข้าง

ใบหน้าขาวใสนั้น มีรอยฝ่ามือแดงระเรื่อขึ้นมา เห็นได้ อย่างชัดเจน และดูเหมือนแรงจะเยอะมากอีกด้วย!

เพราะตบอย่างแรง หยกที่โทป๋าเล่ให้นางสะบัดลอยออก ไป นางมองหยกที่ตกลงพื้นอย่างไม่สนใจ และไม่คิดจะ ก้มลงไปเก็บอีกด้วย
หยุนเชี่ยนซีลดมือลง หยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองออกมาเช็ด มือ และพูดประโยคที่เหมือนคำขอโทษแต่มันกลับหยิ่ง ผยองอย่างมาก “อ้อ ดูผิดไป คิดว่าหน้าเจ้ามียุงติดอยู่น่ะ”

นางต้องขอโทษจริงๆ เพราะเมื่อกี้นางแอบป้ายผง ดอกไม้ไปที่มือเล็กน้อย

เป็นดอกไม้สีสดที่เหลือบไปเห็นโดยบังเอิญ บนภูเขาชิง เฟิงนั้น

ดอกไม้นั้นมีชื่อเรียกที่น่าฟังว่า——โม่เย้นซาง

“คุณ คุณหนู ท่านจะตบ ตบคุณหนูใหญ่ได้ยังไงกันเจ้า คะ….” ฉาเอ่ออึ้งอยู่ข้างๆ แม้เป็นเรื่องดีที่คุณหนูไม่ใช่ คนอ่อนแอแล้ว แต่ว่า แต่ว่าถ้าตบคุณหนูใหญ่ บทลงโทษ ของวันนี้คงจะหนักแน่ พวกนางอาจจะ ไม่ได้เห็นดวง อาทิตย์ในวันพรุ่งนี้แล้วก็ได้ คุณหนูบ้าไปแล้วแน่!

หยุนเชียนซีกระตุกยิ้ม หลินเซอร์เฟย? คุณหนูใหญ่แห่ง จวนเฉิงเซี่ยง? นางไม่กลัวหรอกนะ นางหยุนเชียนซีอย่า ว่าแต่คุณหนูจวนเฉิงเซี่ยงเลย ถึงฮ่องเต้มา นางก็ไม่กลัว เช่นกัน!

แค่ไม่กี่ฝ่ามือ นางหยุนเชียนซี จะไม่กล้าได้ยังไง? ผลลัพธ์ที่ไม่กลัวมากที่สุด ก็คือการตายอีกครั้ง ไม่แน่อาจจะย้อนกลับไปในร่างใหม่ที่ดีกว่านี้ก็ได้ มีตำแหน่งที่ดี กว่านี้

“เจ้า เจ้ากล้าตบข้างั้นเหรอ?” หลินเซอร์เฟยได้สติ แก้ม สองข้างเจ็บแบบแสบๆร้อนๆ นางจับใบหน้าไว้ มองค้อน หยุนเชียนซี

นางผู้หญิงขั้นต่ำ! กล้าตบนางงั้นเหรอ! นางไม่เคยถูก ใครหยามแบบนี้มาก่อนเลย

“หยุนเชียนซี นางคนชั้นต่ำ! เจ้าอ่อนรัชทายาท และยัง กล้าพบข้าอีก เจ้ารู้หรือไม่ ข้าเป็นว่าที่ไท่จื่อเฟยเชียวนะ! แม้รัชทายาทจะเชื้อเชิญเจ้า แล้วยังไง? เจ้าก็ยังเป็นคน ขั้นต่ำาวันยังค่ำ หัดเจียมตัวไว้ซะบ้างนะ” หลินเซอร์เฟย พุ่งไปตรงหน้าหยุนเชียนซี ตะโกนด่าอย่างโมโห ฟาด จดหมายออกไปอย่างแรง

นางเกลียดมาก เกลียดมากจริงๆ!

ก่อนหน้านั้นหนึ่งชั่วโมง รัชทายาทส่งคนมาส่งจดหมาย หนึ่งฉบับ นางดีใจอย่างมาก แต่พอหลินเซอร์เฟยพุ่งออก ไปรับ กลับเห็นหน้าซองเขียนชื่อหยุนเชียนซีไว้ ในตอน นั้น นางโกรธจนควันออกหู จึงรับจดหมายมาและไล่คน มาส่งกลับไป พอเปิดอ่านดู ถึงรู้ว่ารัชทายาทนัดหยุนเชีย นซีไปเที่ยวเล่นริมน้ำ
พอเห็นจดหมายแบบนี้ นางอดไม่ได้จริงๆ จึงรีบมาลาน บ้านหวั่นเสี้ย ไม่คิดว่าหยุนเชียนซีกลับไม่อยู่!

หลินเซอร์เฟยคาดเดา หยุนเชียนซีต้องแอบออกไปมั่ว กับใครแน่!

ที่ทำให้คนโมโหมากก็คือ หยกที่หล่นออกมาจากตัวหยุน เชียนซี อะไรน่ะ! นั่นเป็นของติดตัวของโท่ป่าเล่ เป็นของ ที่ฮองเฮาก่อนทรงมอบให้แก่รัชทายาท มีเพียงไท่จื่อเฟย เท่านั้น ที่มีสิทธิ์ได้รับของสิ่งนั้น!

นางคนชั้นต่ำาคนนี้ ไปถึงขั้นไหนกับรัชทายาทแล้วนะ? หรือว่า รัชทายาทอยากจะขอนางเป็นไท่จื่อเฟย ไม่นะ ไม่มีทาง!

นางคนชั้นต่ำ วันนี้กินยาลืมเขย่าขวดหรือยังไง? กลับ กล้าทําแบบนี้กับนาง ได้! หลินเซอร์เฟยยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห นางจะยอมเรื่องวันนี้ไปได้ยังไง วันนี้นางจะตบสั่งสอน นางคนไร้มารยาทนี่ ดูสินางจะไปตามนัดได้ยังไง แล้วต่อ ไปนางจะไปมั่วกับรัชทายาทยังไงด้วย!