บทที่ 11 เจอแต่เรื่องไม่ดี

บทที่ 11 เจอแต่เรื่องไม่ดี

ในขณะที่กามอยู่นั้น โท่ป่าเล่หยุดลง แต่หยุนเชียนซีก ลับยังไม่หยุดลง

นางสู้ตามฉบับวิทยุทธตัวเอง ชกอย่างแรงไปที่ตาของ โทป่าเล่ มองดูขอบตาดำที่พึ่งจางลงไป นางคิดจะซ้ำเติม ลงไปอีก

“แม่นาง พอแล้ว!” โทป่าเล่ตะโกนสุดแรงเกิด ปัดมือหยุน เชียนซีออกไปอย่างแรง และมองด้วยสายตาเฉียบแหลม

หางตาเขากระตุกเล็กน้อย นึกถึงสามวันก่อนที่ถูกนาง ต่อย สามวันเต็มๆที่เขาไม่กล้าออกจากบ้าน

“หื้ม?” หยุนเชียนซีมองลึกเข้าไปในดวงตาที่กำลังลุก เป็นไฟของโทป๋าเล่ และเลิกคิ้ว

นางมองเขาด้วยความท้าทาย ทำเอาโทป่าเล่พูดออกมา คำหนึ่งว่า “อย่าชกหน้านะ”

“ฮ่าๆๆๆ!” หยุนเชียนซีมองดูใบหน้าที่ซีดเซียวนั้น รวมถึง คำพูดของเขา ก็รู้สึกน่าขำมาก ดังนั้นจึงหัวเราะออกมาเสียงดังทันที

รอยยิ้มนั้นดูสดใส ดูท่าทางน่าขำมาก แม้ใบหน้าจะมี หนวดดูแปลกๆ แต่ก็ยังทำให้เขา รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาได้ มุมปากยังเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่สดใสอีก

หยุนเชียนซีต้องยอมรับเลยว่า ท่าทางอมยิ้มของชายคน นี้ ดูน่ารักมาก นางหลบสายตา ไอคอกแคกเบาๆ มองดูมือ ที่ถูกจับไว้ ก็พูดว่า “ปล่อย”

“ไม่ปล่อย” โทป่าเล่นานๆที่จะเห็นท่าทีเขินอายของหยุ นเชียนซี รู้สึกอารมณ์ดีมาก จึงพูดสองคำออกมาโดยไม่ สนใจนาง และดึงนางเข้ามาใกล้อีกเล็กน้อย

หยุนเชียนซีมองค้อน มองดูโทป่าเล่ที่ดูเหมือนจะ อารมณ์ดี ก็กระตุกมุมปาก พูดอย่างประชดว่า “หรือว่า ท่านองค์รัชทายาท ไม่อยากปล่อยเหรอ?”

โทป่าเล่รู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมา ในสมองของเขา ก็มีฉาก ในคืนนั้นลอยขึ้นมา……

“ลุกขึ้น!” หยุนเชียนซีพูดอย่างโมโห หัวคิ้วตั้งขึ้น กัดฟัน กรอดดูน่ากลัวมาก

หน้าตาแบบนี้ โท่ป่าเล่ดูแล้วก็ตัวสั่นเทาอย่างแรง กลืน น้ำลายอึกๆ เมื่อกี้นี้ เขาเหมือนจะเห็นเสือตัวเมีย นอนทับอยู่บนตัว

“อย่าพูด” ริมฝีปากบางของเขาพูดพิมพ์ออกมา

ในตอนนี้เอง หยุนเชียนซีก็มองเห็นแก้มของเขาได้อย่าง ชัดเจน มันแดงมาก

หรือว่า?

“เจ้าปวดฉี่เหรอ?” หยุนเชียนซีขมวดคิ้ว ถามอย่างสงสัย อาการปวดฉี่ ก็น่าจะเป็นอาหารแบบนี้นะ? นางคิดแบบนี้ แล้ว ก็จึงถามมันออกไป

ได้ยินคำถามของหยุนเชียนซี โท่ป่าเล่สติแทบแตก เขาเป็นถึงองค์รัชทายาท ในตอนที่หวั่นไหว กลับถูกพูด ว่า…….ปวดฉ่งั้นเหรอ?

เขาพยายามอดทนไว้ แต่ร่างกายที่สัมผัสกันแน่น ทำให้ เขายังสงบจิตใจได้ยาก เรื่องของเมื่อคืน…..พอนึกขึ้น แล้ว เขาก็ไม่มีทางสงบลงได้อีกเลย ดังนั้น ใบหน้าของ องค์รัชทายาทยังคงแดงแปร๊ดไม่หาย

ระยะที่ใกล้กันขนาดนี้ ใกล้จนนับขนตาของนางได้ ใบหน้านี้ เมื่อเทียบกับผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยเจอ ช่างสวย และงดงามมาก
เขาหวั่นไหวใจสั่น จึงมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา เขาดึง หยกอันหนึ่งที่ติดอยู่ตรงเอว และยัดเอามือนางไป

“หยกอันนี้ มีแต่ไท่จื่อเฟยถึงจะมีสิทธิ์ได้นะ” โทป่าเล่ แสยะยิ้ม สําหรับเรื่องของไท่จื่อเฟย เขาไม่เคยละเลย แต่เพราะช่วงนี้ยุ่งอยู่กับเรื่องอื่น ทำให้เขาไม่มีเวลาไป สนใจ

“ข้าไม่เคยบอกว่าจะเป็นไท่จื่อเฟยนะ!” หยุนเชียนซี ขมวดคิ้ว นางรู้สึกต่อต้านกับหยกอันนี้มาก

“รับไว้!” โท่ป่าเล่ถูกปฏิเสธ สีหน้าก็ดูเงื่อนลง ดังนั้นจึง กระชากมาอย่างแรง และยัดเข้าไปในอกของนาง

“โทป่าเล่!” หยุนเชียนซีตะโกนเสียงดัง ผู้ชายคนนี้ทำไม ถึงเอาแต่ใจจัง?

“เก็บไว้เถอะน่า” คำพูดนี้คงจะเป็นคำที่โท่ป่าเล่พูดกับ หยุนเชียนซีมากที่สุด ตอนนี้เขารู้สึกว่า หยุนเชียนซีที่ ตอนนี้กำลังโกรธอยู่สวยงามมาก แต่ใบหน้าขาวใสนั้น กลับมีหนวดติดอยู่ รู้สึกขัดตาอย่างมาก

โทป่าเล่ขมวดคิ้ว ยื่นมือไปจับหนวดที่ติดไว้บนหน้าหยุน เชียนซี

“เจ้าจะทำอะไรน่ะ!” หยุนเชียนซีด่าเสียงดัง และปัดมือเขาออกอย่างแรง

โทป่าเล่มองค้อนนาง ไม่พูดอะไรและรีบจับนวดนั้นดึง

แควกออกมา

เขาพยักหน้าอย่างพอใจ ในที่สุดก็ได้เห็นใบหน้าหยุน เชียนซีขาวสะอาดเสียที

ยังไม่รอโทป่าเล่เชยชม ในตอนที่เขากำลังอึ้ง หญิงสาว โกรธจัดชกไปที่ใบหน้าเขาอย่างจัง!

หมัดนั้น ชกได้หนักและแรงมาก!

โทป่าเล่เจ็บจนสูดหายใจเข้าลึกๆ ในปากมีกลิ่นคาว เลือดอบควาญ

ในขณะที่โทป่าเล่มองอย่างไม่อยากจะเชื่อ หยุนเชีย นซีดันหัวเข่าขึ้น ใช้โอกาสที่เขาปล่อยแรง ร่างกายนาง คล้ายปลาไหล ที่ไหลออกจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว นาง มองค้อนโทป่าเล่ สายตาดุร้ายคลับคล้ายนางมาร และ พูดเตือนอย่างไม่เกรงใจว่า “ต่อไป ทางที่ดีออกห่างข้า หน่อย!”

หยุนเชียนซีมองโท่ป่าเล่ ลูบใบหน้าที่ไม่มีหนวดแล้ว ก็ สบถออกมา หยิบตะกร้าที่ตกลงพื้น และเดินออกไปเลย
โทป่าเล่รู้สึกกลิ่นคาวเลือดที่ปากหนักขึ้น เขาถ่มน้ำลาย ที่ปนเลือดลงพื้น เลือดที่อยู่บนพื้นนั้น มีฟันซี่หนึ่งตกลง ไปด้วย!

โทป่าเล่ตั้งแต่ได้พบกับหยุนเชียนซีแล้ว นอกจากบาด

เจ็บ ก็ยังคงบาดเจ็บอยู่อีก! เขามองดูหยุนเชียนซีเดินออกไป ได้แต่กัดฟันกรอด

อย่างโมโห! “หยุนเชียนซี ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

การปรากฏตัวของโทป่าเล่ไม่ได้กระทบอารมณ์ในการ หาสมุนไพรของหยุนเชียนซีเลย ในตอนนั้น นางก็แทบจะ ลืมเรื่องหยกนั้นไปแล้วด้วยซ้ำ

บนภูเขาชิงเฟิงมีสมุนไพรที่นำไปสกัดเป็นยาพิษได้ มากมาย!

หยุนเชียนซีฉีกยิ้มหลังจากที่เด็ดมาได้หนึ่งตะกร้า ระหว่างทางที่หลับนั้นก็เหลือบไปเห็นดอกไม้สีแดงสด นางก็แสยะยิ้มขึ้นมาทันที

ของสิ่งนี้ จัดการผู้หญิงบางคน ได้ผลดีมาก ดังนั้น นางก็รีบเด็ดดอกไม้มา คว้าไว้แน่นฟ้ายังไม่มืด หยุนเชียนซีก็กลับจวนเฉิงเซี่ยง