บทที่ 13 หนีเสือปะจระเข้

ณิชานาฎเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนคนหนึ่ง เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่ ป่วย ยิ่งพราวเสน่ห์อย่างมาก

แต่ตอนนี้ ชามองเห็นความอ่อนโยนบางอย่างจนเกือบ เหมือนสนิทสนมที่ซับซ้อน ในสายตาเธอ

ณิชานาฏมองไปที่ดนัยกฤต และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ชา คุณดนัยกฤตเป็นเพื่อนสนิทของแม่”

เพื่อนสนิท

คำสั้นๆเบาๆนี้กลับเหมือนดั่งเข็มเหล็กพิ่มเข้าไปในใจของ

ณิชานาฎอ่อนโยนต่อผู้ชายคนนี้มากยิ่งกว่าลูกสาวอย่างเธอ

สำหรับสาวสังคมที่เคยถูกลอบล้อมเหมือนดาวล้อมเดือน อย่างณิชานาฏ เพื่อนสนิทหมายถึงอะไร ธิชาไม่ใช่เด็กทารกไร้ เดียงสา ทำไมจะไม่เข้าใจ

ธิชานึกว่าสาเหตุที่แช่ภักดิภูมิเมธีมายุ่งเกี่ยวกับเธอเพราะว่า ธาวิน แต่คาดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องนี้…..

ดูเหมือนณิชานาฏจะสังเกตเห็นความอึดอัดใจของเธอ

“ธิชา ลูกออกไปก่อน แม่มีเรื่องจะคุยกับคุณดนัยกฤตเป็นการส่วนตัว”

ธิชาตะลึง “แต่ว่าแม่ หนู…….

ค่าพูดเธอยังพูดไม่ก็ถูกดนัยกฤต ใช้น้ำเสียงแบบไม่ให้ปฏิเสธ พูดตัดขึ้น “เชื่อฟัง ออกไปก่อน

ธิชาถูกไล่ออกจากห้องผู้ป่วย

ประตูห้องที่ปิดสนิททำให้เธอคาดเดาไม่ถูกว่าณิชานาฏกับ ดนัยกฤตพูดอะไรกันอยู่

การคาดเดาในใจที่ควบคุมไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัดกลุ้ม

ณิชานาฏคลอดเธอตอนอายุ17 เมื่อเธออายุ19 ณิชานาฏ อายุ36

ดนัยกฤต32

ดนัยกฤตอายุมากกว่าเธอแค่13ปี

อายุ13…….

ความเป็นไปได้ที่น่ากลัวที่สุดและไม่อาจรับได้ที่สุด น่าจะตัด

ทิ้งได้

แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ สายตาอันอ่อนโยนตอนที่ณิชานาฏมองด นัยกฤตนั้นทำให้ธิชาไม่สบายใจ
ไม่นานนัยกฤตก็ผลักประตูเดินออกมา แววตาอันสดใสมอง ไปที่เธอ น้ำเสียงเคร่งขรึม “เข้าไปเถอะ แม่ของคุณมีเรื่องจะพูด ด้วย”

ธิชาก้าวเข้าไปในห้องผู้ป่วย มุมปากโค้งขึ้นอย่างเสียดสีเล็ก

น้อย

เธอเป็นลูกในไส้ของณิชานาฏ ส่วนณิชานาฏเลือกที่จะคุยกับ ผู้ชายคนนี้ จากนั้นถึงพบเธอ ช่างน่าเสียดสีจริงๆ

หน้าเตียงผู้ป่วย

ณิชานาฏดึงมือของธิชา พูดด้วยความห่วงใย “ธิชา ช่วงนี้ เหมือนลูกผอมลงอีกแล้ว”

ธิชาส่ายหน้า “ไม่ค่ะ”

“การเรียนยุ่งไหม เลิกเรียนแล้วยังไปทำงานไหม?

ธิชาส่ายหน้า แล้วพยักหน้า “ไม่ถือว่ายุ่ง ไปทำงานอาทิตย์ละ สี่วัน”

ณิชานาฏถอนหายใจ “ธาวินใช้ค่ารักษาพยาบาลเป็นข้ออ้าง รังแกลูกอีกแล้วใช่ไหม?”

ใจธิชารู้สึกอึ้งเล็กน้อย กลับพูดด้วยสีหน้าปกติ “ไม่มีอะไรค่ะ เขาแค่นิสัยไม่ดีนิดหน่อย พูดจาไม่น่าฟังเท่านั้น”

เธอตอบแบบปิดฟังความจริง ณิชานาฏยังไม่ได้ตอบสนอง อะไรเลย กลับได้ยินดนัยกฤตพ่นลมจากจมูกทำเสียงเฮ้อเบาๆอย่างเสียดสี

ธิชาขมวดคิ้ว แต่ทําเป็นไม่ได้ยิน

ณิชานาฏจับมือของเธอไว้ “ธาวินไม่ใช่คนดีอะไรอยู่แล้ว เมื่อ ก่อนห่วงใยลูก ก็เพราะว่าลูกอายุยังน้อย เป็นเด็กผู้หญิงท่าทาง น่ารัก ใครเห็นก็ชอบ ทุกวันนี้เขาผลักภาระทุกอย่างในตระกูล ธนาภูวนัตถ์มาให้แม่ เกลียดจนอยากให้แม่สิ้นใจโดยเร็ว เป็น ไปไม่ได้ที่จะดีต่อลูกแน่นอน ธิชา ถ้าหากธาวินรังแกลูกอยู่บ่อยๆ สู้ย้ายออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลธนาภูวนัตถ์ดีกว่านะ”

ธิชาตะลึง

ย้ายออกมา? เธอจะย้ายไปไหนได้

ดนัยกฤตพูดในเวลาที่เหมาะสม ธิชา ค่ารักษาพยาบาลของ แม่คุณตั้งแต่นี้ไปผมรับผิดชอบเอง ชีวิตของคุณผมก็จะดูแล คุณ ย้ายออกจากตระกูลธนาภูวนัตถ์ ผมจะจัดที่พักให้คุณเอง

ธิชาเบิกตากว้าง ปฏิเสธอย่างไร้ความลังเล “ไม่เอา”

ความต้องการของดนัยกฤตที่มีต่อเธอไม่เคยปิดปังเลยตั้งแต่ ครั้งแรกที่เจอกัน

หรือว่าแม่จะดูไม่ออกเลยเหรอ?

เธอย้ายออกจากตระกูลธนาภูวนัตถ์ไปพึ่งแช่ภักดิภูมิเมธีคนนี้ ไม่เท่ากับว่าหนีเสือปะจระเข้เหรอ?

ณิชานาฏก็ไม่ได้บังคับ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ลูกพิจารณาเองละกัน ยังไงเสีย ดนัยเป็นคนเชื่อถือได้ อาการป่วย ของแม่แย่ลงเรื่อยๆ อาจจะจากลูกไปเมื่อไหร่ก็ได้ อนาคตหาก ลูกมีความลำบากอะไร ก็สามารถขอความช่วยเหลือจากดนัย ได้”

สีหน้าของธิชาตอนที่ออกจากโรงพยาบาลดูแย่มาก เธอก้ม หน้าเดินไปข้างหน้าอย่างรีบร้อน

เดินผ่านรถBugatti Veyronของดนัยกฤตก็ทําเป็นมองไม่เห็น

ดนัยกฤตไล่ตามแค่ไม่กี่ก้าวก็จับท้ายทอยเธอไว้เบาๆ ดึงเธอ กลับมาข้างหน้าตัวเอง สั่งเสียงเคร่งขรึม “ขึ้นรถ

ธิชาผลักเขาออก “ไม่ต้อง ฉันกลับบ้านเองได้”

ดนัยกฤตรู้สึกได้ถึงทัศนคติที่ย่ำแย่ของเธอได้ หรี่ตาลงเล็ก น้อย จากนั้นก็อุ้มเธอโยนขึ้นรถโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ล็อกประตูรถ ธิชาหนีไม่ทัน เธอถีบประตูรถอย่างวุ่นวายใจ

ดนัยกฤตต่อว่าด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ธิชา ผมเคยพูดแล้ว คุณเป็น ผู้หญิงของผม ผมจะทะนุถนอมคุณ แต่ก่อนอื่นนั้น ผมก็แค่ได้รับ การไหว้วานจากชานาฏให้ดูแลคุณ ผมก็เป็นผู้อาวุโสสำหรับ คุณ คุณต้องเคารพผม มิเช่นนั้น ผมจะสั่งสอนคุณแทนแม่คุณ เอง”

นิสัยอันดื้อรั้นของธิชาที่เธอซ่อนมันมาเป็นเวลานาน แสดงออกมาทันที
เธอจ้องหน้าเขาคอแข็ง “สั่งสอนฉัน? คุณมีสิทธิ์อะไร? คุณเคย เป็นแขกความสัมพันธ์ใกล้ชิดของแม่ฉันเหรอ?”

เห็นได้ชัดว่าผู้ชายสีหน้าเคร่งขรึมขึ้น แววตาก็มืดมนขึ้นบ้าง น้ำเสียงเขาเคร่งครัด “ธิชา คุณรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไร อยู่?”

ธิชาเผยอปากหัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันพูดผิดเหรอ ไม่ใช่แขก ความสัมพันธ์ใกล้ชิด หรือว่าคุณจะเป็นพ่อของฉัน? คุณดนัยก ฤตอายุ13ก็ทำให้แม่ฉันท้องแล้วคลอดฉันเหรอ งั้นก็ถือว่าเก่ง มาก”

คำยั่วยุของสาวน้อยเพิ่งพูดจบ ผู้ชายก็ดึงแขนของเธอกดตัว เธอไว้บนตักของตัวเอง

ชายกระโปรงถูกดึงขึ้นมาถึงเอว มือใหญ่ตบลงไปอย่างแรง ธิชาแก้มแดงขึ้นทันที ตะโกนด้วยความอับอาย “คุณมีสิทธิ์ อะไรมาตีฉัน”