บทที่20

*ไม่ต้องทําขนาดนี้ค่ะป่าพร”

นิตาเข้าไปกอดปลอบป่าพรทันที

พลอยเป็นเด็กที่ฉลาดหล่อนนั่งมองนิตาด้วยสายตาที่ จับจ้องตลอดเวลาผู้หญิงคนนี้เหรอที่แม่ของหล่อนอยาก ให้เป็นแบบนั้นแบบนี้เหรอที่แม่ของหล่อนทั้งรักและ ศรัทธาตลอดเวลาที่หล่อนเริ่มจำความได้เลยที่เดียว

“เอาแบบนี้ล่ะกันค่ะป้าพรและพลอยถ้ายังไม่พร้อมจะ เล่าทั้งหมดเราก็จะหยุดเรื่องทุกอย่างไว้ตรงนี้ก่อนล่ะ กัน นิตาบอกกับป้าทันที

“ขอบคุณมากค่ะคุณขอบคุณจริงๆชาตินี้ป้าคงใช้หนี้ไม่ หมดค่ะ”

ป้าพรพูดด้วยความปลื้มจนน้ำตาไหลตลอดเวลา

“พอแล้วค่ะไปกินข้าวบ้านนิกันดีกว่า”

นิตาชวนป่าพรและพลอย

“ไปค่ะแล้วทำตัวปกติน่ะค่ะป้าไม่ต้องพูดเรื่องนี้กันอีกเลย พยายามหน่อยน่ะจะพลอยอาจจะทรมานแต่พี่เชื่อ สักวันจะผ่านไป

นิตานั้นเธอรู้สึกเอ็นดูพลอยอย่านำประหลาดใจ แต่นั่น คงเป็นเพราะถ้าครั้งนั้นนิดาไม่ประสบอุบัติเหตุจนแท้ง ลูกของนิตาก็คงจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับพลอย พอได้ เจอพลอยก็เหมือนได้ลูกมาคนนึงนั่นเอง

“แล้วกระเป๋าเสื้อผ้าล่ะเก็บมามั้ย”นิตาถามขึ้นมาอีกเรื่อง

“นี่ค่ะคุณ “พลอยตอบ

“มีแค่นี้เหรอจ้ะ”นิตามองดูกระเป๋าสื้อผ้าใบเล็กๆซึ่งถ้า คิดคำนวนน่าจะบรรจุเสื้อผ้าได้ไม่เกินสามชุดแน่นอน

“ค่ะ ใช่ค่ะคุณนิคือป้าเอ่อ!!”‘ป้าพรตอบแทนลูกสาวอย่า งอั้มอึ้ง

“ปีนี้พลอยอายุเท่าไหร่แล้วน่ะ”พลอยถามกลับมาอีก

“14-15ปีค่ะพอๆกับที่ป้ารู้จักกับคุณ”ป้าพรตอบนิตาอีก ครั้ง

“โอเค ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวนิจัดการให้เองทุกอย่าง ไปกลับบ้านกันพลอย พูดจบนิตาเดินไปกอดพลอยทันที

ส่วนตัวของพลอยนั้นเริ่มสังเกตเห็นในความรู้สึกตัวเอง ที่อยู่ใกล้นิตาพลอยจะอบอุ่นขึ้นมาแปลกๆแบบไม่เคยได้ สัมผัสมีไหนมาก่อนเลยจริง

ทั้งสามจึงช่วยกันเก็บของและปิดร้านเดินออกมาที่รถ

“อ้าวนี่ไม่ใช่รถคุณ”ป่าพรเอ่ยถาม

“อ่อจ้ะรถนิให้มีนากับอารีย์ส่งของลูกค่ะน่ะค่ะเลยเอารถ พลมาก่อน’นิตาตอบ

“คุณวิพลกลับมาแล้วเหรอค่ะ?”ป่าพรถามด้วยความ

สงสัย

“ไปไปกันเถอะค่ะนิหิวล่ะ”

ระหว่างทางนั่งรถมาสักพักก็มีโทรศัพท์เข้ามาทันที

“เจ้เธอออกมายังฉันสองคนไปรับมั้ย”

ไม่ใช่ใครที่ไหนอนุสรณ์นั่นเอง
“ไม่เป็นไรฉันกำลังกลับว่าแต่จะเอาอะไรเพิ่มมั้ยล่ะพวก เธอนะ นิดาบอกกับทุกคน

“เห้ยพวกแกนถามว่าเอาอะไรเพิ่มมั้ย”ทางอนุสรณ์หันไป ถามคนอื่นๆๆ

วิพลได้ยินว่าเป็นนิตาจึงเรียบเดินมาแย่งโทรศัพท์จาก มือของอนุสรณ์ทันที

“เป็นอย่างไรบ้างคุณเรียบร้อยดีใช่มั้ย”

วิพลคุยกับนิตา

“เรียบร้อยค่ะนิกำลังกลับน่ะเดี๋ยวป้าพรจะไปทานด้วย น่ะค่ะรบกวนคุณเตรียมเผื่อด้วยน่ะค่ะ”นิบอกกับวิพล

“ได้ที่รักไม่มีปัญหาเดี๋ยวผมจัดการให้”

สักครู่ผ่านไปรถของนิตาก็มาจอดแต่คนที่ขับมาคือมีนา อารีย์นั่นเอง

“สวัสดีค่ะคุณมีนาคุณอารีย์นายผู้หญิงไม่อยู่ค่ะ”แตงโม ออกมารับหน้า

“จ้ะเมื่อกี้พี่เจอนายที่ร้านล่ะแตงโม…นี่จ้ะขนมมาฝาก”อารีย์พูดพร้อมกับยื่นถุงขนมห่อใหญ่ให้กับแตงโม

“โอ้โห้!ขอบคุณค่ะพี่”แตงโมไม่ลืมที่จะยกมือไหว้มีนากับ อารีย์ก่อนที่จะรับของ

เพราะนิตาจะสอนแตงโมในเรื่องของวัฒนธรรมไทยการ เป็นผู้ให้และผู้รับว่าต่างกันตรงไหน พอรับของฝากเสร็จ แตงโมกำลังจะเดินไปหลังบ้าน

” แตงโมยกอาหารของหนูไปด้วยเสร็จแล้ว”แตงโมชะงัก แล้วหันเดินกลับมา

“โอ้โห้!ลาบหมู ข้าวเหนียว ไก่ย่าง ขอบคุณมากค่ะนาย ผู้ชาย’แตงโมไไว้ขอบคุณวิพลเช่นกัน

รถของวิพลที่นิขับออกไปกลับเข้ามาจอดช้าๆในรั้วหน้า บ้าน เอรินและสิริจึงรีบเดินไปรับทันทีด้วยความเป็นห่วง เพื่อนของตนเอง

“เอ้าแกสองคนมาทำไมตรงนี้ไม่ไปกินกับพวกเขาล่ะ”นิ ตาร้องถามเมื่อเห็นเพื่อนรักทั้งสองมายืนกอดอกทำหน้า บึ้งใส่เธออยู่ซึ่งนิตาก็รู้จึงแกล้งพูดกระเซ้าเย้าแหย่ไปเช่น นั้น

“ฉันสองคนจะสนุกไงก็รอแกนั่นล่ะไปไหนไม่ชวน”เอริน บ่นยาวเลย
“ฉันไปงานส่วนที่ร้านเจอป่าพรพอดีเลยชวนมากินด้วย กันเลย นิยาตอบแบบเสี่ยงๆ ความจริงนิดหน่อย