บทที่15

สมชายเดินเข้ามาดึงวิพลให้ลุกขึ้นและประคองนิตาขึ้น

มาด้วย

ตกลงแกสองคนจะเริ่มต้นกันใหม่ใช่มั้ยดีแล้วล่ะจะ ทรมานใจตัวเองกันทำไม”

ชิดชัยพูดกับทั้งสองคนเพื่อนต่างพยักหน้าและเห็นด้วย

“ฉันไปเปลี่ยนชุดแปบน่ะ”นิตาไปเปลี่ยนใส่เสื้อเชิ้ตและ กางเกงยีนส์ขาสั้นของเธอที่ใส่มาเมื่อเช้า

ทันใดนั้นมีโทรศัพท์ดังเข้ามาอารีย์จึงเดินไปหยิบและมา ยื่นใส่มือให้นิตา

“ฮัลโหลค่ะป้าพร นิกำลังจะกลับค่ะ”

พูดจบนิตารีบวางสายและเดินไปเก็บของที่โต๊ะทํางาน

ของเธอ

“อารีย์จะเอางานไปใส่รถให้พี่หน่อยแล้วขับรถพี่มาหน้า ร้านเลย” นิตากล่าว

วิพลได้ยินจึงเดินเข้ามาช่วยอารีย์ถือของ
* ไม่ต้องเอารถคุณไปหรอกไปรถผมดีกว่านี้

* ไม่ได้หรอกค่นี้มีงานต้องเอากลับไปทําอีกและยายเอ รินยายสิริอีกรถคุณคุ้นเดียวไม่พอหรอก”นิตากล่าว

“พอลิเจ้เดี่ยวสิริกับเอรีนไปรถเราไม่ต้องห่วงจะได้มีคน บอกทางเราด้วยอนุสรณ์เอ่ยขึ้น

* อ้าวแล้วชิดชัยกับอรอนงค์ล่ะจะไปยังไง”

นิตาถามขึ้นมาอีก

สมชายจึงตอบว่า “แกต้องถามเรานี่ว่าไปไงเพราะเรามา กับเจ้าวิพล พอมาง้อสาวได้ทิ้งเพื่อนชอบ” สมชายพูดกระ แนะกระแหนวิพลนิดหน่อยด้วยรอยยิ้ม

“ไม่เป็นไรนิตาเดี๋ยวเรากับอร สมชายและพี่เจี๊ยบไปคัน เดียวกัน” ชิดชัยตอบ

” ใช่นิไปกับพลเถอะเดี๋ยวพวกเราขับตามกันไปช้าแล้ว กัน”อรอนงค์เอ่ยเสริมขึ้นมา

“โอเคค่ะงั้นก็ได้” นิตาส่งยิ้มให้เพื่อนทุกคน

วิพลนั้นไม่ต้องพูดถึงดีใจเป็นที่สุดที่ได้โอกาสอยู่กับนิตาสองคน

* มาอาริย์เดี๋ยวพี่ช่วยถือเอาไปใส่รถพี่ล่ะกัน”วิพลพูดกับ อารีย์และมีนาด้วยเป็นกันเองมากจนทุกคนต้องมองมาที่ เข

“งั้นเดี๋ยวอารีย์กับมีนาเอารถพี่ไว้ใช้น่ะไปส่งงานลูกค้า เสร็จก็ตามไปปาร์ตี้กับพวกพี่ที่บ้านจะได้ไม่ต้องลำบาก นั่งแท็กซี่”

นิตาพูดกับอารีย์และมีนา

ทุกคนต่างแยกย้ายกันขึ้นรถเพื่อเดินทางต่อไปพักที่ บ้านของนิตา

ในขณะที่วิพลกับนิตาขับรถออกมาจากร้านนิตาก็นึกขึ้น ได้ว่าวิเจ็บมือเพราะต่อยกำแพงและเป็นแผลมากขนาด นั้น

“ให้นิขับดีกว่ามั้ยค่ะ”นิตาเอ่ยถามขึ้นมา

* คุณนั่งพักให้สบายเถอะที่รักผมไหวครับ”วิพลพร้อม กับส่งยิ้มหวานมาทางนิตาที่นั่งอยู่ด้านข้างแล้วถามต่อว่า

* นิหิวมั้ยวันนี้ทั้งวันยังไม่เห็นนิกินอะไรเลย

“ปกติค่ะเพราะปกติงานจะยุ่งมากก็จะไม่มีเวลาแบบนี้ แหละ” นิตาตอบพร้อมกับนั่งหลับตาไปด้วย

วิพลหันมาเห็นจึงชะลอรถจอดข้างทางแล้วหันมาค่อยๆ ปรับเอนเบาะเพื่อให้นิตานอนอย่างสบาย นิตาจึงลืมตา

มอง

“อยากให้คุณนอนสบายๆ”วิพลบอกแกนิตา

” ขอบคุณค่ะ”นิตาเอ่ยพร้อมยื่นมือไปกอดแขนวิพล

* อีกนานจะถึงบ้านคุณ คุณหลับก่อนได้เลยน่ะนิ”วิพล พูดพร้อมกับหันหน้ามาทางนิตาก็เห็นว่านินิตาเธอได้หลับ สนิทไปแล้ว

เขาจึงก้มลงจูบที่หน้าผากของนิตาอย่างเบาๆ

นิตาลืมตามองเขาแล้วหลับต่อด้วยอาการหมดแรง
“แตงโมมารับกระเป๋าพี่หน่อยจ้ะ “เสียงของเอรีนร้องเรียก แตงโมเด็กรับใช้ในบ้าน

“สวัสดีค่ะคุณอรินมาแล้วค่ะรอแปบน่ะค่ะ”

แตงโมตะโกนขายรับด้วยเสียงดังและพูดไม่ชัดอีกต่าง

หาก

“ตะโกนอีกแล้วน่ะแตงโมสอนไม่จำเลย”เอรินต่าหนิแตง

โมเบาๆ

“อ้าวแล้วนายผู้หญิงยังไม่กลับมาเหรอค่ะ”

แตงโมงมองสำรวจทุกคนที่มาเยือนแต่ไม่เห็นเจ้านาย ของตัวเองจึงเอ่ยถามศิริและเอรินทันที

“มาสิแต่กำลังตามมาทีหลังแหละและนี่ป้าพรหยุดเห

รอ”สิริตอบและถามแตงโมในเวลาเดียวกัน

“อ่อป้าพรมาค่ะแต่กลับไปก่อนแล้วลูกสาวแกหาย ไป”แตงโมตอบ

“เป็นไงบ้างแตงโมสบายดีน่ะ”สมชายเปิดประตูรถลงมา ก็เอ่ยทักทายแตงโมทันที
“สบายดีค่ะคุณชาย แตงโมตอบ

สิริ เอรินและสมชายค่อนข้างจะคุ้นเคยกับแตงโมเป็น อย่างดีเพราะทั้งสามสี่คนนี้จะมาหานิตาแล้วมาค้างที่บ้าน บ่อยที่สุด

* มีขนมมาฝากมั้ยค่ะ แตงโมถามสมชายตรงๆ

“มีสิจ๊ะเด็กน้อยแต่ต้องช่วยพี่ขนกระเป๋าเข้าบ้าน ก่อน สมชายกล่าว

พอทักทายกันเสร็จทุกคนต่างทะยอยขนของกันเข้าบ้าน ไปโดยที่นิตาและวิพลย์งามไม่ถึงเลย