บทที่17

“ไม่จ๊ะลูกรักของแม่คุณนิตาไม่ใช่คนแบบนั้นไปเก็บของ กันลูกเดี๋ยวไปตอนนี้เลย”

ป่าพรลุกขึ้นยืนแล้วบอกกับลูกสาวของเธอพร้อมปาด น้ำตาด้วยมือทั้ง2ข้าง

“ค่ะแม่พลอยจะเชื่อแม่ค่ะ”พลอยจับมือแม่ลุกขึ้นแล้วไป เก็บเสื้อผ้าตัวเอง

“ถึงบ้านล่ะค่ะ”นิตาหันไปปลุกวิพลที่นั่งหลับคาตักหล่อน มาตั้งแต่ขับรถออกจากปั๊ม

“ครับผม…หอมแก้มหน่อยสิ”วิพลเอ่อ้อนกะนิตา

“ไม่ค่ะอย่าเกเรรีบเข้าบ้านได้แล้วคนอื่นเขารออยู่” นิตา กล่าว

“โอเครจ้ะที่รัก”วิพลพูดพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มใส่นิตา

“เดี๋ยวเถอะนะมาทำเจ้าชู้”นิตาค้อนใสเล็กน้อยและก้าว ลงจากรถไปเปิดประตูรั้ว วิพลจึงรีบเดินตามมาติดไฟ
แตงโมกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่จึงเห็นพอดี

* นายผู้หญิงกลับมาแล้วค่ะๆ” แตงโมพยายามตะโกน เสียงดังเพื่อนให้คนในบ้านได้ยินและรีบไปปิดน้ำเพื่อเดิน ออกไปรับหน้านิตาทันที

“นายผู้หญิงกลับมาแล้วเหรอค่ะ” แตงยกมือไหว้ตา แล้วก็ถาม

นิตาจึงหัวเราะแล้วพูดว่า

“เอ้าพี่ได้ยินแตงตะโกนจนลั่นบ้านยังจะถามอีกน่ะเรา”

” ฮ่าๆๆๆวันนี้นายผู้หญิงย้ำสวยและอารมณ์ดีจังเลยค่ะ ตั้งแต่อยู่กับนายผู้หญิงมา4ปียังไม่เคยเห็นหัวเราแบบนี้ เลย” แตงโมพูดเพราะความซื่อของเธอโดยที่ลืมไปว่านิ ตาไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว

“ไร้สาระน่ะแตงโมงนี่”นิตาตำหนิการพูดมากของแตงโม เล็กน้อย

“เอ่อแตงโมนี่คุณวิพลสวัสดีรึยัง”นิตาถามพร้อมกับ แนะนํา

” สวัสดีไปแล้วค่ะแต่พึ่งรู้จักชื่อตอนนายผู้หญิงบอกเมื่อกี้ค่ะ “แตงโมตอบแบบคนซื่อป้อ

และถามนิตาต่ออีกว่า

“แล้วทำไมนายผู้หญิงมาพร้อมเขาล่ะค่ะทำไมไม่มา พร้อมคุณเอริมคุณสิริ

“เป็นผู้ปกครองพี่เหรอเธออ่ะไปเอาของหลังรถไปไว้ใน ครัวได้ล่ะ”นิตาต่อว่าเล็กน้อย

แตงโมจึงเดินตามวิพลไปถือของที่รถ

“อ้าวทำไมพึ่งมาถึงว่ะแก”สมชายเดินล้วงกระเป๋าออกมา และมักถามนิตากับวิพล

” เราก็นึกว่าแวะทบทวนความทรงจำกันที่ไหนๆ”สิริพูด ต่อจากสมชายทันที

นิตาจึงอายจนหน้าแดงแล้วตอบว่า

“ปากดีคิเดีจริงๆน่ะเพื่อนฉันนี่ดีจริง”

ทุกคนจึงหัวเราะ

* แต่ฉันจะบอกว่าตอนนี้หิวมากค่ะเชิญคุณนิตยาปรุงอาหารให้ดิฉันรับท่านทีเถอะเจ้าค่ะ อรฮินงค์เอ่ยขึ้นมา

แบบข่า

ทุกคนจึงมองหน้ากันแล้วหัวเราะ

“ไปๆๆวันนั้นไม่ต้องทำเด่วผมทำให้ทานเอง”

วิพลหอบของพะรุงพะรังเดินมาบอกทุกคน

“โอเครเพื่อนเราเชื่อฝีมือนาย”อนุสรณ์เดินมาพูดกับวิพล และตบบ่าวพลเบาๆ

ไปๆๆเข้าบ้านกันทุกคน

* เดี๋ยวถ้าคุณอยากทานไรพิเศษไปบอกผมในครัวน่ะ ที่รัก”วิพลเดินมากริบนิตาข้างๆหูจนเพื่อนๆทุกคนหมั่นไส้

“แหม่ๆๆพอดีกันนี่อะไรก็ที่รักน่ะแก”เอรินพูดขึ้นด้วยน้ำ เสียงที่หมั่นไส้

“แล้วเรื่องห้องเรียบร้อยมั้ยแก”นิตาหันไปถามสิริและเอริน
“กิเตี๋ยวสมชาย เจี๊ยบนอนห้องประจำมันส่วนยายเอ รินมานอนกับฉันและชิดชัยกับอรนอนห้องเอริน ส่วนอนุ สรณ์มันจไะไปนอนเรือนกล้วยไม้แก”สิริแจ้งให้นีตาฟัง

* เห้ยๆๆเดี๋ยวก่อนแล้ววิพลล่ะแก2คนมานอนห้องฉัน

ส่วนวิพลกับอนุสรณ์นอนห้องแกถึงจะลงตัว”นิตากล่าว

ขึ้นมาจัดแจงใหม่

“ไม่ได้วิพลนอนกับแกไงผัวเมียกัน”สมชายเอ่ยขึ้นมา

สมทบ

“แกจะบ้าเหรอสมชาย”นิตากล่าว

“ประทานโทษน่ะยายนิ หวานใส่กันเยิ้มขนาดนี้แกไม่ ต้องมาสตอล่ะ” สิริพูดกับนิตาด้วยคำที่เพื่อนสนิทคุยกัน

“เอ่อน่าจบๆๆไป”เอรินรีบตัดบทเพื่อที่นิตาจะปฏิเสธ

แผนการของพวกเขาไม่ได้

“งั้นหนูเอากระเป๋าคุณวิพลไปไว้ห้องนายผู้หญิงน่ะ ค่ะ”แตงโมผู้ยืนถือกระเป๋าอยู่นานมากๆจึงรีบถามขึ้นมา

“ก็ใช่งัยแตงโมรีบเลยจ้ะรีบเลย”อรรีบบอกกำชับแตงโม ให้รีบเอาของวิพลไปเก็บที่ห้องของนิตาทันที
นิตาเหลือบสายมาเห็นพอดี

“นี่เธอก็เป็นไปกับเขาด้วยเรือยายอรฉันล่ะเพลียใจ”นิ ตาพูดกับอรอนงค์

อรอนงค์จึงเดินมากอดนิตาเบาๆแล้วพูดว่า

“นิตาเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมต้นเรารักเธออยาก เห็นเธอมีความสุขในชีวิตคู่น่ะ”

“ขอบใจมากนะอรเราก็รักเธอน่ะ”