บทที่16

ส่วน วิพลขับรถมาได้สักพักก็รู้สึกว่าเลือดที่มือของเขา ไหลออกมาตลอด แต่พอหันมองทางนิตาก็เห็นว่าหล่อน กำลังหลับสบายเขาจึงเริ่มมองหาปั๊มน้ำมันระหว่างทาง เพื่อที่จะซื้อผ้าพันแผลในร้านสะดวกซื้อนั่นเอง

พอสักพักเขาเจอปั๊มน้ำมันจึงขับรถเลี้ยวเข้าไปทันที

“คุณเป็นอะไรรึป่าวค่ะ” นิตาเริ่มรู้สึกตัวจึงถามขึ้น

“ป่าวครับผมขอเข้าห้องน้ำแปบนึงนะคุณนอนต่อเถอะ ที่รัก”วิพลตอบพร้อมกับรีบเดินลงไปล้างมือที่ห้องน้ำทันที

นิตามองดูวิพลผิดปกตจึงปรับเอนเบาะในรถยนต์ตั้งขึ้น และมองตามวิพลก็เห็นว่าเขาเข้าไปในร้านสะดวกซื้อนี่น่า เกิดอะไรขึ้นล่ะ

สักครู่เดียวนิตาก็หันไปเห็นวิพลเดินออกมาเก้าอี้อยู่หน้า ห้องน้ำส่วนวิพลคงมองไม่เห็นว่าเธอตื่นแล้วเพราะรถของ วิติดฟิล์มทึบแสง60%ทำให้คนของนอกมองเข้ามาไม่เห็น

นิตาเห็นอาการเก้ๆกังๆของวิพลจึงเปอดประตูรถลงไป ดูก็เห็นวิพลกำลังนั่งพยายามทำแผลที่หลังมือด้วยตัวเอง

อยู่
เธอจึงเดินมาหยุดตรงหน้าเขาโดยที่เขาไม่ทันได้มอง

“มาค่ะเดี๋ยวทำให้เอง”นิตาพูดขึ้น

* อ้าวคุณไม่ได้หลับ ซีซิพลตอบ

“ ส่งมาค่ะนิทำให้จะได้รับกลับบ้านสิริโทรตามแล้ว” น ตาบอก

“ไม่เป็นไรผมทำเองได้ วิพลพูดพร้อมกับพยายามทายา ที่แผลตัวเอง

นิตาจึงแบ่งจากมือวิพลมาทําเอง

” อยู่นิ่งๆๆนิทำให้”นิตาพูดพร้อมกับค่อยเช็ดแผลทายา แล้วเอาผ้าพันที่มือให้กับวิพล

“น่ารักจัง” วิพลเอ่ยขึ้นทำเอานิตาหน้าแดงขึ้นมาทันที

“หอมด้วย”วิพลยังพูดต่อพร้อมกับจับมือนิตามาจูบเบาๆ

” เอะคุณนี่กลับบ้านได้ล่ะไปค่ะเดี๋ยวฉันขับเอง”นิตาบ อกกับวิพลพร้อมชี้นิ้วบอกอีกว่า
* อย่าขัดใจ คำสั่ง “พลอมยิ้มเล็กน้อยและส่งกุญแจรถ

ให้เธอ

* ไอ้ชดๆๆลูกกูไปไหน ป่าพรร้องตะโกนถามตามดผู้ เป็นสามีดังลั่นบ้าน

ตาชดเดินกอดขวดเหล้าขาวออกมา

“กูไม่รู้โว้ย มึงนั่นแหละอีแกเอานังพลอยหนีข้าไปซ่อน

ที่ไหน”

ตาชดด่ากับป่าพรสวนทันที

“มึงมันบ้าไปแล้วไอ้ชดมึงข่มขืนลูกกูได้ยังไง”ป่าพรภาม ตาชดทั้งน้ำตา

“เรื่องมันเกิดมาแล้วมึงจะด่ากูทำไมอีพร”

* มึงก็แค่ทำใจอยู่กันสามคนผัวเมียเรา”

ตาชดพูดออกไปด้วยความมักง่ายในสันดานของแกอยู่แล้ว
ป่าพรานฟังไม่ได้จึงคว้ามีดทำครัวขว้างใสตาซดทันที แต่โชคดีของตาชดอีกเช่นเคยที่หลบได้ทัน

“นี่มึงจะฆ่าผัวเหรอฮีพร”ตาชดชี้หน้าดำป่าพรทันที

เหมือนกัน

“เอ่อกูอยากจะฆ่ามึงสับมึงเป็นชิ้นๆเลยไอ้ชด” ป่าพรพูด พร้อมกับหันไปในครัวคว้ามีดมาอีก2เล่มกำลังจะขว้างไป ที่ตาขตพอดี

“แม่จ๋าอย่าจ้ะ”พลอยลูกสาวป่าพรนั่นเองวี่ออกมาห้าม ป้าพรในสภาพที่เสื้อผ้าขาดหลุดหนุ่ย ป่าพรเห็นเช่นนั้น ยิ่งโมโหและโกรธตาชดเป็นฟืนเป็นไฟมากขึ้นหลายเท่า

“ไอ้ซด…ไอ้เหี้ย…ไอ้เดรัจฉาน.หมาจะเกิดชิงหมาเกิด น่ะมึงมึงทำลูกกูแบบนี้ได้ไง”ด้วยความเร็วของมือป่าพร ทำให้ครั้งนี้ตาชดไม่สามารถหลบมีดจากมือป่าพรได้

“แม่ๆพอเถอะหนูไม่อยากให้แม่ติดคุก”พลอยพูดกับป้า พร้อมกับร้องไห้จนตัวสั่นกอดป้าพรแน่น

ฝ่ายป้าพรพอเห็นสภาพลูกสาวก็น้ำตาร่วงพรูทันทีพร้อม กับกันมากอดลูกสาวแน่นแล้วได้แต่พูดว่า “แม่ขอโทษแม่ ผิดเองที่ปกป้องลูกไม่ได้” พูดไปร้องให้ไปทั้งสองแม่ลูก ตาชดสบโอกาสจึงรีบลุกขึ้นเดินหนีไปทันทีเพราะด้วยอารมณ์ป้าพรตอนนี้ตาชุดต้องตายแน่ๆๆ

“แม่จ้าเราย้ายไปจากที่นี่กันเถอะน่ะ

พลอยบอกกับผู้เป็นแม่

ป่าพรได้ยินเช่นนั้นจึงส่ายหน้าแล้วบอกกับพลอยว่า “ไม่ ได้ลูกที่นี่เป็นบ้านของเราพวกเราไม่ต้องไปไหนมันต้อง ไป”

“แต่พลอยล่ะแม่พลอยจะอยู่ยังไงล่ะจ๊ะจะมองหน้าคน อื่นยังไง พลอยค้องตายแน่ๆ”

พลอยพูดไปพร้อมกับปล่อยโฮออกมาจนป่าพรต้องรีบ เข้ามากอด

“ไม่ลูกไม่ลูกแม่ต้องไม่เป็นอะไรหนูไปอยู่กับคุณนิตาน่ะ

ลูกไปอยู่บ้านคุณนิไปเรียนหนังสือต่อ”ป้าพรบอกลูกสาว

“คุณนิตาเป็นคนใจดีลูกเขาต้องรักหนูเหมือนที่แม่รักโต ขึ้นมาหนูจะได้เก่งเหมือนเขาน่ะลูก”ป่าพรเล่าบอกลูกสาว ของแกต่อเรื่องนิตา

“ถ้าคุณเขารู้ว่าหนูเคยโดน….และยังมีสามีคนเดียวกับแม่ตัวเองเขาจะไม่รังเกียจหนูเหรอค่ะ”พลอยถามมารดา ตัวเองและคิดว่าจะมีอ้อมกอดไหนเหมือนป่าพรคงไม่มี