Chapter 5 : เดิมพันครั้งสำคัญ

[Brian’s Part::]

“ว้าว ดูนั่นสิ ใครมา”ไอ้ดีแซมเสนอหน้าพูดขึ้นอย่าง อารมณ์ดีเมื่อมันเห็นเมลล์เดินพรวดพราดเข้ามาในห้อง อย่างไม่เกรงกลัวสายตาใคร ร่างบางของเพื่อนเธอก็เดิน ตามเข้ามาด้วยเช่นกัน

ผมเดาไม่ผิดจริงๆที่คนอย่างเมลล์จะต้องรู้ว่าใครอยู่ เบื้องหลังการแกล้งเธอ…และผมก็รู้ว่าเธอต้องมาหาผม ถึงที่ ผมล่ะชอบจริงๆที่เห็นยัยนี่โกรธ ยิ่งเธอโกรธผมก็ยิ่ง อารมณ์ดี

ปีง!!

เมลล์เดินปีงบังมาหยุดตรงหน้าผมก่อนจะตบโต๊ะเสียง ดัง ดวงตากลมโตจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่องสุดๆ

“นี่ฝีมือนายใช่มั้ย?!!”เมลล์ถามเสียงห้วนจัดพร้อมกับยื่น กระดาษแผ่นหนึ่งมาตรงหน้าผม

ผมเหลือบมองกระดาษที่อยู่ในมือเมลล์ครู่หนึ่งแล้วกลับ ไปจ้องหน้าเธออีกครั้งและตอบคำถามเสียงเรียบอย่าง กวนโมโหคนตรงหน้า
“ใช้”

“นาย!!”เมลล์ขึ้นเสียงใส่ผมด้วยโทสะ คงจะคุมอารมณ์ ไม่อยู่แล้วสินะ

“เมลล์ ใจเย็นสิ ยังไงพี่ไบรอันก็เป็นรุ่นพี่นะ”เพื่อนเมลล์ พยายามห้ามศึก ดูเพื่อนเมลล์คนนี้จะเป็นคนใจเย็นมาก นะ ทำไมถึงมาคบกับคนใจร้อนอย่างเมลล์ได้

“เธอไม่เห็นที่เขาพูดเหรอลูกตาว เขายอมรับแล้วนะว่า เขาเป็นคนแกล้งฉัน”เมลล์หันไปบอกเพื่อนอย่างไม่พอใจ

“ไหนเธอบอกว่าจะไม่อารมณ์ร้อนแล้วไง

คำพูดของลูกตาวทำให้เมลล์ถึงกับเงียบ แต่แล้วเธอก็ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เพื่อระบายความโกรธที่อยู่ ในใจ

“ฉันจะพยายาม”เมลล์รับปากกับลูกตาว แล้วหันกลับมา คุยกับผมอีกครั้ง “ทำไมนายต้องแกล้งฉันแบบนี้ด้วย?”

“…”ผมไม่ตอบ เพียงแต่มองหน้าเธอนิ่งๆย้ย หน้าเด็กชะมัด…

นายสนุกนักเหรอที่ต้องคอยแกล้งฉันแบบนี้?”

“นี่! หูแตกรึไง ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ”ว่าที่คุณหมอถึงกับ ของขึ้นเมื่อผมเอาแต่จ้องหน้าเธอ

“เธอต้องการคำตอบแบบไหนล่ะ”ผมไม่ตอบแต่ถามกลับ เสียงเย็น

“ฉันถามนายนะ ไม่ใช่ให้นายมาถามฉัน”

“ก็แค่อยากแกล้ง มีอะไรมั้ย”ผมตอบพร้อมกับกระตุก รอยยิ้มกวนๆส่งไปให้ยัยตัวเล็กตรงหน้า

“วันก่อนนายก็ส่งแฟนนายไปหาเรื่องฉันถึงตึกคณะยัง ไม่พอใจอีกเหรอ นายยังต้องการอะไรจากฉันอีก”

“แฟนฉัน??” ผมถามกลับเมื่อได้ยินประโยคนั้นของเมลล์

“ใช่!”
“ฮ่าๆๆ ต้องเป็นยัยโรสแน่เลยว่ะไอ้ไบรอัน ไอ้ดีแซม อาสาตอบให้อย่างช้าๆ

ไอ้เพื่อนเวรนี่มันเจ๋อไม่เข้าเรื่องจริงๆ…

“แต่ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ ที่ฉันมาที่นี่เพื่อต้องการคุยกับ นายตรงๆ “ก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไร เมลล์ก็พูดขึ้นซะ ก่อน

“จะมาสงบศึกว่างั้น??”

“หึ!ผมหัวเราะในลำคอแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ยัยนี่ ตัวเล็กแค่ไหล่ผมเองนะ (-_-)* และผมก็คิดไม่ถึงจริงๆว่า เมลล์จะเป็นคนพูดตรงๆแบบนี้ ก็ดี ผมชอบคนตรงๆ

“ในเมื่อฉันไม่สามารถถอนตัวออกจากเกมนี้ได้ ฉันก็จะ ลงแข่งเกมนี้เอง”

“แล้วยังไง”

“ถ้าทีมของปี 1 ชนะนายต้องเลิกยุ่งกับฉัน อ้อ ผู้หญิง ของนายด้วย พวกแฟนคลับนายด้วยเหมือนกัน ฉันอยาก อยู่อย่างสงบสุข สงบสุขน่ะ นายรู้จักคำนี้มั้ย
*ได้ ในเมื่อเธอกล้าเสนอมาฉันก็กสำรับ แต่มีข้อแม้

“ข้อแม้อะไร?”เมลล์มองหน้าผมอย่างไม่ไว้ใจ

ผมเท้าแขนกับโต๊ะตรงหน้าแล้วจ้องหน้าเมลล์อย่าง ท้าทาย

“แต่ถ้าเธอแพ้เธอก็อย่าหวังเลยว่าเธอจะได้ใช้ชีวิตอย่าง สงบสุขที่นี่ และฉันก็จะไม่อ่อนข้อให้เธอแม้แต่เกมเดียว”

“หมายความว่าไง?

“ฉันก็เป็นตัวแทนปี 4 จากคณะบริหารที่ลงทุกเกม เหมือนกัน”

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะกลัวรึไง”ผมถามอย่างกวนๆ เพราะเมลล์ถึงกับนิ่งเมื่อผมบอกว่าผมจะลงเล่นทุกเกม เพื่อนผมทุกคนก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้ อีกอย่างเพื่อนผมอาจ จะอยากเป็นฝ่ายเชียร์มากกว่า ที่ผมยอมลงเล่นเกมอะไร นี่เป็นเพราะเมลล์ ผมแค่อยากจะเอาคืนเธอเล็กๆน้อยๆ

“ไม่มีทางเมลลริบปฏิเสธทันควัน

*สรุปแล้วเธอรับคำท้า

“ได้ ฉันรับคำท้าของนาย ถ้าฉันชนะนายก็อย่าลืมทำ ตามคําขอของฉันด้วยล่ะ”

“แต่มันคงยากหน่อยนะที่เธอจะชนะ”ผมพูดอย่างมั่นใจ แล้วแกล้งยิ้มเหยียดคนตัวเล็กตรงหน้า ผมรู้ว่าคนอย่าง เมลล์ประมาทไม่ได้เด็ดขาด

“พรุ่งนี้ก็คอยดูแล้วกัน ลูกตาวกลับ!”เมลล์พูดกับผมเป็น ประโยคสุดท้ายก่อนจะหันไปบอกเพื่อนรักพร้อมกับลาก แขนออกไปด้วย ก่อนที่จะออกจากห้องลูกตาวหันมาก้ม หัวขอโทษพวกผมเป็นการใหญ่

สองคนนี้ช่างต่างกันสุดขั้วจริงๆ คบกันได้ไงวะ (-_-)

“ว้าว น้องเมลล์ตัวเล็กไซส์มินิน่ากอด ส่วนน้องลูกตาว ก็สวยน่าฟัดจริงๆว่ะ สองคนนี้ยิ่งดูใกล้ๆก็ยิ่งน่ารัก”ไอ้ ดีแซมกระโดดลงจากโต๊ะที่นั่งอยู่ มันเดินไปกลางห้อง พลางพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม สายตาแพรวพราวอย่าง เจ้าชู้
เพื่อนคนอื่นๆต่างก็ส่ายหน้ากับนิสัยเจ้าชู้ไม่เล็กของไอ้ ดิแซม ที่พวกผมยังอยู่กันถึงตอนนี้ครบทุกคนเพราะต้อง รอพรีเซนต์งานที่อาจารย์ขอเลื่อนมาเป็นเวลาเย็น ถึงแม้ จะไม่คิดธุระอะไรผมก็จะรอเจอเมลล์อยู่ดี ดูจากนิสัยเธอ แล้วผมว่าเธอต้องมาตามหาผมแน่ และเธอก็มาจริงๆซะ

ยัยเด็กบ้านั่นรู้สึกยังไงทำไมผมจะไม่รู้ เพราะความรู้สึก ของเธอมันแสดงออกมาทางดวงตากลมโตของเธออย่าง ไม่ปิดบัง เมลล์เกลียดผมเข้าไส้ผมดูออก ผมไม่แคร์นะ เพราะผมก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าเธอมากเหมือนกัน (- -) ไม่รู้ ว่าทำไมสินะ ผมเห็นหน้าเมลล์ทีไรผมก็อดที่จะแกล้งให้ เธอโมโหเล่นไม่ได้

“ดูท่าทางน้องเขาเป็นคนที่แกจะเล่นด้วยได้ยากว่ะ”ไอ้ คอปเตอร์ที่นั่งเงียบมานานเปิดปากพูดบ้าง

“ฉันรู้”ผมว่าก่อนจะนั่งลงตามเดิม

“น้องเมลล์ดูโกรธแกมากเลยนะเว้ย”ไอ้ดีแซมพูด มัน กระโดดขึ้นมานั่งบนโต๊ะตรงหน้าผม “คิดๆดูแล้ว แกแกล้ง น้องเขาแรงไปรึเปล่าวะ ตัวเล็กนิดเดียว ลงแข่งเกมตั้ง 12 เกมรวดแบบนั้นเหนื่อยตายพอดี”

“อย่ามาทำตัวเป็นคนดีเอาตอนนี้ พวกแกเป็นผู้สมรู้ร่วม คิดนะอย่าลืม
ผมจ้องหน้าไอ้ดีแชมเขม็งมันจึงได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆกลับมา

ผมรู้เรื่องงาน Family Games ครั้งล่าสุดนี้มาได้สักพัก แล้วล่ะ ในงานต้องมีการแข่งขันเกมต่างๆ ความคิดชั่วร้าย ก็แวบเข้ามาในหัวผม การจะหาชื่อของใครสักคนที่ผม ต้องการไม่ใช่เรื่องยากนัก และผมก็สนิทกับรุ่นน้องที่เป็น หนึ่งในกรรมการฝ่ายกิจกรรมนิสิต ผมให้มันจัดการใส่ชื่อ เมลล์ลงไปทั้ง 12 เกม แล้วที่ผมลงเล่นเกมทั้งหมดด้วยก็ เพราะไอ้ดีแซมกับไอ้คอปเตอร์เป็นคนเสนอความคิด (นี่ ขนาดแฟนไอ้คอปเตอร์ห้ามไม่ให้ผมแกล้งเมลล์นะ นี่ถ้า น้ำว้ารู้ว่ามันสนับสนุนผมล่ะก็ มันอยู่ไม่สุขแน่) ยิ่งไปกว่า นั้นเพื่อนคนอื่นๆก็เห็นด้วย อีกอย่างพวกนั้นไม่อยากเล่น เกมด้วยล่ะมั้ง ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะเป็นตัวแทนคนเดียว จากคณะบริหารฯปี 4ดีซะอีก ผมจะได้เอาคืนยัยเด็กบ้า นั่นให้หนำใจไปเลย

“ถามจริงเถอะไอ้ไบรอัน”ไอ้ดีแซมเอ่ยขึ้นเมื่อนึกอะไร บางอย่างได้

“อะไร?”

“แกไม่รู้เรื่องที่ยัยโรสไปหาเรื่องน้องเมลล์จริงๆเหรอ

วะ?”

“ไม่รู้ ฉันเจอยัยนั่นล่าสุดเมื่อวานก็ไม่เห็นพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้สักคำ”

“อย่างยัยนั่นฉันว่าแทนที่จะไปหาเรื่องจอมแสบอย่าง น้องเมลล์ อาจจะโดนเล่นงานกลับมาแทนก็ได้วะ”

ผมไม่ได้พูดอะไรแต่ก็แอบเห็นด้วยกับไอ้ดีแซม ถึงโรส จะท่าทางแรงๆ เปรี้ยวๆ แต่เธอไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรหรอก

โรสไม่ใช่แฟนผมอย่างที่เมลล์เข้าใจ เราเป็นเพื่อนกัน ตั้งแต่เด็กแล้ว และผมก็รู้ว่าเธอคิดกับผมยังไง แต่สำหรับ ผมโรสก็เป็นได้แค่เพื่อนจริงๆ เราค่อนข้างสนิทกัน จน กระทั่งผมย้ายไปเรียนที่อังกฤษตอนม.ปลาย เราก็ห่างๆ กันไป หลังจากนั้น 3 ปีที่ผมเรียนจบ ม.ปลาย ผมก็กลับมา เรียนต่อที่นี่ และเราก็กลับมาสนิทกันเหมือนเดิม

โรสเป็นลูกสาวของเพื่อนคุณแม่ ที่บ้านเธอทำธุรกิจ สินค้าเกี่ยวกับความงามทุกชนิดและมีแต่สินค้าแบรนด์ ดังขนาดใหญ่ระดับเอเชีย บางครั้งผมก็รำคาญเธอที่ชอบ ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผม แต่ข้อดีอย่างหนึ่งของโรสก็ คือเธอคอยกันท่าพวกผู้หญิงที่เข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตผม ออกไป

เพราะ ‘ผู้หญิงคนนั้น’ ทำให้ผมไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ กับใคร…และผมก็ไม่แน่ใจว่าผมลืมเธอได้รึยัง ถึงแม้ว่าเรื่องนั้นจะผ่านมาเกือบ 4 ปีแล้วก็ตาม

อาจารย์มาแล้วค่าทุกคนนนนน

เสียงแหลมๆของมดดำดึงสติผมที่กำลังดำดิ่งสู่เรื่อง ราวในอดีตให้กลับเข้าร่าง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เพื่อ ระบายความรู้สึกเจ็บหน่วงๆที่หัวใจ

ให้ตายเถอะ…ทำไมถึงยังคิดถึงเรื่องนั้นอยู่นะ…

[End Brian’s Part::]

วันต่อมา…

ฉันยืนประหม่าท่ามกลางสายตานับพันคู่ที่มองมายังพิธี เปิดกลางสนามกีฬา ผู้ลงแข่งขันเล่นเกมหลายชีวิตจาก สิบกว่าคณะยืนร่วมพิธีเปิดพร้อมด้วยเหล่าคณะอาจารย์ หลายท่านที่ตอนนี้กำลังฟังอธิการบดีกล่าวเปิดงาน

ฉันยืนรวมกลุ่มกับทีมปี 1 ที่ตอนนี้ใส่เสื้อยืดสีชมพูสกรีน รูปแมวตัวเล็กๆ น่ารักๆไว้กลางอก ส่วนทีมของปี 4 จะเป็น เสื้อยืดสีฟ้าสกรีนรูปเสือตัวเล็กๆไว้กลางอกเช่นเดียวกัน

นี่ขนาดฉันเตรียมใจมาแล้วทั้งคืนนะยังตื่นเต้นขนาด นี้ T_T ฉันบอกพี่แมกซ์แล้วว่าฉันลงแข่งเกมคนเดียว ขึ้น ไม่บอกเขาต้องเค้นคอถามฉันจนรู้เรื่องที่ฉันไปรับคำท้า ของไบรอันเพราะความโมโหจนลืมตัว ถ้าเป็นแบบนั้นฉัน ก็ไม่แคล้วจะโดนเทศนาอีกอ่ะดิ ส่วนลูกดาวก็ไปรวมกลุ่ม กับเพื่อนในคณะนั่งเชียร์อยู่บนอัฒจรรย์ตรงมุมหนึ่งของ สนาม

“หน้าซีดเขียว ตื่นเต้นเหรอ?”

เสียงของใครบางคนดึงสายตาฉันไปจากใบหน้าสวย หวานของลูกตาวให้หันไปมองเขา ร่างสูงข้างกายยิ้มให้ ฉันนิดๆ เขาเป็นคนหน้าตาดีมากคนหนึ่งเลยล่ะ ท่าทาง เขาก็ดูเป็นคนอารมณ์ดีพอตัวเลยด้วย

“นิดหน่อยน่ะ ^^ “ฉันตอบเขาแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ในสถานการณ์แบบนี้ฉันควรจะผูกมิตรไว้เป็นเรื่องที่ดี ที่สุด ยิ่งฉันอยู่ตัวคนเดียวไม่รู้จักใครแบบนี้ด้วยแล้ว

“ฉันชื่อสายฟ้านะ มาจากคณะวิศวะฯ

“ฉันชื่อเมลล์ จากคณะแพทย์ฯ ยินดีที่ได้รู้จักนะสายฟ้า”
“คร้าบผม”สายฟ้าขยิบตาให้ฉันนิดๆ “ความจริงฉันรู้จัก เธอมาก่อนแล้วล่ะ

“จริงอะ 0.02

“ข่าย ก็เธอออกจะดัง ฮ่าๆๆ”

เสียงหัวเราะจากเพื่อนใหม่ทำให้ฉันคิดออกทันทีว่าเขา หมายถึงเรื่องอะไร

“นายรู้จักฉันเพราะฉันไปก่อกรรมไว้เยอะสินะ (-_-);”

“ประมาณนั้น ว่าแต่เธอจำฉันไม่ได้จริงๆเหรอ เราเคย เจอกันทั้งสองครั้งแล้วนะ”

ฉันขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัยแล้วจ้องหน้าเขาดีๆอย่าง พยายามนึก แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกจริงๆว่าฉันเคยเจอ กันตอนไหน

“จำไม่ได้อ่ะ (- -) (- -) (- -) (- -)”

“ฉันก็คือคนที่เธอแย่งหนังสือไปปาใส่รุ่นพี่ที่ชื่อไบรอัน แล้วก็เป็นคนที่เธอแย่งไอศกรีมไปป้ายเสื้อเขาไงล่ะ”

“เฮ้ย! จริงเหรอ
“จริงสีสายฟ้ายักคิ้วยืนยัน

“อา งั้นวันหลังฉันซื้อไอศกรีมคืนให้นายแล้วกัน (^^), “ฉันบอกทีเล่นทีจริงพร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆไปให้เขา แต่ก็แอบรู้สึกผิดล็กๆ

“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า ว่าแต่เธอลงเกมไหนบางล่ะ ฉันลงเกมที่ 6 กับเกมสุดท้าย เพื่อเราจะได้เจอกัน”

“ฉันว่านายก็เจอฉันหมดทุกเกมนั่นแหละ”

“หมายความว่าไง?”

“ก็หมายความว่าฉันลงทุกเกมน่ะสิ”

“หา นี่เธอฟิตขนาดนั้นเลยเหรอ”สายฟ้าจ้องหน้าฉัน อย่างไม่อยากเชื่อ ใช่ ขนาดฉันยังไม่อยากจะเชื่อและยัง ไม่มั่นใจในตัวเองเลยว่าฉันจะสู้จนถึงเกมสุดท้ายรึเปล่า

หวังว่าฉันคงจะไม่หมดแรงตั้งแต่เกมแรกๆหรอกนะ

“ก็ประมาณนั้น”ฉันส่งยิ้มแหยๆไปให้สายฟ้า แต่ก่อน ที่เราจะทันได้คุยอะไรกันต่อเสียงกรี๊ดที่ดังกระหึ่มก็ดึง ความสนใจจากเราไป แสดงว่าพิธีเปิดจบลงแล้ว…และการแข่งขันเกมก็กำลังจะเริ่มขึ้น

เสียงเชียร์ดังกระหึ่มจากทุกสารทิศ เสียงกลองที่แต่ละ คณะนำมาถูกตีเสียงดังสนั่น ฉันยอมรับนะว่าเสียงพวกนี้ อาจจะทำให้ฉันตื่นเต้นมากแต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกฮึกเหิม ยังไงบอกไม่ถูก

เสื้อยืดสีชมพูและสีฟ้าที่ทางมหา’ลัยสั่งทำขายดีเป็นเท น้ำเทท่า เหล่ากองเชียร์ต่างพร้อมใจกันใส่เสื้อสีทีมที่ตัว เองเชียร์ มองจากตรงนี้แล้วมันสวยมากเลยล่ะ

เฮ้อ…ฉันเข้าใจความรู้สึกของแฮร์รี่ พอตเตอร์แล้วล่ะ ว่าการถูกมัดมือชกให้ลงแข่งเกมที่ตัวเองไม่ได้เต็มใจแข่ง มันรู้สึกยังไง…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ