บทที่ 1 เพิ่งข้ามภพก็แต่งงาน

บทที่ 1 เพิ่งข้ามภพก็แต่งงาน

วั่งเย่เป็นสัตว์ประหลาด ทุกคนต่างเรียกนางว่าเช่นนั้น เพราะนางสังหารคนเป็นจำนวนมาก และอารมณ์ของ นางนั้นขึ้นๆลงๆเสมอ ในฐานะที่เป็นเครื่องมือในการ สังหารคน นางจะเป็นคนที่ทำงานให้สำเร็จและสมบูรณ์ แบบ แต่น่าเสียดาย อำนาจสูงกลบนาย สุดท้ายนางก็ ตาย ด้วยน้ำมือของอาจารย์ของตน

วิ่งเย่ล้มลงในบ่อเลือด นางใช้แรงทั้งหมดยิ้มด้วยรอยยิ้ม ที่น่าเกลียด

หากสามารถมีชีวิตอยู่อีกครั้ง นางอยากใช้ชีวิตอย่าง

สงบสุข

“แม่ทัพหรง หรงวิ่งเก๋ไม่ใช่ว่าตายไปแล้วนะ? ถึงแม้ว่า ฮ่องเต้จะมีพระราชบัญชาให้สมรส แต่อ๋องโยวก็ไม่ สามารถนำคนตายมาเป็นพระชายาได้นะ”

เสียงที่ดังจนแสบแก้วหูดังขึ้น นั่งเก๋ขยับคิ้วไปมา แค่รู้สึก ว่ารอบๆเสียงดังมาก เสียงดนตรี เสียงพูดคุย และเสียง หัวเราะ ดังจนไม่หยุด
“ล้มอยู่ตรงนี้ทำอะไร! ลุกขึ้น! ” ทันใดนั้น มีชายคน หนึ่งเอาเท้าถีบวิ่งเย่

ในที่สุดนางก็ตื่น นางลืมตาขึ้น แต่ดวงตาของนางนั้น มองเห็นแต่สีแดง มือของนางถูกมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา ปากก็ถูกยัดด้วยผ้าขี้ริ้ว ทันใดนั้นวิ่งเก๋ขมวดคิ้ว นางปวด ไปทั้งตัว แล้วก้มหน้าลงมองดูชุดของตัวเอง ชุดทั้งชุดเป็น สีแดง แตกต่างจากชุดที่นางใส่ปกติทั่วไปมาก แต่กลับ คล้ายกับชุดแต่งงานสมัยโบราณ

เกิดอะไรขึ้น? นางยังไม่ตาย?

เมื่อเห็นคนที่นอนอยู่บนพื้นยังมีปฏิกิริยา หรงเพ่ยรู้สึก โล่งใจ แม้ว่าคนจะตายหรือไม่ตายก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร กับเขา แต่วันนี้ยังไงก็เป็นวันแต่งงานของอ๋องโยว ปล่อย ให้มันมีชีวิตต่ออีกหน่อยละกัน

“กาวกงกง นางฟื้นแล้ว ทำพิธีต่อเลย” หรงเพ่ยกล่าว

เมื่อเห็นเช่นนั้นกาวกงกงยิ้มแล้วตะโกนว่า “นำเจ้าบ่าว มา! ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นข้างหู วึ่งเก๋ขมวดคิ้ว เสียงดนตรี พวกนี้ดังจนแก้วหูแทบจะระเบิด นางคิดที่จะหลุดพ้นจาก เชือก แต่ร่างกายนั้นกลับใช้แรงไม่ได้เลย กล้ามเนื้อก็ อ่อนแรง
ไม่นาน เจ้าบ่าว ทุกคนพูดถึงก็มา วิ่งเย่รู้สึกได้ว่าข้างๆ นางนั้นมีคน เลยอดสงสัยไม่ได้ แต่หัวของนางก็ถูกคลุม ด้วยผ้าสีแดง นางเลยมองไม่เห็น

“คนครบแล้ว

เริ่มพิธี!

เมื่อพูดจบ นั่งเย่ก็ถูกคนกดหัวบังคับให้นางกราบ นาง ไม่เข้าใจคนข้างๆพูดว่าอะไร แต่นางรู้ว่า ตัวเองกำลังถูก บังคับให้แต่งงานกับใครอยู่? ทั้งชีวิตของนางนั้นมีแต่การ สังหารคน แล้วจะมีเวลาที่ไหนไปคิดเรื่องแต่งงาน ยิ่งไป กว่านั้น นี่มันสมัยไหนกันแล้ว ทำไมยังมีงานแต่งงานที่เก่า แก่แบบนี้อีก?

วิ่งเย่ถูกบังคับให้กราบ มือของนางถูกมัดไว้อย่างแน่น หนา จนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

ไม่นาน คนที่จับนางที่อยู่ข้างๆก็ได้หยุดลง แล้วเสียงที่ ดังจนแสบแก้วหูก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“พิธีเสร็จสมบูรณ์! ส่งเข้าเรือนหอ! ”

เรือนหอ?

วั่งเก๋ขยับมุมปาก ร่างกายของนางถูกแบกขึ้น หลังจาก นั้นไม่นานนางก็ถูกโยนไปที่นุ่มๆ ในที่สุดผ้าที่คลุมหัวนาง ก็ถูกเปิดออก สาวน้อยสองคนที่เป็นคนรับใช้เข้ามาดู วั่งเย่ตกใจมองไปรอบๆ เทียนสีแดงกับคำมงคล การ ตกแต่งในห้องนั้นเป็นแบบโบราณ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เครื่องประดับที่อยู่ข้างๆบนเตียง ล้วนเป็นของดีๆทั้งนั้น แม้ว่านางจะไม่รู้เรื่องวัตถุโบราณ แต่นางก็เคยเห็นของ ดีๆมาแล้วมากมาย ของพวกนี้ดูแว๊บเดียวก็รู้ว่ามีมูลค่าไม่ น้อย

“ท่านอ๋องพระชายาเชิญบรรทม พวกข้าขอถอยก่อน” คนรับใช้พูดจบก็เดินจากไป วิ่งเก๋ได้ยินเสียงประตูถูก ล็อก

พวกเจ้าแก้มัดให้ข้า………

มือของนางยังคงถูกมัดไว้ ร่างกายของนางนั้นไม่มีแรง เลย นางถอนหายใจอยู่สักพัก วึ่งเก๋พยายามลุกขึ้นจาก เตียง แล้วคลายผ้าขี้ริ้วในปากออก แล้วมองไปด้านหลัง นางเห็นชายคนหนึ่งนอนหดตัวอยู่บนเตียงและเฝ้ามองดู นางอย่างระมัดระวัง

“เจ้า มาแก้มัดให้ข้า” วิ่งเก๋พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เมื่อชายคนนั้นได้ยินเช่นนั้นก็หดคอของเขา ดูเหมือนว่า เขาน่าจะตกใจสายตาที่เย็นชาของนาง วิ่งเก๋เห็นว่าเขาไม่ ขยับ อารมณ์ความหงุดหงิดเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ ดวงตาของ นางก็ดุร้ายมากขึ้น เมื่อชายคนนั้นเห็นเช่นนั้นก็ตกใจ จาก นั้นก็ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้นาง เพื่อเอื้อมมือไปแกะเชือกที่อยู่บนมือ

ในที่สุดก็เป็นอิสระสักทีวึ่งเย่ขยับคอ แล้วมองชายที่อยู่ บนเตียง อายุน่าจะประมาณสิบเจ็ดสิบแปดได้ หน้าตา ดีใช้ได้ แต่ขาดความกล้าไปหน่อย ดูแล้วน่ารักดี นั่งเย่ กำลังจะเอ่ยปากถาม แต่อยู่ๆก็มีความทรงจําที่แปลก ประหลาด เข้ามาในหัวของนางอย่างรุนแรง ทันใดนั้น วั่งเย่ตกใจ ดวงตาของนางค่อยๆบิดเบี้ยว

นางได้ตายไปแล้ว และตอนนี้นางอยู่ในโลกใบใหม่ และ ร่างกาย ก็ไม่ใช่ร่างของนาง แต่เป็นร่างของลูกสาวคน ที่สี่ของตระกูลหรงราชวงศ์หลินฉี่จวนแม่ทัพนามว่าทรง วั่งเก๋ และวันนี้ก็เป็นวันสมรสของหรงวิ่งเก๋กับอ๋องโยว

ถ้าอย่างนั้น คนที่อยู่บนเตียงก็คืออ๋องโยว?

วั่งเย่มองคนที่กำลังหดตัวอยู่บนเตียง ชายคนนั้นสังเกต เห็นดวงตาของอีกฝ่าย เลยหดศีรษะของตนลงอีกเล็ก น้อย แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ เลยค่อยๆเยื้องคอออกมาอย่าง ช้าๆแล้วเฝ้าดูวิ่งเก๋อย่างระมัดระวัง

“ภรรยา” ชายคนนั้นพูดด้วยเสียงอันน้อยนิด

วิ่งเก๋ปากชักอย่างกะทันหัน อาจเป็นเพราะว่าชาติก่อน ทำความชั่วและฆ่าคนมาเยอะจนเกินไป เกิดใหม่อีกครั้ง เลยถูกฟ้าลงทัณฑ์ สามีกระทันหันของข้า……เป็นคนโง่
หรงนั่งเย่เป็นลูกนอกสมรส ของตระกูลหรงที่ไม่มีใคร ยอมรับ แม่ผู้ให้กำเนิดก็เสียชีวิตไปก่อน ส่วนพ่อเกลียด การดูถูกของพี่สาว แม้ว่านางจะเป็นลูกสาวที่ถูกต้อง ตามกฎหมาย แต่สถานะของนางในตระกูลหรง ไม่ได้ดี ไปกว่าคนรับใช้เลย แต่นางนั้นก็ไม่เคยคิดที่จะอยู่เฉยๆ เลย นางกลับไปชอบอัจฉริยะที่มีชื่อเสียงที่ชื่อว่าอ๋องหลิง ของราชวงศ์หลินจี่ อ๋องหลิงเป็นลูกชายที่รักของฮ่องเต้ ในตอนนี้ เขาเต็มไปด้วยคุณสมบัติต่างๆมากมายและ ด้วยรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่น และนิสัยที่มีน้ำใจ จึงทำให้ เขากายเป็นหนุ่มในฝันของสาวๆหลายๆคน หรงวิ่งเก๋จะ ตกหลุมรักเขาก็ไม่เห็นแปลกเลย

แต่หรงวิ่งเย่นั้นโง่ นางไม่สามารถซ่อนความรู้สึกนี้ไว้ใน ใจได้ ไม่ช้าคนทั้งเมืองของหลินฉี่ก็รู้เรื่องที่ว่า ลูกสาวคน ที่สี่ของตระกูลหรงหลงรักอ๋องหลิง ทันใดนั้นหลินอ๋องได้ กลายเป็นตัวตลก แต่เขา กลับกลายเป็นเป้าหมายของ การดูถูกของทุกคน

หลินอ๋องรู้สึกรำคาญคนงี่เง่าแบบนี้มานานแล้ว และพอดี เลยอ๋องโยวกำลังจะบรรลุนิติภาวะที่จะสามารถสมรสได้ เลยเสนอเรื่องนี้ให้กับฮ่องเต้ทราบ ฮ่องเต้ตอบรับข้อเสนอ ผู้หญิงงี่เง่ากับอ๋องโง่ ช่างเหมาะสมกันจริงๆ แต่ในใจของ หรงวิ่งเก๋กลับมีแต่เรื่องอ๋องหลิงที่ต่อต้านการแต่งงาน ตระกูลหรงเลยขังนางและเฆี่ยนตีนาง ร่างกายปกติของ นางก็อ่อนแออยู่แล้ว แต่สุดท้ายร่างกายของนางก็ไม่ สามารถทนรับได้ และนางก็ได้เสียชีวิตก่อนวันแต่งงาน เพียงแค่วันเดียว ดังนั้นวิ่งเก๋เลยเข้าครอบครองร่างกาย

เมื่อเข้าใจเรื่องราวในอดีตของร่างกายนี้แล้ว รั้งเย่เริ่ม ปวดหัวอย่างรุนแรง นางต้องการมีชีวิตใหม่อีกครั้ง แต่นาง ก็ไม่อยากได้ร่างกายที่อ่อนแอเช่นนี้ ทรงวิ่งเก๋พ่อไม่ยัง แม่ไม่รัก การครอบครองร่างกายของนางนั้นเป็นเรื่องที่ ลำบากมาก นอกจากนี้…….

วั่งเย่มองชายที่นอนตัวสั่นอยู่บนเตียง รู้สึกว่าอึดอัดอยู่ ในใจ สถานการณ์ของเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่านางเลย

ชื่อของเขาคือจูนเจ๋ว แม่ของเขาเป็นน้องสาวแท้ๆของ ฮ่องเต้ แต่เขาเสียชีวิตไปก่อน เขาเลยถูกไทเฮาเลี้ยงดู แต่ไทเฮาก็ได้สิ้นชีวิตไปเมื่อหลายวันก่อน อ๋องโยวได้เสีย ที่พึ่งพาไป หลังจากนั้นก็ถูกลอบสังหารจนได้รับบาดเจ็บ เมื่อฟื้นขึ้นเข้าก็กลายเป็นคนโง่ไปแล้ว

ทั้งสองต่างเป็นต้นกล้าที่อยู่ในท่ามกลางพายุอย่างโดด เดี่ยว ในตอนนี้กลับต้องมาอยู่ร่วมกัน มันช่างน่าสังเวช จริงๆ

“เป็นบาปจริง” นั่งเย่ไม่มีทางเลือก นึกถึงตอนที่นางเป็น เครื่องมือในการสังหารคน

แต่ตอนนี้กลับมาถึงจุดที่ถูกบังคับให้แต่งงาน นอกจาก นั้นยังได้แต่งงานกับชายโง่อีก พูดออกไปคนอื่นคงหัวเราะกันจนฟันหลุด

“ภรรยา ข้าง่วงแล้ว พวกข้านอนหลับกันดีไหม” จูนเจ๋วอ ยู่บนเตียงหาวด้วยความเกียจคร้าน ในเวลานี้เขาน่าจะ ง่วงนอนจริงๆ แต่คนพวกนั้นก็ไม่ยอมให้เขานอน ตอนนี้ ในห้องมีผู้หญิงเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน ดวงตาของนางช่างน่า กลัว ไม่กล้านอน

วิ่งเย่เหลือบมองเขาอย่างช้าๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงฉีก คนคนนั้น แล้วโยนออกไปให้อาหารสุนัข จากนั้นก็สังหาร คนทั้งหมดในตำาหนักอ๋องแล้วจากไปยังลำพัง แต่ตอน

เมื่อมองดูร่างกายที่บอบช้ำและอ่อนแอนี้ ทำให้นางปวด หัว สภาพร่างกายนี้ไม่ดีเลย หากถูกคนฟาดตีเพียงไม่กี่ ครั้งก็สามารถตายได้ทันที การที่คิดจากหนีด้วยร่างกายนี้ ความเป็นไปได้เท่ากับศูนย์

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้นางเป็นหรงวิ่งเย่ ไม่ใช่วิ่งเก๋คนเดิม อีกต่อไป

เมื่อคิดเช่นนั้นดวงตาของวึ่งเก๋ค่อยๆมืดมิดลง ก่อนตาย นางได้เคยคิดแล้วว่า หากนางมีชีวิตใหม่อีกครั้ง นางอย่าง ใช้ทั้งชีวิตของนางอย่างสงบสุข แม้ว่าสถานการณ์ใน ตอนนี้จะอันตราย แต่ก็ไม่ได้แย่เหมือนเมื่อก่อน
วิ่งเก๋มองจูนเจ๋าที่กำลังมึนๆงงๆอยู่ และถอนหายใจอย่าง ช้าๆ ในใจคิดคนโง่ก็ดี หากมีสามีปกติ นางคงปวดหัวแน่ๆ

เป่าเทียนที่อยู่บนเตียงนอน นั่งเย่นอนอยู่บนเตียง หลัง จากที่นางได้เจอกับเรื่องราวเช่นนี้นางรู้สึกเหนื่อยมาก ใน ขณะที่นางกำลังจะนอน จูนเจ๋วที่นอนอยู่ข้างๆก็ขยับ เข้า มาตรง

กลาง เขาเอื้อมมือไปสัมผัสวั่งเย่ ทันใดนั้นวิ่งเก๋ตกใจ และในห้องก็เต็มไปด้วยจิตสังหาร นางยกมือขึ้นอย่าง รวดเร็วแล้วบีบคอของเขา แล้วกดคนไร้มารยาทเอาไว้ บนเตียง

“อ๊า~ เจ็บ! ” จูนเจ๋วกรีดร้องด้วยเสียงตกใจ รู้สึกว่า แขนของตัวเองกำลังจะหลุดออกมา

“หาเรื่องตาย! ” วิ่งเก๋พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา