บทที่6 ปล่อยเช่าคฤหาสน์

กสงัดเงียบสงบ

ขณะที่เจียงเยวกลับมายังคลินิก ก็เห็นเหล่ากำลังถือสัญญา ฉบับหนึ่งนั่งนิ่งๆ

“ลูกพี่ กลับมาแล้วหรอ”

เหล่า รีบถือสัญญาแล้วเดินเข้าไปหา พร้อมกับพูดว่า “ปัญหา เรื่องงานของเฉินยี่ผมจัดการเสร็จแล้ว เป่ยเฉิงกรุ๊ปเป็นบริษัทที่ ค่อนข้างมีชื่อเสียงในเมืองซู เป็นบริษัทที่ทำวิจัยด้านเครื่อง สําอาง โดยตรง ตำแหน่งอะไรตอนนี้ยังไม่ได้จัดให้ แต่คิดว่าคง เป็นตำแหน่งที่ไม่เลว แต่ว่า…….

“แต่ว่าอะไร”เจียงเยวนั่งอยู่บนโซฟา ถามพร้อมกับจุดบุหรี่ หนึ่งมวน

“เขาเชิญพี่ไปเป็นรองประธานกรรมการที่เป่ยเฉิงกรุ๊ป แล้วให้ ผมนำหุ้นสี่สิบเปอร์เซ็นต์นี้มาให้พี่ พี่มีอำนาจตัดสินใจในเปียเฉิ งกรุ๊ปอย่างสูง เขาอยากให้พี่เข้าร่วมเป่ยเฉิงกรุ๊ปมากเลย

เหล่าอยื่นสัญญาให้ แล้วพูดต่อว่า

“ผมรู้ว่าที่เขาเชิญพี่ไปเป็นรองประธานกรรมการที่บริษัท เพราะเขาอยากให้พี่ปกป้องบริษัทเขา แต่ผมแนะนำให้พี่ไป เพราะนั้นก็หมายความว่า พี่สามารถเจอเฉินบ่อยขึ้น มันเป็น เรื่องดีสําหรับการพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับเธอนะ
อืม ที่วิเคราะห์มาฟังดูมีเหตุมีผล

หลายปีที่ผ่านมา ชีวิตของเฉินไม่เพียงแต่มีการเปลี่ยนแปลง อันยิ่งใหญ่ ในขณะเดียวกัน เธอก็ผ่านชีวิตที่มืดมนมานาน

ความเจ็บปวดนั้นกลายเป็นความแค้นที่จะล้นฟ้าตามกาลเวลา ที่ผ่านไป ฝังลึกเข้าไส้ ไม่สามารถปล่อยวางได้

เงินทองแค่นี้ไม่สามารถลบความแค้นของเฉินที่มีต่อเขาได้

หรอก

แต่ถ้าหลังจากนี้เจียงเยวกับเงินที่สามารถทำงานที่เดียวกัน ชดใช้ด้วยพฤติกรรมในชีวิตประจำวัน ค่อยๆลดความแค้น ของเฉินที่มีต่อเขา นี่ก็เป็นทางเลือกที่ดี แต่เขาคิดสักพัก แล้ว ยื่นสัญญาให้เหล่าอู่

“เรื่องสัญญาค่อยพูดพรุ่งนี้ละกัน ตอนนี้นายไปปล่อยเช่า คฤหาสน์เพิ่งหวงเฉิงด้วยราคาที่ต่ำก่อน”

“อะไรนะ” เหล่า อึ้ง “คฤหาสน์นี้เป็นคฤหาสน์ที่พี่ซื้อให้เป็น กับเหมิงเหมิงนะ”

“ผมทําผิดแล้ว”

เจียงเยว่ไม่ได้แสดงอารมณ์ออกทางสีหน้า แต่ในตาเขาเต็ม

ไปด้วยความรู้สึกผิด

“ก่อนหน้านี้ผมคิดว่าถ้าผมทำให้เฉินที่มีคุณชีวิตที่ดี เธอก็จะ ให้อภัยผม แต่นายไม่เห็นหรือ ความแค้นของเธอที่มีต่อผมนั้นไม่สามารถซนใช้ด้วยเงินทองได้ คฤหาสน์นี้ทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่า เดิม ปล่อยเช่าเถอะ”

“เค ผมเข้าใจแล้ว”เหล่าอู่พยักหน้าแรงๆ เข้าใจแล้วว่าเจียง เยว่คิดยังไง

ถ้าผู้หญิงคนหนึ่ง เราไม่สามารถให้เธอดีใจได้ด้วยเงินทาง วัน ก็ต้องแก้ปัญหาด้วยวิธีทางจิต

แก้ไขความแค้นที่สะสมมาหลายปี จากเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ใน ชีวิตประจําวัน

ถึงแม้การอยู่เคียงข้างไม่ใช่เรื่องที่ดูอลังการ แต่ความธรรมดานั้นเป็นสิ่งที่ล้ำค่า เป็นความจริงของชีวิต บางทีสิ่งที่ผู้หญิงต้องการก็แค่การอยู่เคียงข้างเท่านั้นเอง เหล่าอู่โพสต์รูปคฤหาสน์บนเว็บอย่างรวดเร็ว

คร่าวแรกเขาคิดว่ากว่าจะมีคนมาเช่าคงต้องใช้เวลาหน่อย

คิดไม่ถึงว่า เพียงแค่ไม่ถึงห้านาที ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโทรมาส อบถามเกี่ยวกับคฤหาสน์อย่างตื่นเต้น

“สวัสดี เมื่อสักครู่ฉันเห็นคุณโพสต์เช่าคฤหาสน์บนเว็บใช่ ไหม”

“ใช่ ผมเอง”เหล่าอู่ตอบ

“คฤหาสน์ใหญ่ขนาดนั้น ค่าเช่าแค่เดือนละสามพัน คุณโกหก หรือเปล่า”
“ถ้าคุณมีเวลา เราสามารถมาคุยกันต่อหน้าได้

หลังจากนั้นยี่สิบนาที มีผู้หญิงประมาณอายุยี่สิบกว่า เดิน มายังหน้าประตูคลินิก

เธอสูงเมตรเจ็ดสิบ แต่งตัวแนวออฟฟิศ แต่งหน้าเบาๆแต่สวย

ดูจากป้ายที่ติดอยู่ตรงอก สามารถรู้ว่าเธอชื่ออ้ายเยว่ เป็น พนักงานของโรงแรม โจวหาว ในตำแหน่งบัญชี

“แผ่นที่บอกว่าเป็นที่นี่นี่นา”อ้ายเยวมองไปรอบๆ ไม่เห็นคนที่ บอกว่าตนเองเป็นเจ้าของ” อย่าบอกนะว่าโดนหลอก ขณะที่เธอกำลังจะโทรหาเหล่า

โรลส์รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งขับมาจอดอยู่ข้างๆอ้ายเยา

ประตูรถเปิดออก เจียงเยวที่ใส่เสื้อกันลมเดินลงมาจากรถ ยิ้ม แล้วถามว่า “ขอโทษนะครับ คุณคืออ้ายเยวหรือเปล่า”

วินาทีที่เห็นเจียงเยว่ ใบหน้าของอ้ายเยว่เต็มไปด้วยสีหน้าที่ บ้าผู้ชาย ขาทั้งสองข้างก็ถึงโดยไม่รู้ตัว

สำหรับผู้หญิงโสดที่มีอายุสูงอย่างเธอ แพ้ผู้ชายที่ดีเด่นอย่าง เจียงเยวสุดๆ

โดยเฉพาะอ้ายเยวที่อยากแต่งงานกับคนรวยอยู่เสมอ

“ใช่ ฉันคืออ้ายเยว่เอง”

อ้ายเยวพยักหน้าอย่างรุนแรง
“คุณอ้ายเยว ถ้าคุณอยากเข่าคฤหาสน์นี้จริงๆ ผมสามารถพา คุณไปดูก่อนได้”

“ได้ๆ งั้นเราไปกันตอนนี้เลย

อ้ายเยว่ไม่มีสติที่สามารถคิดวิเคราะห์แล้ว ตกลงไปดู คฤหาสน์กับเจียงเยวเลย

เขาขับโรลส์รอยซ์ สุภาพบุรุษ โดยเฉพาะตาของเขา ดูเป็นคน

ที่มีเรื่องราวเกิดขึ้นกับเขามากมาย

ถ้าผู้ชายที่ดีเด่นขนาดนี้เป็นคนร้ายงั้นเธอยอมโดยเขาหลอก

นั่งบนรถโรลส์รอยซ์ อ้ายเยวตื่นเต้นเหลือเกิน เธอเป็นสาว ชนบทหมาหางานในเมือง

อีกอย่างเป็นเพียงแค่บัญชีของโรงแรม ไม่เคยนั่งรถที่หรูขนาด นี้มาก่อน

รู้สึกเหมือนกำลังฝันอยู่

“วาว คฤหาสน์นี้ใหญ่จัง

พอเห็นคฤหาสน์ที่ตบต่างไว้อย่างหรูหรา อ้ายเยยิ้มจนหุบไม่

“คุณเจียง คฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้ ค่าเช่าแค่สามพันหรอ”

“ใช่ ผมไม่อยากอาศัยในคฤหาสน์นี้ จึงวางแผนปล่อยเช่า ถ้า คุณชอบ เราสามารถเซ็นสัญญาตอนนี้เลย”

“ได้สิ ได้เลย ไม่มีปัญหา”
อ้ายเยว่ตกลงทันที เตรียมจะเซ็นสัญญาเช่าหนึ่งปีทันทีโดยไม่

ได้คิด

บ้านดีขนาดนี้ ถ้าไม่เห็นตอนนี้ พรุ่งนี้ต้องมีคนอื่นมาเช่าแน่

เลย

เธอไม่ปล่อยให้คฤหาสน์หลังใหญ่ขนาดนี้ ตกอยู่ในมือคนอื่น กับตาหรอก

อ้ายเยว่เดินออกมาจากคฤหาสน์พร้อมกับถือสัญญาเช่าออก มา ขณะที่เดินอยู่นั้น เธอโทรหาเพื่อนสนิทอย่างตื่นเต้น

“เสี่ยว ก่อนหน้านี้ เธอบอกว่าอยากย้ายออกมาจากบ้าน พ่อแม่ ตอนนี้ฉันหาบ้านที่เหมาะสมกับพวกเราได้แล้ว”

“เป็นบ้านที่ใหญ่มากๆ เธอชอบแน่เลย”

บ้านใหญ่ขนาดไหน” เสียงของเฉินยี่ส่งออกมาจากโทรศัพท์ ฟังดูหมดแรง”ตอนนี้ฉันมีเงินไม่เยอะ

“อุ้ย แค่สามพันเอง ถ้าไม่งั้นฉันไปเช่าอยู่กับเธอก็ได้ คนละพัน ห้าต่อเดือน ได้ไหม”

อ้ายเยว่กลัวว่าเฉินจะปฏิเสธ เพราะค่าเช่าเดือนละพันห้า สําหรับเพื่อนคนนี้ที่ชีวิตลำบาก ก็เป็นเงินไม่น้อยเช่นกัน

“ได้ ย้ายบ้านพรุ่นนี้”เฉินลังเลไปสักพักแล้วตอบอย่างตรงๆ ว่า ตอนนี้ฉันอยากออกไปจากบ้านหลังนี้มากเลย

“ได้เลย เจอกันพรุ่งนี้”
เฉิน นอนกอดเหมิงเหมิงที่หลับไปแล้ว เธอมองดาวที่อยู่นอก หน้าต่าง ในตานั้นเต็มไปด้วยความแค้น

ชีวิตธรรมดาที่เรียบง่าย แตกสลายเพราะการปรากฏตัวอีก ครั้งของเจียงเยว่ เนื่องจากเธอไม่ได้รับสิ่งที่เจียงเยวชนใช้ให้

จึงทำให้โจวรั่วหยินกับเฉินหงไม่พอใจแม่ลูกคู่นี้ ทำกับ

พวกเธอด้วยท่าทีที่เย็นชา

จึงทำให้เธอตัดสินใจที่จะย้ายออกไป

“ลูกรักของแม่ เราจะย้ายออกไปพรุ่งนี้นะ หลังจากนี้หนูไม่ต้อง สีหน้าของปู่กับย่าอีกแล้ว”

ขณะนี้ภาพของเจียงเยวลอยขึ้นมาในหัวของเฉิน เธอกำ หมัดไว้แน่นๆแล้วพูดว่า “หนูไว้ใจ สิ่งที่คนอื่นให้หนู แม่ก็ สามารถให้หนูได้เช่นกัน ขอเพียงแค่เราสองแม่ลูกสู้ไปด้วยกัน ไม่มีอะไรสามารถเอาชนะเราได้