บทที่20 ณ ห้องนอน (5)

ฟางจื้อเฉียงกลับถึงบ้านราวเกือบจะตีสี่แล้ว ล้มตัวลงนอนบน เตียง วันที่สองในสายหน่อย นอนจนถึงสิบโมงกว่าถึงจะตื่นขึ้น ลวกบะหมี่ชามหนึ่ง จากนั้นก็ไปที่ทำงานที่บริษัท ปกติแล้วช่วง สุดสัปดาห์ในช่วงเช้าพวกเขาจะไม่มาทำงานก็ได้ แต่ฟางจื้อ เฉียงหวังว่าส่งของให้มากอีกหน่อยก็จะหาเงินได้มากขึ้น ยังไง เขาก็ว่างไม่รู้จะทำอะไร

วันนี้กำลังส่งบัญชีรายการ พลันมีสายโทรศัพท์โทรเข้ามา “คุณคือพนักงานของบริษัทขนส่ง ใช่ไหม?” ปลายสายเป็น เสียงของหญิงสาวคนหนึ่ง

“ใช่ ใช่ ใช่ ใช่ครับ สวัสดี มีเรื่องอะไรหรือครับ?” ฟางจื้อ เฉียงกล่าวอย่างสุภาพ ตั้งแต่เริ่มทำงานนี้ เขาก็สุภาพเสมอมา ไม่มีทางเลี่ยง การทำงานบริการ จะไม่สุภาพได้อย่างไร

“ฉันต้องการจัดส่งของซักหน่อย คุณช่วยเข้ามารับของหน่อย ได้ไหม?”

“ได้ ได้ ได้ คุณสะดวกที่จะบอกที่อยู่ไหม? ผมจะรีบเข้าไปรับ ฟางจื้อเฉียงแค่ได้ยินว่าไปรับของก็รีบนำกระดาษและปากกา เตรียมจดบันทึก สำหรับพวกเขาแล้ว การรับสิ่งของดีกว่าการส่ง ของหลายเท่า

หญิงสาวบอกที่อยู่ให้กับฟางจื้อเฉียง หลังจากฟางจื้อเฉียงจดเรียบร้อยแล้วพูดว่า “คุณรอสักครู่ ผมจะส่งรายการนี้ให้กับ หน่วยงานแล้วจะรีบออกไปทันที ใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีถึง ครับ”

หลังจากส่งรายการให้กับหน่วยงานแล้ว ฟางจื้อเฉียงก็รีบขับ รถสามล้อไปตามที่อยู่

นี่คืออพาร์ตเมนต์เดี่ยว ฟางจื้อเฉียงขึ้นลิฟต์ไปตามที่อยู่ หลัง จากนั้นก็หยุดตรงห้องตามที่เขียนไว้ เคาะประตู ไม่นานนักก็เห็น หญิงสาวคนหนึ่งมาเปิดประตู

หญิงสาวอายุราว 24-25ปี แม้ว่าจะสวมเป็นชุดนอน และไม่ ได้แต่งหน้าอะไร แต่ว่า การปรากฏตัวของหญิงสาวยังทำให้ฟาง จื้อเฉียงเกิดความประทับใจ ที่เด็กสาวมีใบหน้าที่งดงาม มีรูป ร่างสูงโปร่ง ถ้าหากพูดว่าหวางย่าซินเป็นกุหลาบแดงที่เบ่งบาน ดอกหนึ่งแล้ว หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าก็เปรียบเสมือนดอกลิลลี่ที่ดู สดชื่นดอกหนึ่ง ไม่ใช่ความรู้สึกที่เหมือนกัน แต่กลับมีความ งดงามที่คล้ายกัน นี่คือสาวงามคนที่สองที่ฟางจื้อเฉียงพบเจอ หลังจากมาถึงเมืองหมิงจู คนแรกก็คือหวางย่าน

ฟางจื้อเฉียงตกตะลึงในความงดงามของหญิงสาว จากนั้นไม่ กี่วินาทีจึงมีการตอบสนองกลับมา แย้มยิ้มถาม “ขอถามหน่อย ครับ คุณต้องการส่งสิ่งของใช่ไหมครับ?”

“ใช่ เป็นฉันเอง รีบเข้ามาเถอะ!” หญิงสาวกล่าวอย่างสุภาพ ยังส่งรองเท้าแตะคู่หนึ่งให้กับฟางจื้อเฉียง ฟางจื้อเฉียงรู้สึก ประทับใจ กล่าวคำขอบคุณในทันที เนื่องจากน้อยคนนักที่มีท่าทีสุภาพต่อพนักงานส่งสินค้า บ่อยครั้งคนทั่วไปไม่ชอบให้พวกเขา เข้าไปในบ้าน เลี่ยงไม่ได้ ในสายตาของคนทั่วไปมองพนักงาน ส่งของเป็นอาชีพระดับล่างอาชีพหนึ่งเหมือนกับอาชีพเกษตรกร โดนดูถูก

“คุณชื่อฟางจื้อเฉียง ใช่ไหม?” หญิงสาวมองฟางจื้อเฉียงแล้ว

กล่าวถาม

“คุณรู้จักชื่อผมได้อย่างไร?” ฟางจื้อเฉียงประหลาดใจ อีกทั้ง เขายังคงรู้สึกว่าหญิงสาวมองเขาด้วยสายตาผิดปกติ นอกจาก นั้นเขาก็ยังรู้สึกว่าเคยพบหญิงสาวคนนี้มาก่อน หรือว่า ผู้ชายทุก คนที่พบกับผู้หญิงสวยแล้วจะมีความรู้สึกคุ้นเคยแบบนี้ อาจจะ เคยพบในความฝันก็ได้

“ฉัน” เด็กสาวดูตื่นเต้น จากนั้นพูดต่อว่า “ฉันโทรไปถามที่ บริษัทของคุณ”

“อ๋อ ที่แท้เป็นอย่างนี้เอง ถูกต้อง สวัสดีผมชื่อฟางจื้อเฉียง ฟางจื้อเฉียงก็ไม่ได้สังสัยอะไร พยักหน้ารับคำ

“สวัสดี ฉันชื่อหลี่เซียวเซียว” หญิงสาวที่ยืนตรงหน้าฟางจื้อ เฉียงยื่นมือออกมา รอยยิ้มของหญิงสาวสวยงามมาก สวยจน ชวนให้หลงใหล

“อ่า เอ่อ สวัสดี สวัสดี!” ฟางจื้อเฉียงยืนตะลึง จากนั้นยื่นมือ เพื่อจับมือของหญิงสาว ขณะที่จับมือนั้นมือรู้สึกถึงมืออันอ่อนนุ่ม ผิวพรรณที่นิ้วมือขาวนวลมาก ฟางจื้อเฉียงรู้สึกหวั่นไหวบ้าง มี ใครบ้างที่ทักทายกับพนักงานส่งสินค้าอย่างสุภาพและยังเป็นฝ่ายเริ่มจับมือทักทายก่อน ตั้งแต่ฟางจื้อเฉียงทำงานมาครั้งนี้ เป็นครั้งแรก

“ฉันรินชาให้คุณซักแก้วนะ!” หญิงสาวไม่มีท่าทีจะส่งของ แม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังเตรียมรินน้ำชาให้กับฟางจื้อเฉียงอีก จากนั้นก็แลบลิ้นแก้เขินพูดว่า “ขออภัยด้วย ฉันลืมไป ฉันไม่ดื่ม

ซา ในบ้านไม่มีชา ถ้าอย่างนั้นฉันเอากาแฟให้คุณดื่มนะ!”

“อย่าเลย ขอบคุณ ไม่ต้องจริง ๆ ขอบคุณมาก สิ่งของที่คุณ บอกว่าจะส่งอยู่ที่ไหนครับ? พวกเราจะได้กรอกเอกสารกัน!” ฟาง ซื้อเฉียงกล่าวอย่างรีบร้อน จะมัวนั่งดื่มกาแฟแก้วนี้ได้ยังไง? เขา ยังมีรายการส่งของที่ต้องทำอีกมากมาย

“ของที่จะส่ง คุณรอสักครู่ ฉันจะไปหาดู!” หลังจากหลี่เซียว เซียวฟังจบก็กวาดสายตามองไปรอบห้อง ยังต้องหา? ฟางจื้อ เฉียงรู้สึกประหลาดใจขึ้นทันที

“ถูกแล้ว ก็จะส่งสิ่งของแล้วกัน!” หญิงสาวเดินไปหยิบ หนังสือเล่มหนึ่งส่งให้ฟางจื้อเฉียง

ถึงยังไงฟางจื้อเฉียงก็ยังรู้สึกแปลก ๆ ยังรู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้ หาของสักชิ้นที่อยู่ในบ้านส่งไปอย่างไม่ตั้งใจ ฟางจื้อเฉียงมอง ไปที่หนังสือเล่มนี้ เป็นหนังสือที่มีชื่อเสียงเล่มหนึ่ง ชื่อ Tiny Time หญิงสาวจำนวนมากต่างชอบหนังสือประเภทนี้

“ไม่มีของอย่างอื่นแล้วใช่ไหม?”

“ยังต้องการส่งของอย่างอื่นอีกเหรอ?” หลี่เซียวเซียวย้อนถาม ด้วยความสงสัย
ทันใดนั้นฟางจื้อเฉียงมีความรู้สึกกระอักกระอ่วน อธิบายว่า “ยังต้องการจะส่งของอย่างอื่นอีกหรือไม่ มีเพียงตัวเองถึงจะรู้ ผม จะไปรู้ได้ยังไงว่าคุณยังจะส่งของอย่างอื่นอีกหรือไม่? คือผมถาม คุณว่ายังมีของอย่างอื่นที่จะส่งพร้อมกันหรือไม่ หากไม่มีแล้วผม จะแพ็คของของคุณให้คุณครับ

“อ๋อ อย่างนี้เอง ไม่มีแล้ว คุณแพ็คได้เลย” หลี่เซียวเซียวรีบ พูดตอบทันที

“นั้นก็ดี คุณกรอกแบบฟอร์มเถอะ!” ฟางจื้อเฉียงนำแบบ ฟอร์มหนึ่งชุดและปากกาออกจากกระเป๋าเป้ส่งให้หลี่เซียวเซียว ตัวเขาเองก็เริ่มแพ็คของให้กับหลี่เซียวเซียว

“ฉันกรอกเป็นครั้งแรก กรอกไม่เป็น คุณบอกฉันหน่อยว่าต้อง กรอกตรงไหนบ้าง” หลี่เซียวเซียวมองดูแบบฟอร์มอยู่สักพักแล้ว ถามขึ้น

“ตรงนี้กรอกชื่อนามสกุลของผู้ส่ง ก็คือชื่อนามสกุลของคุณ ที่ อยู่ เบอร์โทรศัพท์และรหัสไปรษณีย์ ตรงนี้กรอกชื่อผู้รับ ก็คือชื่อ นามสกุลของผู้ที่คุณจะส่งของไปให้ที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์รวม ถึงรหัสไปรษณีย์ ก็เท่านี้ อย่างอื่นฉันจะช่วยคุณกรอกเอง” ฟาง จื้อเฉียงอธิบายให้หลี่เซียวเซียวอย่างคล่องแคล่ว

“ฉันถามคุณหน่อย ชื่อและที่อยู่ผู้รับของ เขียนไปแบบมั่วๆ ได้ ไหม?” หลี่เซียวเซียวถาม

ฟางจื้อเฉียงถลึงตามอง เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้ สมองน่าจะมีปัญหา
“คุณผู้หญิง ผม….”

“ฉันพูดกับคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันชื่อหลี่เซียวเซียว อย่าเรียก คุณผู้หญิง มันไม่น่าฟัง” หลี่เซียวเซียวไม่พอใจอย่างมากที่ฟาง จื้อเฉียงเรียกตนอย่างนั้น

“คุณผู้หญิงหลี่เซียวเซียว ชื่อผู้รับจำเป็นต้องกรอก อีกทั้งชื่อ นามสกุลที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์จำเป็นต้องถูกต้อง ไม่เช่นนั้นอีก ฝ่ายอาจไม่ได้รับของที่คุณส่งไปได้”

“หากไม่ได้รับของจะเป็นอย่างไร?” หลี่เซียวเซียวถามอีกครั้ง

“หากที่อยู่ไม่ถูกต้องหรือไม่มีใครเซ็นรับของแล้ว บริษัทขนส่ง ทางนั้นจะนำส่งของกลับมาคืนให้คุณ เป็นอย่างนี้แล้วพวกเราจะ วุ่นวายมาก ยังสร้างความรำคาญให้กับคุณโดยไม่จำเป็น ใช่ ไหมครับ? ดังนั้น คุณยังต้องยืนยัน ชื่อนามสกุล ที่อยู่และเบอร์ โทร ของผู้รับของ” ฟางจื้อเฉียงอธิบายการทำงานอย่างตั้งใจอีก ครั้ง

“เป็นอย่างนี้เอง นั้นก็ได้!” หลี่เซียวเซียวเหมือนจะฟังเข้าใจ แล้ว พยักหน้า นำปากกาขึ้นมากรอก ฟางจื้อเฉียงห่อสิ่งของ ด้วยความตั้งใจ

“ได้แล้ว กรอกเสร็จแล้ว” ประเดี๋ยวเดียวหลี่เซียวเซียวก็กรอก ข้อมูลเสร็จ จากนั้นนำแบบฟอร์มส่งให้ฟางจื้อเฉียง ฟางจื้อเฉียง ดูแบบฟอร์ม จ้องตาค้างแล้วถามว่า: “ส่งไปถึงเมืองหมิง?”

“ถูกต้อง!”
“คุณแน่ใจว่าไม่ได้กรอกผิด?”

“ไม่ผิด ทำไมหรือ? ไม่สามารถส่งภายในเมืองได้เหรอ?” หล เขียวเชียวถามกลับ

“แบบนี้ก็ได้ แต่ว่า คนที่ส่งของภายในเมืองนั้นมีไม่มากก็ เท่านั้น” ฟางจื้อเฉียงคร้านที่จะวุ่นวายมากไปกว่านี้ คนเค้าอยาก ส่งไปไหนก็ส่งไปที่นั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับตนเลย

“เสร็จแล้ว สวัสดี ทั้งหมด 15หยวน” ฟางจื้อเฉียงนำแบบ

ฟอร์มติดไว้อย่างดี จากนั้นก็พูดกับหญิงสาว

“15หยวน ราคาถูกอะไรอย่างนี้!” หลี่เซียวเซียวแปลกใจอย่าง มาก ฟางจื้อเฉียงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรถึงจะดี ทำได้เพียงแค่ยิ้มแล้วพูด

ต่อว่า: “ใช่ มันราคาถูกจริงด้วย”

หลี่เซียวเซียวหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมา หาอยู่พักใหญ่ก็นำเงิน 20หยวนออกจากกระเป๋าส่งให้กับฟางจื้อเฉียง แต่ว่าฟางจื้อ เฉียงหาเงินทอนอยู่พักใหญ่ก็พบว่าตัวเองไม่มีเงินทอนห้าหยวน จึงถามอย่างเกรงใจไปว่า “ขออภัย ผมไม่มีเงินทอนห้าหยวน คุณมีเศษเงินห้าหยวนหรือไม่? ผมจะทอนกลับให้คุณ 10 หยวน

หลี่เซียวเชียวนํากระเป๋าของตนเองออกมา หาอย่างละเอียด ด้านในล้วนเป็นใบ100หยวน อย่าว่าแต่ห้าหยวน ยี่สิบหยวนก็มี เพียงใบเดียวที่เพิ่งหยิบออกไป

“คุณมีเงินเศษ 70หยวนหรือไม่?” หลี่เซียวเซียวถามฟางจื้อเฉียงเป็นครั้งสุดท้าย

“มีครับ แต่ไม่มีห้าหยวน มีเจ็ดสิบหยวนก็ไม่มีประโยชน์ หรอก!”

“มีประโยชน์ ทำไมไม่มีประโยชน์ อย่างนี้ ฉันส่งของอีกหนึ่ง ชิ้น สองชิ้นรวมกันก็เป็นสามสิบหยวน ฉันให้คุณ 100หยวน คุณ ทอนให้ฉัน 70หยวนก็ได้แล้ว” หลังจากหลี่เซียวเซียวเก็บเงินใน กระเป๋าแล้วพูดต่อ

“คุณส่งอีกหนึ่งชิ้นเหรอ?” ฟางจื้อเฉียงเบิกตามอง จากนั้นพูด ว่า: “ส่งไปที่อยู่เดียวกันหรือไม่?”

“ใช่แล้ว ฉันดูหน่อย จะส่งอะไรดีนะ ใช่แล้ว ส่งชิ้นนี้ก็แล้ว กัน!” หลี่เซียวเซียวมองไปรอบ ๆ สุดท้ายก็หยิบนิตยสารหนึ่งเล่ม ส่งให้กับฟางจื้อเฉียง