บทที่ 5 กินของคนอื่นไม่ดี

“เป็นอะไร? เจ็บไหม? ไม่เป็นไรนะ ทนเอาหน่อย” คุณป้าตกใจที่ ฟางจื้อเฉียงร้อง จากนั้นก็ปลอบเขา

“ไม่เป็นไรครับๆ คุณป้าทต่อเถอะครับ ทำต่อเลย” ฟางจื้อ

เฉียงพูดอย่างกัดฟัน

“โอเคแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว ช่วงนี้เอาเผลอไปโดนน้ำล่ะ ทางที่ดี ต้องทําแผลทุกวัน ก็ไม่น่าจะเป็นอะไรมาก” คุณป้าทำแผลให้ ฟางจื้อเฉียงเรียบร้อย จากนั้นกล่าวเตือนเขา

“ทานข้าวรึยัง? คุณป้า เดี๋ยวหยิบชามตะเกียบให้เขาหน่อย หวางยาซินเมื่อเห็นว่าฟางจื้อเฉียงทำแผลเสร็จแล้ว จึงพูดขึ้น

“ทำไม? รู้สึกผิดเหรอ? จะตอบแทนเล็กๆน้อยๆ ไม่ให้ผม เกลียดคุณเหรอ? ผมจะบอกคุณให้ว่าไม่มีทาง คนโบราณพูดถูก ความยากจนไม่อาจหายไป อำนาจไม่อาจดูถูก แล้วยังมีอะไร อีก? ใช่แล้ว ห้ามกินอาหารจากคนแปลกหน้า จะบอกคุณให้ว่า ผมไม่มีทางทานข้าวของบ้านคุณหรอก!” ฟางจื้อเฉียงกล่าวเสียง ดัง

“คุณป้า ทานเสร็จเรียบร้อยแล้วไปพักเถอะค่ะ ฉันมีเรื่องจะคุย กับเขาเสียหน่อย” หวางย่าซินดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะสนใจ ฟางจื้อเฉียง เธอจึงหันไปยิ้มและพูดกับคุณป้า

“ค่ะ คุณผู้หญิง” คุณป้าเดินเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง
“ไม่กินจริงๆเหรอ?” หญิงสาวหันกลับมาถามฟางจื้อเฉียง

“ไม่กิน กินของคนอื่นไม่ดี วันนี้ผมอยากจะมาเคลียร์เรื่องนี้ กิน ข้าวคุณแล้ว ผมจะด่าคุณได้ยังไง?” ฟางจื้อเฉียงยังคงพูดด้วย ความดื้อรั้น แต่ว่า ทิฐิลดลงมาจากตอนแรกที่เข้ามาเยอะแล้ว “แล้วแต่คุณ ไม่กินฉันก็จะให้คุณป้าเทกับข้าวพวกนี้ทิ้งซะ

หญิงสาวพูดด้วยเสียงเรียบเฉย

“อย่าสิ เททิ้งมันเปลือง นี่ผมแพ้สินะ” ฟางจื้อเฉียงพูดพลาง หยิบตะเกียบขึ้นมาเริ่มกิน เขาหิวมากจริงๆ มองอาหารบนโต๊ะ แล้วน้ำลายก็จะไหล ตื่นแต่เช้า ออกไปกินข้าวเช้า จากนั้นเอาแต่ ยุ่งทั้งวัน กลางวันก็ไม่มีเวลากินข้าว ได้แต่ซื้อขนมปังและน้ำดื่ม ข้างทางแก้หิว จนมาถึงเวลานี้แล้ว ทำไมจะไม่หิว เขาหิวจนท้อง ร้องมานานแล้ว

“ผมอยากจะถามคุณหน่อย ว่าทำไมคุณต้องให้บริษัทไล่ผม ออก? ทำไมคุณใจร้ายขนาดนี้? ผมโดนไล่ออกแล้วมันดีกับคุณ ยังไง? ถึงแม้ว่าวันนี้ผมจะพูดไม่ค่อยดีกับคุณ แต่มันจำเป็นที่จะ ต้องให้ผมออกจากงานเพราะเรื่องแค่นี้เหรอ? ผมกับคุณไม่เคยมี ความแค้นอะไรต่อกันนะ” ฟางจื้อเฉียงยังพูดด้วยความโกรธใน ขณะที่กำลังกินข้าว

“งานนี้สําคัญต่อนายมากเลยเหรอ?” หญิงสาวกินหมดแล้ว เธอมานั่งตรงข้ามฟางยื้อเฉียงแล้วถามเขาด้วยเสียงเรียบ

“นี่เธอจะบ้ารึเปล่า? งานใครจะไม่สำคัญ ไม่มีงานก็ไม่มี ค่าแรง ไม่มีค่าแรงแล้วผมจะกินอะไรใช้อะไร? เธอคิดว่าทุกคนจะเหมือนกับเธอเหรอ มีบ้านหรูรถหรู ไม่ทำงานก็มีเงินใช้ทั้งชาติ ไม่หมด!”

“คุณไม่มีเงินมากเลยสินะ?” หญิงสาวถามอีกครั้ง

รบกวนคุณอย่าถามปัญหาน่าปวดสมองตอนนี้ได้ไหม? บน โลกนี้ยังมีคนที่ไม่ขาดเงินเหรอ? ยังมีใครที่ทำเงินได้เยอะเห รอ?”

“คุณได้เงินเดือนเดือนละเท่าไหร่?

“เธอจะถามเรื่องนี้ทำไม?” ฟางจื้อเฉียงมองหวางย่าซินด้วย ความระแวดระวัง

“ทำไม? คุณกลัวว่าฉันมีความคิดจะทำร้ายคุณเพื่อเอาเงินแค่ นั้นเหรอ?”

“ประมาณ 5,000 บางที่ยุ่งมากก็ได้ 6,000 กว่าหยวน ตอนที่ ไม่ยุ่งก็ได้ประมาณ 5,000 หยวน งานเดือนน้อยแค่นี้เธอคงไม่ สนใจหรอก!”

“คุณแต่งงานแล้วรึยัง?”

“ยัง ผมโสด กินอิ่มทั้งบ้านไม่อด

“ปีนี้คุณอายุเท่าไหร่?”

“นี่เป็นคนตรวจทะเบียนบ้านเหรอ?” ฟางจื้อเฉียงหมดความ อดทนในที่สุด

“ทำไมล่ะ? อายุเป็นความลับเหรอ?”
“ผมเป็นผู้ชาย อายุ28ปี ผมมาขอทายา กินข้าวที่บ้านคุณแค่นี้ จําเป็นต้องมาตรวจสอบทะเบียนบ้านผมไหมเนี่ย?” ฟางจื้อเฉียง ตอบอย่างไม่สบอารมณ์

“เอาอย่างนี้ ที่วันนี้ ฉันฟ้องจนทำให้คุณตกงานเป็นความผิด ของฉัน ฉันขอโทษคุณ พอดีตอนนี้ฉันกำลังหาคน ช่วยฉันทำธุระ อยู่พอดี พรุ่งนี้คุณมาช่วยฉัน เป็นยังไง?” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำ เสียงเรียบเฉย

“ทําธุระให้คุณ?”

“ใช่!” หญิงสาวพยักหน้า

“เธอคิดง่ายไปแล้ว ฝันไปเถอะ ให้ผมทำธุระให้คุณผู้หญิง อย่างคุณเนี่ยนะ ใครทำงานให้คุณคงจะอายุสั้นไป 10 ปี คน แบบคุณ ผมดูแลไม่ไหวหรอก

“คุณทำงานที่บริษัทส่งของได้เดือนละ 5,000 หยวน ฉันให้ คุณเดือนละ 10,000 ทำงานประมาณอาทิตย์ละ 1-2 วัน จะทำไม่ ทำก็แล้วแต่คุณ ถ้าไม่ยอมทำ กินข้าวเสร็จก็ออกไปได้” หญิงสาว ไม่ได้โกรธที่ฟางจื้อเฉียงพูด

“เธอบอกว่าเท่าไหร่นะ?” ฟางจื้อเฉียงเบิกตาโต

“ใช่ แค่คุณทำงานให้ดี เรื่องค่าตอบแทนเราต่อรองกันได้อีก วันหลัง”

“ทํางานอาทิตย์ละ 2 วัน?”

“ตอนนี้ให้ทําอาทิตย์ละวันก่อน หรือพูดง่ายๆก็แค่สามชั่วโมงต่อหนึ่งอาทิตย์”

“คุณไม่ได้หลอกผมใช่ไหม? บนโลกจะมีงานอะไรที่ดีขนาด

“แล้วคุณคงจะยอมทำใช่ไหม?” หญิงสาวถามด้วยความ

รําคาญ

“ไม่ใช่ไปช่วยคุณทําแบงค์ปลอมหรอกใช่ไหม? ผมจะบอกคุณ ให้ เรื่องผิดกฎหมายต่อให้ได้เงินเยอะยังไง ผมก็ไม่ทำ

หญิงสาวมองค้อนไปที่ฟางจื้อเฉียงหนึ่งที จากนั้นพูดไปตรงๆ “ฉันดูเหมือนคนทํางานผิดกฎหมายเหรอ?”

“มันก็ไม่แน่ รู้หน้าไม่รู้ใจ” ฟางจื้อเฉียงตอบกลับ

“คุณ…พอล่ะ ไม่ยอมทำก็รีบออกไปซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะโทร ให้ยามมาลากคุณออกไป” หญิงสาวเริ่มโมโห

“อย่าๆๆ ผมทํา ยังไม่ได้บอกเลยว่าไม่ทำ แต่อย่างน้อยคุณก็ ควรจะบอกผมว่าให้ทำอะไรส

“ถึงตอนนั้นคุณก็รู้เอง

“ไม่สิ คุณบอกเงื่อนไข แต่ไม่บอกว่างานอะไร ทำไมผมรู้สึก ตงิดใจ?” ฟางจื้อเฉียงรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจ

“ฉันบอกคุณแล้วไง ว่างานไม่ผิดกฎหมาย แค่ช่วยฉันจัดการ ปัญหาส่วนตัวนิดหน่อย แต่คุณต้องรับปากฉัน ข้อแรกเรียกแล้ว ต้องมาทันที ฉันเรียกคุณตอนไหน คุณก็มาทันที” หวางย่าซิ่นพูดไปตรงๆ

“คุณเรียกผมเที่ยงคืนก็ต้องมาเหรอ”

เรื่องต้องการใช้คุณ คุณต้องรีบมาทันที ข้อสอง จะเก็บความห้ามทำงานอื่น งาน ฉันแค่เดียวเท่านั้นหวางย่า นพูดเงื่อนไขของตัวเองออกมา

ฟางจื้อเฉียงฟังมองหวางในตาโต แล้วลุกขึ้นมาพูด “คุณ…ผมชายชาตรีไม่ทางเป็นแมงดาเกาะ

หวางย่าซินฟังที่ฟางจื้อเฉียงพูดก็ไป ผ่านไปมือไม้สั่น ไปทางประตู แล้วพูด “ออกไป คุณออกไปเลยนะ”

เมื่อเห็นยาซินโกรธ ฟางจื้อเฉียงอึ้ง ตัวเอง แล้วถามขึ้น “หรือว่า คุณไม่ได้ต้องการจะเลี้ยงอย่างนั้นเห รอ”

“คุณน่าเลี้ยงเหรอ?

“มันก็ไม่ใช่ แค่บางคนเผลอหลงรัก ดีๆอย่าง ผมฟางจื้อเฉียงพูดตัวเอง

“ฉันก็เกียจจะกับคุณแล้ว เอาแบบคุณยอมพรุ่งมารอฉันประตูคอนโดตอนแปดครึ่ง ถ้าไม่ฉันไป หาคนต่อ โอเค ไปได้แล้วหวางย่าซินพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“เดี๋ยวก่อน!”

“ทําไม?”

“ผมจะกินข้าวอีกชาม

“แล้วแต่คุณ จะกินจนอิ่มตายก็ได้” หวางย่าซินแล้วเดินลุกขึ้น ชั้นสองไป

ฟางจื้อเฉียงก็ไม่เกรงใจ เดินไปหยิบชามมาตักข้าวเอง กินไป ถึงสองชาม ยังหาทิชชูมาเช็ดปาก จากนั้นหยิบไม้จิ้มเดินเขียฟัน ออกไปจากบ้านหวางย่าน

ตอนกำลังปั่นจักรยานกลับบ้านตัวเอง ฟางจื้อเฉียงพลันรู้สึก แปลกใจ ที่ตอนแรกเขามาที่นี่ก็เพื่อจะมาหาเรื่องหวางย่าน ไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขากลับมากินข้าว แล้วก็ทำเรื่องแปลกๆลงไป ล่ะ? สําหรับงานที่น่าสงสัยของหวางย่าชิ้นนั้น เขาไม่ได้สนใจ เขาไม่เคยคิดว่าจะมีเรื่องดีๆ ตกลงมาจากฟ้า อาทิตย์หนึ่งทำงาน ไม่กี่ชั่วโมง แล้วยังได้เงินเดือน 10,000 หยวน บนโลกนี้จะไป เจอเรื่องแบบนี้ได้จากไหน? ไม่ผิดกฎหมาย ก็คงล้อกันเล่น แต่ ฟางจื้อเฉียงก็ไม่ได้ปฏิเสธ ไม่ว่าอย่างไรพรุ่งนี้เขาจะมาลอง เพราะตอนนี้เขาร้อนเงิน จะตกงานไม่ได้