บทที่ 9 ผมไม่ได้ขายตัว (2)

“โอเคค่ะ ฉันซื้อชุดสูททั้งหมดนี้ ไปลองอีกชุด” หวางย่าขึ้นมอง เขาราวกับเป็นสินค้า เธอให้ฟางจื้อเฉียงหมุนตัวไปมาตรงหน้า เธอ จากนั้นก็พยักหน้าและพูดกับพนักงานขาย หลังจากพูดจบก็ พึมพำอีกประโยคหนึ่ง “มองไม่ออกจริงๆ ถือว่าเสื้อผ้าใช้ได้ หุ่น ดีทีเดียว”

“พูดอะไรอย่างนั้น ตอนนั้นผมเป็นถึงผู้เล่นหลักของทีม บาสเกตบอลของโรงเรียนเลยนะครับ ทั้งสูงและแข็งแรง” ฟางจื้อ เฉียงพูดขณะที่เขาเดินเข้าไปในห้องลองอีกครั้ง

สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง เขาเคยเป็นสมาชิกของทีม บาสเกตบอลของโรงเรียนเมื่อตอนที่เขาเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นผู้เล่นหลัก แน่นอนว่า ในฐานะพอยต์การ์ด เขาไม่ได้สูง มากนัก แต่สําหรับทีมบาสเกตบอล เมื่อเทียบกับสมาชิกทั่วไป ส่วนสูงของเขาก็ค่อนข้างสูงอยู่ที่เดียว ความสูงอยู่ที่ 180 เซนติเมตร ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สูงอะไรมากมาย แต่ไม่ว่าจะจัด วางเข้าอยู่ตำแหน่งไหน เขาก็ถือว่ารูปร่างสูงใหญ่อยู่ดี

ทั้งหมดทั้งมวน หวางย่านซื้อเสื้อผ้าให้ฟางจื้อเฉียงสามชุด ค่าเสื้อผ้าทั้งสามชุดอยู่ที่ประมาณ 170000 หยวน แต่หวางย่า นก็รูดการ์ดแค่เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น

“เอาล่ะ ใส่ตัวนี้แหละ เสื้อผ้าของนายตัวนั้นเอาไปทิ้งเถอะ!! หวางย่าซินพูดกับฟางจื้อเฉียงหลังจากรูดบัตร
“จะทิ้งทำไมครับ? เสื้อผ้าไม่ได้เสียหายสักหน่อย” ฟางจื้อ เฉียงถือถุงเสื้อผ้าเก่าของเขา

“หรือว่าเสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อมาไม่คู่ควรกับเสื้อผ้าโทรมๆ ของ นาย? ฉันซื้อเสื้อผ้าให้นายสามชุด เพียงพอสำหรับซักเปลี่ยน แล้วล่ะ”

“ใส่ตอนทํางานบ้านก็ได้ครับ ซื้อมาหลายสิบหยวน ทิ้งไปคง น่าเสียดาย”

“นายเลิกขี้เหนียวสักทีได้ไหม? เงินคือชีวิตของนายหรือไง?” หวางย่านไม่สามารถทนต่อไปได้ เธอรู้สึกรังเกียจนิสัยกระหาย เงินของฟาง อเฉียงอย่างมาก

ฟางจื้อเฉียงเงยหน้าขึ้นมองหวางยาซิน แล้วพูดอย่างจริงจัง “เงินไม่ใช่ชีวิตของผม แต่บางครั้งเงินก็สำคัญกว่าชีวิต”

“เอาเถอะ นายจะเอาไปก็เอาไป แล้วแต่นาย มากับฉัน” หวาง ย่าชินพูดแล้วพาฟางจื้อเฉียงเข้าไปในร้านนาฬิกา ซื้อนาฬิกา โดยจ่ายเงินไปหลายหมื่นหยวน และยังซื้อโทรศัพท์มือถือ Apple รุ่นใหม่ล่าสุด ให้เขาอีก

“หวางย่าชิน คุณกำลังทำอะไรกันแน่? ผมมาที่นี่เพื่อทำงาน ให้ คุณ ไม่ได้มาขายตัว คุณซื้อของพวกนี้ให้ผม คุณตั้งใจจะทำอะไร กันแน่? คุณมีเงินเยอะจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไรหรือไง? ผมบอก คุณไว้ก่อนนะครับ ถึงผมจะต้องการเงิน แต่ผมไม่ได้ขายตัว ผม ไม่ได้ขายศักดิ์ศรีของตัวเอง” ในท้ายที่สุดฟางจื้อเฉียงก็ทนไม่ ไหวอีกต่อไป เขาจึงพูดกับหวางย่าซินตรงๆ
“ขายตัว? อย่างนายน่ะเหรอ?” หวางย่านงงงวยกับคำพูด ของฟางจื้อเจียง

“ผมทําไมครับ?”

“นายคิดว่าฉันอยากเลี้ยงดูนายอย่างนั้นเหรอ? นี่นายไม่ดูถูก ตัวเองเกินไปหน่อยหรือไง?” หวางยาชนพูดอย่างนิ่งเฉย

“แล้วคุณจะทำอะไร? ซื้อเสื้อผ้านาฬิกาและโทรศัพท์มือถือให้ ผม ของพวกนี้รวมกันก็หลายแสนหยวน ผมไม่ใช่ญาติคุณ คุณ ซื้อของเหล่านี้ให้ผมทำไมกัน?

“ฉันจะบอกนายให้นะ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นความต้องการในการ ทำงาน หลังจากนี้ เมื่อฉันขอให้นายออกมา นายต้องใส่ชุดเหล่า นี้มาหาฉัน ส่วนเรื่องจะให้นายทำอะไร อีกครู่หนึ่งนายก็จะรู้เอง ไม่ต้องกังวล ฉันไม่ได้สนใจนาย ฉันไม่ได้หน้ามืดขนาดนั้น ไปทำ ผมที่ร้านข้างหน้านั้น โกนหนวดเคราของนายซะ” หวางย่าชินพู ดกับฟางจื้อเฉียง จากนั้นก็พาฟางจื้อเฉียงไปที่ร้านทำผม

เมื่อฟางจื้อเฉียงทำผมเสร็จ บวกกับเสื้อผ้าราคาแพง รองเท้า หนังและนาฬิกา พูดได้เลยว่ามีรสนิยมของคนที่ประสบความ สำเร็จออกมา หวางย่าซินมองขึ้นลง และพูดว่า “อืม ใช้ได้เลย ถือว่าเป็นไปตามข้อกำหนด ไปขึ้นรถกันเถอะ”

หลังจากที่หวางย่าซินพูดจบ เธอก็ขึ้นไปในรถทันที

“หวางย่าซิน คุณต้องบอกผมได้แล้วว่าคุณต้องการให้ผมทำ อะไร? ถ้าไม่เช่นนั้น ถึงคุณจะไปฟ้องศาล ผมก็จะไม่ทำ ผมบอก คุณไว้ก่อนนะว่าผมจะไม่ทำสิ่งที่ผิดกฎหมายหรืออาชญากรฟางจื่อเฉียงรถและพูดเสียงดัง หลังจากหวางย่าชนให้ ทำทำเขาอีกฝ่ายล่วงหน้า ตัว

“ทำไมเหรอ? ตอนแรกคิดฉันอยากเลี้ยงดูนาย พอมาตอนอาชญากรรมเหรอ

“แล้วมันไม่ใช่เหรอครับถ้าอย่างนั้นไม่คุณผมโง่แล้ว ล่ะในโลกนี้จะของได้มาฟรีถาม อะไรเลยหรือครับ? ของที่คุณซื้อทุกอย่างผมยังไม่ได้แตะ ต้องอะไรเลย” ฟางจื้อเฉียงระมัดระวังอย่างมาก

หวางย่านส่ายหัวของเธออย่างหมดคำพูด พูดว่า “เอา เถอะ ฉันจะบอกนายฉันจะนายอะไร

“เห็นไหม ตรงมีโรงเรียนอนุบาลนานาชาติลูกฉันเรียนอยู่ งานของนายง่ายมาก คือเป็นพ่อชาย ของฉันหลังผ่านไปกว่าสิบนาที หวางย่าซินไปที่ โรงเรียนอนุบาลตระกูลผู้ดีและพูดกับฟางจื้อเฉียง

อะไรนะครับเป็นพ่อของชายคุณคุณว่าผมไม่ขายฟางจื้อเฉียงมองไปหวางย่า

“นายคิดมากเกินไปแล้ว ฉันแค่ให้นายเป็นพ่อของลูกชายของ ฉันเท่านั้น ปีลูกชายของฉันอายุห้าขวบฉันบอกว่าพ่อของเขาเปิดบริษัทอยู่ที่สหรัฐอเมริกาและไม่มีเวลากลับมา หาเขา ตอนที่ยังเป็นเด็กสามารถตบตาได้ แต่ตอนนี้เขาโตขึ้น เรื่อยๆ แล้ว และไม่มีทางหลอกเขาได้อีก นอกจากนี้เพราะเขาคิด ว่าตัวเองไม่มีพ่อ เด็กๆ ในโรงเรียนจึงดูถูกและรังแกเขา ทำให้ ตัวเขาเองก็ยิ่งปิดกั้นมากขึ้นเรื่อยๆ ครูที่โรงเรียนก็พูดคุยกับฉัน หลายครั้งเกี่ยวกับปัญหานี้ เราต้องหาทางแก้ไข ไม่เช่นนั้นจะส่ง ผลกระทบกับนิสัยของเขา ฉันก็ไม่มีทางอื่น ถึงได้หาพ่อปลอมๆ มา” หวางย่าซินจ้องมองไปที่ฟางจื้อเฉียงอีกครั้ง จากนั้นก็พูด ช้าๆ

เมื่อได้ยินสิ่งที่หวางย่าซินพูด ฟางจื้อเฉียงก็เข้าใจเรื่อง ทั้งหมด จึงถามว่า “เขาไม่เคยเจอพ่อของเขาเลยเหรอครับ?

“ไม่เลย”

“แล้วพ่อของเขาล่ะครับ?”

เมื่อได้ยินคำถามของฟางจื้อเฉียง หวางย่าซินก็มองไปที่ฟาง จื้อเฉียงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชา “ฉันบอกนายไป แล้วว่าอะไรที่ไม่ควรถามก็อย่าถาม

เอาจริงๆ ฟางจื้อเฉียงรู้สึกกลัวหวางย่าซินอยู่ไม่น้อย เมื่อหวา งย่าซินจ้องมองเขาแบบนี้ เขาก็ปิดปากเงียบทันทีอย่างเชื่อฟัง แล้วก็พูดว่า “ความหมายของคุณก็คือให้ผมแสร้งทำเป็นว่าพ่อ ของลูกชายคุณเพื่อโกหกลูกชายของคุณ ใช่มั้ยครับ?”

“จะพูดอย่างนั้นก็ได้!”

“ขอโทษนะครับ ผมไม่สามารถทำงานนี้ได้” ฟางจื้อเฉียงพูดขณะปลดนาฬิกา

“ทําไม?”

“ผู้ใหญ่สองคนร่วมมือกันเพื่อหลอกลวงเด็กคนหนึ่ง คุณคิดว่า สิ่งนี้มีศีลธรรมเหรอครับ? ขอโทษนะครับ ผมทำแบบนั้นไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้นนายบอกฉันได้ไหม เขาบอกฉันทุกวันว่าอยาก เจอพ่อ แล้วจะให้ฉันไปหาพ่อเขาจากที่ไหนกัน? นายรู้ไหม ว่าการขาดพ่อส่งผลกระทบต่อลูกมากแค่ไหน? ฉันไม่อยากให้ เขารู้สึกขาด และยิ่งไม่อยากให้เขาเป็นโรคซึมเศร้าหรือเป็นคน เก็บตัว ฉันเคยถามนักจิตวิทยาเกี่ยวกับปัญหานี้ และนักจิตวิทยา บอกว่ามันได้ผล ใช่ มันผิดศีลธรรมจริงๆ ที่หลอกเด็ก แต่เพราะ เราหวังดี ตอนนี้เขายังเด็ก ไม่รู้เรื่อง เขามีขีดจำกัดในการแบก รับสิ่งต่างๆ เมื่อรอให้เขาอายุมากขึ้น นิสัยของเขาพัฒนาขึ้น เข้าใจอะไรมากขึ้น ฉันจะบอกความจริงกับเขาทั้งหมด ในฐานะ แม่ นี่เป็นทางเดียวของฉัน” หวางยาซินพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ

เมื่อเห็นท่าทางของหวางย่าซิน หัวใจของฟางจื้อเฉียงก็อ่อน

ลง

“นอกจากนี้ เราได้เซ็นสัญญากันแล้ว ถ้าตอนนี้นายไม่ทำก็ไม่ เป็นไร ฉันจะไปศาลเพื่อฟ้องนาย และนายต้องชดใช้ค่าเสียหาย ให้ฉัน นอกจากนี้ของที่ฉันซื้อให้ในวันนี้ทั้งหมดก็เพื่อประโยชน์ ในการทำงานของนาย แต่ตอนนี้นายผิดสัญญาและไม่ได้ทำงาน สิ่งเหล่านี้ก็ถือเป็นความสูญเสียของฉัน และนายต้องชดเชยให้ ฉันเช่นกัน นายไม่เพียงชดใช้ค่าเสียหายที่ผิดสัญญากับฉันเท่านั้น แต่ยังต้องชดเชยเงินสำหรับสิ่งของที่ฉันซื้อให้นายในวัน นี้ด้วย” หวางย่าชินพูดอย่างเย็นชา