บทที่12 สามีจําเป็น (2)

“พ่อเทมากที่สุดเลย จากนี้ไปใครชกผม ผมจะชกพวกเขากลับ

“ถูกต้องแล้ว พวกเราต้องเป็นดั่งลูกผู้ชายอกสามศอก แต่ว่า ลูกต้องจำเอาไว้นะ อย่าบอกเรื่องนี้กับแม่นะ เรื่องนี้เป็นความลับ ระหว่างพวกเราทั้งสอง เข้าใจไหม?” ฟางจื้อเฉียงจู่ ๆ ก็พลัน นึกถึงท่าทางดุร้ายอย่างแม่เสือสาวของหวางย่าชินจนสั่นไปทั้ง ตัว รีบเข้าไปพูดกับหวางทิ้งทันที

“อืม ผมจะไม่ไปบอกแม่ นี่คือความลับระหว่างผมกับพ่อ

“ใช่แล้ว พ่อจะบอกลูกว่าจะชกต่อยยังไง” ฟางจื้อเฉียงค่อย ๆ เริ่มเล่าประสบการณ์การชกต่อยในสมัยเป็นเด็กให้กับเด็กน้อย วัย 5ขวบเศษฟัง

“เมื่อกี้คุณพูดอะไรกับเขา? ฉันดูออกว่าเขามีความสุขมาก หวางย่านถามฟางจื้อเฉียงขณะเดินออกจากโรงเรียน

“ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่เล่าเรื่องตลกให้ฟังเท่านั้น” ฟางจื้อ เฉียงพูด แน่นอนว่าเขาต้องไม่บอกว่าเขาสอนเด็กน้อยให้ชก ต่อยอย่างไร

“ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ต้องขอบคุณคุณมาก นานแล้วที่ฉันไม่เคย เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของเขาเลย” หวางย่าหินพลันพูดด้วยน้ำ เสียงจริงใจออกมา พูดอย่างนี้ทำให้ฟางจื้อเฉียงรู้สึกผิดอยู่ใน

ใจ
“อย่าขอบคุณผมเลย คุณใช้เงินมากมายขอให้ผมทำให้ลูก ของคุณมีความสุขซึ่งมันเป็นงานของผม ผมเป็นคนที่รับผิดชอบ ต่อหน้าที่” ฟางจื้อเฉียงพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมจริงจัง

หวางย่าซินมองดูฟางจื้อเฉียงแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ หลังเดิน ออกจากโรงเรียนแล้วก็พูดกับฟางจื้อเฉียงว่า: “โอเค ภารกิจใน สัปดาห์นี้เสร็จสิ้นแล้ว หยิบเสื้อผ้าของคุณในรถแล้วกลับเองนะ วันพุธหน้าฉันจะโทรหา

“คุณจะไปแล้วเหรอ?”

“ใช่ ฉันต้องกลับไปทำงานที่บริษัทฯ

“คุณไปส่งผมที่แถวหน้าบ้านของคุณ รถส่วนตัวของผมยังจอด อยู่แถวนั้น” ฟางจื้อเฉียงลนลาน

“รถส่วนตัวเหรอ? คุณพูดถึงรถจักรยานนั่นใช่ไหม? ฉันขับรถ ไปส่งคุณเปลืองค่าน้ำมันมากกว่ารถจักรยานของคุณเสียอีกนะ นั่งรถกลับไปเองดีกว่านะ พรุ่งนี้ส่งหมายเลขบัตรของคุณมาที่ เบอร์ของฉัน เบอร์โทรของฉันคุณมีแล้ว ต่อไปฉันจะโอนเงิน เดือน เข้าไปในบัญชีบัตรธนาคารทุก ๆ สิ้นเดือนให้คุณ” หวาง ย่านพูดพร้อมเดินเข้าไปในรถของเธอขับออกไปโดยไม่สนใจ ฟางจื้อเฉียงแม้แต่น้อย

“แย่ชะมัด! ถึงฝั่งแล้วก็ถีบเรือส่งซะงั้น? คิดจะพามาอย่าง เดียวไม่คิดพากลับไปส่งบ้าง” ฟางจื้อเฉียงสบถ า จากนั้นก็ หยิบถุงใส่เสื้อผ้าที่ดูมีราคาเดินไปรอขึ้นรถที่ป้ายรถประจำทาง ไม่ว่าจะยังไง เขาก็ไม่อาจทิ้งขว้างรถส่วนตัวของเขาได้ นั่นคือยานพาหนะไว้สำหรับเดินทางชิ้นเขามี แม้ว่าช้านิด แต่เร็วกว่าเดิน

อยู่บนรถประจำทาง ฟางจื้อเฉียงนั่งซึมกะทือ อีกตั้งหลายวันซึ่งตนเองว่าจะทำอะไร ในใจเริ่มวิตก กังวล ตั้งแต่เขาที่เมืองหมิง เขาทั้งวัน ยิ่งตั้งเช้าดึกดื่น ราวกับไม่เวลาพักผ่อน ๆ กลับมีอะไรจะต้องทำ กลับรู้สึกผิดปกติ อีกทั้งและมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะปริญญา แต่ไม่มีประสบการณ์ทำงาน และเฉย ๆ ในสำนักงานรัฐบาล ดื่มชาอ่านหนังสือพิมพ์ไปวัน ๆ หางานในเมืองนั้นยาก ยากมาก

อีกต้องไปตลาดหางานซักหน่อยกว่า” ฟางจื้อเฉียง ถอดถอนใจพูดออกมา บัญชีหนี้นั้นกดดันเขาเครียดมากเสีย จนหายใจไม่ค่อยออก

ฟางจื้อเฉียงจักรยานอย่างๆ ไป ไป ทันใดนั้นมีรถยนต์ มาด้านข้างเขา ประจวบเหมาะกับบนถนนขรุขระและมีแอ่งเล็ก รถนั้นวิ่งผ่านทั้งดูสารรูปของตนเสื้อผ้าทั้งชุดราคาหลักหมื่นเปรอะหมด ฟางจื้อเฉียงระเบิดอารมณ์ รีบปั่นจักรยานของเขาไล่ตาม รถยนต์คันนั้น ทันใดนั้นฟางจื้อเฉียงรู้สึกว่ารถยนต์นั้นคุ้น อย่างบอกไม่ถูก โดยเฉพาะยี่ห้อรถ พลันขึ้นได้ทันทีนี่มันรถยนต์ผู้จัดการของบริษัทส่งของเจี้ยนี่นา

“ไอ้สารเลว เดียว” ฟางจื้อเฉียงฝีเท้าปั่นจักรยานไล่ตามรถยนต์นั้นไป โชคดีที่รถยนต์เล็ก ความเร็วได้ไม่ภายใต้สภาพรถในเมือง

รถยนต์วิ่งไปได้ไม่ไกล หยุดห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง จาก นั้นฟางจื้อเฉียงเห็นจัดการหนิวท่าทางกุกกักมาจากรถ มีหญิงสาวตามเขาลงมา สาวคนจื้อเฉียง หน้ามาก เธอคือเสี่ยวหลิวการของบริษัท รูปร่าง หน้าตาสวยงามพอดูเสน่ห์เย้ายวน ซึ่งทั้งบริษัทต่าง ยอมรับ ทุกคนบริษัทหากเวลาว่างเมื่อไหร่ก็จะไป คุยเล่นกับเธอ หยอกล้อตามจีบเธอ เพราะว่าหญิงสาวคนนี้ใจ กล้าพูดได้

“ทำไมทั้งสองคนนี้ถึงด้วยกัน?ฟางจื้อเฉียงถึงกับ ประหลาดใจ และผู้จัดการหนิวโอบเอวของเสี่ยวกับตา ทั้งสองค่อย เดินกว่านั้นยังเห็นของจัดการหลิวจับที่ของเสี่ยวหลิวถึงขั้นแล้วฟางจื้อเฉียงเข้าใจได้ยังไง

“ชาติชั่ว ยังคิดทําเรื่องอีก ฮ่าฮ่า เลย ครั้งนี้ข้าให้ เจ้าได้ชดใช้” ในใจฟางจื้อเฉียงพลันคิดขึ้นมา โทรศัพท์มา แอบถ่ายภาพของทั้งสอง ถ่ายภาพด้าน หน้าด้านข้าง ทุกท่วงท่าถ่ายไว้หมด
“พิกเซลความคมชัดของมือถือApple สูงมาก การแอบถ่าย ภาพนี้ไม่มีอะไรเหมาะไปกว่าเครื่องนี้แล้วล่ะ “ ฟางจื้อเฉียงสไลด์ ภาพที่ถ่ายเก็บไว้และหัวเราะคำโตพร้อมกับพูดขึ้นมา

เขาเดินตามคนทั้งสองไม่ไกลนัก มองเห็นเพียงผู้จัดการหนิว ซื้อกระเป๋าเอย เสื้อผ้าเอยให้กับเสี่ยวหลิว และยังซื้อเครื่อง สําอางอีก ฟางจื้อเฉียงสะกดรอยตามทั้งสองคนในห้างสรรพ สินค้าประมาณชั่วโมงเศษ ฟางจื้อเฉียงถึงกับทนไม่ไหว ทั้งสอง คนคงจะเดินกันเหนื่อยมากแล้ว จึงเดินออกจากห้างสรรพสินค้า หาของกินบริเวณใกล้เคียง ฟางจื้อเฉียงผู้น่าสงสารทำได้เพียง ยืนรออยู่ข้างนอกเฝ้ามองสองคนนั้นกินข้าว เขาไม่สามารถ ติดตามเข้าไปในร้านอาหาร เดี๋ยวจะทำให้ทั้งสองคนรู้ตัว ฟาง จื้อเฉียงช่างมีความอดทนจริง ๆ ซื้อขนมปังสองชิ้นนั่งรออยู่ด้าน นอก เฝ้ารออยู่เกือบหนึ่งชั่วโมง ทั้งสองคนก็เดินออกจากร้าน ฟางจื้อเฉียงยังไม่ทันได้เตรียมตัวทั้งสองก็กลับขึ้นไปบนรถ ขับ รถออกไปในทันที

ฟางจื้อเฉียงขี่จักรยานคงจะตามไม่ทัน จึงขวางรถแท็กซี่ได้ค้น หนึ่งให้ติดตามไปในทันที รถยนต์ของผู้จัดการหนิวมาหยุดที่ ด้านหน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง ทั้งสองคนเดินโอบกอดกันเข้าไปเปิด ห้องพักในโรงแรมแห่งนั้น

ฟางจื้อเฉียงสะกดรอยตามไปอย่างเงียบ ๆ ถ่ายภาพเก็บไว้ ตลอดทาง มองเห็นลิฟต์พาคนทั้งสองขึ้นไปชั้นที่17 ยืนขมวดคิ้ว จากนั้นก็เดินกลับที่แผนกต้อนรับของโรงแรม สอบถามกับ พนักงานสาวแผนกต้อนรับว่า: “สวัสดีครับ ขอสอบถามหน่อยคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงเมื่อครู่นี้ที่เข้ามาเช็คอินพักอยู่ห้องไหน ครับ?”

“คุณสอบถามไปทำไมเหรอ?”

“โอ้ ผมเป็นพนักงานขับรถของผู้จัดการ เขาลืมโทรศัพท์ไว้บน รถ ผมจะเอาโทรศัพท์ไปให้เขา รบกวนคุณบอกเลขที่ห้องก็พอ ขอบคุณครับ!”

“งั้นคุณบอกฉัน ว่าชื่ออะไร

“หนิวฉาวหมิง”

“คุณเป็นคนขับรถของเขาจริง ๆ ใช่ไหม? ข้อมูลของลูกค้า ของเรา ทางเราจะต้องเก็บเป็นความลับ” พนักงานแผนกต้อนรับ แสดงท่าทีลังเล

“ไม่งั้นผมจะถามคุณทำไมล่ะ? พวกเราจะหางานทำสักอย่าง ไม่ง่ายเลย ถ้าผมไม่เอาไปให้เขามีโทรศัพท์ตามหาคนไม่เจอ ผมต้องถูกไล่ออกแน่นอน ขอร้องล่ะ ช่วยผมหน่อยนะ!”

“1702” พนักงานต้อนรับมองดูท่าทางของฟางจื้อเฉียง แล้ว ตรวจดูสักครู่จึงพูดออกมา

“โอเค ขอบคุณมาก คุณคนสวย คุณช่างสวยจริง ๆ เป็นคนที่มี จิตใจดีจริง ๆ” ฟางจื้อเฉียงแย้มยิ้ม จากนั้นก็เดินเข้าไปในลิฟต์