บทที่ 1 ผู้ชายคนนั้น

ตอนที่ ชาไปถึงสตาร์ไนต์ตามคำสั่ง ก็เป็นกลางดึกเวลาห้า ทุ่มแล้ว

ห้องรับรองเฉพาะของธาวินมีบอดี้การ์ดรออยู่ตั้งนานแล้ว

“เร็วๆหน่อย คุณชายธาวินรอคุณตั้งนานแล้ว

บอดี้การ์ดผลักเธอเข้าไปในห้องอย่างแรง จนโซเซ เกือบล้ม หลังจากพยายามยืนนิ่งแล้ว กลิ่นเหล้าอันเข้มข้นก็โชย

เธอไม่กล้าเงยหน้าสูงเกินไป ใช้แค่หางตากวาดมองรอบด้าน อย่างระมัดระวัง

ห้องรับรอหรูหราอลังการ บนโซฟาทรงกลมมีลูกค้าที่แต่งกาย

ไม่ธรรมดานั่งอยู่หลายคน

ส่วนธาวินนั่งอยู่ตำแหน่งตรงกลาง เขานั่งไขว้ขา คาบซิการ์ ม้วนหนึ่งกำลังสูบอยู่ รูปลักษณ์สง่าบุคลิกไม่ธรรมดา ตอนที่มุม ปากยิ้มขึ้นก็ยิ่งดึงดูดหัวใจคน กลับไม่เหมือนหัวหน้าโจรที่ดุร้าย

แววตาของเขาคมลึก หนาวสะท้านอย่างพกพาความหนาว เย็นเอง สายตาอันเยือกเย็นมองเธออย่างตามอำเภอใจ ตั้งแต่ หัวจรดเท้า ทำให้ธิชาหน้าแดงหูร้อนขึ้นมา

เธอใส่กระโปรงผ้าฝ้ายสีขาวบริสุทธิ์ ดูไปแล้วก็เป็นแค่ นักศึกษาสาวธรรมดาคนหนึ่ง เพียงแค่ภายใต้การแต่งกายเรียบง่ายซ่อนใบหน้ารูปไข่อันสวยงามรูปหนึ่ง ในห้องรับรองที่ บรรยากาศอันซับซ้อนนี้ดูสวยมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

ธิชาคิดว่าการแต่งกายไม่ได้ไม่เหมาะสม กลับถูกเขามองอ ย่างละเอียดแบบนี้ สิ่งที่เธอรู้สึกได้นอกจากอายแทบเอาหน้า แทรกแผ่นดินหนีแล้วก็ยังหน้าแดงก่ำด้วยความโมโหอย่าง

แบบนี้มันจะทำให้เสียหน้ามากเกินไปแล้วนะ

เห็นธิชาไม่มีการตอบสนอง ธาวินก็มุมปากยิ้มขึ้นให้เธอ รอย ยิ้มมีความชั่วร้ายอยู่บ้าง

มือใหญ่ของเขาตบที่โซฟาด้านข้าง น้ำเสียงแหบหลอกให้ ลุ่มหลง “หนูธิชาของฉัน จะมาขอเงินไม่ใช่เหรอ ยืนสื่ออยู่ตรงนั้น ทำไม ยังไม่รีบมาอีก”

ในเมื่อเขาพูดสั่งแล้ว ธิชาไม่กล้าที่จะไม่ฟัง เพราะว่าเธอรู้ ว่าการไม่เชื่อฟังนั้นผลลัพธ์เลวร้ายขนาดไหน

ธิชาค่อยๆเดินไปข้างหน้า นั่งข้างธาวินอย่างระมัดระวัง

ผู้ชายวางมือลงมาบนกระโปรงของเธอ ธิชาตกใจจนร้องออก มาเสียงเบา

เธอกดข้อมือของเขาไว้ ตอนที่ส่ายหน้าให้เขา ในสายตาเต็ม ไปด้วยความวิงวอน “อย่า อย่าทำต่อหน้าคนนอก……..

ธาวินง้างมือขึ้นแล้วตบหน้าอย่างเสียงดัง
ชาถูกเขาตบกลิ้งลงไปกับพื้น

คนในห้องรับรองต่างก็ตกใจเล็กน้อย

ธาวินฐานะสูงส่ง กิจการและลูกน้องในมือยากที่จะนับไม่ถ้วน จากฐานะและประสบการณ์ของเขา ปกติแล้วอารมณ์ดีใจหรือ โกรธมักไม่แสดงบนใบหน้า คนเหล่านี้ล้วนไม่เคยเห็นเขาทำร้าย ผู้หญิงต่อหน้าผู้คน

มิหนำซ้ำผู้หญิงคนนี้ ยังเรียกเขาว่าพี่วิน

ถ้าหากเดาไม่ผิด

หญิงสาวคนนี้น่าจะเป็นลูกสาวแท้ๆของแม่เลี้ยงเขา ปีนั้นผู้ หญิงคนนั้นพาลูกติดคนหนึ่งแต่งเข้าตระกูลธนาภูวนัตถ์อย่าง มีหน้ามีตา เป็นงานมงคลที่สร้างความครึกโครมทั่วเมือง

ธาวินเหมือนโมโหอย่างไร้เหตุ มือใหญ่จับผมของเธอไว้ก็ดึง

เธอขึ้นมา

ริมฝีปากของเขาซีดขาว พูดเสียดสีอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ที่นั่ง อยู่นี่ล้วนเป็นเพื่อนร่วมธุรกิจกับพี่วินของเธอ เธอจะกลัวอะไร? อายหรือว่าแกล้งทําเป็นสำรวมล่ะ? แสดงความกุลสตรีให้ใครดู เหรอ?”

ธิซาเบิกตากว้างอย่างตกใจ น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ ได้ เธอส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง

“อย่า พี่วินนะ ขอร้องพี่อย่า หนูเชื่อฟังที่สุดแล้วนะ คืนนี้ก็ไม่ได้ ตั้งใจจะรบกวนพี่ โรงพยาบาลโทรมาเร่งหนูแล้ว เดือนนี้ยังไม่จ่ายค่ารักษา พวกเขาก็จะหยุดยาของแม่หนู……..

หลังจากตระกูลธนาภูวนัตถ์เกิดเรื่อง แม่ของเธอถูกตรงพบ มะเร็งตับ ธาวินนิสัยเปลี่ยนในชั่วค่ำคืน ไม่เพียงแค่ลำบากใจต่อ หน้าคนมากมายตลอด ยังให้เธอเซ็นข้อตกลงน่าอับอายที่ให้คน รู้ไม่ได้

นอนกับเขาครั้งละห้าพัน ถูกตบหนึ่งครั้งห้าพัน ยังมีรายกา รอื่นๆอีกมากมาย ล้วนกำกับราคาอย่างชัดเจน ชำระทุกสิ้นเดือน

ถ้าเธอไม่ให้ความร่วมมือ ค่ารักษาของแม่และค่าเทอมของ

เธอก็จะไม่มีจ่าย

ธาวินปิดประตูแล้วก็ทรมานเธอเหมือนกับโรคจิต แต่ สถานการณ์อย่างคืนนี้ ยังเป็นครั้งแรก

ธิชาถูกเขาทําให้ตกใจจนร้องไห้ไม่มีเสียงเหมือนกับนก

กระทาตัวหนึ่ง ร้องขออย่างไร้หนทาง

เห็นได้ชัดว่าธาวินอารมณ์เสียอย่างมาก คนในเหตุการณ์ไม่ กล้าห้ามปราม ต่างก็หาข้ออ้างออกจากห้องรับรอง แม้แต่บอดี้ การ์ดของธาวินก็ถอนตัวออกไปข้างนอก

ประตูห้องรับรองปิดสนิท เหลือเพียงสองพี่น้องข้างใน ธาวินดึงผมเธอข้างเดียว มืออีกข้างหนึ่งถอดซิปกางเกงออก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ ล้วนไม่ได้อยู่ในการควบคุมของเธอ

ธาวินทรมานเธอไปสองรอบ เต็มไปด้วยความโหดร้าย ทำจน เธอหมดสภาพ

เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่พอใจ จึงกดตัวเธอไว้บนโซฟา

แต่ทว่าสายตาของเขามองลงไป ต้องสถานที่แดงบวมเจ็บเล็ก

น้อยตรงนั้น

เมื่อคืน………เขาทำให้เธอเจ็บแล้ว

มาอีกหนึ่งรอบ เกรงว่าเธอคงต้องเข้าโรงพยาบาลแล้ว

ธิชาไม่รู้ว่าเพราะอะไร ก็ถูกเขาถีบลงไปอย่างแรง

ผู้ชายเหล่มองเธออย่างสูงส่งกว่า ยื่นมือดึงทิชชู่หลายแผ่นมา ทำความสะอาดตัวเอง จากนั้นก็โยนไปที่ร่างเธออย่างรังเกียจ

เขาเม้มริมฝีปากบาง แววตาเต็มไปด้วยความโหดร้าย “ธิชา ฉันเมตตาต่อเธอมากพอแล้ว ให้เธอมีรายได้แสนกว่าทุกเดือน คนดังในโรงหญิงโสเภณียังแพงสู้เธอไม่ได้”

เขาดึงเงินสดหนาๆหนึ่งก้อนออกจากกระเป๋าตังค์ ไม่ได้นับ เลย ก้มตัวเล็กน้อย ใช้เงินก้อนนั้นตบที่หน้าของเธออย่างไม่หนัก ไม่เบา

“ไม่ต้องแสดงท่าทางน้อยใจแบบนี้ เธอคิดว่าตัวเองยังเป็น คุณหนูตระกูลธนาภูวนัตถ์ผู้มีศักดิ์ศรีอยู่เหรอ ทุกวันนี้เธอก็เป็น แค่โสเภณีใช้หนี้คนหนึ่งเท่านั้น”
สาม

สุดท้ายริชาก็ออกจากห้องรับรองได้

หลังจากที่ธาวินทําความอับอายต่อเธอแล้ว เธออาเจียนอยู่ใน ห้องนําครึ่งชั่วโมง

ตอนนี้เธอไม่เพียงแค่เจ็บคอ ขาทั้งสองข้างก็สั่นอย่างรุนแรง นี่เป็นผลมาจากการชำเราในห้องรับรองของธาวินเมื่อคืน

เมื่อคืนเธอทํางานที่ในร้านกาแฟตรงห้ามโรงเรียน ตอนกลับ มาก็เหนื่อยมากแล้ว กลับอย่างสนิท

ธาวินกลับมาดึกมาก พอกลับมาก็ผลักประตูห้องนอนเธอ ไม่

พูดสักคำก็กดทับบนตัวเธอ

ธิชาหลับอย่างสะลึมสะลือ รู้สึกเพียงแค่ถูกทับจนหายใจไม่ ออก ลองขัดขืนอยู่สักพัก

ธาวินกลับไม่อยากพูดแม้แต่คำเดียว กดหลังของเธอไว้ เริ่ม ทรมานเธออีกอย่างไร้ความปรานี

ธิชาเจ็บมาก ร้องเสียงครวญครางครึ่งหลับครึ่งตื่น ธาวินรู้สึกเพียงรำคาญ จึงใช้มือปิดปากเธอไว้

ทั้งหนักและรุนแรง ราวกับอยากทำให้เธอตายคามือ
ช่วงเช้าตอนที่ลืมตาอยู่ เขารู้สึกว่าขาสองข้างของตัวเอง เหมือนหลังจากวิ่งมาราธอน เดินไม่ไหวไม่ว่า ปวดเมื่อยแทบ ตาย

เธออาบน้ำกินยาเสร็จก็หลับไปตื่นหนึ่ง แม้แต่คาบเรียนช่วง บ่ายก็ลุกไปเรียนไม่ไหว

ตอนออกจากบ้าน ฟ้าก็มืดมากแล้ว รถข้างทางก็โบกยากมาก แล้ว เธออยากใช้แอปพลิเคชันเรียกรถ รอไปสักพักก็หาคนขับ รถใกล้เคียงไม่ได้

ลมกระโชกมา ธิชาหนาวจนตัวสั่น มีเสียงกึกก้องสองครั้งดัง

ขึ้นข้างหู

คล้ายกับเสียงปืน

ทำให้เธอตกใจ รีบหมุนตัวหลบอยู่ข้างกำแพง

จากนั้นก็เห็นภาพเลือดเย็นทารุณ

ชายเสื้อคลุมสีเขียวเข้มคนหนึ่งมือถือปืน ส่วนผู้ชายตรงหน้า เขาคืบคลานอยู่บนพื้น ถูกยิงที่ขา เลือดไหลไม่หยุด

ผู้ชายคนนั้นเจ็บจนร้องโอดโอย “คุณดนัยกฤต ขอร้องท่าน ปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่ได้ตั้งใจหักหลังท่าน ผมติดตามท่านนาน มาหลายปี..

คำพูดเขายังไม่จบ กลับถูกผู้ชายยิงที่หัว

ธิชาเห็นสมองระเบิดกับตาเป็นครั้งแรก อดร้องออกมาไม่ได้ตอนที่รีบเอามือปิดปาก ก็สายไปแล้ว………

ผู้ชายคนนั้นที่ถูกเรียกว่าคุณดนัยกฤตสายตาเหล่มาทางมุม กําแพง

ธิชาตัวสั่นสุดชีวิต พออยากหมุนตัววิ่งหนี กลับถูกลูกน้องสอง คนจับไหล่ไว้ไปที่ข้างหน้าเขา

ภายใต้แสงจันทร์ ผู้ชายที่เหมือนดั่งปีศาจเหล่มองเธอที่ เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ริมฝีปากบางเพริบๆ “เอาเธอขึ้นรถฉัน

ธิชาถูกลูกน้องคนหนึ่งส่งเข้าไป ส่วนอีกคนหนึ่งค่อนข้างลังเล พูดปรามด้วยเสียงเคร่งเครียด “คุณชายดนัย ผู้หญิงคนนี้เห็น ท่านยิงปืน….…….

ผู้ชายสีหน้าเรียบเฉย พูดอย่างไม่แยแส “ฉันจัดการได้เอง

ส่วนวินาทีนี้ ธิชาได้แค่หดตัวสั่นอยู่ในรถ เธอรู้ว่าตัวเองเห็น ในสิ่งที่ไม่ควรเห็น

ผู้ชายที่ยิงปืนคนนั้น บุคลิกไม่ธรรมดา แม้แต่ออร่าก็ไม่แพ้ธา วิน ต้องเป็นคนที่หาเรื่องด้วยไม่ได้แน่นอน

เธอรู้สึกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ตัวเองต้องถูกฆ่าปิดปากแน่ จึง รู้สึกหวาดกลัว ตัวสั่นระริกจนหยุดไม่ได้

ทำไมเธอถึงได้โชคร้ายขนาดนี้?

ออกจากบ้านแค่นี้ก็เจอคดีฆ่าคน เธอยังไม่สามารถตายแบบนี้ได้เว้ย ถ้าเธอตายแล้วแม่จะทำยังไงล่ะ?

ธิชากัดฟัน กลัวจนจะร้องไห้ออกมาแล้ว

จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็ขึ้นรถ ประตูรถถูกล็อกตาย เขายื่นมือ แกะสายเสื้อคลุมของเธอ

ธิชาตะลึง เธอคิดว่าตัวเองจะถูกฆ่าปิดปาก ก่อนฆ่าปิดปากยัง

จะถูกคนแปลกหน้าเหยียดหยามเหรอ

ดนัยกฤตมองดูสายตาตื่นเต้นของหญิงสาว หัวเราะออกมากับ พลัน “เธอชื่ออะไร เมื่อกี้เห็นอะไรบ้าง?”

ธิชาไม่กล้าพูดชื่อ พูดอย่างตัวสั่น “ฉันไม่เห็นอะไรเลย จริงๆ ฉันไม่เห็นอะไรเลย ฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น ขอร้องคุณอย่าฆ่าฉัน เลย”

เขาเผยอริมฝีปาก “กลัวตายมากเหรอ ให้โอกาสเธอหนึ่งครั้ง

ปรนนิบัติจนฉันพอใจ อาจจะไว้ชีวิตเธอก็ได้”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ