ตอนที่15 ทําไมเรียกฉันว่าซวู่จิ้งหยี

ถ้าเกิดเธอยอมรับว่าตัวเองคือหลินปิงชิงตอนนี้ กู้เป่ยเฉิงจะช่วยเธอชี้ว่าลู่หรงเซินเป็นคนฆ่าเธอหรือ ไม่นะ?

หลินปิงชิงรู้สึกสับสนมาก สายตาของทุกคนก็ มองมาที่ใบหูสีขาวของหลินปิงชิง

ยูนหยู่เฉินอึ้งไปทั้งตัว เธออ้าปากกว้างอย่างไม่ อยากจะเชื่อ หัวใจของลู่หรงเซินก็ตกลงไปอยู่จุกต่ำ สุดเหมือนกัน

พอเปิดผมขึ้นก็เปิดเผยให้เห็นต้มหูที่ละเอียด

อ่อน นอกจากนั้นก็ไม่มีร่องรอยอะไรอีก

กู้เป่ยเฉิงเพื่อที่จะพิสูจน์เรื่องนี้ ก็เลยเปิดผมที่หู ข้างซ้ายของหลินปิงชิงขึ้นเหมือนกัน แล้วก็ให้คนอื่น ได้ดู

“เห็นชัดรึยัง?”กู้เป่ยเฉิงถามออกมาด้วยน้ำ เสียงเย็นชา

หลินปิงชิงเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ แล้ว ก็ได้เห็นกับสายตาที่เย็นชาและเยาะเย้ยของกู้เป่ยเฉิง

“อย่าอารมณ์เสียเลยนะ เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะ

ประมูลของทั้งหมดให้เธอเลย”

กู้เป่ยเฉิงหรี่ตามองหลินปิงชิง แล้วก็จัดผมให้ เธออย่างเรียบร้อย

ลู่หรงเซินจ้องหน้ายูนหยู่เฉินอย่างดุร้าย แล้วก็ ก้าวขึ้นไปด้านหน้าด้วยความเคารพ “ประธานกู้ ขอโทษด้วยนะครับ ผม….
กู้เป่ยเฉิงยกมือขึ้นมาตัดบทเขา “คำพูดพวกนี้ เอาไว้พูดกับทนายเถอะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็ลากมือหลินปิงชิงที่ยังไม่

ได้สติกลับมาออกจากงานเลี้ยงนี้ เสียง “ปัง”ดังขึ้น ประตูรถก็ถูกปิดลง

กู้เป่ยเฉิงโทรศัพท์หาผู้ช่วย ให้เขาแจ้งตำรวจ

ให้มาจัดการเรื่องนี้ ลู่หรงเซินกับยูนหยู่เฉินกล้าท้าทายเขาซ้ำแล้ว ซ้ำอีก แล้วเขาต้องพูดดีๆกับคนแบบนี้อีกงั้นหรอ?

เพียงแต่ว่า ต้องขอบคุณยูนหยู่เฉินที่ทำเรื่อง วุ่นวายขึ้นวันนี้ หลังจากคืนนี้เป็นต้นปทุกคนก็จะรู้ว่าคู่ หมั้นของเขาซวู่จิ้งหยีหน้าเหมือนกับหลินปิงชิงเป๊ะๆ

แต่ว่าเธอคือซวู่จิ้งหยี ไม่ใช่หลินปิงชิง

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หลินปิงชิงจะไม่มีโอกาส ได้ตัวตนของตัวเองกลับมาอีก จะต้องอยู่ข้างกายเขา ตลอดไป!

เขาตัดสายอย่างอารมณ์ดี แล้วก็หันกลับไปพูด กับหลินปิงชิงว่า “ต่างหูคู่นั้นฉันได้สั่งให้ผู้ช่วยประมูล มันมาให้แล้ว อีกเดี๋ยวคืนนี้พวกเขาจะเอามาส่งให้ที่ บ้าน”

หลินปิงชิงยังรู้สึกงุนงงอยู่เล็กน้อย เธอลูบหู ของตัวเองแล้วมองในกระจก เธอก็ประหลาดใจเพราะ เห็นว่าไฝของเธอนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ทำไมไฝของฉันหายไปน่ะ?”

“ฉันให้คนมาจัดการเรียบร้อยแล้ว”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หลินปิงชิงมองหน้ากู้เป่ย เฉิงอย่างประหลาดใจ

เธอไม่รู้เรื่องนี้เลยแม้แต่นิดเดียว เพราะฉะนั้น เมื่อกี้ที่ยูนหยู่เฉินตะโกนออกมาว่าเธอมีไฝเธอก็อึ้งไป หมดทั้งตัว

มือหนาของกู้เป่ยเฉิงกำพวงมาลัยแน่น สายตา

มองทางที่อยู่ด้านหน้า

“ตอนที่พึ่งช่วยเธอมานั้นหัวเธอได้รับบาดเจ็บ ต้องการการรักษา ตอนที่รักษาอยู่นั้นก็บังเอิญเห็น ว่าที่หูของเธอมีไฝ ฉันรู้สึกว่าไผ่นั้นมันชัดเจนมาก ตอนที่เธอรักษาแผลเป็นอยู่นั้นก็เลยให้หมอจัดการ เรื่องไฝด้วย”

ถึงแม้ว่าไฝที่หูจะไม่ได้ถูกพบเห็นได้ง่าย แต่ว่า ในการปกปิดตัวตนนั้น มันก็เป็นหลักฐานที่ดีเลย เหมือนกัน

กู้เป่ยเฉิงหันหน้ามามองหน้าหลินปิงชิง แล้วก็

พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ถ้าเกิดว่าก่อนหน้านี้เธอเชื่อฟัง

ฉันแล้วทำศัลยกรรม เรื่องวันนี้จะไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด”

คำพูดของหลินปิงชิงติดอยู่ที่ลำคอ แล้วก็ก้ม หน้าลง

เธอรู้ว่าตัวเองทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย แต่ว่าเธอ ไม่อยากจะทำศัลยกรรมเพื่อเปลี่ยนใบหน้าของตัวเอง จริงๆ

โดยเฉพาะกู้เป่ยเฉิงนัดให้เธอไปเจอหมอโดยที่ ไม่บอกเธอก่อนด้วยซ้ำ เธอรับไม่ได้หรอก แต่ว่าเธอก็จำเป็นต้องยอมรับว่า ถ้าเกิดว่ากู้เป่ยเฉิงไม่ได้สังเกตเห็นไฝของเธอและลบมันออกไปก่อน ตัวตนของเธอก็ต้องถูกเปิดเผยอย่างแน่นอน

“วันนี้ก็ได้พิสูจน์ต่อหน้าฝูงชนแล้วว่าเธอไม่ใช่ หลินปิงชิง ต่อไปก็คงไม่มีใครเอาเรื่องนี้ไปเขียนข่าว อีก เธอก็สามารถอยู่ข้างฉันได้อย่างสบายใจแล้ว”

น้ำเสียงที่เย็นชาของเขาไม่ได้มีความรู้สึกอะไร ปนอยู่ในนั้น แต่ว่าใจของหลินปิงชิงกลับรู้สึกอบอุ่น แล้วก็เงยหน้ามองกู้เป่ยเฉิงอย่างประหลาดใจ

เธอรู้สึกใจเต้นแรง นี่กู้เป่ยเฉิงกำลังปลอบใจ

เธออยู่งั้นหรอ?

“เป่ยเฉิง ขอบคุณนะ”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก”

“เข้าใจแล้ว เป่ยเฉิง”หลินปิงชิงพูดต่อ

หัวใจของกู้เป่ยเฉิงเต้นเล็กน้อย แล้วก็หันกลับ ไปมองหน้าเธอ

ดวงตาที่กลมโต หัวใจของเขาหยุดนิ่ง แล้วก็

เหมือนมีประกายไฟถูกจุดขึ้นในตัวเขาอีกครั้ง

ดวงตาคู่นั้นเหมือนกับสัตว์ป่าตัวน้อยที่กำลัง หวาดกลัว แต่ก็แสดงให้เห็นถึงความไว้วางใจและ ความอาลัยอาวรณ์ ทำให้กู้เป่ยเฉิงรู้สึกอดไม่ได้ที่ อยากจะดึงเธอมากอดไว้ในอก

รถแล่นออกไปเร็วขึ้น จนกลับมาถึงที่วิลล่า พึ่ง ลงจากรถกู้เป่ยเฉิงก็อุ้มหลินปิงชิงเข้าไปในห้อง

“เป่ยเฉิง คุณ…ปล่อยฉันลงเถอะ” หลินปิงชิงที่อยู่บนบันไดพูดออกมาอย่างตื่นเต้น เมื่อกี้น้าฉินยืนอยู่ตรงหน้าประตู แต่ว่ากู้เป่ยเฉิงก ลับ…

เธอกัดริมฝีปาก หน้าแดงไปหมด

กู้เป่ยเฉิงไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับอุ้มเธอแน่น มากกว่าเดิม กู้เป่ยเฉิงเปิดประตูห้องนอนอย่างรุนแรง แล้วกู้เป่ยเฉิงก็กดเธอลงที่เตียงที่ใหญ่โตทันที

หลินปิงชิงมองหน้าเขาอย่างเขินอาย ตอนนี้เธอ รู้แล้วว่ากู้เป่ยเฉิงต้องการอะไร

แม้แต่ดวงตาของเธอก็แดงไปหมด เธอดูสวย มากในชุดราตรีสีขาว สามารถกระตุ้นจิตวิญญาณที่ บอบบางของกู้เป่ยเฉิงได้

“จิ้งหยี ฉันต้องการเธอ

กู้เป่ยเฉิงพูดออกมาเสียงเบา แล้วก็จูบลงไปที่ ริมฝีปากที่เรียวบางนั้น

สัมผัสที่นุ่มนวลทำให้เลือดของเขาสูบฉีดทั่ว

ร่างกาย เขากดหลินปิงชิงลงที่เตียงอย่างรุนแรง แล้ว

ก็คร่อมเธอ

หลินปิงชิงไม่มีแม้แต่โอกาสแม้แต่จะปริปาก คำ พูดของเธอกลายเป็นเพียงแค่เสียงพึมพัมเท่านั้น

“อื้อ………..

เสียงที่มีเสน่ห์นี้ของเธอเหมือนกับไฟ ทำให้กู้ เป่ยเฉิงทนไม่ได้อีกต่อไป

เขาดึงกางเกงของตัวเองออก แล้วก็ฉีกเสื้อผ้า

ของหลินปิงชิงออก

“เรียกชื่อฉัน” เขากระซิบที่ข้างหูของหลินปิงชิง
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกกลัวกับความร้อนรนนี้ เธอ ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไง

กู้เป่ยเฉิงไม่พอใจกับการที่หลินปิงชิงแข็งทื่อ ก็ จูบลงไปที่ริมฝีปากของเธออย่างเอาแต่ใจ มือหนา ของเขาเหมือนกับลมที่พัดเปลวไฟของเธอ

บรรยากาศร้อนแรงในห้องนั้นเพิ่มขึ้นเป็น ทวีคูณ ร่างกายของหลินปิงชิงกำลังลุกไหม้ ราวกับว่า ไฟกำลังลุกไหม้อยู่ในห้องนี้

เธอต้องการกําจัดไฟที่ร้อนรนนี้โดยด่วน พอได้ สัมผัสร่างกายที่เย็นของกู้เป่ยเฉิง เธอก็รู้สึกสบายขึ้น เยอะ แล้วก็ขยับเข้าไปใกล้อย่างไม่ได้ตั้งใจ

กู้เป่ยเฉิงก็ยับยั้งความรู้สึกตัวเองไม่ได้อีกต่อ ไป เขาจะอดทนต่อการที่หลินปิงชิง “เอาตัวเองเข้ามา ในอ้อมกอด เขาได้ยังไง?

เขาครอบครองเธออีกครั้งอย่างไม่ลังเล หลิน ปิงชิงที่รู้สึกเจ็บร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่ได้

“เป่ยเฉิง……อย่า…….

หลินปิงชิงยื่นมือไปผลักหน้าอกของกู้เป่ยเฉิง สายตาของกู้เป่ยเฉิงมืดมนลง แล้วก็จับมือทั้งสองข้าง ของหลินปิงชิงกดไว้เหนือหัว ท่าทางดุร้ายอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แล้วสุดท้ายก็สงบลง อีกครั้ง

หลินปิงชิงนอนขดอยู่บนเตียง กัดริมฝีปากของ ตัวเองแน่น ขาทั้งสองข้างสั่นไปหมด

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเคยทำแบบนี้กับกู้เป่ยเฉิง แต่ว่าเธอไม่รู้ว่าเพราะว่ากู้เป่ยเฉิงแข็งแกร่งมาก หรือว่าผู้ชายคนอื่นก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ว่าวันนี้เธอยัง คงรู้สึกรับไม่ค่อยไหวเหมือนเดิม

สีหน้าของกู้เป่ยเฉิงเต็มไปด้วยความพอใจ แล้ว ก็ดีงหลินปิงชิงมากอดไว้

เมื่อกี้ตอนที่หลินปิงชิงอยู่ข้างใต้เขา เธอร้อง เรียนชื่อเขาอย่างออดอ้อน ทำให้จิตใจที่ว่างเปล่าของ เขาพอใจอย่างมาก

ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงแบบนี้อีกครั้ง ต่อให้ฟัง ไปตลอดชีวิต เขาก็ไม่มีวันเบื่อ

“จิ้งหยี ฉันจะดูแลเธอให้ดี”

กู้เป่ยเฉิงพูดออกมาอย่างอ่อนโยน แล้วก็กอด หลินปิงชิงจากด้านหลังเบาๆ

ร่างกายของหลินปิงชิงสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ลมหายใจของกู้เป่ยเฉิงทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้น แล้วก็ เสียงที่พูดออกมาว่า “จิ้งหยี” ทำให้หัวใจของหลินปิง ชิงรู้สึกแปลกๆ

ตอนนี้ร่างกายที่บอบบางของเธอไม่มีแรงอะไร อีกต่อไป แต่ว่าสมองของเธอกลับรู้สึกชัดเจน

มีชื่อเรียกตั้งเยอะแยะ แล้วทำไมกู้เป่ยเฉิงต้อง เรียกเธอว่าซวู่จิ้งหยีด้วย?

แล้วทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นมาได้ ว่าตอนที่กู้เป่ย เฉิงเรียกเธอว่า“จิ้งหยี” เหมือนกับว่าเรียกอย่างคล่อง

ปากมาก

“เป่ยเฉิง ทำไมถึงให้ฉันชื่อว่าซวู่จิ้งหยีล่ะ?”

เธอถามออกมา เมื่อกี้ “การต่อสู้”ที่เข้มข้นนั้น ทำให้เสียงของเธอแหบเล็กน้อยการกระทำของกู้เป่ยเฉิงแข็ง อ ความสุขบนใบหน้าของเขานั้นหายไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ