ตอนที่13 งานประมูลการกุศล
ร่างกายของเขานั้นสูงโปร่ง สวมใส่ชุดสูทที่ถูก ตัดมาอย่างพอดี ทรงผมถูกเซทอย่างเรียบร้อย ร่างกายแผ่รัศมีของความเป็นหัวหน้า ทำให้คนที่ พบเห็นรู้สึกใจสั่น
แต่ว่า เขาแต่งตัวแบบนี้จะออกไปข้างนอก
หรอ? “เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว มีงานที่ต้องไปเข้า
ร่วม” กู้เป่ยเฉิงมองหน้าหลินปิงชิงแล้วก็พูดออกมา
“โอเค” หลินปิงชิงพยักหน้า
ถึงแม้ว่าเธอจะลงมือทําอาหารด้วยตัวเอง แต่ว่า มันก็ไม่สำคัญหรอก กู้เป่ยเฉิงต้องการให้เธอออกไป ข้างนอกเป็นเพื่อนเขา เธอก็ต้องให้ความร่วมมือ
“อยากให้แต่งตัวแบบไหนหรอ?”
งานที่ไม่เหมือนกันก็ต้องแต่งตัวไม่เหมือนกัน เธอก็เลยต้องถามให้แน่ใจจะได้ไม่แต่งตัวผิด
ในตู้เสื้อผ้าของเธอมีเสื้อผ้าคอลเลกชั่นใหม่ จากแบรนด์ต่างๆเต็มไปหมด นอกจากนี้ยังมีกระเป๋า และเครื่องประดับ การจะหาเสื้อผ้าที่เหมาะสมไม่น่า จะยากเท่าไหร่
กู้เป่ยเฉิงมองหน้าหลินปิงชิง แล้วก็ยกนาฬิกา
ขึ้นมาดู
“ช่างเถอะ ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว”
ไม่ต้องเปลี่ยน?
หลินปิงชิงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ตอนนี้เธอสวม ใส่ชุดเดรสอยู่บ้าน ไม่เหมาะสมกับชุดสูทของกู้เป่ย เฉิงเลยสักนิด
แต่ว่าเธอฉลาดก็เลยเลือกวิธีที่จะเงียบดีกว่า
แล้วก็ออกจากบ้านพร้อมกับกู้เป่ยเฉิงไป
กู้เป่ยเฉิงไม่ได้พาหลินปิงชิงไปที่จัดงาน โดยตรง แต่ว่าพาเธอไปร้านที่แต่งตัวแทน
หลินปิงชิงรู้จักร้านแต่งตัวนี้ดี เป็นมืออาชีพที่ ทำเพื่อลูกค้าระดับสูง คนธรรมดาทั่วไปจ่ายไม่ไหว เธอในสมัยก่อนไม่สามารถเทียบกับที่นี่ได้เลย
แต่ว่าพอกู้เป่ยเฉิงลงจากรถ พนักงานทั้งหมด ในร้านก็กรูกันเข้ามาต้อนรับเขาทันที
“เอาชุดราตรีสีขาวชุดนั้น แล้วก็แต่งหน้าให้เธอ ด้วย”
กู้เป่ยเฉิงพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา แล้วก็
ตัดสินลุคของหลินปิงชิงให้
หลินปิงชิงไม่ได้คัดค้านอะไร เหมือนกับว่าโดน พวกพนักงานในร้านจับไปทำหุ่นกระบอก
หลังจากวุ่นวายเสร็จ หูก็ได้ยินเสียงของ พนักงานดังขึ้นมา
“คุณซวู่ ชอบมั้ยคะ?”
หลินปิงชิงลืมตาแล้วเงยหน้ามองคนในกระจก แล้วก็ตกใจ
คนในกระจกยังเป็นเธออยู่ แต่ว่าพอผ่านการแต่งหน้าด้วยช่างแต่งหน้าที่มีฝีมือแล้ว รูปทรงใบหน้า ของเธอกลายเป็นงดงามและละเอียดอ่อน ไม่มีจุดด่าง พร้อยใดๆ
เธอสวมใส่ชุดราตรีสีขาวลงไป เผยให้เห็นรูป ร่างที่งดงามของเธอ
ชุดของเธอเต็มไปด้วยเลื่อมมากมาย ดูหรูหรา และเหมือนอยู่ในความฝัน
หลินปิงชิงรู้สึกว่าสวยมาก แต่ว่าพอหรือไม่ พอใจนั้น มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธออยู่แล้ว
เธอลุกขึ้นและเดินออกมาจากห้องแต่งหน้า เพื่อที่จะให้กู้เป่ยเฉิง “เช็ก”สักหน่อย
พอมีเสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังฟังชัดดังขึ้น กู้เป่ย เฉิงก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีดำที่คมชัดคู่นั้นก็ปรากฏ ความอึ้ง
หลินปิงชิงใส่ชุดเดรสสีขาวและเดินตรงเข้ามา หาเขา เธอดูสง่างาม แต่งหน้างดงามและละเอียดอ่อน คอและแขนยาวเรียวขาว ผิวขาวเหมือนหยก
เธอเหมือนกับปีศาจที่ออกมาจากป่า งดงาม บริสุทธิ์ เหมือนดอกไม้ไฟที่ไม่ได้อยู่บนโลกมนุษย์ ไม่ สัมผัสแม้แต่ละอองฝุ่น
“เป่ยเฉิง แบบนี้ได้มั้ย?” หลินปิงชิงมองหน้ากู้ เป่ยเฉิง แล้วก็ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา
กู้เป่ยเฉิงขยับคอเสื้อเล็กน้อย ความสวยงามที่ อยู่ตรงหน้าทำให้เขาใจลอย ใจเต้นแรงอย่างไม่ สามารถควบคุมตัวเองได้
กู้เป่ยเฉิงยื่นขึ้น แล้วก็อดไม่ได้ที่จะจับมือของหลินปิงชิง แต่ว่าพอเขาเห็นใบหน้าของหลินปิงชิง อย่างชัดเจนนั้น สีหน้าของเขาก็เย็นชาลงอย่าง รวดเร็ว
แม้ว่าจะเหมือนกันแค่ไหน แต่ว่าหน้าตาก็ไม่ เหมือนกันอยู่ดี
“แบบนี้ก็ได้” กู้เป่ยเฉิงผละมองไปที่อื่น แล้วก็ ปล่อยมือพร้อมกับเดินออกจากร้านไป
หลินปิงชิงรู้สึกสูญเสียความมั่นใจ กู้เป่ยเฉิงไม่ พอใจกับการแต่งหน้าแต่งตัวของเธองั้นหรอ?
“คุณซวู่ ฉันช่วยประคองคุณออกไปดีกว่าค่ะ ชุดนี้เหมาะกับคุณมาก คุณสวยมากจริงๆค่ะ
พนักงานพูดออกมาอย่างปากหวาน แล้วก็ยื่น
มือไปช่วยพยุงหลินปิงชิง
หลินปิงชิงยิ้มให้พนักงานที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ แล้ว ก็ยกกระโปรงของตัวเองและขึ้นรถไป
รถแล่นมาเรื่อยๆ สุดท้ายก็หยุดลงที่ประตู
โรงแรมGertel
ฟ้าเริ่มมืดแล้ว กู้เป่ยเฉิงลงจากรถ หลินปิงชิงก็ รีบเดินตามไปทันที
ตลอดทั้งทางนั้นกู้เป่ยเฉิงไม่ได้พูดอะไรออกมา เลยแม้แต่คำเดียว ทำให้หลินปิงชิงรู้สึกกังวล เธอไม่รู้ ว่างานวันนี้จะเป็นปาร์ตี้เกี่ยวกับอะไร และก็ไม่รู้ว่าตัว เองควรจะทำตัวยังไง ต้องเล่นตัวตนแบบไหน
กู้เป่ยเฉิงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มค่ำ “คล้อง แขนฉัน”
หลินปิงชิงพยักหน้า แล้วก็คล้องแขนกู้เป่ยเฉิงอย่างเชื่อฟัง
กู้เป่ยเฉิงพาหลินปิงชิงเดินเข้าไปในห้องโถง เดินไปด้วยพูดไปด้วยว่า “งานคืนนี้เป็นงานประมูลการ กุศล จำตัวตนของตัวเองไว้ให้ดี ตอนนี้เธอคือคู่หมั้น ของฉันซวู่จิ้งหยี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องอยู่ข้างๆ ฉันไว้”
“เข้าใจแล้ว” หลินปิงชิงตอบ
กู้เป่ยเฉิงพาหลินปิงชิงเดินไปด้านหน้าอย่างไม่ เหลือบตามอง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ให้ความสำคัญกับ งานที่หรูหราฟุ่มเฟือยอะไรมากนัก แต่ว่ารูปร่างของ เขานั้นสูงมาก ใบหน้าก็หล่อเหลา และรูปร่างของหลิน ปิงชิงก็ผอมเพรียว สะอาดสะอ้าน ดูแล้วเหมาะกันมาก
ทั้งสองคนเดินแนบชิดมาด้วยกัน เหมือนกับว่า ร่างกายของพวกเขานั้นมีแสงเปล่งออกมา พอเดินเข้า มาก็สามารถดึงดูดสายตาจากคนตรงนั้นได้มากมาย
คนในงานนั้นจำกู้เป่ยเฉิงได้ทันที แล้วก็รีบเข้า มาทักทาย
“ประธานกู้ ไม่คิดเลยว่าคุณจะมาเข้าร่วมงานนี้ ด้วย การที่ได้เจอคุณที่นี่รู้สึกเป็นเกียรติมากครับ”
คนที่อยู่ด้านหน้าเขาตอนนี้ยิ้มออกมา แต่ว่า สีหน้าของกู้เป่ยเฉิงไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย
ร่างกายของเขาสูงโปร่งมาก สูงกว่าคนที่อยู่ ตรงหน้าเขาตอนนี้ สายตาที่เย็นชาเหลือบมองหน้า เขาเล็กน้อย แล้วก็ไม่ได้คิดจะตอบอะไร ในตอนนี้ หลินปิงชิงก็รู้สึกได้ถึงความเย่อหยิ่งและเย็นชาขอ งกู้เป่ยเฉิง
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับคำตอบจากกู้เป่ยเฉิง แต่ว่า เขาก็ไม่ได้สนใจ
ใบหน้าของเขายังเต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือน เดิม แล้วก็หันไปมองหลินปิงชิงแทนด้วยสายตาที่เต็ม ไปด้วยความชื่นชม แล้วก็วางแผนจะใช้หลินปิงชิงใน การเปลี่ยนเรื่องพูด
“คุณผู้หญิงท่านนี้สวยมากเลยครับ เป็นแฟน ของประธานกู้หรอครับ?”
“ซวู่จิ้งหยี คู่หมั้นผมเอง” กู้เป่ยเฉิงพูดออกมา ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ แล้วก็บอกเกี่ยวกับตัวตนของหลิน ปิงชิง
“คุณซบู่เหมือนกับนางฟ้าเลยนะครับ เหมาะกับ ประธานกู้อย่างกับกิ่งทองใบหยก! เมื่อกี้ผมพึ่งได้ เครื่องประดับเพชรพลอยมา เหมาะกับคุณซวู่มากเลย นะครับ ถ้าเกิดว่าคุณซวู่ไม่รังเกียจ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะ ไปส่งให้ที่บ้านเลยครับ”
หลินปิงชิงยิ้มออกมาอย่างลำบากใจ เธอไม่ใช่ กู้เป่ยเฉิง ไม่ได้มีเงินไปซื้อของพวกนี้ได้ แต่ว่าเธอก็รู้ดี ว่าของขวัญไม่ใช่ว่าอยากจะรับก็รับได้เลย เธอแค่ต้องแสดงเป็นแจกันดอกไม้ให้ดี ที่เหลือ
นอกจากนั้นก็ให้กู้เป่ยเฉิงเป็นคนจัดการก็ได้แล้ว
“ไม่รบกวนเฒ่าแก่จางดีกว่าครับ เครื่องประดับ ของจิ้งหยีเดี๋ยวผมจะเป็นคนเตรียมให้เองดีกว่าครับ”
กู้เป่ยเฉิงพูดออกมานิ่งๆ แววตาของเขาไม่ได้มี รอยยิ้มเลยแม้แต่นิดเดียว
เขาเชื่อว่าของที่วันนี้เขาจะประมูลซื้อ หลินปิงชิงต้องสนใจมากแน่ๆ
กู้เป่ยเฉิงดึงมือหลินปิงชิงให้ก้าวไปข้างหน้า
แล้วก็นั่งที่นั่งที่อยู่ตรงหน้าสุด
แสงไฟบนเวทีแพรวพราว หลินปิงชิงหยิบสมุด ขึ้นมาพลิกไปพลิกมา ในนั้นเป็นรายการสินค้าที่จะ ประมูลในคืนนี้
“มีของชิ้นนี้ได้ยังไง!
หลินปิงชิงจ้องรูปภาพในสมุดอย่างอึ้งๆแล้วก็ พูดออกมา เหมือนเลือดทั้งร่างกายเดือดพล่านไปหมด
ภาพนั้นเป็นภาพของต้มหูหยก หลินปิงชิงจำได้ ดีมากว่าตุ้มหูคู่นี้เป็นคู่ที่แม่เธอชอบมากที่สุด!
ด้านบนของรูปนั้นมีข้อความเขียนไว้อย่าง ชัดเจนว่า “ลู่หรงเซินบริจาค!”
ทันใดนั้นก็มีมือหนามาแตะที่หลังของหลินปิง ชิง แล้วก็มีเสียงของกู้เป่ยเฉิงที่ดังฟังชัดดังขึ้น “ยิ้มต่อไป อย่าลืมตัวตนของเธอ”
หลินปิงชิงกัดฟันแน่นและหันไปมองหน้ากู้เป่ย
เฉิง น้ำตาคลอเต็มบ้า
ลู่หรงเซินทำแบบนี้ได้ยังไง! ทำไมเขาถึงเอา
ของมีค่าของแม่ออกมาประมูลได้! ได้ยังไง! กู้เป่ยเฉิงรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรกแล้วรึป่าว? เพราะ ฉะนั้นก็เลยพาเธอมางานประมูลการกุศลนี้ด้วย?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ